Nawet jeśli uczeń chodził do zerówki w szkole, w której ma kontynuować naukę w klasie pierwszej, musi wziąć udział w rekrutacji do podstawówki. Terminy rekrutacji zwykle pokrywają się ze składaniem wniosków o przyjęcie na świetlicę szkolną. Sprawdź, co jeszcze warto wiedzieć, jeśli chodzi o nabory do szkół podstawowych.  Spis treści: Rekrutacja do szkoły podstawowej 2024 – kryteria Zasady rekrutacji do szkoły podstawowej: jak złożyć wniosek o przyjęcie do pierwszej klasy? Zapisy do szkoły podstawowej – kolejność i terminy Rekrutacja uzupełniająca do szkoły podstawowej Rekrutacja do szkoły podstawowej 2024: kryteria Nabór do szkoły podstawowej przeprowadza szkolna komisja rekrutacyjna na podstawie przepisów zawartych w rozporządzeniu resortu szkolnictwa. W skład komisji wchodzą przede wszystkim pracownicy danej placówki. Komisja rekrutacyjna ustala zasady rekrutacji do szkoły podstawowej zgodnie z zapisami rozporządzenia. Dziecko może chodzić do szkoły obwodowej lub innej wybranej, jeśli spełnia kryteria przyjęcia. Jednak głównym kryterium przyjęcia dziecka do szkoły jest rejonizacja . Zgodnie z przepisami do danej szkoły przyjmowane są dzieci mieszkające (zameldowane) w obwodzie danej placówki oraz na wniosek rodziców lub prawnych opiekunów dzieci spoza obwodu, o ile szkoła dysponuje wolnymi miejscami. Ważne: w pierwszej kolejności do szkoły podstawowej przyjmowane są dzieci z rejonu placówki.  Na pozostałe wolne miejsca szkoła może przyjąć dzieci spoza rejonu zgodnie z zasadami rekrutacji. Zasady rekrutacji do szkoły podstawowej udostępnione przez placówkę powinny zawierać: kolejność przyjęć uczniów, zasady przydzielania uczniów do poszczególnych klas, dokumentację, jaką powinni dostarczyć rodzice, kalendarz dostarczania dokumentów, terminy posiedzeń komisji...

Niby na co dzień wiesz, że twojemu dziecku mogą się zdarzyć przerażające rzeczy – może spaść ze schodów w szkole, może wpaść pod samochód, może się zadławić czekoladowym groszkiem – ale nie panikujesz za każdym razem, gdy dzieciak coś je albo wychodzi z domu. Cmokasz go w czółko i jedziesz do pracy albo każesz wrócić na kolację i zabierasz się do sprzątania. Dopiero kiedy coś się stanie… widzisz każde, najmniejsze zagrożenie. Tak właśnie teraz żyję i to nie jest dobre życie. Moja córka była zwykłą ośmiolatką. Jasne włoski, uśmiech łobuziary, okulary, które nadawały jej buzi wygląd małej naukowczyni z bajki Disneya. Uwielbiała chodzić do szkoły, bo codziennie dowiadywała się tam czegoś nowego. Każdego dnia zostawiałem ją przed wejściem, machałem na do widzenia, mówiłem, że ją kocham, i patrzyłem, jak maszeruje, po drodze witając się z koleżankami. A po pracy podjeżdżałem pod szkołę i czekałem, aż wyjdzie ze świetlicy i wskoczy do samochodu, dając mi buziaka. To było moje zadanie. Żona zajmowała się w domu naszym półrocznym synkiem i nie chciałem, by jeszcze męczyła się chodzeniem do szkoły z wózkiem, w tę i z powrotem. Weronika cudem uniknęła porwania Tamten dzień był fatalny od rana. W pracy mnóstwo zadań, szef zły jak osa, bo przegraliśmy duży przetarg, wszystko na wczoraj, w pośpiechu… Jadąc po Weronikę, musiałem przedzierać się przez korki i byłem już pięć minut w plecy. A miałem też zabrać do nas Dorotkę, koleżankę córki, bo dziewczynki chciały spędzić to popołudnie razem. Mama Dorotki się zgodziła. Podjechałem wreszcie pod bramę i dwie ośmiolatki wpakowały się na tylne siedzenie. Werka nie uśmiechnęła się do mnie na powitanie, nie dała całusa, gdy nadstawiłem policzek. Pewnie obraziła się o to małe spóźnienie. Dzieciom kilka minut wydaje się wiecznością. – Długo...

Uczę historii w klasach 4-8 szkoły podstawowej. Mam 15-letni staż pracy. Uwielbiam historię i kocham też tę wiedzę przekazywać uczniom. Gdy zaczynałam swoją pracę, było jakoś... inaczej. Dzieci były bardziej pokorne, rodzice mili. Oczywiste było (tak samo, jak za czasów mojej młodości), że jeżeli nauczyciel postawi ocenę – to się z tym po prostu nie dyskutuje. Niestety, tak wiele się zmieniło. Ciągłe pretensje od rodziców Co chwilę dostaję telefony od oburzonych rodziców, że ich dziecko ma słabe oceny. Czasami także sami fatygują się do szkoły, żeby oznajmić mi, że ocena ze sprawdzianu lub kartkówki jest niesprawiedliwa. Gdy pokazuje im te wypociny ich dzieci, to są pretensje, że „przecież tutaj zabrakło tylko kilku słów”. Hitem ostatnio było, gdy jeden z rodziców oznajmił mi, że jego genialne dziecko pomyliło się w dacie Bitwy pod Grunwaldem „tylko o kilka lat”. Rodzic tłumaczył mi, że to nic wielkiego, że przecież teraz i tak wszystko można sprawdzić w internecie. Najgorsze są pretensje o złe oceny dziecka z odpowiedzi ustnych. Gdy zajęcia są prowadzone stacjonarnie, rodzice nie słyszą odpowiedzi dziecka, więc jakim cudem mogą mieć jakieś roszczenia w tej kwestii? Tutaj również słyszę, że „przecież Maciek w domu wszystko umiał”. Co więcej, zarzucają mi czasami, że pewnie zadałam zbyt trudne pytania albo takie, które nie dotyczyły omawianego tematu. Ręce opadają. To mnie po prostu wkurza, ale jest też dla mnie bardzo przykre. Przecież ja naprawdę sprawiedliwie oceniam te dzieci, ze sprawdzianów i kartkówek wyliczam punkty. Złe oceny Waszych dzieci to nie moja wina! Ludzie, opamiętajcie się! To nie ja jestem złą i podłą nauczycielką. Ja po prostu sprawdzam wiedzę Waszych dzieci, która jest... zerowa lub bardzo niska. Takie są fakty. Jeżeli Twój Jaś czy Zosia nie uczą się w domu, nie powtarzają materiału, to nie będą mieć...