Imię dziecka było pierwszą rzeczą, o której rozmawialiśmy z mężem, gdy tylko dowiedzieliśmy się o ciąży. Na szczęście jesteśmy na co dzień dość zgodni i w tej kwestii również myśleliśmy podobnie. Nie chcieliśmy żadnego z tych nowoczesnych imion, które zwykle wzbudzają śmiech – żadnych Brajanków i Dżesik. Postanowiliśmy zrezygnować też z Jasia i Lenki – imion, które bardzo nam się podobają, ale można usłyszeć je w każdej piaskownicy. Nie sądziliśmy jednak, że nasz wybór będzie miał taki wpływ na naszą rodzinę.
W końcu zdecydowaliśmy, że chcemy, aby imię naszego dziecka było niezbyt popularne, ale jednocześnie dość zwykłe, nic dziwacznego. Dla chłopca – Maks. Dla dziewczynki – Mila. Gdy dowiedzieliśmy się, że będziemy mieć małą Milunię, byliśmy wniebowzięci! Oboje skrycie marzyliśmy o dziewczynce...
Przez pewien czas zachowywaliśmy imię małej dla siebie. Dopiero kilka tygodni temu zdecydowaliśmy, że w końcu powiemy naszym rodzinom – dopytywali, jak mają się zwracać do mojego brzuszka… Moi rodzice byli zachwyceni. Okazało się nawet, że gdzieś w dalekiej rodzinie ze strony ojca mieliśmy ciotkę Milę – miała na imię Amelia, ale wszyscy wołali na nią Mila. Siostra męża skakała z radości – ona też jest w ciąży, ma termin kilka miesięcy po mnie i była przerażona, że wybierzemy to samo imię! Teściowa… no tu zaczynają się schody.
– Mamo, i co myślisz? Ładnie? Chcieliśmy coś krótkiego, niezbyt udziwnionego, ale też niespotykanego – zaczęłam. Teściowa nic nie powiedziała, ale jej mina zdradzała wszystko.
– Mogłabyś chociaż udawać, że ci się podoba – burknął mój mąż, który ostatnio miał z mamą na pieńku.
– To nasza decyzja, my jesteśmy zachwyceni naszym wyborem – dodałam. W końcu teściowa przemówiła.
– Imię jak dla krowy – oznajmiła stanowczo. Wmurowało mnie.
– I co ja powiem koleżankom, jak zapytają o imię wnuczki? Albo jak ja będę do niej mówić na spacerze? Mila? Milka? Przecież ludzie pomyślą, że psa wołam!
Nie wiedzieliśmy, co powiedzieć. Oboje byliśmy w szoku. Przez myśl nam nie przeszło, że teściowa tak zareaguje. Żałowaliśmy, że w ogóle powiedzieliśmy jej o tym imieniu.
Po tamtej wizycie u teściowej przez kilka dni nie było między nami kontaktu. W końcu zadzwoniła.
– Marysiu, ja przepraszam, nie powinnam była tak reagować… – zaczęła spokojnie. – Ale nie myśleliście może o innym imieniu? Może Zuzia albo Zosia? To takie piękne imiona! Albo chociaż Milenka… – nie dawała za wygraną.
– Powiedzieliśmy już mamie, że zdania nie zmienimy. W moim brzuchu mieszka mała Mila – odpowiedziałam stanowczo.
– To ja się już do was nigdy nie odezwę – rzuciła słuchawką.
Przez to wszystko jestem rozbita, ale wiem, że teściowa będzie musiała zaakceptować nasz wybór. To nasza córeczka, nasze wymarzone imię. Jest śliczne! Wiem, że na początku będzie jej trudno, ale mam nadzieję, że kiedy zobaczy małą, pokocha ją od pierwszego wejrzenia. A imię przestanie mieć dla niej takie znaczenie…
Maria, 29 lat
Zobacz także:
Mój mąż, Adam, jest wspaniałym mężczyzną. Poznaliśmy się w liceum – chodziliśmy do tej samej klasy. Dużo nas łączyło – nie tylko podobne zainteresowania. Pochodziliśmy z całkiem zamożnych rodzin, chcieliśmy wyrwać się z dużego miasta, myśleliśmy o przyszłości. Wiedziałam, że po maturze nie pójdę na studia, że ich nie potrzebuję. Chcieliśmy tego samego – dużej rodziny Chciałam założyć rodzinę, wyjść za mąż za kogoś, kto zapewni mi byt. Adam chciał tego samego – kobiety, która zamiast ganiać do pracy i urabiać się po łokcie, a potem stękać, jak jej źle, skupi się na jednym: na budowaniu rodzinnego gniazdka. Oświadczył mi się zaraz po maturze. Poszedł na studia inżynierskie, dorabiał w firmie swojego ojca – ojciec od dziecka przygotowywał go, że kiedyś ją po nim przejmie. Mieszkał wtedy ze swoimi rodzicami, ja z moimi. Moi rodzice nie byli zbyt szczęśliwi, gdy powiedziałam im o moich planach na przyszłość. Chcieli, żebym poszła na studia, pomyślała o sobie, była niezależna – zwłaszcza matka na to nalegała. Jest nowoczesna, jej zdaniem kobieta musi mieć własne pieniądze, musi być zaradna – w razie gdyby coś się stało, w razie rozwodu… Spełniło się moje największe marzenie W końcu postanowiliśmy z Adamem, że czas się usamodzielnić. On już całkiem nieźle zarabiał w firmie ojca, a ja nie mogłam się doczekać, aż w końcu wyjdę za mąż i urodzę dziecko. Wiedziałam, że to rola, do której jestem stworzona! W końcu, kilka dni po tym, jak Adam obronił pracę dyplomową, powiedzieliśmy sakramentalne „tak”. Zamieszkaliśmy u teściów – odstąpili nam część bliźniaka, którą wcześniej zajmowała babcia Adama. Ona zamieszkała z nimi, a my mieliśmy cały dom dla siebie! No, pół. Bardzo szybko zaszłam w ciążę. Urodziłam synka, a kilka miesięcy znów zobaczyłam na teście dwie kreski… Dziś mam 33 lata...
