Ciężko uwierzyć, że rodzony syn mógłby usiłować zabić swoją matkę. Oskarżony 17-latek wyznał, że „nie lubi sprzątać w pokoju i po prostu był zmęczony tym, że matka się ciągle o to upominała”, dlatego ją dźgnął.  Matka w stanie krytycznym Kobieta trafiła do szpitala w stanie krytycznym. W trakcie czynności wykonywanych przez służby ratunkowe kobieta zdołała wziąć oddech i powiedziała szeptem, że „Toby [red. jej syn] to zrobił”. Po wydarzeniu 17-latek zbiegł z miejsca zdarzenia. Jak odnotowano, ukradł on samochód matki, chcąc uciec, ale śledczy złapali go zaledwie kilka hrabstw dalej. Okazało się, że oskarżony wysłał do swojego przyjaciela SMS-a, w którym to przyznaje się do popełnienia zbrodni i jednocześnie prosi go o przyniesienie broni, aby zastrzelić swoją matkę. Nastolatek będzie sądzony jak dorosły. Źródło: Fox 35 Piszemy także o: Zachorowali na tego samego raka i wtedy urodziła się ich córeczka: jest cudem! Częstochowa: bryła lodu spadła z dachu na mężczyznę i  13-miesięczne dziecko Myślała, że jej córka przejadła się po przyjęciu. Okazało się, że dziewczynkę zaatakował rak

Jak co roku zbliżające się ferie przyprawiały mnie o gęsią skórkę. Trójka dzieci, które jednocześnie przestają chodzić do szkoły, to koszmar w odcinkach. Dzieciaki się nudzą i oczekują, że zapewnię im rozrywkę. Czemu ja? Bo tak. Najlepiej nie opuszczając przy tym dni pracujących. Pal licho, jeśli udało mi się zapisać bandę na półkolonie typu „Zima w mieście”, gdzie przez pół dnia zajmowali się nimi wychowawcy oraz instruktorzy. Gorzej, gdy trzeba było zorganizować wspólny wyjazd, który każdemu by odpowiadał. Tak, to też była moja działka. Co dwa lata staraliśmy się wyjechać także zimą, jeśli udało nam się z mężem dostać urlopy w tym samym czasie. Wspólny wyjazd… Zadanie z gatunku karkołomnych, bo każdy miał inny pomysł oraz odmienne potrzeby, a ja starałam się je zaspokoić. Ale że jeszcze się taki nie urodził, co by każdemu dogodził, to zazwyczaj ktoś wracał do domu mniej lub bardziej obrażony. A ja? Wymęczona bardziej niż przed urlopem. Tego roku dyskusja na temat ferii zaczęła się jeszcze przed świętami Bożego Narodzenia. Starszy syn chciał jechać w góry, córka tam, gdzie będą baseny. Mąż sugerował, że choć raz moglibyśmy się szarpnąć na wakacje pod palmami. A najmłodszy syn był przekupną i łasą bestią, więc opowiadał się za tą „opcją”, która właśnie podarowała mu coś smacznego. Każdy miał jakieś wymagania Nikt natomiast nie wysilił się i nie spytał, czego ja bym chciała. Miałam wrażenie, że w tej rodzinie jestem traktowana jak połączenie służącej z dobrą wróżką, która po spełnieniu życzenia może sobie zniknąć albo odejść do swojego kąta. W przypadku organizacji ferii czy wakacji – to już na sto procent. Wiedziałam, że kolejny raz napracuję się jak głupia, za co nikt mi nie podziękuje, przeciwnie, poczęstują mnie na koniec dawką żali i pretensji. Znałam moją rodzinkę aż za...

To była urodzinowa kolacja Elżbiety. Właśnie skończyła czterdzieści lat. Patrzyłam na nią i uśmiechałam się w duchu. Moja córka. Kobieta sukcesu. Piękna, zadbana. Ostatnio wspomniała, że w firmie szykują ją do awansu na głównego menedżera. Zresztą oboje z zięciem pną się po drabinie kariery bez wytchnienia. Co wiąże się, oczywiście, z pieniędzmi. To miła odmiana po moim życiu od pierwszego do pierwszego. – Kochani, mam wam coś do powiedzenia – odezwała się córka, gdy podałam kawę i ciastka. – Mamo, usiądź, proszę. Otóż – uśmiechnęła się jakby nieco wstydliwie – widzicie, jestem w ciąży. Mój zięć, Karol, rozparł się dumny na krześle. Jego rodzice zaczęli wydawać achy i ochy. Piętnastoletnia Jagoda i dziesięcioletnia Marysia zaklaskały w dłonie i pobiegły ucałować matkę. Czteroletni Tomek nie do końca rozumiał, co to znaczy i spojrzał na mnie pytająco. Zapanowała ogólna radość. A mnie chciało się płakać. Bo to była katastrofa. Kiedy goście poszli, a dzieci już spały, zajrzałam do łazienki Elżbiety. Właśnie zmywała makijaż. – Tomek miał być ostatni – powiedziałam. – Obiecałaś. Spojrzała na mnie w lustrze. – Tak? – Tak. Powiedziałaś po Marysi, że spróbujecie jeszcze raz, bo Karol marzy o synu. A gdy Tomuś się pojawił, powiedziałaś, że to ostatni. Wpadliście? Nie wierzę. Jesteś zorganizowana i myślisz o wszystkim. Miałaś spiralę. Odłożyła rękawicę do zmywania makijażu i oparła się dłońmi o blat umywalki. Wciąż nie odwracała się, by spojrzeć na mnie bezpośrednio. Jakby lustro było czymś w rodzaju tarczy obronnej. – Nie jesteś zadowolona? – spytała. – Czego ci brakuje? Masz dom, kochającą rodzinę, wnuki, które za tobą przepadają. Nie musisz się martwić, że dali ci głodową emeryturę. My płacimy za wszystko. Taka była umowa. O co ci chodzi?...