Zuzia ma dopiero 8 miesięcy – staram się poświęcać jej każdą chwilę, jednak czasem, jak każda mama, chcę się wyrwać z domu, iść na zakupy, na kawę z koleżanką… Któregoś razu głośno zastanawialiśmy się z mężem, czy może nie powinniśmy zatrudnić niani, która 1-2 w tygodniu odciążałaby mnie przez kilka godzin. Siedzieliśmy akurat na balkonie, a z balkonu obok rozległ się głos: „Ja wam pomogę”. Pani Jadzia była naszym aniołem To pani Jadzia, nasza sąsiadka. Mieszkamy w mieszkaniu po mojej babci – chociaż babcia była od pani Jadzi starsza o ładnych parę lat, świetnie się dogadywały. Po śmierci babci i naszej przeprowadzce utrzymywaliśmy z panią Jadzią ciepłe stosunki. To taka dobra 65-latka – na emeryturze, ale wciąż bardzo aktywna, pomocna, uśmiechnięta od ucha. Jeździ na rowerze, chodzi na basen, spotyka się z koleżankami. Tylko na co dzień nikogo nie ma obok siebie – jej córka mieszka w tym samym mieście, ale jest pochłonięta pracą, mąż zmarł kilka lat temu – mniej więcej wtedy, kiedy odeszła moja babcia. Po słowach pani Jadzi spojrzeliśmy na siebie z mężem – to mogło się udać! Nie potrzebowałam pomocy do sprzątania czy gotowania, wystarczyły 2-3 godziny w tygodniu. Tyle co zmienić pieluchę i może podać Zuzi mleko… Zgodziliśmy się. Pani Jadzia nie chciała pieniędzy, choć dla nas było to nie do pomyślenia. Gdy w następnym tygodniu zgodziła się zostać z małą na dwie godziny, kupiłam jej ulubione winko i czekoladki. Chociaż tak mogłam się odwdzięczyć. W sumie pani Jadzia była u nas cztery, może pięć razy w ciągu 2 miesięcy. Cieszyłam się, że ją mam tuż za ścianą! Podczas jednego ze spacerów z Zuzią w wózku, zadzwonił do mnie mąż z prośbą, czy nie mogłabym wejść mu do apteki – przypałętało mu się jakieś cholerstwo związane z zatokami, a nie miał czasu przed pracą nic kupić. Zgodziłam się. Akurat...

Nie zazdrościłam sylwetki modelkom ani moim koleżankom. Zawsze miałam kilka nadprogramowych kilogramów, ale mi nie przeszkadzały. Potrafiłam się ubrać, lubiłam siebie i nie narzekałam na brak powodzenia. Nie, nie ustawiały się do mnie kolejki mężczyzn, ale często kręcił się koło mnie jakiś adorator. Wychodziłam z założenia, że nie każda kobieta musi mieścić się w rozmiar S. Poza tym lubiłam korzystać z życia, dobrze zjeść, pójść na drinka. Zamiast siłowni wolałam obejrzeć coś ciekawego w kinie albo poczytać na kanapie.  Byłam pewna, że zgubię nadprogramowe kilogramy Było mi ze sobą dobrze, dopóki nie zaszłam w ciążę. Wiem, że każda kobieta przybiera wtedy na wadze, ale ja przestałam przypominać samą siebie. Znowu – zupełnie się tym nie przejmowałam. Byłam pewna, że tak musi być, a po porodzie moja waga się unormuje. Poza tym miałam ważniejsze sprawy na głowie. Musiałam przygotować się do najważniejszej roli w swoim życiu, bycia mamą. Po urodzeniu Marysi moje problemy z wagą się nie skończyły. Zaczęło mnie to trochę frustrować, ale wciąż miałam w sobie trochę optymizmu. Wydawało mi się, że w końcu muszę zgubić te kilogramy. Tak, nie zawsze odżywiałam się mądrze (czasem jadłam, co popadnie, ale nie zawsze miałam czas, żeby sobie coś przygotować), ale przecież wciąż byłam w ruchu! Przy dziecku jest tyle pracy. Zdarzało się, że w ciągu dnia nie miałam ani jednej spokojnej chwili dla siebie. Wieczorem padałam na twarz. Nie było mowy o siłowni, choć Arek, mój mąż, zaczął mnie namawiać do pójścia na jakieś zajęcia.  Nie mam ochoty na seks Kiedy Marysia trochę podrosła, a ja miałam więcej czasu dla siebie, zaczęłam eksperymentować z różnymi dietami. Wciąż nie poszłam na siłownię, ale nie miałam na to siły. Zawsze było coś do zrobienia w domu, przy dziecku. Chodziłyśmy też na długie spacery. Waga zatrzymała...

Oboje z mężem przeszliśmy długą drogę, aby zostać rodzicami. Nie mogliśmy doczekać się swojego maleństwa, ale po latach udało nam się adoptować małego Filipka. Kiedy nasz chłopczyk skończył cztery lata, stwierdziliśmy, że przydałoby się mu rodzeństwo.  Mieliśmy nadzieję, że teraz pójdzie nam łatwiej – już raz przecież przeszliśmy procedury adopcyjne. Nadal jednak w naszych sercach czaił się niepokój, czy aby nie zostaniemy z jakiegoś powodu odrzuceni. Bo… kto to wie? Dlatego, kiedy odezwała się do nas tamta kobieta, w sumie uznaliśmy to za dar od losu. Była w kłopocie, mogliśmy jej pomóc Znalazła mnie na portalu o adopcjach, na którym się udzielam od momentu, kiedy podjęliśmy z Mateuszem tę niełatwą przecież decyzję. Gdy udało się nam przysposobić Filipka, nadal działałam na portalu, służąc innym parom pociechą i pomocą. Nie ukrywałam także ostatnio, że zamierzamy z mężem starać się o drugie dziecko. Pewnie więc dlatego któregoś dnia dostałam mejla: „Jestem w ciąży i mam bardzo trudną sytuację osobistą. Zdecydowałam się oddać swoje dziecko do adopcji i chciałabym, aby to była adopcja ze wskazaniem . Zastanawiam się, Ewelino, czybyś nie wzięła mojego dziecka”. Byłam oszołomiona. Słyszałam o takich adopcjach i wydawały mi się o niebo prostsze od zwyczajnego starania się o dziecko. Wystarczyło przecież, aby jakaś mama zrzekła się dziecka na korzyść moją i Mateusza… Jedna wizyta w sądzie i już moglibyśmy cieszyć się ponownie rodzicielstwem, bez męczących wizyt w ośrodku adopcyjnym! Z drugiej jednak strony, która mama zrzeka się tak po prostu swojego dziecka? Odpowiedź brzmiała: mama w potrzebie. Wyciskająca łzy historia Zadzwoniłam do tej Justyny, która mnie zaczepiła na portalu, bo podała w mejlu swój telefon. I usłyszałam jej historię. Była już mamą pięcioletniego Kubusia i wkładała wiele...