Mojej córce dokucza kolega z klasy. Potrafi podejść i znienacka ją uderzyć. Często mówi jej, że jest głupia. Tak bez powodu. Córka ma spektrum autyzmu, trudno jej się bronić. Ale ja widziałam, że Martynka nie lubi chodzić do szkoły. Pewnego dnia w końcu powiedziała mi, że nie lubi Jurka i dlaczego. Od razu poszłam do dyrektora szkoły. Bicie to nie końskie zaloty, rodzice, ogarnijcie się! Pewnie powiecie, że najpierw powinnam iść i porozmawiać z matką tego chłopca. Ale ja nie uważam, że to ma jakikolwiek sens. On wcześniej bił inną dziewczynkę i wtedy jego matka powiedziała: „To takie zaloty, przecież to tylko dzieci, to normalne, że raz się pokłócą, a raz pobawią razem”. Widząc taką postawę matki, wiem, że mam do czynienia z osobą, delikatnie mówiąc – niespełna rozumu. I nie czuję potrzeby rozmawiania z nią. Czy tak trudno niektórym dorosłym wczuć się w to, jak się czuje dziecko bite i upokarzane non stop przez kolegę z klasy? Po mojej interwencji dyrektor porozmawiał z matką tego chłopaka i on już jej nie dokucza. Ale było mi przykro, bo gdy była wywiadówka, to matka tego chłopaka spojrzała tylko na mnie z wyrzutem i nawet się nie przywitała. Gdybym to ja miała dziecko, które dokucza i bije dziewczynkę niepełnosprawną czy zdrową, to byłoby mi bardzo wstyd za jego zachowanie. Zmusiłabym dziecko do przeproszenia oraz sama bym przeprosiła ofiarę oraz jej rodziców. Uważam, że każda matka powinna uczyć kultury swoje dziecko. Jeśli dowiaduje się, że jej dziecko jest sprawcą przemocy, to nie może tego bagatelizować. Musi porozmawiać ze swoim dzieckiem, wytłumaczyć mu i kazać przeprosić. Tymczasem niektóre matki uważają, że „Po co iść od razu do dyrektora? Lepiej porozmawiać z matką tego dziecka i tyle”. Tylko gorzej, gdy widzi się kompletną ignorancję i lekceważenie problemu. Co będzie dalej, jeśli dziecko...

Jest dopiero połowa września, a ja już drugi raz muszę walczyć z wszami! I to już kolejny rok! Myślałam, że po wakacjach wszystko wróci do normy, ale jak widać, niestety nie! Już wszyscy rodzice są wściekli, nie mówiąc o biednych dzieciach, które najbardziej na tym cierpią. Ale najwidoczniej matka, ani ojciec tego dziecka nic sobie z tego nie robi. To, co się dzieje w klasie mojej córki, to już przechodzi ludzkie pojęcie! W zeszłym roku moja córka rozpoczęła naukę w szkole podstawowej. Poszła do szkoły rejonowej razem z trzema koleżankami z przedszkola. Nowa szkoła, nowa klasa, nowe dzieci i ich rodzice, na początku wszystko wydawało się w porządku. Wiadomo, zawsze trafi się jakiś problematyczny rodzic, który będzie się awanturował o byle co, ale tutaj naprawdę byłam mile zaskoczona. Wszyscy kulturalnie, ale też na luzie. Cieszyłam się, że trafiła się taka klasa, bo w końcu i dzieci, i my, rodzice spędzimy ze sobą aż 8 lat. Aż do czasu… „Nie jesteśmy jakąś patologią!” Jedno dziecko, nie chcę wymieniać imienia, bo przecież nie jest niczemu winne, ma non stop wszy i wszystkich „zaraża”, łącznie z nauczycielką! Ledwo co się tego pozbędę to zaraz wszystko od nowa. I wszyscy o tym wiedzą, bo jaja wszy sypią jej się z głowy jak łupież, drapie się ciągle po głowie. Wystarczy moment, a gnidy z głowy wiecznie zawszonej dziewczynki przeskakują na głowy innych dzieci, a nawet nauczycieli! Ba! Pielęgniarka zrobiła wszystkim dzieciom przegląd głowy i potwierdziła przypuszczenia wszystkich rodziców: wszawica. Jednak gdy rodzice tej dziewczynki się dowiedzieli, że ich dziecko ma wszy, uznali, że to pomyłka i nie wyrazili zgody na kolejny przegląd głowy. Uznali, że to nie ich problem. Świetnie! Brawo dla tych państwa! Tylko co w takiej sytuacji robi NORMALNY rodzic? Idzie do apteki i kupuje preparat na wszy dla całej rodziny. I wyczesuje gnidy, żeby...

Napiszę szczerze, że nie spodziewałam się takiego ogromu pracy w pierwszej klasie. Dzieci dopiero co wyszły z przedszkola, a nauczycielka zasypała je robotą. Boję się, że moja Martusia zrazi się przez to do szkoły. Codzienna praca domowa to gruba przesada! Marta poszła do pierwszej klasy radosna i ciekawa tych wszystkich nowych rzeczy, które ją tam czekają. Teraz codziennie wraca do domu z plecakiem ważącym tonę, górą książek i pracą domową, która zajmuje jej z godzinę! Wygląda na taką zmarnowaną... Przecież po całym dniu jest już nieźle wymęczona. A w domu jeszcze szlaczki, kolorowanki, zadania z liczeniem... Sama już za tym nie nadążam. Nie pojmuję, jak można zadawać tyle maluszkom, które dopiero zaczynają naukę. Myślałam, że może córka nie zdążyła zrobić wszystkiego na lekcji i musi nadrabiać w domu, ale nie – pani leci z materiałem jak szalona od początku roku szkolnego. Rozdaje dzieciom dodatkowe kserówki z ćwiczeniami, każe rysować i trenować pisanie. Nie wiem, kiedy to biedne dziecko ma znaleźć czas na zabawę. Czy pani w ogóle o tym nie myśli? Czy we wszystkich szkołach tak jest? Nigdy nie popierałam rodziców, którzy robią lekcje za dzieci, ale teraz sama pękłam. Wczoraj usiadłam i zrobiłam stronę szlaczków za Martusię, żeby ona chociaż przez pół godziny pobawiła się w spokoju wieczorem. Powiedziałam jej, że ona już świetnie sobie radzi ze szlaczkami i nic się nie stanie, jak ja jej coś tam uzupełnię. Ucieszyła się i pobiegła do swoich lalek. Nie zamierzam robić tego więcej. Ale szczerze mówiąc, jeśli nadal będą tak męczyć moje dziecko, to nie wiem, jak to się skończy. A że wyjdę na matkę wariatkę? Trudno. Maria Jeśli  chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl .  Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub...