Jakoś nigdy nie mogłam się dogadać z Elką, żoną mojego brata Tomka. Miałam wrażenie, że pochodzimy z dwóch różnych światów – jakby ją wychowała jakaś hipisowska komuna, podczas gdy mnie porządna katolicka rodzina. Przez pięć lat żyła z Tomkiem na kocią łapę i pobrali się dopiero (w urzędzie, nie kościele) jak była w siódmym miesiącu ciąży.  Dzieci nie wychowują się same Podejrzewałam, że czekała tak długo, żeby wszyscy widzieli, że nie idzie do ślubu jak niewinna dziewica. Bo to byłby dla niej wstyd, że niby ulega zaściankowym zasadom. – Skąd ci się to bierze? – denerwował się Tomek, kiedy poznał moje zdanie na temat jego żony. – Ela nie jest żadną hipiską i się nie buntuje. Po prostu nie było czasu wcześniej zająć się ślubem. – Pewnie, ważniejsza jest kariera. – To, że wolisz wychowywać dzieci, niż pracować, nie znaczy, że tak mają robić wszyscy. – Nie wolę, tylko tak należy . Dzieci nie wychowają się same na porządnych ludzi. Nasza mama cię tego nie nauczyła? Dziecko potrzebuje matki Brat już otwierał buzię, by coś powiedzieć, kiedy tata wydał ostrzegawcze mruknięcie. Do pokoju weszła mama. Tomek zamknął usta i tylko westchnął. Fakt, on nigdy nie rozumiał pewnych spraw związanych z odpowiedzialnością kobiety za dzieci. Mężczyźni miewają taką umysłową ułomność. Gorzej, że miewają ją także kobiety. Elżbieta okazała się jedną z nich. Nie dość, że pracowała przez cały okres ciąży , niemal do dnia porodu, to jeszcze zapowiedziała, że wraca do pracy jak tylko stanie na nogi.  Oznajmiła to tydzień po powrocie do domu z porodówki. – Jak ty to sobie wyobrażasz? – zdenerwowała się mama. – A dziecko? Co z jego potrzebami? – Będzie ze mną. Na szczęście szefowa to rozumie. Nie muszę przecież siedzieć w pracy od dziewiątej do piątej. Ustawię sobie czas elastycznie, żeby...

Moja córka ma 12 lat. Karolina jeszcze niedawno była grzeczną, miłą, uporządkowaną dziewczynką. Dobrze się uczyła, a nauczyciele już w przedszkolu chwali ją, że zawsze taka uprzejma, że mówi „dzień dobry”, „dziękuję”. Taki kochany aniołek, który praktycznie nie sprawiał kłopotów. Jakiś czas temu moje dziecko całkiem się zmieniło... Nie pomaga w domu, nie sprząta swojego pokoju Nie jestem typem „cierpiętnicy”, nie narzekam, ale czasami już sama nie wiem, co robić. Wiem, że decydując się na dziecko, powinnam liczyć się również z tym, że będą gorsze momenty. Nie oczekuję jednak od mojej córki nie wiadomo czego! Chciałabym tylko, żeby szanowała mnie i to, co dla niej robię. A ona lekceważy mnie i wszystkie moje prośby o zrobienie nawet najdrobniejszej rzeczy. Ostatnio po raz kolejny poprosiłam, żeby posprzątała swój pokój. Tam nie panuje zwykły bałagan, tam jest po prostu burdel. Co zrobiło moje kreatywne dziecko? Wcale nie posprzątało pokoju, a... zabarykadowało drzwi, żebym nie musiała oglądać tego bałaganu. Ręce mi opadły.  Karolina nie tylko nie sprząta swojego pokoju. Gdy zje obiad, kolację, śniadanie – po prostu wstaje i zostawia wszystko na stole. No bo przecież posprząta się samo! Już mam tego dość. Córka w niczym mi nie pomaga! Nawet zwykłe wywieszenie prania, poodkurzanie mieszkania raz na kilka dni to dla tej księżniczki za wiele. Czuję się jak sprzątaczka, kucharka, służąca. Krzyki, prośby, nic nie pomaga... Pyskowanie, zero szacunku Starałam się dobrze wychować moje dziecko. Sama jestem z takiej rodziny, gdzie szacunek do dorosłych jest rzeczą najważniejszą. Moja córka jednak zupełnie mi go nie okazuje. Ostatnio próba rozmowy z nią na temat jej zachowania skończyła się tym, że moje 12-letnie dziecko zaczęło na mnie po prostu wrzeszczeć. Karolina krzyknęła, że „ona się na świat nie pchała”. Byłam w...

Mój mąż odszedł, gdy nasz syn miał 3 lata. W tym roku Piotruś kończył drugą klasę. Michał płaci alimenty w terminie, dzwoni na święta i na urodziny, ale niespecjalnie interesuje się synem. Czasem, od wielkiego dzwonu, zabierze go na lody. Dziś ma już nową rodzinę i ta stara, którą porzucił, przestała go niemal całkowicie interesować. Myślałam, że już zawsze będę sama Po jego odejściu długo nie mogłam się pozbierać. Nie wierzyłam, że jeszcze się zakocham, że jeszcze komuś zaufam. Byłam na kilku randkach, ale faceci uciekali, gdy dowiadywali się o Piotrusiu. Już chyba pogodziłam się, że zawsze będziemy we dwoje. A potem poznałam Dawida. Tak naprawdę poznaliśmy się kilka lat wcześniej – pracujemy w jednej firmie. Od razu się polubiliśmy. On wiedział, że jestem samotną matką, ja słuchałam jego opowieści o kolejnych nieudanych pierwszych randkach. Był po rozwodzie i tak ja nie umiał ułożyć sobie życia. Półtora roku temu coś się zmieniło. Z dnia na dzień właściwie – od słowa do słowa, od jednej firmowej kawki do drugiej, stwierdziliśmy, że skoro z nikim nam nie wychodzi, to może w końcu wybierzemy się na randkę z prawdziwego zdarzenia? W końcu byłam szczęśliwa Zaiskrzyło. Nasza przyjaźń zaczęła dojrzewać, zmieniać się. W końcu się zakochaliśmy. Po kilku miesiącach poczułam, że to czas, aby Dawid poznał Piotrusia. Dawid ma niezwykłą umiejętność zjednywania sobie ludzi, również dzieci. Od razu złapali z Piotrusiem wspólny język. Kiedy Dawid do nas przychodził, wspólnie z oglądali dokumenty przyrodnicze (mój syn jest prawdziwym maniakiem!), robili domową pizzę, wygłupiali się. Po tylu latach czułam, że się układa! Byłam szczęśliwa. Dawid stał się dla Piotrka fajnym wujkiem, z którym można pogadać, pośmiać się, ponarzekać na niedobrą mamę, która każe odrabiać lekcje. Byłam szczerze wzruszona tym, jak...