Jak niewiele trzeba było wysiłku z mojej strony, aby pomóc Maciusiowi i chorej Joasi. Właśnie dla chwili takiej satysfakcji warto być pedagogiem i pracować z dziećmi.
Weszłam do klasy i spojrzałam na półkę, na której dzieci trzymały swoje zwierzątka… Lepiłam je z modeliny i wręczałam maluchom jako prezent za dobrą odpowiedź albo wyjątkowo grzeczne zachowanie. Wiadomo, że w pierwszej klasie nie stawia się stopni, trzeba dać uczniom jakoś inaczej do zrozumienia, czy coś robią dobrze, czy źle. A taki żółwik lub krówka z modeliny są idealną motywacją.
Niektórzy mieli już całą menażerię. Podeszłam do półki, czując, że jestem z nich naprawdę dumna. Po chwili jednak stwierdziłam, że czegoś mi chyba na niej brakuje…
Tak! Zniknęły trzy zwierzątka, wszystkie należące do Maćka. Ciekawe, co się z nimi stało? A więc to dlatego mały opuścił się w nauce! Maciek był jak na razie przeciętnym uczniem, często na lekcjach się zamyślał i odpływał gdzieś daleko. Dlatego bardzo się cieszyłam, kiedy w końcu udało mu się zdobyć jakieś zwierzątko.
Byłam ciekawa, dlaczego ich teraz nie ma. Może je zabrał do domu? Po lekcjach spytałam o to chłopca. Zrobił lekko spłoszoną minę.
– Dałem je siostrze – wyznał cicho.
– To bardzo ładnie z twojej strony! – powiedziałam z uznaniem. – Ile lat ma twoja siostrzyczka?
– Pięć. Ale mama mówi, że jest bardzo rozwinięta jak na swój wiek – odparł Maciek, nie kryjąc dumy.
– Pewnie chodzi do przedszkola?
– Nie, ona jest w szpitalu – rzucił mały.
Zrobiło mi się głupio. Prowadząc lekką konwersację z tym siedmioletnim dzieckiem, nie spodziewałam się takiej odpowiedzi. Ani tak poważnego spojrzenia jego brązowych oczu.
– Na pewno się ucieszyła z tych zwierzątek od ciebie – wybąkałam tylko.
– Bardzo! – Maciek się ożywił.
„To na pewno nic poważnego – uspokajałam się później. – Może zatrucie pokarmowe albo złamana noga”.
Powinnam była wcześniej zauważyć, że kiedy tylko Maciek przyszedł we wrześniu do szkoły, był bardzo żywym i bystrym dzieckiem. Potem jednak tak przycichł i zmarkotniał.
No i opuścił się w nauce, jakby nie potrafił się skoncentrować. Może to miało coś wspólnego z chorobą jego siostry? Wiedziałam, że mój uczeń mieszka niedaleko Agnieszki, która uczy w naszej szkole geografii. Zagaiłam ją o Maćka.
– Fatalna sprawa! – usłyszałam od Agi. – Dziewczynka ma białaczkę i czeka na przeszczep szpiku kostnego. Rodzice koncentrują się na niej, a Maciek… No wiesz, jest zdrowy, więc nie poświęcają mu ostatnio chyba zbyt wiele uwagi. Najczęściej widzę go na podwórzu, gdzie biega aż do zmroku.
„A więc stąd to gorsze przygotowanie do lekcji i smutek w oczach – pomyślałam wstrząśnięta. – Biedne dziecko!”.
Tęskni za nią, ale widzi też, że rodzice są zajęci małą i pewnie czuje się opuszczony. Kto wie, jakie przeżywa emocje… Chłopiec robił postępy, lepiej czytał i pisał Kiedy na kolejnej wywiadówce pojawiła się mama Maćka, dyskretnie zagadnęłam ją o chorą córeczkę.
– Czekamy na dawcę – powiedziała. – A tutaj liczy się każdy dzień. My z mężem, niestety, nie mamy z Joasią zgodności tkankowej. Ona jest już w takim stanie, że musi leżeć w szpitalu.
– Zauważyłam, że Maciek bardzo to przeżywa, opuścił się w nauce.
– Wiem, ale co ja na to mogę poradzić? – kobieta rozłożyła ręce. – Nie bardzo mamy dla niego teraz czas.
– Proponuję, aby Maciuś przychodził do mnie na dodatkowe zajęcia. Pouczymy się trochę, pobawimy… – zaproponowałam spontanicznie.
