O ciąży dowiedzieliśmy się w listopadzie. Nie mogliśmy się doczekać dnia, kiedy nasze maleństwo będzie wśród nas. Na szczęście ciąża przebiegała bezproblemowo .  Poród - czego się mam spodziewać? Cały czas próbowałam namówić mojego męża, by był przy mnie w trakcie porodu , ale bronił się przed tym jak mógł. Postanowiłam więc, że przy porodzie będzie mi  towarzyszyła przyjaciółka jeszcze z czasów podstawówki. Bałam się tego wydarzenia - nie wiedziałam co mnie czeka. Opowieści koleżanek różniły się, w filmach wszystko przebiegało szybko, bezboleśnie albo boleśnie i głośno.  Zaczęłam rodzić 13 sierpnia Tego dnia zdążyłam jeszcze posprzątać mieszkanie (mąż kończył remont kuchni). Wtedy pojawiły się skurcze po raz pierwszy. Zadzwoniłam do koleżanki, ustaliłyśmy, że jest za wcześnie, by jechać do szpitala - pojedziemy tam dopiero wieczorem.  W szpitalu Noc spędziłam na sali przedporodowej , a 14 sierpnia o 5.40 przeniesiono mnie na salę porodową . Przy porodzie miała mi towarzyszyć koleżanka, która ma dwoje własnych dzieci, więc wie "z czym to się je". Niestety nie miała z kim zostawić dzieci, więc poprosiłam, by przyjechał mój mąż . Wiedziałam, że nie chciał, ale ja chciałam mieć przy sobie kogoś bliskiego.  Gdy mąż dotarł do szpitala, poród był już w toku . Położna zapytała, czy chcę, by podano mi znieczulenie. Nie skorzystałam, poprosiłam o czas do namysłu. Gdy się namyśliłam i chciałam znieczulenie, było już za późno, bo miałam rozwarcie na 8 cm .    Czułam się jak pijana Pomyślałam: "Trudno się mówi, przeżyję". Jednak gdy skurcze się nasiliły , moje nastawienie psychiczne nie było już tak dobre. Mąż wspierał mnie jak potrafił, jednak bólu zmniejszyć nie mógł. Położna zaproponowała gaz, zgodziłam się od razu. "Wdech, wydech, wdech, wydech "... i odleciałam. Czułam się...

Odkąd wyszłam za mąż pragnęłam dziecka podświadomie, ale to praca przez długi czas była najważniejsza. Czas uciekał, a ja powoli dojrzewałam do myśli o rodzicielstwie. Starania o dziecko trwały prawie rok – 13 listopada 2012 roku zrobiłam test ciążowy . Jak tylko zobaczyłam dwie kreski, cieszyliśmy się z mężem ogromnie. Dni mijały – czułam się dobrze, dziecko rozwijało się prawidłowo. Mieliśmy parę kryzysowych sytuacji, musiałam leżeć, ale dotrwaliśmy do końca.    Całą ciążę bałam się porodu Bałam się bólu i tego, co nie znane. Marzyłam, by mąż był ze mną w tym najważniejszym dniu. Ale nie udało mi się go nakłonić do uczestnictwa w narodzinach Antosia. Było mi przykro , ale uszanowałam jego decyzję i codziennie powtarzałam sobie, że dam radę! Nie chciałam naciskać i wyjść na największą zołzę. Nastał w końcu 12 lipca 2013 – nowy rozdział w moim życiu. Rano zakupy z mężem. Gdzieś tam z tyłu głowy pojawiła się myśl, że może to dzisiaj, może jutro. Zacznie się ten poród czy nie? Jest ostatni dzień 39. tygodnia ciąży . Walizka dla mnie i dla synka stoi spakowana w korytarzu. Czuję lekkie bóle w brzuchu. Mały wierci się niemiłosiernie.    Lekarka nie ma dyżuru Wieczorem mamy oglądać film. Czuję, że coś się dzieje , ale nadal nic nie boli. Rezygnuję z filmu, położę się, spróbuję zasnąć i mi przejdzie. Zamykam oczy, liczę barany – raz, dwa, trzy, ale nie mogę usnąć. Liczę skurczę – zero regularności, pojawiają się co 8, 10, 5, 5, a potem 20 minut. Leżę sobie i gadam – Synku mój mały, nie kręć się tak strasznie, bo wyjdziesz przez brzuch. Syn odpowiada, serwując mi kopniaka w żebro. Mija godzina, skurcze się rozkręcają , biorę ciepłą kąpiel, ale boli mocniej. Dzwonię do mojej pani doktor, słyszę, że możemy jechać do szpitala, jeśli w domu nie czuję się pewnie. Ale mam rodzić w sobotę po...

On elegancki, wymuskany robi karierę, zarabia kasę. Ona – zmęczona, zaniedbana kura domowa – dba o niego i dzieci… To nie jest streszczenie telenoweli, to jest moje życie!   Jeszcze do niedawna, czyli zanim mój mąż dostał pracę w dużej korporacji, mogłam uznać swoje małżeństwo za bardzo udane. Karol był czułym, kochającym mężem, troszczył się o dom i dzieci. Teraz koncentruje się już tylko na zarabianiu pieniędzy i na swoich potrzebach… Mąż zaproponował, bym została w domu Moja kariera zawodowa zakończyła się po drugiej ciąży. Nie planowałam tego, tak wyszło. Pamiętam, że zaraz po urlopie macierzyńskim na młodszą córkę zamierzałam wrócić do pracy. Traf chciał, iż właśnie wtedy Karol dostał tę nową posadę: odpowiedzialną, absorbującą, no i świetnie płatną.   Ja od obrony pracy licencjackiej byłam sekretarką w biurze rachunkowym i zarabiałam naprawdę niewiele. Kiedy więc mąż zaproponował, abym zrezygnowała ze swojej niby kariery (tak ją nazwał) na rzecz domu i dzieci – zgodziłam się z radością. Moim żywiołem jest dom, jego – praca Odtąd dni mijały mi w rytmie gotowania, prania, sprzątania, zakupów i spacerów z dziećmi. Czasu dla siebie właściwie nie miewałam. Po całym dniu, kiedy mąż wracał z pracy i przez chwilę bawił się z dziewczynkami, ja prędko przygotowywałam dla niego kolację. Potem codzienny rytuał kąpieli i czytania książek przed zaśnięciem.    Trochę luzu miałam dopiero grubo po dwudziestej , a i to rzadko, bo czekały jeszcze na mnie sterty rzeczy do uprasowania. Czasem, gdy wreszcie odstawiałam żelazko i siadałam, żeby spokojnie napić się herbaty i poczytać książkę lub obejrzeć jakiś film, zasypiałam już po kilku minutach.   Uwagę Karola w prawie stu procentach pochłaniała nowa praca, a przychodził do domu o wiele później niż poprzednio. Nawet w weekendy ciągle wyjeżdżał –...