Bardzo kocham swoją pięcioletnią siostrzenicę, tym mocniej, że nie mam własnych dzieci. No ale nie chcę zastępować jej matki!   Marzył nam się romantyczny wieczór we dwoje. Mąż właśnie zabierał się do otwierania butelki białego wina, a ja stawiałam na stole gorącą tartę ze szpinakiem i serem, gdy ktoś zadzwonił do drzwi. W progu stała moja siostra z córeczką.    – Słuchaj, zostawię ją u ciebie na godzinkę – oznajmiła, popychając Andżelikę do środka.    Chciałam zaprotestować, ale Edyta nawet nie spojrzała w moją stronę; posłała małej buziaka, odwróciła się na pięcie i już jej nie było.    „Jak zwykle” – pomyślałam i zaprowadziłam siostrzenicę do pokoju.   – Najpierw zjemy kolację, a potem narysujesz cioci i wujkowi coś pięknego – zaproponowałam. Andżelika skinęła głową. Posadziłam ją przy stole i podeszłam do męża. Był wyraźnie zawiedziony.   – Ala, musisz to załatwić. Dzisiaj. Tak dłużej być nie może – wyszeptał z wyrzutem i schował wino do szafki. Popatrzyłam na niego bezradnie. Wiadomo, siostry powinny sobie nawzajem pomagać Edyta jest moją siostrą. Młodszą i szaloną. Wyszła za mąż za niejakiego Czarka zaledwie po pół roku znajomości, a już rok później się z nim rozwiodła. Miała wtedy 21 lat.   – Oj, to było fatalne zauroczenie. On nie nadaje się na męża i ojca – mówiła, gdy pytałam o powód rozstania. W tym nieudanym związku udane było chyba tylko jedno: dziecko.    Andżelika szybko stała się oczkiem w głowie całej rodziny. Zwłaszcza babci. To właściwie ona zajmowała się wnuczką, bo mojej siostrze, choć bardzo kochała córeczkę, zwyczajna rola matki szybko przestała się podobać. Zamiast po pracy siedzieć w domu i gotować przecierane zupki, wolała chodzić do klubów, spotykać się ze znajomymi.   – Edyta, nie...

Szymon nie odbiera… – odłożyłam telefon komórkowy, usiłując ukryć panikę w głosie. – Dzwoniłeś do Gabrysi?   – Jej telefon jest wyłączony – Lucjan głośno przełknął ślinę.   – Zapisz numer infolinii dla rodzin – powiedziałam, a mąż spojrzał na mnie, jakbym właśnie wydała wyrok na naszego syna i synową.   Od kilku godzin próbowaliśmy się z nimi skontaktować, bez skutku. Zaczęliśmy minutę po tym, jak w radiu i telewizji podano wiadomość o wypadku polskiego autobusu w Niemczech. Media donosiły o kilkunastu ofiarach śmiertelnych, stan kolejnych był ciężki lub krytyczny.   – Babciu, możemy sobie obejrzeć jakąś bajkę? – czteroletnia Izunia wdrapała się na kanapę i machnęła mi przed nosem pilotem.   – Bajkę, bajkę! – jej siostrzyczka, dwuipółletnia Zuzia zaczęła podskakiwać na dywanie. Najchętniej do końca życia zostałabym w łóżku! Spojrzałam na wnuczki i zmusiłam się do uśmiechu. Nie rozumiały, dlaczego zamiast wesołej Dory i jej przyjaciół oglądamy migające niebieskie światła i wraki samochodów na autostradzie. Przełączyłam kanał na bajki i zasłoniłam dłonią usta, żeby nie zacząć płakać albo krzyczeć. Na szczęście dzieci, skoncentrowane na kreskówce, nie zauważyły, co dzieje się z ich babcią.   – Jagoda, słuchaj… – mąż wyszedł z kuchni blady jak prześcieradło.    – Dzwoniłem na infolinię…   W tej sekundzie mój świat runął.   Szymon i Gabrysia byli na liście ofiar śmiertelnych, potwierdziły to dwa niezależne źródła. Nasz jedyny syn i jego żona zginęli tragicznie podczas pierwszego wspólnego urlopu od pięciu lat. Tak oto ich córki, teraz leżące na naszej wersalce i śmiejące się z przygód wesołej dziewczynki i jej małpki, zostały sierotami.   Chciałam się rozpłakać, a potem wpełznąć do łóżka i wyć tak...

Dla rodzica nie ma nic gorszego niż utrata dziecka. Aldona musiała tego doświadczyć, by mnie zrozumieć... Znowu jej „coś wypadło”. Trzeci raz w ciągu dwóch miesięcy. Moja była co rusz padała ofiarą niefortunnych zbiegów okoliczności. A wszystko zawsze wtedy, kiedy miałem spotkać się z Zosią, naszą pięcioletnią córką. Za każdym razem, kiedy zbliżał się weekend, czułem ucisk w brzuchu. Czy tym razem uda mi się zobaczyć dziecko? Czy Aldona zdoła wrócić od matki, pokonać grypę żołądkową, naprawić samochód, uporać się z rozbitym oknem na sobotę rano, żebym mógł przyjechać i trochę pobawić się z Zosią? Bo o zabieraniu jej gdziekolwiek nie było nawet mowy. Mogłem widywać się z własną córką wyłącznie pod czujnym okiem jej matki, co też mnie denerwowało, ale starałem się nie zaogniać sprawy. Aldona i ja byliśmy małżeństwem przez cztery lata. Kiedy Zosia miała dwa i pół roku, żona zaczęła szukać powodów do separacji, a potem do rozwodu. Wkrótce po nim okazało się, że powodem był niejaki Sebastian, były policjant, którego poznała podczas warsztatów na temat bezpieczeństwa kobiet. Ich synek, Ignaś, urodził się osiem miesięcy po tym, jak pani sędzia ogłosiła nasz rozwód. Nawet mnie to nie zdziwiło ani nie zabolało. Miałem dosyć wiecznych pretensji mojej eks i w pewnym sensie cieszyłem się, że teraz inny facet będzie się z nią użerał. – Wszystko w porządku? Zosia zdrowa? – w piątek przed wizytą zadzwoniłem do Aldony. – Będę na dziesiątą. – Lepiej na dwunastą, bo rano idę z nią do alergologa – po jej tonie wyczułem, że będą kłopoty z tym widzeniem. – Albo lepiej zadzwoń koło południa, dam ci znać, jak nam idzie. Bo może być kolejka. Miałem ochotę wykrzyczeć jej, że wiem, że robi to specjalnie. Nie pracowała zawodowo, więc mogła się umówić na dowolny dzień, ale wybrała akurat...