Nie chciałam rodzić bez mojego męża. Niestety on często wyjeżdża w delegacje. Tego dnia również go nie było. Jednak nie martwiłam się, czułam się wyjątkowo dobrze, a poza tym do terminu porodu były jeszcze dwa tygodnie. Około 24.00 obudziłam się, bo musiałam iść do toalety. Gdy wstałam, zaczęły odchodzić mi wody płodowe . Zadzwoniłam do męża. Przejął się, ale w nocy nie miał jak dotrzeć do domu. Pomyślałam: trudno, będę rodzić sama . Zaczęłam się przygotowywać do szpitala. Zawiózł mnie do niego szwagier.  Modlił się szczęśliwe rozwiązanie Na izbie przyjęć podpięto mnie do KTG , nie czułam bólu, cierpliwie czekałam na rozwój sytuacji. Po jakimś czasie zadzwonił mąż , powiedział, że jest już pod szpitalem. Będzie u mnie za 10 minut, musi tylko coś załatwić. Okazało się, że obok szpitala był kościół, mąż poszedł pomodlić się o szczęśliwy poród. Byłam szczęśliwa, że mimo problemów dotarł na czas do szpitala (musiał biec kilka kilometrów do głównej drogi, gdzie czekał na niego ktoś z samochodem). Oboje byliśmy bardzo zmęczeni, więc co chwilę przysypialiśmy.  Co się dzieje z moim dzieckiem? Po siedmiu godzinach czekania dostałam kroplówkę na przyspieszenie porodu. Po jakimś czasie skurcze były coraz mocniejsze. Paweł próbował mi dodać otuchy, ale niewiele to pomogło. Poprosiłam, by poszedł po położną. Rodziłam . Paweł był przez cały czas przy mnie. Trzymał mnie za rękę, podawał mi wodę, ocierał czoło. Po wielu trudach urodził się nasz synek. Nie miałam okazji go zobaczyć, tak szybko go zabrali. Nie płakał. Martwiłam się, dopytywałam położną, co się dzieje, dlaczego nie mogę zobaczyć mojego dziecka. Uspokajała mnie, że mały jest zmęczony porodem . W rzeczywistości mały był reanimowany. Od lekarki dowiedzieliśmy się, że nasz synek dostał tylko 1 punkt w skali Apgar . Nie oddycha samodzielnie,...

To było w czwartek, 2 stycznia 2014 r. Od rana nie czułam ruchów swojego dziecka , więc zdenerwowana pojechałam do swojej położnej. Pani Tereska zrobiła mi KTG i kazała jechać do szpitala, bo tętno dziecka było nieregularne. Wróciłam do domu po torbę i dokumenty. Powiedziałam mężowi, że musimy jechać sprawdzić, co się dzieje z naszą Kornelką. Gdy ja dopakowywałam jakieś rzeczy do bagażu, mąż pakował choinkę do samochodu (chciał ją wkopać na działce).  Jedź na działkę, ja jeszcze poczekam Pojechaliśmy do szpitala . Tam standardowa procedura: rejestracja, badania. Gdy siedzieliśmy w poczekalni, zapytałam męża, czy weźmie urlop, jeśli zapadnie decyzja, np. o cesarskim cięciu. Był zaskoczony, odpowiedział: "Myślisz, że to już? Przecież termin masz za dwa tygodnie?! ". Pomyślałam, że chyba ma rację, to jeszcze nie czas.  Po jakimś czasie przyszła po nas pielęgniarka i zaprowadziła nas na salę. Podpięła mnie pod KTG. Wspólnie słuchaliśmy, jak bije serduszko naszej córki . Piękny dźwięk. Słysząc, że wszystko jest w porządku, kazałam mężowi jechać na działkę wkopać choinkę i zrobić jakieś zakupy.  Męża nie ma, a cesarskie cięcie będzie Gdy mąż wyszedł, coś zaczęło się dziać. Przyszedł lekarz i powiedział: "Pani Wiolu, będziemy zaraz jechać na blok, zrobimy cesarskie cięcie . Tętno dziecko jest nieregularne, nie możemy dłużej czekać". Przeraziłam się, chwyciłam za telefon i napisałam smsa: "Kochanie wracaj! Zaraz będę miała cesarskie cięcie . Boję się". Gdy chciałam wcisnąć przycisk "wyślij", weszła pielęgniarka, mówiąc: "Pani Wiolu, musimy się przygotować". Odłożyłam telefon . Ze łzami w oczach poszłam za nią. Przebrałam się, pobrano mi krew, zrobiono kolejne badanie. Położyłam się na łóżku, na którym zawieziono mnie na blok operacyjny . Tysiące myśli krążyło mi po głowie: "Czy wszystko...

Mój domowy ekspert od urody Moja historia porodowa zaczęła się późnym popołudniem 2 sierpnia 2012 r. Właśnie szykowałam się na spotkanie z koleżankami i kolegami ze szkoły. Chciałam na tym spotkaniu wyglądać świetnie, w końcu nie widziałam niektórych koleżanek wiele lat. Byłam jednak w dziewiątym miesiącu ciąży , przez całe lato unikałam słońca (by się nie opalić), nie farbowałam włosów i miałam... 20 kilogramów nadwagi. Na szczęście bardzo pomógł mi mój mąż Paweł – pomalował mi paznokcie na krwistoczerwony kolor, podkręcił lokówką włosy, a nogi i ręce nasmarował balsamem z drobinkami złota.  Wieczór był bardzo przyjemny wraz ze znajomymi byłam w restauracji do godziny 23; do domu odwiozła mnie koleżanka. Przez cały czas czułam się bardzo dobrze i nic nie zwiastowało nadchodzącego porodu. Zaraz po wejściu do mieszkania poszłam do łazienki, a tam "chlup" odeszły mi wody płodowe .  Z brokatem na porodówce Obudziłam męża, który był w lekkim szoku, ponieważ do terminu porodu zostały jeszcze dwa tygodnie. Zebraliśmy się szybko i pojechaliśmy do szpitala . Na miejscu wszystko przebiegało bardzo spokojnie. Mąż, mimo że przy porodzie był pierwszy raz, również zachowywał się bardzo spokojnie.  Problemy zaczęły się dopiero wtedy, gdy leżałam na łóżku porodowym . Paweł zauważył, że na rękach i nogach nadal mam brokat. Zaczął więc trzeć moją skórę, w nadziei, że uda mu się ten brokat ze mnie zdjąć.  Zdziwiony lekarz zapytał, jak to się stało, że taka elegancka przyjechałam do porodu, a ja zażartowałam, że to mąż mnie tak wystroił . Dodałam, że brokat też był jego pomysłem. Gdy lekarz  spojrzał na męża dziwnym wzrokiem, Paweł tylko się roześmiał i w dalszym ciągu próbował zetrzeć ze mnie brokat.  Mąż dba o mój wygląd nawet podczas porodu  Niedługo potem na świat przyszła Helenka ....