Próbowaliśmy zrozumieć – to tylko dzieci, nasz syn ich uwielbia. Ale naprawdę byliśmy już nimi bardzo zmęczeni. Chcieliśmy tylko odzyskać spokój... – opowiada Marta B., 29 lat, asystentka Mamo, mamo! Zobacz jaka czerwona koparka! I ma żółta kabinę! – nasz 6-letni Michaś szalał w najlepsze między regałami w sklepie. – Chcesz ją? – zapytałam. – Taaaak – wykrzyknął. – A będę ją mógł wziąć na podwórko? Pokazać Leszkowi i Mateuszowi? – spojrzeliśmy na siebie z mężem przerażeni. Oczami wyobraźni wiedzieliśmy już, jak ci siedmioletni, nad wyraz ruchliwi bliźniacy, nie poprzestaną na oglądaniu zabawki, lecz zaraz wpakują się nam mieszkania. Za nimi, po jakimś czasie przyjdzie ich mama, zaniepokojona, gdzie to są jej „kochane urwisy”. Jakby od pół roku co wieczór nie rysowali naszych ścian, nie darli poduszek, nie rozkręcali zabawek Michała i przycisków w wieży męża. I tak będzie aż do dobranocki, kiedy to Aldona zmęczonym głosem stwierdzi, że pora wracać do domu i przygotować Jurkowi kolację. O synów nie musiała się już martwić, bo jedli z Michałem. – Nie, nie możesz – oboje z mężem byliśmy jednomyślni w kwestii koparki i dzisiejszego wieczora. – Wiesz co synku, niech to będzie niespodzianka dla twoich kolegów – powiedział przytomnie Jacek. – Najpierw pobawisz się koparką w domu, a w sobotę zabierzesz ją ze sobą do piaskownicy. – A dlaczego nie dziś? – zapytał równie przytomnie Michaś. – Dziś nie... – wtrąciłam, by nie przedłużać kłopotliwego milczenia. – Dlatego, że zabieramy cię jeszcze na lody! – Hurra! Lody! Chcę truskawkowe i orzechowe... A mogę jeszcze takie te białe, słodkie? – nasz synek, aż podskoczył z radości. – Myślałem, że lody zimą są niewskazane – Jacek puścił do mnie oko. Ten...

Idziemy gdzieś z dziećmi, chcemy zrobić dobre wrażenie,a nasze dziecko zaczyna na głos dzielić się swoimi przemyśleniami. Oczywiście w najmniej oczekiwanym momencie zawsze powie coś, czego absolutnie nie powinno. Rodzice postanowili podzielić się "złotymi myślami" swoich dzieci, które nas doprowadzą do śmiechu, ale ich wprawiły w duże zakłopotanie. Oto niektóre z nich: 1. Gdy byliśmy na pikniku rodzinnym w mojej firmie, mój syn podszedł do mnie kiedy rozmawiałem z szefem i zapytał kim jest ten pan, gdy odpowiedziałem że to mój szef, syn popatrzył na mnie i powiedział – to ten dupek, co nie ma rodziny i dzwoni do nas w weekendy? - Michał 2 . Dlaczego pani jest taka stara i brzydka? – zapytał mój 4-letni syn panią dyrektor w przedszkolu. -Konrad 3. Mamo, zobacz – ten policjant ma takie same kajdanki jak te, które znalazłam w twojej szafce! - Ashley 4. Gdy byłam z córką w kościele, moja 3-latka zaczęła krzyczeć na cały głos widząc księdza w konfesjonale, że ona też chce kupę, tak jak ten pan. - Magda 5 .Moja 4-letnia córeczka w czasie kolacji wigilijnej poinformowała moich teściów, że mam owłosioną cipeczkę. - Heather 6 . Mój 6-letni syn w czasie obiadu rodzinnego podniósł bluzkę do góry i pokazując brzuszek zaczął krzyczeć w moim kierunku – mamo, boli mnie brzuch, chyba będę miał miesiączkę ! - Jennifer 7 . Gdy byłam po raz drugi w ciąży, moja córka zapytała skąd się wzięło dziecko w moim brzuchu. Powiedziałam jej, że tata mi włożył dzidziusia, bo mnie kocha. Gdy poszliśmy na zakupy, moje dziecko, które ciągle mnie naśladowało, zaczęło wszystkich informować, że również ma dzidziusia w brzuszku i tatuś go jej tam włożył.  - Heather 8 . Gdy byliśmy na dniu otwartym w przedszkolu, mój syn bawiący się z dziećmi w piaskownicy krzyknął – mamo, kichnąłem i wyskoczyła mi kupka! Mina innych rodziców...

Jest jak członek rodziny, przyszywana ciocia lub babcia. Troskliwa, czuła, pomocna, doradzi w każdej trudnej sprawie. Taką nianię znaleźć niełatwo. Przekonały się o tym nasze bohaterki. Jeszcze w szpitalu, zaraz po porodzie, Ewa prosiła zaprzyjaźnioną pielęgniarkę o pomoc w szukaniu niani . Niby miała jeszcze całe pięć miesięcy do powrotu do pracy, ale wiedziała, że znalezienie opiekunki nie jest łatwe. Gdy dostała wiadomość, że świetna niania już niedługo sprowadzi się do Warszawy, postanowiła na nią cierpliwie poczekać. I dobrze zrobiła, bo pani Janina od razu jej się spodobała. – Ujęła mnie swoim ciepłem i tym, że na spotkanie przyszła z wnuczką. I z zaangażowaniem mówiła o dziewczynce , którą opiekowała się wcześniej – opowiada Ewa. – Poczułam, że mogę powierzyć jej moją córeczkę. Dziś dwuipółletnia Honoratka traktuje panią Janinę jak przyszywaną babcię. – Nie mamy problemów z porannymi rozstaniami – mówi Ewa. Już o siódmej rano Honoratka siada u babci Jasi na kolanach. – Dostaję buziaka na pożegnanie – uśmiecha się Ewa. A niania z Honoratką planują, dokąd pójdą dziś na spacer. Zaufać intuicji Mniej szczęścia miała Beata. Na poszukiwania miała trzy miesiące. Pierwsza niania bez uprzedzenia wyjechała za granicę. Został jej wtedy miesiąc do powrotu do pracy. Wspólnie z mężem rozwiesili ogłoszenia na okolicznych przystankach autobusowych. Odpowiedziało dwanaście pań. – Były różne – śmieje się Beata. – Jedna oglądała widoki z balkonu, inna mówiła tylko o zapłacie, a w ogóle nie zainteresowała się dzieckiem. A kolejna... po prostu nieładnie pachniała. Trzynasta (nomen omen) była pani Hania. Spodobała się i Beacie, i... Mikołajowi. Od razu wyciągnął do niej rączki. Referencje nie były potrzebne, Beata zaufała intuicji. – Ciocia Hania przytulała małego, dużo o niego pytała. Czułam, że jest w...