Efekt rytuału przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. W końcu dowiedziałam się, co jest dla mnie najważniejsze. Zapukałam do drewnianych, starych drzwi bez żadnego napisu. W progu stanęła niska blondynka o krótko ostrzyżonych włosach, szarych oczach i promiennym uśmiechu.
Idąc do wróżki, stworzyłam sobie w głowie obraz kobiety z czarnym kokiem, nieprzeniknionym spojrzeniem i nieodłącznym czarnym kotem na kolanach. Od kilkunastu lat pracowałam jako florystka. W naszym miasteczku otwierano pierwszą galerię handlową. Było tam przeznaczone miejsce na kwiaciarnię. Myślałam o tym, żeby po latach harowania dla kogoś, wreszcie założyć swój biznes.
Miałam już trzydziestkę na karku i gdzieś tam kiełkowała mi myśl, żeby zostawić coś po sobie dzieciom. Na razie ich nie miałam. Ale przecież kiedyś z pewnością znajdę na to czas Myślałam o swoim biznesie. Ale bałam się, czy sobie poradzę. Kiedy się pracuje dla kogoś, wychodzisz z roboty i masz wszystko w nosie. A jak masz swoją kwiaciarnię, harujesz całą dobę.
Odniosę sukces czy zbankrutuję? Weszłam do pokoju. Panowała w nim jasność, a nie mrok. Nigdzie też nie było też kryształowej kuli.
– Proszę, usiądź – powiedziała kobieta. – Mam na imię Kornelia.
– A ja Zofia – odparłam.
– Widzę, że jesteś sceptyczna. Ludzie nazywają mnie wróżką, ale ja określam siebie jako medium. Dostrajam się do energii osoby, która mnie odwiedza. Prowadzi mnie jej duchowa aura i korzystam z intuicji.
Kornelia przymknęła na moment oczy. Potem otworzyła je i spojrzała na mnie tak intensywnie, że poczułam ciepło na policzkach. Zaczęłam się nerwowo kręcić na krześle. Wróżbitka ujęła mnie za rękę.
– Stoisz przed trudnym wyborem.
„Łatwo zgadnąć, skoro tu jestem”, pomyślałam. Nie chciałam zdradzać żadnych szczegółów i naprowadzać wróżki na właściwy tor.
– Pragniesz zacząć coś nowego, wymagającego dużego nakładu sił, czasu i pracy – powiedziała kobieta.
Serce zaczęło mi mocniej bić.
– Boisz się spełnić swoje marzenie. Ale ten strach nie bierze się znikąd.
Miałam wrażenie, że poraził mnie prąd. Poczułam mrowienie w opuszkach palców. Za oknem ciemne chmury zasłoniły słońce i zrobiło się ciemno jak w nocy.
– Wiem, jaki rytuał musimy zastosować – odezwała się Kornelia.
Zaintrygowana patrzyłam, jak wychodzi z pokoju i wraca z lustrem. Potem przyniosła jeszcze miseczkę z wodą i ściereczkę, po czym zabrała się za mycie zwierciadła.
– Teraz przekonamy się, czego tak naprawdę pragniesz – powiedziała.
– A jeżeli ja nie wierzę w magię? – zapytałam z powątpiewaniem.
– Nie musisz. Ten rytuał jest tak silny, że pokona sceptycyzm każdego. Im bardziej czegoś pragniesz, tym fale mózgowe są silniejsze i mają większą moc. Jeżeli skupisz się na swoich pragnieniach, żeby je zwizualizować, mogą one stać się tak silne, że po pierwsze je zobaczysz, a po drugie spełnią się, stając rzeczywiste.
Kornelia zapaliła trzy wielkie świece, ustawiła przede mną zwierciadło i zaciągnęła ciężkie zasłony.
– Musisz wiedzieć, do czego dążysz. Najlepiej znaleźć coś, co będzie to marzenie symbolizowało, i trzymać podczas rytuału, aby uzyskać powiększenie tego symbolu w odbiciu.
W wazonie stały piękne, wysokie, czerwone mieczyki. Idealny atrybut przyszłej kwiaciarki. Wyciągnęłam je z wody i wytarłam końcówki. Potem usiadłam, trzymając je w rękach.
– Teraz wyjdę. Nie chcę w jakikolwiek sposób zakłócać rytuału. Powinnaś skupić się na swoich pragnieniach, sięgnąć do samego dna duszy i je wydobyć – oświadczyła Kornelia. – Potem proszę tak długo patrzeć w szklaną taflę, aż ujrzysz wszystko bardzo wyraźnie. To, co się tam pokaże, stanie się prawdą – zapewniła wróżka.
Jej ostatnie słowa zabrzmiały jak zaklęcie. Ale nie w głowie mi było wyśmiewać się z tej kobiety. Wczułam się w sytuację i zrozumiałam, że to moja szansa, by w końcu dotrzeć do prawdy o tym, co mnie czeka. Kornelia zamknęła za sobą drzwi, a ja wygodnie usadowiłam się w fotelu. Patrzyłam w lustro, chcąc ujrzeć siebie przygotowującą piękne wiązanki za kontuarem swojej nowej kwiaciarni, wypełnionej tłumem klientów. Próbowałam chwilę, ale nic się nie zadziało.
Nagle mój wzrok padł na kwiaty, które trzymałam na kolanach. Ułożyłam je jakoś dziwnie. Główki podtrzymywałam przedramieniem, a łodygi opierały się na moich kolanach. Dokładnie tak jak się trzyma niemowlę! Nagle spojrzałam w lustro i zobaczyłam siebie, bardzo wyraźnie.
Jadło łapczywie, a ja z miłością mu się przyglądałam. To był tak prawdziwy obrazek, tak wyraźny, że zaparło mi dech w piersiach. Zamknęłam oczy. Wypełniło mnie uczucie lekkości, jakiego nigdy dotąd nie zaznałam. Kilka razy odetchnęłam bardzo głęboko i znowu spojrzałam w szklaną taflę. Nadal byliśmy tam razem. Ja i moje dzieciątko.
W tej chwili zrozumiałam, że tego właśnie pragnę najbardziej na świecie. Nie wiem, dlaczego nie uświadomiłam sobie, że tak naprawdę pragnę zostać matką. W ferworze pracy nie dostrzegałam tego, to co było dla mnie najważniejsze!
– Zosiu, czy już wiesz, co jest twoim największym marzeniem? – z zamyślenia wyrwał mnie łagodny głos Kornelii.
– Tak, już wiem – odpowiedziałam, z żalem, ponieważ obraz w lustrze zniknął. – Ale skąd pani o tym wiedziała? Bo wiedziała pani, prawda? – upewniłam się.
Kobieta uśmiechnęła się ciepło.
– Biła od ciebie tak silna aura, że musiałabym być totalną dyletantką, żeby tego nie wyczuć. Cieszę się, że pomogłam ci to zrozumieć.
Rok później znowu zapukałam w stare ciężkie drzwi I znowu w progu stanęła Kornelia. Od razu skierowała swoje spojrzenie na moją córeczkę, którą trzymałam na rękach.
– Ach, to wy! – uśmiechnęła się.
– Przyszliśmy, żeby pani podziękować – odezwał się mój mąż, wręczając Kornelii wielki bukiet pięknych czerwonych mieczyków. Nie wierzyłam, że wróżka pomoże mi podjąć decyzję o macierzyństwie...
Zosia, lat 29
Zobacz też:
Lubię patrzeć na wnuczkę, kiedy śpi. Jej twarzyczka wygładza się, długie rzęsy rzucają na policzki miękkie cienie, a niesforny lok na czole unosi się leciutko wraz z każdym oddechem. Nela w ruchu przypomina mi zięcia, ale gdy już sen rozluźni jej rysy i nada im łagodności, staje się kopią matki w jej wieku. I znów jest tak, jakbym usypiała Majusię, mając dwadzieścia kilka, a nie sześćdziesiąt parę lat… Ta podróż w czasie nie byłaby możliwa, gdyby nie moja determinacja i upór. Byłam gotowa na wszystko, byle tylko zatrzymać wnuczkę, kiedy moja córka z mężem rok temu wymyślili, że wyjadą na stałe do Irlandii. – Głupoty wam w głowie – wzruszyłam ramionami, gdy pierwszy raz usłyszałam o tym pomyśle. – Wydaje wam się, że ktoś tam na was czeka czy jak? – Lepiej być intruzem w obcym kraju niż w swoim – stwierdził wtedy Maciek z tą miną, której tak nie znoszę. Że niby taki jest mądry i pracowity, ale nikt tego nie docenia! Czy trzydziestoparoletni facet ma jeszcze prawo oczekiwać, że życie będzie sprawiedliwe jak w bajce? Każdy wie, że potrzeba czegoś więcej niż talent, by osiągnąć sukces. Trochę szczęścia, żeby znaleźć się we właściwym miejscu o właściwej porze, trochę uroku, by zjednywać sobie ludzi, pracowitości i cierpliwości. – Nie, no ja sobie zdaję sprawę z tego, że mama jest wierząca i ostatecznie zawsze liczy jeszcze na sukces po śmierci – wyzłośliwiał się, gdy próbowałam mu przemówić do rozumu. – Ja, niestety, mam jedno życie i nie zamierzam go marnować w tym grajdole. – On ma rację, mamusiu – jak zwykle poparła męża Maja. – Ja też nie widzę dla siebie perspektyw tu, w kraju. Może kiedyś zawody medyczne były w Polsce popłatne, ale to naprawdę musiało być bardzo dawno temu. – A Kornelia? Zamierzacie ciągnąć dziecko w obce środowisko, bez języka? – Nauczy się, małym...
