Ledwie otuliłam się kołdrą i zamknęłam oczy, w pokoju mojego sześcioletniego synka rozległ się płacz. – Mamooo, znowu przyszedł do mnie dziadek. Był taki biały, straszny, boję się! – usłyszałam. Zerwałam się z łóżka jak oparzona. – Zostań. Popłacze chwilę i się uspokoi. Przecież jest już duży. Poradzi sobie . Nie możesz wiecznie go uspokajać – złapał mnie za rękę mąż. – Ani myślę cię słuchać! To twoja wina, że Jasiek tak się zachowuje – wyrwałam rękę z uścisku. – Chyba żartujesz! To ty zrobiłaś aferę. Gdyby nie twoje wrzaski, mały nie miałby dziś żadnych problemów. Wszyscy tak twierdzą… – prychnął. Aż zatrzęsłam się ze złości. – Mam gdzieś, co mówią wszyscy. To nie ja kazałam dziecku całować zmarłego dziadka, tylko ty! – krzyknęłam i zanim zdążył jeszcze coś powiedzieć, poszłam do Jasia. Synek siedział na tapczanie skulony i przerażony – Już dobrze – przytuliłam go. Trzymałam go w ramionach, dopóki nie zasnął. Uważałam, że jestem mu to winna. Za to, że uległam namowom rodziny i zabrałam go na pogrzeb dziadka. Ojciec Piotrka był cudownym człowiekiem. Ciepłym, czułym, opiekuńczym. Kochał Jasia nad życie. Zwykle to babcie szaleją na punkcie wnuków, spełniają każdą ich zachciankę. W naszej rodzinie było inaczej. Teściowa była surowa i wymagająca. Tymczasem teść – chodząca dobroć i łagodność. Poświęcał Jaśkowi każdą wolną chwilę. Zabierał go do zoo, do kina, na plac zabaw . Synek wprost go uwielbiał. Nieraz powtarzał, że ma najlepszego dziadka na świecie. Rok temu teść zachorował. Rak jelita. Dzielnie walczył, ale choroba w końcu go pokonała. Zmarł miesiąc temu. Przez ostatnie tygodnie było z nim tak źle, że nie wiedział, co się wokół niego dzieje. Tylko leżał i majaczył po morfinie. Wtedy zdecydowaliśmy z Piotrem, że synek nie będzie go już...

Jechałam do pracy. Byłam już spóźniona, więc przyznaję, że nieco przekroczyłam dozwoloną prędkość. Nagle, ni stąd ni z owąd, wyskoczył mi jakiś motocyklista. Wyprzedzał na trzeciego, chciałam odbić, by uniknąć zderzenia i… dalej nic nie pamiętam. Obudziłam się w szpitalu Na szczęście okazało się, że nic poważnego się nie stało. – Poza kilkoma stłuczeniami, wszystko jest w porządku. Dziecku też nic się nie stało. Na wszelki wypadek zostanie pani do jutra na obserwacji, ale to tylko formalność – powiedział lekarz. – Dziecku? Jakiemu dziecku? Czy ja potrąciłam jakieś dziecko? – przeraziłam się. Doktor spojrzał na mnie lekko zdezorientowany. – Nie, nie, spokojnie. Nikogo pani nie potrąciła – uśmiechnął się. – Mówię o pani dziecku. Jest pani w ciąży . Jakiś ósmy, dziewiąty tydzień. Nie wiedziała pani? W pierwszej chwili jego słowa do mnie nie dotarły. Ciąża? Rzeczywiście staraliśmy się z Norbertem o dziecko, ale przez kilka miesięcy nam nie wychodziło i odpuściliśmy. Zresztą Norbert dostał propozycję wyjazdu za granicę i postanowiliśmy odłożyć te plany na pół roku. Okresu rzeczywiście dawno nie miałam, ale kładłam to na karb stresu związanego z wyjazdem Norberta i zmiany klimatu (byliśmy na wakacjach w Egipcie). A tu raptem okazało się, że jednak jestem w ciąży! Ucieszyłam się. Bardzo. Nieco pechowy ten początek, ale i tak byłam szczęśliwa Katastrofa goni katastrofę! Czy to się kiedyś skończy? Postanowiłam na razie trzymać tę radosną nowinę w tajemnicy. Pierwszy powinien dowiedzieć się Norbert. Nie chciałam komunikować mu tego przez telefon, a wyjechał dosłownie dwa dni przed moim wypadkiem. Musiałam więc odczekać aż cztery tygodnie . Strasznie mnie korciło, by o wszystkim mu powiedzieć. Czasem wręcz siłą się powstrzymywałam. Zwłaszcza po wizytach u ginekologa, a zdążyłam...

Mam 23 lata. Mieszkam z rodzicami, studiuję, baluję. Jak moi rówieśnicy. Lubię dzieci, chętnie się bawię z małymi kuzynami. Ale o tym, czy i kiedy chcę mieć dzieci, jeszcze poważnie nie myślałam. Mam koleżanki, które od dawna mają wszystko zaplanowane: płeć, kolejność, ile pociech. Aldona z kolei powtarza, że w żadne bachory nie da się wkręcić, bo zamierza zajmować się całe życie tylko sobą. Nie jestem świętoszką. Pierwszy raz z chłopakiem poszłam do łóżka jeszcze w gimnazjum Nie to, że jakoś bardzo chciałam. Ale na imprezach wszyscy to robili, nie chciałam być gorsza. Upiłam się tanim winem i dałam zaciągnąć do sypialni Patrykowi z równoległej klasy. Było niewygodnie, trochę bolało. W sumie nic specjalnego. Nie sądzę, żebym kiedyś musiała o tym rozmawiać z psychologiem. Na następnej imprezie Patryk całował się już z Adą. Ale się nie przejęłam – bo on mi się w ogóle nie podobał. Podkochiwałam się w Jaśku, który nie zwracał na mnie uwagi. Na imprezie pożegnalnej na zakończenie gimnazjum nagle zaciągnął mnie na parkiet. – Majka, twoje koleżanki mi powiedziały, że kochałaś się we mnie przez ostatnie 3 lata . Pewnie się więcej nie spotkamy, więc może pora coś z tym zrobić? Byłam zdziwiona, że w ogóle zna moje imię. I choć dawno przestałam o nim myśleć, uznałam, że nie wypada odmówić. Szybki numerek w łazience też nie zrobił na mnie wielkiego wrażenia. Na początku liceum zaliczyłam jeszcze kilka takich akcji Doszłam do wniosku, że z tym seksem to jak z wizytami u dentysty – trzeba to odbębnić. Dopiero gdy poznałam Jacka, zrozumiałam, że to jednak nie tak. Po raz pierwszy byłam naprawdę zakochana. I to z wzajemnością. Jacek mnie nie poganiał. Ani do niczego nie zmuszał. Gdy w końcu zostałam u niego na noc, najpierw trzy razy pytał, czy jestem pewna, że tego chcę. Tym razem...