Rodzice nadający chłopcu nietypowe imię chcą podkreślić, że ich dziecko jest wyjątkowe. Może także wierzą, że niespotykane lub niezwykłe imię sprawi, że i samo dziecko okaże się niezwykłe? Warto pamiętać, że każde dziecko jest jedyne w swoim rodzaju i nie zawsze trzeba nadawać mu niepopularne lub niespotykane imię. Może ono bowiem stać się obciążeniem dla dziecka zamiast powodem do dumy. Zanim nadasz synowi nietypowe imię, sprawdź, jak będzie brzmiało z nazwiskiem , jakie będzie nosić dziecko. Czy całość nie brzmi groteskowo? Do polskich nazwisk warto wybierać nietypowe imię spośród staropolskich polskich imion męskich – Bogusław Kowalski czy Wawrzyniec Malinowski brzmi przecież o niebo lepiej niż np. Dastin Kowalski czy Federico Malinowski, prawda? Niezwykłe i niespotykane imiona dla chłopca Poniżej w kolejności alfabetycznej wymieniamy rzadko nadawane, ale też niezwykłe imiona dla chłopca. Część brzmi całkiem obco, a część znajomo, ale pisownia jest nietypowa. I tak, Witkor, to też imię, a nie literówka w imieniu Wiktor! Lista nietypowych imion męskich: Abel Agaton Albert Alek Alwi Amir Angelo Armin Brandon Carlos Cyryl Dastin Davide Delfin Deniz Dorian Elvis Erik Fabio Federico Felix Franek Gajusz Gaspar Goran Hektor Henry Huron Ian Ibrahim Iwo Jonas Jack Jarema Jason Jordan Jovan Kilian Kolumb Lambert Lew Luca Makary Marcus Marko Maxym Merkury Medard Mohamed Nestor Nikodem Noe Norman Oktawiusz Orfeusz Orion Paskal Robin Sajmon Tomir Tymon Tytus Valentino Wiron Witkor Wilhelm Niepopularne...
Mam 34 lata. Dwa lata temu urodziłam swoje pierwsze dziecko. Córeczkę. Wymarzoną, ukochaną, wytęsknioną. Chciałam się nią opiekować jak najdłużej. Nie zamierzałam wracać za szybko do pracy. Kariera, stanowisko… To się już dla mnie nie liczyło. Ważna była tylko Agatka. Postanowiliśmy z mężem, że po urlopie macierzyńskim pójdę na wychowawczy. Maciek świetnie wtedy zarabiał i był w stanie nas utrzymać. Ale kilka miesięcy temu los spłatał nam figla. Firma męża zamknęła przedstawicielstwo w Polsce. Maciek znalazł się na bruku. Co prawda szybko znalazł nową pracę, ale gorzej płatną niż poprzednia. Stało się jasne, że będę musiała zmienić plany. Bo przecież samą miłością dziecka się nie nakarmi. Zwłaszcza jak ma się na głowie kredyt mieszkaniowy we frankach. Zaczęliśmy się zastanawiać, komu powierzyć opiekę nad naszą córeczką. Żłobek nie wchodził w grę, bo Agatka była jeszcze za mała. Zresztą nawet bym jej chyba tam nie oddała. Córeczka jest bardzo wrażliwa, a do tego dość chorowita – szybko łapie najróżniejsze infekcje. A wiadomo, jak to w żłobkach jest. Wystarczy że jedno dziecko jest zakatarzone, a następnego dnia chorują już wszystkie. W efekcie zamiast pracować, biegałabym z Agatką po lekarzach. Do wyboru mieliśmy więc dwie opcje: niania lub babcia. Moja mama nie wchodzi w grę. Mieszka prawie sto kilometrów od nas, wciąż jeszcze pracuje. Do tego zajmuje się ciężko chorym dziadkiem. Pozostała więc niania lub teściowa. I w tym właśnie problem! Zacznę od tego, że mama mojego męża to naprawdę fantastyczna kobieta. Sympatyczna, wesoła, tolerancyjna. W niczym nie przypomina złośliwych i wścibskich teściowych z dowcipów. W wielu sprawach świetnie się rozumiemy i dogadujemy. Ale jest jeden problem. Niestety mamy zupełnie odmienne zdanie na temat wychowywania dzieci. Kiedy urodziła się Agatka,...