Mama chłopca nie miała nic przeciwko temu, więc następnego dnia przedstawiłam Maćkowi następujący plan naszych spotkań: przez połowę zajęć odrabiamy lekcje, a przez drugą połowę lepimy zwierzątka dla Joasi.
Niezbyt dobrze czytał, a słonie wychodziły mu podobne do krowy. Ale z czasem Maciek zaczął czytać coraz płynniej, a jego paluszki nabrały wprawy i zwinności. Potrafił już wyczarować naprawdę piękne rzeczy, jego małpka wręcz mnie zachwyciła. Poza tym zaczął także dużo ładnie pisać.
Cieszyłam się bardzo, że robi postępy. A on po każdych zajęciach z dumą zabierał swoją modelinową figurkę do domu. Dla Joasi. Mijały tygodnie. W zeszytach Maćka zaczęły pojawiać się słoneczka symbolizujące moje uznanie dla jego umiejętności.
Słońce zabłysło także w jego rodzinie, bo znalazł się dawca dla Joasi i mała przeszła operację przeszczepu szpiku. Trzeba było jeszcze czekać na efekty, ale lekarze byli dobrej myśli.
Aż nadszedł dzień – jeden z piękniejszych także dla mnie! – w którym dziewczynka wróciła do domu. Po Maćku od razu było to widać. Promieniał! Po kilku dniach do szkoły przyszła także jego mama.
– Nawet nie wiem, jak pani dziękować! – wykrzyknęła. – I za Maćka, że tak dobrze się uczy i przede wszystkim za te zwierzątka dla Joasi. Ona tak bardzo czekała na każde z nich, że nie w głowie jej było umieranie! Lekarze powiedzieli, że dzięki prezentom od brata dotrwała do przeszczepu w tak dobrym stanie.
– Mam nadzieję, że wkrótce zupełnie wyzdrowieje – powiedziałam wzruszona, ciesząc się, że w tak prosty sposób mogłam pomóc tej rodzinie.
Agata, lat 30
Czytaj także:
Nie chciałam go tam posyłać, ale na prywatną naukę nie było mnie stać. Szkoła na naszym osiedlu nigdy nie miała najlepszej opinii. Ludzie szeptali, że panuje tam przemoc, giną rzeczy, a dyrekcja i nauczyciele przyglądają się temu obojętnie. Nic więc dziwnego, że nie chciałam posłać tam jedynego syna. Jeździłam po całym mieście i próbowałam mu znaleźć inne gimnazjum. Niestety, nie udało się. W państwowych brakowało miejsc i przyjmowali tylko dzieci z rejonu, a na prywatne nie było mnie stać. Jestem samotną matką i choć bardzo się staram, ledwie udaje mi się związać koniec z końcem. Kiedy we wrześniu Adrian po raz pierwszy przekroczył drzwi szkoły, byłam załamana. Starałam się jednak uspokoić. Pocieszałam się, że ta zła opinia jest pewnie mocno przesadzona. Ktoś tam kiedyś chciał się zemścić za to, że dziecko dostawało złe oceny i rozpuścił po osiedlu plotki. W głowie mi się nie mieściło, że nauczyciele pozwalają na takie rzeczy. Na początku wyglądało na to, że rzeczywiście nie jest tak źle, jak gadają ludzie. Adrian na nic się nie skarżył. Któregoś razu wrócił co prawda w rozdartej kurtce, innego dnia miał siniaki na rękach, ale szybciutko mnie uspokoił. Stwierdził, że to nic takiego, ot, przewrócił się, uderzył na boisku, potknął… Wierzyłam mu. Sama chodziłam przecież do szkoły i miewałam różne wypadki. Raz bawiąc się w chowanego, rozdarłam rajstopy i poharatałam kolana, bo próbowałam się przecisnąć przez małe okienko w piwnicy. Nie przypuszczałam więc, że dzieje mu się jakaś krzywda. Dopiero pod koniec października przejrzałam na oczy. Nauczycieli w ogóle to nie interesuje… Nigdy nie zapomnę tamtego dnia. Syn wrócił do domu brudny, posiniaczony, w podartym ubraniu. Przerażona zapytałam, co się stało. Mruknął, że nic i zamknął się w swoim pokoju. Gdy do niego weszłam, leżał na...
Kiedy nie widzę, mama wciska Kasi i Ani słodycze. Ma je ukryte nawet w łazience pod ręcznikami! A przecież wiele razy tłumaczyłam jej, że córki mogą jeść słodkości tylko w weekendy. Właśnie zadzwoniła do mnie mama, że chętnie wzięłaby wnuki do siebie na weekend. A ja nie wiem, co mam w tej sytuacji zrobić? Pozwolić im jechać do babci? A jeśli wszystko skończy się tak samo, jak zwykle? Szlag mnie trafia, kiedy mama podważa mój autorytet Nie mam pojęcia, co odbiło mamie, że wiecznie karmi wnuki. Przecież kiedy ja byłam mała, nigdy mi nie wpychała na siłę jedzenia! A już na pewno nigdy nie przekarmiała mnie słodyczami… Dobrze wie, że moje dzieci przede wszystkim nie jedzą słodyczy. Mają do tego wyznaczone dni, a potem zawsze idą umyć zęby. Nie chcę pozbawiać swoich dzieci radości z dzieciństwa, ale wiem, że słodycze i niezdrowe przekąski są teraz na każdym kroku, a dzieci z łatwością chłoną złe nawyki żywieniowe. Nie chcę, żeby miały z tego powodu problemy z wagą albo gorzej: z zaburzeniami odżywiania. Nie rozumiem zachowania mojej matki, zwłaszcza, że mnie zawsze żałowała słodyczy... Moje dziewczynki mogą je jeść w wyznaczone dni, ale chodzimy też na lody w szczególne okazje, np. ostatnio, kiedy Kasia wygrała konkurs plastyczny. Nie jestem jakąś wyrodną matką! To przerażające, kiedy rodzice karmią swoje dzieci słodyczami, żeby przestały płakać albo się uspokoiły. Nie chcę tak robić. Chcę, żeby dziewczynki wiedziały, że czekoladki i ciastka też są dla ludzi, ale w umiarkowanych ilościach. Cierpliwie tłumaczę im też, że dzieci w szkole, które codziennie przynoszą batoniki na drugie śniadanie, przypłacą to kiedyś zdrowiem. Tymczasem wiele razy przyłapałam babcię na karmieniu córek batonikami i ciastkami wtedy, kiedy wyraźnie tego zabraniałam. Ostatnio na przykład wyszłam tylko na chwilę do sklepu, żeby dokupić coś...
Pierwszy września jest dla mnie najcięższym dniem w całym roku. Wokół tłumy uroczyście ubranych dzieci spieszą się na rozpoczęcie roku szkolnego, a te młodsze prowadzone są przez matki za ręce. Stoją przed szkołą, rozmawiają o tym, co się z kim działo podczas wakacji, śmieją się radośnie… Jeszcze trzy lata temu sama w tym uczestniczyłam, a nie tylko byłam obserwatorem. Rano pierwszego września nawet nie musiałam budzić Kariny, bo już o szóstej zerwała się na równe nogi i sprawdzała, czy jej granatowa spódniczka i biała bluzeczka na pewno są dobrze wyprasowane. Mnie też zaraz ściągnęła z łóżka, żebym zaplotła jej dwa warkocze francuskie. Twierdziła, że w takiej fryzurze czuje się jak „elegancka dama”. Strasznie nas to śmieszyło, bo Karinka miała pójść dopiero do drugiej klasy, ale lubiła używać takich poważnych słów. Gdybym wyszła choć minutę wcześniej… Z nauką radziła sobie doskonale, była najlepszą uczennicą w klasie i uwielbiła chodzić do szkoły. Chociaż w wakacje byliśmy w Grecji i cały miesiąc spędziła na wsi, u babci, gdzie na pewno nie mogła narzekać na brak rozrywek, to i tak codziennie skreślała w kalendarzu jeden dzień, który przybliżał ją do pierwszego września. – Ja chcę już do pani Basi i do Zuzi, Madzi i Kasi – marudziła od czasu do czasu, a mój mąż, Darek, śmiał się, że Karina uwielbia szkołę przede wszystkim z powodu życia towarzyskiego. Oczywiście tylko żartował. Nasza córka była po prostu ciekawa świata. Pod koniec tamtych pamiętnych wakacji poszłyśmy do sklepu i kupiliśmy małej książki i wszystkie przybory szkolne: zeszyty, bloki, długopisy, ołówki, papiery kolorowe, kleje, farby, plasteliny… Karina codziennie je przeglądała, układała w plecaku i kazała sobie tłumaczyć zadania matematyczne, które wyszukiwała w podręczniku. Taka z niej była mała iskierka,...
