Siedziałam w autobusie, kiedy poczułam na sobie czyjś wzrok. A właściwie, to może bardziej dostrzegłam kątem oka, że starsza kobieta z siedzenia kilka metrów dalej, przygląda mi się z mieszanką zdziwienia i nienawiści. Mogła być po sześćdziesiątce i naprawdę nie wiem, co robiła w autobusie miejskim. To przez jej ubranie: kostium w szykowną dużą kratę, jedwabną apaszkę i czółenka na obcasach dopasowane do skórzanej torebki o tym samym kolorze starego wina. Fryzurę i makijaż też miała więcej niż nienaganne, zupełnie jakby dopiero co wyszła z salonu fryzjerskiego, gdzie dodatkowo dobrano jej kolor szminki do stroju. Oczy miała niebieskie, jakieś takie zimne, choć ładnie umalowane, i nagle skojarzyłam, gdzie już ją widziałam. Oczywiście, na sali sądowej. Przypomniałam sobie, że wtedy też była elegancko ubrana, cała w beżach i brązach, z dyskretną biżuterią i torebką, na widok której pomyślałam o gwiazdach filmowych. Przypuszczam, że mnie rozpoznała, bo kiedy akurat nie odpowiadała na pytania sądu ani prawników, wbijała we mnie prawie tak samo nienawistne spojrzenie jak teraz, w autobusie, do którego wsiadła chyba przez pomyłkę albo dlatego, że jej kierowca limuzyny zastrajkował, a taksówki w całym mieście były zajęte. Naprawdę nie wiem, dlaczego tak wielu klientów sądu mnie nie lubi, a często wręcz nienawidzi. W swojej karierze protokolantki spotkałam się już z agresją w toalecie, zaczepianiem na korytarzu czy pogardliwymi uwagami wprost na sali sądowej. Może dlatego, że za obrazę sądu można było dostać wysoką grzywnę czy wręcz iść do aresztu, a za pyskowanie protokolantom prawo kar nie przewiduje. A może, bo kojarzyłam się ludziom niezadowolonym z wyroku z czymś nieprzyjemnym, i byłam najbliższym obiektem, na jakim mogli się wyżyć? Dla dzieci dziadkowie są ważni, prawda? Ta kobieta wyglądała, jakby lubiła wyżywać się na każdym,...

Ulubioną porą roku Zbyszka jest późne lato, wtedy jest najwięcej pracy w ogrodzie, a ogród to jego pasja. Wiedziałam o tym od pierwszej chwili, bo spotkałam go w centrum ogrodniczym, kiedy usiłował zapakować do samochodu kilkanaście skrzynek z hortensjami i pięć drzewek owocowych. Ja miałam tylko jeden krzak pnącej róży, który odłożyłam, żeby złapać wypadającą mu spod pachy jabłonkę. Zaczęliśmy rozmawiać, on zaproponował, że mnie podwiezie do stacji kolejki, i tak jakoś się złożyło, że dałam mu swój numer telefonu. Oboje byliśmy rozwodnikami z dorosłymi dziećmi, oboje lubiliśmy kwiaty i „grzebanie w ziemi”, do tego mieliśmy podobny światopogląd i gust. Zaczęliśmy się spotykać, coraz częściej zostawałam na noc w domu Zbyszka, aż w końcu się tam przeprowadziłam. Moje córki szybko przeszły do porządku dziennego nad moim nowym związkiem. Starsza, kiedy poznała Zbyszka, stwierdziła, że „na szczęście jest zupełnie inny niż ojciec, więc może wreszcie będzie do mnie pasował”, a młodsza, mieszkająca za granicą, zapewniła, że wierzy w mój dobry gust i cieszy się, że mam kogoś, z kim dobrze się czuję. Jeśli chodzi o dzieci mojego ukochanego, to z Wojtkiem – rozsądnym, nieco introwertycznym studentem medycyny ostatniego roku, szybko się polubiłam, natomiast zagadką była dla mnie Iza. – Nie mogę rozgryźć twojej córki. Myślisz, że mnie lubi? – zapytałam kiedyś. Zbyszek nie jest mężczyzną, który powie wszystko, byle tylko zadowolić swoją kobietę, więc przez chwilę milczał. – Iza jest mocno związana z matką – odezwał się w końcu. – Niestety, Sławka bardzo ją wciągnęła w nasz rozwód. Iza była wtedy już dorosła, ale i tak uważała, że to mama była tą pokrzywdzoną. Więc daj jej trochę czasu. Na pewno cię polubi, ale teraz chyba rzeczywiście jest trochę jeszcze zdystansowana. Przyznam, że nie...

Przed pierwszym porodem mama była zachwycona i zapowiadała, że będzie przyjeżdżać, brać malutką na spacery, że zawsze mogę na nią liczyć i takie tam bzdety. Zapału starczyło jej na pierwszy miesiąc. Potem się już zmęczyła i zajęła własnymi sprawami. Nic im się nie należy za samo bycie dziadkami Rodzice męża osiedli się w Szwecji, zawsze byli daleko i na kontakcie z nimi nawet mi nie zależy. Ale moja matka nie mieszka na Alasce, ma do nas tylko 2 kilometry, a i tak jest u nas rzadkim gościem. Przestałam ją już nawet zapraszać, bo ostatnio miała zawsze gotową wymówkę. A to urobiona w kuchni po pachy, a to prezentów dla dzieci nie zdążyła kupić, a to w krzyżu ją boli. A tak naprawdę wiem, że jest po prostu wygodna i nie chce się za bardzo angażować. Ojciec to w ogóle wziął Majeczkę raz w życiu na kolana, Bartka widział może ze dwa razy na oczy. Szkoda gadać. Ale na fejsbuku zdjęciami wnuków się chwalą. Grają takich kochających dziadków, że aż się słabo robi. Żal mi dzieci, nie będą mieć wspomnień z dziadkami, no i w końcu się zorientują, że babcia to wcale nie leży obłożnie chora, tylko woli oglądać seriale niż z nimi spędzić trochę czasu. Szkoda mi też nas, rodziców. Wszystkie znajome mają pomoc od dziadków, jak nie jednych, to drugich. Dzięki temu nie są takie umęczone, mają czas na wyjście na miasto. My musimy kombinować, a jak dzieci chorują, to stajemy na rzęsach, żeby tylko pracy nie stracić. Niedługo święto dziadków, w szkole dzieci szykują upominki. Ale ja te laurki i serduszka schowam głęboko do szuflady, dziadkowie ich nie zobaczą. Pochwaliliby się pewnie na fejsie, jak ich wnuki kochają. A tak naprawdę to nic im się nie należy. Na bycie kochanymi dziadkami trzeba sobie zapracować. Iza Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy...