Jesteśmy razem. I to jest najważniejsze. Wiedziałem, że Małgosia musi tam pojechać. Bardzo chciałem dziecka, ale gdybym to ja miał je urodzić, byłbym przerażony – przyznałem szczerze.
Więcej nie dyskutowałem. Ja też się bałem. Brzuch Małgosi był wielki jak worek z arbuzami. Nie mieściło mi się w głowie, że w środku siedzi człowiek. „Jak zmieni się nasze życie, gdy się stamtąd wydostanie?”. Byłem pełen obaw, ale nie dzieliłem się nimi z żoną. Zgrywałem opanowanego. Wydawało mi się, że na tym polega rola męża.
Wziąłem urlop i pojechaliśmy w Beskid Niski. Małgosia w dzieciństwie spędzała tam każde wakacje. Zawsze mi powtarzała, że babcia Agnieszka jest jak jej druga mama. A nawet lepsza. Ze swoją matką Małgosia wciąż się kłóciła. A z babcią umiały znaleźć wspólny język. Przez całą ciążę Małgosia chciała się z nią zobaczyć.
Ciągle coś stawało na przeszkodzie – a to moja praca, a to jej słabe zdrowie. Bo Małgosia musiała dużo leżeć. Uważałem, że podróż w jej stanie tuż przed porodem to ogromne ryzyko. Ale wiedziałem też, że nie mam innego wyjścia. Muszę ją tam zawieść, jeśli mamy żyć w zgodzie.
Z każdym kilometrem było trudniej. W górach samochód dwa razy zakopał się w puchu. Na szczęście nasze auto miało mocny silnik. Piłowałem pedał gazu i przedzierałem się przez zaspy. Pod koniec jechałem polną drogą. Wozem trzęsło. Z tyłu Małgosia jęczała cicho. Duży brzuch dawał się jej we znaki.
Ściemniało się już, gdy dotarliśmy na miejsce. Z ulgą zaparkowałem przed płotem niewielkiego domu, w którym mieszkała babcia Agnieszka.
Zasnąłem zmożony podróżą i jeżynówką. W nocy obudziła mnie Małgosia.
Serce mi stanęło. Tego nie przewidziałem w najgorszych snach. Niemożliwe! Małgosia musi urodzić w szpitalu. Tylko tam będzie bezpieczna. Ona i nasze dziecko. Nie mówiąc o mnie…
– Ku...! – wołała. – Sami sobie rodźcie!
Chciało mi się płakać. Czułem się bezradny. Wtedy do akcji wkroczyła babcia. Położyła dłoń na ramieniu Małgosi.
– Poczuj, co chce twoje ciało... – powiedziałam delikatnie. – Zaufaj mu...
Małgosia zsunęła się z łóżka. Klęknęła na podłodze. Potem kucnęła. Babcia usiadła obok na podłodze. Kiwnęła do mnie. Zbliżyłem się, serce biło mi mocno. Sprawy potoczyły się szybko.
– Czuję główkę – powiedziała.
Z mężem żyjemy skromnie, ale szczerze – niczego nam nie brakuje. Nigdy nie potrzebowaliśmy zbytków, wystarczały nam wakacje nad polskim morzem i ciuchy z second-handów. Dzięki oszczędnościom wyremontowaliśmy mieszkanie i mamy całkiem sporo pieniędzy na tzw. czarną godzinę. Do tego dobrze zabezpieczyliśmy przyszłość naszej jedynej córeczki. Byłam z tego taka dumna, ale moja rodzina skutecznie zniszczyła we mnie to uczucie. Nie zarabiam kokosów, ale czy jestem złą matką? Nie zarabiam mało – 3 tysiące w małym mieście to jest coś. Mój Janek dostaje niewiele mniej. Zawsze mogliśmy sobie pozwolić na najpotrzebniejsze rzeczy, i wcale nie biedowaliśmy, jak uważa moja mama. Odziedziczyłam mieszkanie po babci, więc mieliśmy dobry start. No ale w mojej rodzinie trzeba mieć grubą skórę – porównywanie i presja, by móc pochwalić się jakimś dalekim ciotkom sukcesami dzieci, są nie do zniesienia. Moja matka w tym przoduje. A ma z kim mnie porównywać, bo mój brat, Marcin, wyjechał do stolicy i jest menadżerem w międzynarodowej korporacji. Dwie kuzynki za to jeżdżą po świecie, uczą się i rozwijają talenty. Jak my przy nich wyglądamy? Skromna bibliotekarka i kierowca autobusu... Postanowiliśmy jednak z Jankiem nie dać się i po prostu robić swoje. Tak, żebyśmy my byli szczęśliwi, a nie nasze matki i ciotki. Kiedy urodziła się Marysia, wszystko się skomplikowało. Nie chcieliśmy jej zalewać niepotrzebnymi zabawkami i posyłać od niemowlaka na zajęcia rozwojowe, które kosztują masę kasy, a niewiele wnoszą. Moja mama zaczęła wytykać mi to na każdym kroku. – Marcinek trzy razy w tygodniu jeździ ze Stasiem na zajęcia muzyczne. A wy co? Zmarnujecie to wasze biedne dziecko – wzdychała, a we mnie wszystko się gotowało. Nie miałam nawet ochoty wchodzić z nią w dyskusję. I tak byłam na przegranej pozycji. Żyliśmy zwyczajnie, ale dla mojej matki to za mało...
