Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że dziecko to obowiązki. Nie wymiguję się od pracy, latam całymi dniami, gotuję, sprzątam, karmię, przewijam. Jak każda matka. Nie oczekuję wiele od męża. Jego i tak nie ma całymi dniami w domu, ale dzięki jego pracy żyje nam się całkiem nieźle. Chciałabym tylko czasem pospać. Żeby tak przespać całą noc chociaż raz w tygodniu. No ale nie mam na to szans, bo to Paweł pracuje. Siedzę na macierzyńskim, więc mogę zarywać noce? Jestem na urlopie macierzyńskim już pół roku. Zresztą co to za urlop, naprawdę bywam tak padnięta, że wkładam bieliznę do lodówki, zamiast do pralki. Cud, że jeszcze dziecka nie napoiłam kawą przez pomyłkę. Czuję się źle, oczy mi się zamykają, a mam przecież tyle do ogarnięcia. Czasem płaczę z bezsilności. Mężowi nic nie mówię, bo tylko by się popukał w głowę. Dla niego siedzenie w domu to wygoda i relaks. Co to takiego zupę ugotować czy dziecko przewinąć, skoro mogę cały dzień chodzić w szlafroku. On nic nie rozumie. Wstał parę razy do Staśka po porodzie i na tym się skończyło. Paweł ma odpowiedzialne stanowisko, wiem, że też jest zmęczony. Czasem przychodzi po pracy zirytowany, klienci dają mu w kość. Ale nie narzeka, haruje dla nas, dla naszej rodziny. Chcę, żeby się wysypiał, ale czasami coś się we mnie buntuje. Jak mu kiedyś powiedziałam, żeby też wstał i pobujał Stasia w nocy, to spojrzał na mnie jak na wariatkę. No bo jak to, wielki pan dyrektor ma straszyć potem klientów podkrążonymi oczami? On musi być wypoczęty. A ja? Ja mogę się zdrzemnąć, jak mały zaśnie w dzień. Co za problem, położyć się na kanapie i przysnąć na godzinkę. On naprawdę myśli, że tak właśnie wyglądają moje dni – snucie się po domu w pidżamie i polegiwanie na kanapie. Nie wiem, jak to rozwiązać. No bo w końcu ja nie jestem robotem, też wykonuję ważną pracę. A jak...

Od czasu pandemii mieszkamy z rodzicami mojego męża. To była dobra decyzja, przynajmniej tak mi się wtedy wydawało. Zamieszkaliśmy z teściami, żeby zaoszczędzić. My gnieździliśmy się w pięć osób w wynajmowanym dwupokojowym mieszkaniu, a rodzice męża we dwójkę mieszkali w dużym domu z ogrodem. Nie mogę normalnie żyć W maju minęły dwa lata, odkąd mieszkamy razem i każdego dnia żałuję, że przeprowadziliśmy się pod miasto, do teściów. Czuję się jak w klatce. Zbliża się kolejna zima, w zasadzie już są chłodne poranki i na samą myśl wątpliwej powtórki z rozrywki jest mi słabo. Już teraz siedzę z dziećmi w zimnicy, bo teściowie wydzielają nam opał i ciepłą wodę. A co będzie, jak inflacja jeszcze wzrośnie? Czy będę musiała kąpać się w wodzie po dzieciach? Doceniam poświęcenie teściów, że zgodzili się nas przygarnąć, ale nie jestem w stanie wytrzymać tego, że nie mogę normalnie żyć i wszystko jest wydzielane. Proponowałam teściowej, że będziemy się dokładać, kupimy węgiel albo będziemy płacić za rachunki. Obraziła się na mnie i uniosła honorem. „Mowy nie ma! Dziecko drogie, absolutnie nie będziecie za nic płacić!” powiedziała oburzona. Jednak teść jest innego zdania. W domu jest jeden piec, którym zarządza teść, bo z ich sypialni jest zejście do piwnicy. I potrafi nie napalić w piecu, bo uważa, że jest wystarczająco ciepło, a dzieci mogą się cieplej ubrać. Raz to nawet zakręcił wodę w całym domu, bo uznał, ze moja 12-letnia córka za długo bierze kąpiel. I biedula została tak z szamponem na głowie! A mój mąż uważa, że nic się nie dzieje. Może raczej nie chce zauważyć, bo tak jest mu chyba wygodnie. A może i też dlatego, że pracuje od rana do nocy i wieczorem nie ma już siły na kłótnie z rodzicami. Zawsze coś do roboty się zajdzie. Tyle że na czarno Chciałabym się wyprowadzić. Niestety na razie nas na...

Mam 30 lat, męża od 5 lat, niezłą pracę i mieszkanie na kredyt. Mam naprawdę normalne życie, zwyczajne. Choć jest jedna rzecz, która spędza mi sen z powiek. Ciężko mi o tym pisać, bo chodzi o opiekę nad moim synkiem. Jest, no, jest ciężko. Ciężej, niż się spodziewałam. I tak miałam więcej szczęścia niż inni Oskar, mój synek, ma pół roku. To ten okres, kiedy dziecku rozszerza się dietę, a ono samo staje się wesołym, małym stworkiem, z którym można się, w jakiś sposób, dogadać, albo przynajmniej, domyślić. Powinno być miło. A jest, powiedzmy, średnio miło. Bo mam dość. Mam dość bycia dla kogoś 24/7, chcę znowu mieć chwilę dla siebie. Niestety, w Polsce nie jest to popularna opinia i mało kto to rozumie.  Syn był planowany, chcieliśmy mieć z mężem dziecko. W ciążę zaszłam stosunkowo szybko i choć nie będzie ona moim ulubionym stanem, nie było mi w niej tak źle, jak wielu moim koleżankom, które ciągle straszyły: „o, w 8. miesiącu to się dopiero zacznie”. Poród miałam ze znieczuleniem, nic przyjemnego, ale podobnie jak ciążę, wspominam go miło. W końcu na świat przyszedł nasz synek. Z mężem byliśmy przeszczęśliwi. Po jakichś 3 może 4 tygodniach poczułam ogromne zmęczenie. Miałam wrażenie, że trzymało mnie jeszcze zmęczenie z ostatnich tygodni ciąży. Wszyscy dookoła mówili mi, że to normalne, że po trzech miesiącach będzie łatwiej, głowa do góry i tak dalej. Minęło tyle czasu, ale nic się nie zmieniło Magiczne trzy miesiące minęły. I co? I nic. Dalej czułam wypalenie i narastającą frustrację. Mąż całymi dniami był w pracy, a ja od rana do nocy – karmienie, przebieranie, spacery, lulanie, karmienie, przebieranie… I tak dalej, w kółko. Chociaż bardzo kocham synka, mam wrażenie, że zaraz zwariuję. Mam takie wewnętrzne poczucie, że ja to już nie ja… Wiedziałam, że życie po dziecku bardzo się...