Nasze kłopoty zaczęły się, gdy Waldek, mój mąż, stracił pracę. Ja zajmowałam się domem i naszą córką, która wtedy zaczęła naukę w I klasie podstawówki. Utrzymywaliśmy się we troje z pensji męża, więc przestraszyłam się, że nie będzie co do garnka włożyć. – Musisz znaleźć jakąś pracę, bo z czego będziemy żyli? – mówiłam Waldkowi. – A gdzie ja ją znajdę, jak takie bezrobocie? – odparł, otwierając sobie piwo. – Idź do opieki społecznej, oni mają obowiązek pomagać ludziom takim, jak my. Wstydziłam się żebrać o wsparcie w ośrodku pomocy społecznej, ale w końcu tam poszłam. Okazało się, że przyznanie zasiłku to nie taka prosta sprawa – Wyślemy do państwa pracownika socjalnego, aby zrobił wywiad środowiskowy, a potem rozpatrzymy wniosek i wydamy decyzję – usłyszałam od urzędnika. Na szczęście obiecali mi pieniądze na opał na zimę i na wyprawkę szkolną dla Oli, ale niewiele tego było. Waldek dostał zasiłek dla bezrobotnych, jednak to wystarczyło ledwie na papierosy i jakieś drobne zapasy do lodówki. Nie miałam za co opłacić rachunków ani kupić córce okularów. Ucieszyłam się, gdy znajomy majster zatrudnił Waldka przy pracach remontowych. Niestety, po miesiącu mąż znów był bezrobotny, tym razem on sam zrezygnował z tej pracy. – Robota ciężka, a płacą marnie, wystarczy tylko na papierosy i piwo – tłumaczył. – To po co kupujesz tyle fajek i alkoholu?! – rozzłościłam się. – Za prąd nie zapłaciłam, buty dziecku trzeba kupić! – A odczep się ode mnie kobieto, ja mam już dość wszystkiego! – krzyknął. – Cały miesiąc ciężko tyrałem, a szef mi obciął wypłatę, nic, tylko się upić, przynajmniej można zapomnieć o kłopotach! – Nalej i mnie – powiedziałam zrezygnowana. Tamtego wieczoru po raz pierwszy upiłam się...
Nie spodziewałam się po własnej mamie takiego okrucieństwa i egoizmu. Nie chciałam być taka jak ona! – Babciu, ale mnie się chce pić – zaczął marudzić Olek. – Kup mi soczek. – A nie wytrzymasz jeszcze trochę? – spytałam. – Zaraz wejdziemy do delikatesów, to ci coś kupię. – Ale mnie się chce bardzo, nie wytrzymam – skrzywił się mały. Wracaliśmy z parku do domu, po drodze miałam jeszcze zrobić zakupy na weekend. Upał panował potężny, a mały dawno wypił już cały swój zapas soku. Na szczęście dostrzegłam jakiś sklep z alkoholem. „Chyba będą tam coś mieli do picia, poza tymi wszystkimi procentami” – pomyślałam. Poszliśmy w tamtą stronę. Wiedziałam bowiem, że jak mój wnuczek się na coś uprze, to nie ma na niego siły. Zresztą, miał to po mnie, nawet nie było na kogo zrzucić winy w tej kwestii Ekspedientka podała Olkowi sok pomarańczowy w szklanej butelce, zwracając mu uwagę, aby uważał przy otwieraniu. Była dla niego wyjątkowo miła, może właśnie dlatego, że był to trochę inny klient niż ci, do których była przyzwyczajona na co dzień. – To jest szkło, mógłbyś się skaleczyć, gdyby butelka się rozbiła – uśmiechnęła się do małego. – Ale mamusia pewnie ci pomoże – popatrzyła na mnie. – Ale to jest moja babcia, nie mamusia – zaprotestował Olek. – Moja mamusia jest w pracy, w sądzie, a babcia się mną opiekuje – paplał po dziecinnemu. – To pewnie bardzo kochasz tę swoją babcię? – spytała ekspedientka. – No pewnie – odparł mały rezolutnie. – To jest moja najukochańsza babcia na świecie! – przytulił się do mnie mocno, przy okazji oblewając mi białą spódnicę soczkiem. Podniósł na mnie przestraszone oczy, ale ja tylko pokręciłam głową. – Nic się nie stało, na pewno się spierze – powiedziałam, głaszcząc go po włoskach. – Ale chodźmy już, bo późno...
