Kiedy zobaczyłam Pawełka, od razu zdobył moje serce. Poczułam, że chcę go chronić przed złem całego świata. Nie mieściło mi się w głowie, że można skrzywdzić taką bezbronną istotę. A jednak jego matka to zrobiła. Zanim sąd w końcu odebrał jej władzę rodzicielską, potrafiła głodzić synka nawet po kilka dni, bo nie miała na jedzenie dla dziecka. Ale zawsze miała dla siebie na wódkę. Zamykała go samego w domu i szła w tango A potem przyprowadzała do domu rozmaitych „wujków”. Kiedyś któremuś z nich przeszkadzał mały, to wyrzuciła syna na balkon. Jesienią, w samej piżamce! Pięciolatka! Kiedy Antek, mój ukochany mi o tym opowiadał, serce mi się krajało. Znałam losy jego małżeństwa z tą pijaczką i wiedziałam, jak bardzo walczył o swoje dziecko w sądzie. Długo nie chciano mu przyznać opieki nad Pawełkiem, bo uważano, że matka zaopiekuje się nim lepiej. Nie wiem, ile czasu trwałaby jeszcze ta batalia, gdyby nie to, że właśnie tamtego wieczoru, gdy wyrzuciła syna na balkon, zauważyli to sąsiedzi. To oni zawiadomili policję, która przyjechała i zastała w domu pijaną matkę i jej kompana, a na balkonie zziębnięte i wygłodzone dziecko. Pawełek trafił wtedy do szpitala z zapaleniem płuc Ze szpitala pojechał od razu do ojca. A raczej do mnie, do mojego domu, bo Antek mieszkał już wtedy ze mną. Widziałam, jak mój ukochany cieszy się z tego, że ma syna przy sobie i sama także byłam z tego powodu szczęśliwa. Wiele rozmawialiśmy, jak bardzo tęskni za dzieckiem i że chciałby, aby mały z nami zamieszkał. Nie miałam nic przeciwko temu. Pawełek był przecież miniaturką Antka – te same niebieskie oczy, identyczne usta. Jak mogłabym go nie pokochać? Przysięgłam sobie, że będę dla niego dobrą macochą, po prostu najlepszą na świecie. Wynagrodzę mu wszystko to, co zrobiła złego jego rodzona matka. Sąd odebrał...
To była najtrudniejsza decyzja w całym moim życiu. Ale nie wyobrażam sobie, że mogłabym nie podjąć ryzyka. Nie zrobić wszystkiego, co możliwe, by ratować moją ukochaną córeczkę… Marysia jest naszym jedynym dzieckiem Wyśnionym, wyczekanym. Dużo ryzykowałam, żeby przyszła na świat. Już wtedy chorowałam na cukrzycę i lekarze przestrzegali mnie, że mogę przypłacić ciążę zdrowiem, a nawet życiem. Mimo to zdecydowałam się urodzić. Tak bardzo pragnęłam zostać matką… Na szczęście wszystko skończyło się dobrze. Ja przeżyłam, choć bardzo pogorszył mi się wzrok i prawie wysiadły nerki, ale córeczka była zdrowa i śliczna. Szaleliśmy z Piotrem ze szczęścia. – Pani Iwono, raz udało się pani oszukać los. Ale drugi raz może się nie udać. Oczywiście decyzja należy do państwa, jednak najlepiej by było, żeby Marysia była jedynaczką – powiedział ginekolog, który prowadził moją ciążę. – Wiem, panie doktorze, będziemy rozsądni, przyrzekam – odparłam mu wtedy. Zawsze marzyliśmy z mężem o gromadce dzieci, ale nie zamierzaliśmy kusić losu. Cieszyliśmy się, że mamy chociaż to jedno. Marysia świetnie się rozwijała. Szybko zaczęła chodzić, mówić. Była wesoła, pogodna… Biegała po mieszkaniu jak szalona, dokazywała, śmiała się. Chwilami trudno nam było za nią nadążyć. Aż niedługo po swoich czwartych urodzinach zaczęła płakać w nocy Mówiła, że boli ją nóżka, że nie może wytrzymać. Myślałam, że się po prostu uderzyła. Ale gdy po kilku dniach ból nie przechodził, pojechałam z nią do lekarza. Zlecił badania, potem następne. Diagnoza była przerażająca – białaczka. Przepłakaliśmy z mężem całą noc. Nad ranem jednak otarliśmy łzy i obiecaliśmy sobie, że zrobimy wszystko, by ratować córeczkę. Czuwaliśmy przy niej na zmianę, gdy przechodziła kolejne bolesne chemioterapie, przytulaliśmy,...
Pozmywam jeszcze tylko naczynia i zadzwonię do Ewy – pomyślałam, widząc, że zbliża się szósta po południu. O tej i tylko o tej godzinie wychowawczyni na obozie pozwalała dzieciom dzwonić do domu. Taki był regulamin, o czym my, rodzice, zostaliśmy zawczasu poinformowani. – Dzieci powinny odpocząć, także od urządzeń mobilnych – powiedziała nam kierowniczka już na samym początku. – Będą grały w gry zespołowe na świeżym powietrzu, chodziły na spacery i uprawiały sport. Nie przewidujemy siedzenia w internecie. Dlatego wychowawcy zostali poinstruowani, żeby zabierać komórki i tablety na cały dzień i oddawać je tylko na godzinę dziennie, między szóstą a siódmą, tuż przed kolacją. Wtedy dzieci będą miały czas wolny i będą mogły robić, co chcą: grać, dzwonić do rodziców, surfować w sieci – zaznaczyła. Te reguły wydały mi się bardzo rozsądne. Wprawdzie Ewa nie była tak bardzo uzależniona od komputera jak jej starszy brat i jego koledzy, ale uznałam, że mojej dziesięciolatce przyda się abstynencja od telefonu. Może pozna kogoś nowego, zamiast cały czas dzwonić do koleżanek. Odstawiłam ostatni talerz na ociekacz i spojrzałam na zegarek. Było pięć po szóstej. Wybrałam numer córki, ale nikt nie odebrał telefonu. Przez kwadrans próbowałam jeszcze kilka razy, z identycznym skutkiem. Trochę mnie to zaniepokoiło, bo zwykle córka odbierała po pierwszym sygnale. Uznałam jednak, że może dobrze się bawi i zapomniała spojrzeć na zegarek. Kiedy jednak dochodziła siódma, a ona się nie odzywała, poczułam niepokój. Dlaczego milczy? „Może dzisiaj nie ma ochoty ze mną rozmawiać” – pomyślałam, ale przecież sama w to nie wierzyłam. Gdyby Ewa weszła już w okres dojrzewania, pewnie miałaby muchy w nosie. Ale ona była jeszcze w wieku, kiedy mama jest najlepszą przyjaciółką na świecie! – Coś się musiało stać –...
