Nigdy nie mieliśmy własnego domu. Od dnia ślubu tułaliśmy się z mężem i dwójką dzieci, bliźniakami Jasiem i Małgosią, po sublokatorskich mieszkaniach. Nie zdążyliśmy się dobrze zadomowić, a już musieliśmy się pakować i szukać nowego lokum. Nikt nie chciał mieszkać pod jednym dachem z dziećmi. Najprościej byłoby oczywiście wynająć samodzielne mieszkanie, ale nie było nas na to stać. Żyliśmy więc tak z dnia na dzień, modląc się, by gospodarze, którzy po namowach zgodzili się nas przyjąć, pozwolili nam zostać jak najdłużej. Jedni wytrzymywali pół roku, inni kilka tygodni. Przez sześć lat przeprowadzaliśmy się chyba z dziesięć razy. Myśleliśmy, że nasza tułaczka nigdy się nie skończy… Tymczasem dwa lata temu zaświeciła dla nas iskierka nadziei. To było niedługo po sylwestrze. Wrzuciliśmy do internetu informację, że poszukujemy pilnie jednego, dwóch niedrogich pokojów sublokatorskich do wynajęcia. Nawet takich do remontu. Wcześniejsze poszukiwania przez telefon nie dały rezultatów. Jak ludzie słyszeli, że mamy sześcioletnie bliźniaki, odkładali słuchawkę. Aby uniknąć rozczarowań, od razu napisaliśmy więc w ogłoszeniu, że mamy małe dzieci. „Może ktoś się jednak odezwie?” – łudziliśmy się. Przez kilka dni nie dostaliśmy ani jednej propozycji. Byliśmy zrozpaczeni. Za trzy tygodnie mieliśmy się znowu wyprowadzić, a nowego lokum nie było. I kiedy już prawie straciliśmy nadzieję, stał się cud. Zadzwonił jakiś mężczyzna. Miał taki miły, spokojny głos. – Mieszkam sam, mam pięciopokojowy dom z dużym ogrodem, możemy się spotkać i porozmawiać – usłyszałam. Serce mi zabiło. – Kiedy możemy przyjechać? – Choćby zaraz – podał mi adres. Szybciutko ubraliśmy z Kamilem dzieciaki i pół godziny później staliśmy przed pięknym starym domem w willowej dzielnicy miasta. Otaczał go duży ogród. Byłam...

Zebranie w przedszkolu synka ciągnęło się już trzecią godzinę, a ja czułam, że ogarnia mnie senność. Całą siłę woli kierowałam więc na to, by nie oprzeć się o ścianę i się nie zdrzemnąć. – I jeszcze jedna ważna sprawa… W przyszłym miesiącu będziemy organizować dni kariery, dlatego bardzo prosimy rodziców wykonujących jakiś ciekawy albo charakterystyczny zawód, żeby przyszli i opowiedzieli o nim dzieciom. Na sali zapanowało lekkie poruszenie, jakby każdy musiał skonsultować z sąsiadem to, czy akurat jego profesja jest wystarczająco interesująca i charakterystyczna. – Chodzi nam przede wszystkim o lekarzy, strażaków, policjantów – kontynuowała wychowawczyni. – To nie muszą być rodzice, mogą być dziadkowie – wyraźnie spojrzała na mnie, a ja wyprostowałam się odruchowo. – Jeśli więc ktoś ma w rodzinie na przykład pisarza czy malarza – znowu posłała słaby uśmiech w moją stronę – będzie nam miło gościć go w „Słoneczkach”. Po drodze zastanawiałam się, czy ja albo mąż nadajemy się, żeby wystąpić w dniach kariery. Hm, ja byłam przedstawicielką handlową w firmie produkującej profile okienne. Czy może być dla dzieci coś nudniejszego niż słuchanie o mojej pracy? Ale mąż był taksówkarzem. Odziedziczył zawód wraz z pierwszą taksówką po ojcu, więc może się nada? Zgodził się bez oporu i zajął przeglądaniem poczty: – Patrz, jest odpowiedź z banku – pomachałam rozerwaną kopertą. – Dadzą nam ten kredyt! Miał być na wykup mieszkania spółdzielczego rodziców Roberta. My mieliśmy wpłacić wskazaną sumę odpowiadającą części wartości rynkowej lokalu, w zamian za co oni mieli go nam zapisać w testamencie. W przeciwnym razie po ich śmierci lokal przejęłaby spółdzielnia. – Dobrze, to teraz mogę się wreszcie zająć samochodem – uznał Robert, który nie lubił robić kilku ważnych rzeczy naraz....

Kiedy dowiedziałam się, że moja jedyna córcia jest w ciąży, nie mogłam powstrzymać łez wzruszenia. Tak długo starali się z mężem o dziecko, że zaczęłam już wątpić w to, że kiedykolwiek zostanę babcią. Tak bardzo się cieszyłam, że w końcu pojawi się w rodzinie maleństwo… – Tylko się im w nic nie wtrącaj – strofował mnie mąż. – O co ci znowu chodzi? – Już ty dobrze wiesz, o co! – powiedział krytycznie. Cóż. Faktycznie w przeszłości zdarzały się sytuacje, kiedy Iza denerwowała się na mnie z powodu ingerowania w jej decyzje. Trudno mi było po czasach jej dzieciństwa, gdy to ja decydowałam o wszystkim, po prostu odciąć się i nawet jej w niczym nie doradzić. Chciałam dla niej dobrze i uważałam, że nikt lepiej jej nie podpowie niż ja. Gdy chciała wybrać zawód fryzjerki, załamałam ręce, bo wiedziałam, z czym to się je. Sama wiele lat pracowałam w tym zawodzie. Będzie całymi dniami stała na nogach, użerała się z niezadowolonymi klientkami, zarabiała grosze i wdychała opary lakieru. – Już lepiej pracować w sklepie – podpowiadałam wbrew jej wyborom. Iza z niezadowoleniem poszła do szkoły spożywczej, a po roku zrezygnowała i zrobiła, co chciała. Później narzekała, że w wieku dwudziestu pięciu lat dorobiła się żylaków. Nie chciałam komentować: „A nie mówiłam!”, zresztą córka nawet na torturach nie przyznałaby mi racji. Kiedy wychodziła za mąż, także dobrze jej radziłam, żeby się trzy razy zastanowiła. Sebastiana znałam od dziecka. Bez wątpienia był całkiem przystojnym i miłym chłopakiem, ale w mojej opinii kompletnie nieporadnym. Wciąż tylko wisiał na Izie i liczył na to, że to ona zajmie się wszystkim – od domu, przez robienie opłat po organizację ślubu. Po naszym konflikcie z wyborem szkoły byłam już ostrożniejsza, ale czułam się w obowiązku, żeby przestrzec ją przed tym, że moim...