Mąż woli siedzieć cicho i nie opowiadać się po żadnej ze stron, a już na pewno nie ma odwagi, by sprzeciwić się swojej mamie. A ta kobieta jest tyranem, wszystko musi być tak, jak ona sobie to zaplanuje. W ogóle nie liczy się ze zdaniem innych, nie wspominając już o uczuciach. Niestety, tak było i tym razem, jednak teraz moja cierpliwość się skończyła. Wyjazd teściów z wnuczką nad morze Teściowie wpadli na pomysł, że zabiorą naszą córkę na tydzień nad morze. Byłam zachwycona! Wreszcie odpocznę od dziecka, ale przede wszystkim od tego okropnego babsztyla. Używam tak niemiłych słów, opisując moją teściową, bo po prostu nie mam już do tej kobiety siły! Teściowie pojechali z Nikolą do Gdańska. Przez cały tydzień wszystko było w porządku. Teściowa codziennie do mnie dzwoniła, żeby zdać raport z całego dnia (żebym była pewna, że nie dzieje się nic złego). Nikola była szczęśliwa, że może pluskać się w morzu, chodzić na spacery z dziadkami. Teściowie oczywiście rozpieszczali ją przez cały ten czas, ale nawet nie miałam im tego za złe – w końcu to wakacje! Nie wiedziałam jednak, że całość będzie mieć tak zły finał. Przykra niespodzianka Nadszedł dzień powrotu całej gromadki do domu. Upiekłam ciasto z truskawkami, ugotowałam pyszny obiad – chciałam, by było naprawdę miło. Gdy teściowie razem z moją córką weszli do domu, oniemiałam. Nikola, która wcześniej miała włosy do pasa, teraz była ścięta „na boba”. Teściowa obcięła mojej córce włosy! W dodatku przyznała się, że zrobiła to nożyczkami kuchennymi. Co było zresztą doskonale widać po nierównościach. Dziecko miało teraz typowe „schodki” na włosach. Koszmar! Chciało mi się płakać. Od razu się domyśliłam, dlaczego to zrobiła. Już przed wyjazdem namawiała mnie, żeby skrócić Nikoli włosy. Nie chciałam się na to zgodzić, tak długo je zapuszczałyśmy, a moja...
Michał i ja to nie była miłość od pierwszego wejrzenia. Nasze uczucie rozwijało się powoli, ale z dnia na dzień stawało się silniejsze i głębsze. W końcu zrozumieliśmy, że nie potrafimy bez siebie żyć. Gdy braliśmy ślub, byłam pewna, że przeżyjemy razem resztę swoich dni, że nie ma takiej siły, która byłaby nas w stanie rozdzielić. Dziś mieszkam u rodziców i zamierzam złożyć pozew o rozwód. Czułam, że jestem dla niego najważniejsza Wszystko zaczęło się pięć lat temu, gdy okazało się, że spodziewamy się dziecka. Oboje bardzo tego chcieliśmy, więc byliśmy bardzo szczęśliwi. Niestety, wkrótce wyszło na jaw, że jestem chora na cukrzycę. Lekarz ostrzegł, że jeśli nie będę stosować się do zaleceń, przyjmować leków, mogę nie tylko stracić dziecko, ale sama przypłacić ciążę zdrowiem, a nawet życiem. Byłam przerażona, ale postanowiłam podjąć ryzyko. Pragnienie zostania matką było silniejsze niż strach. Ustaliliśmy z ginekologiem, że urodzę przez cesarskie cięcie. Tak miało być bezpieczniej i dla mnie, i dla maluszka. Przez całą ciążę dbałam o siebie jak chyba nigdy dotąd. Pilnowałam diety, godzin posiłków, regularnie mierzyłam poziom cukru, chodziłam na wizyty kontrolne i modliłam się, żeby wszystko dobrze się skończyło. Trzeba przyznać, że Michał bardzo mnie wtedy wspierał . Pocieszał, dodawał otuchy, a nawet jadł to samo co ja, żeby mi nie było smutno, że nie mogę sobie pozwolić na smakołyki. W tamtych chwilach byłam przekonana, że mam najwspanialszego męża na świecie. Najpierw ja, potem dziecko! Niestety, moje starania nie przyniosły takich efektów, jakich się spodziewałam. Zaczęłam rodzić miesiąc przed terminem. Gdy Michał wiózł mnie do szpitala, ogarnął mnie potworny lęk. W głowie kołatała mi się tylko jedna myśl: że w czasie porodu dojdzie do powikłań i umrę. Starałam się ją...
