Nawet gdy nie zwracał na mnie uwagi lub ranił, adorując inne dziewczyny. Bo mimo wszystko czułam, że też jestem dla niego ważna. Ważniejsza niż te wszystkie laski w mini. Bo to ze mną chodził na wagary. Mnie kładł głowę na kolanach podczas naszych leśnych pikników (ze szkolnymi kanapkami i piwem). Do mnie dzwonił w środku nocy, tylko dlatego, że śnił mu się koszmar, w którym dzieje mi się krzywda i chciał się upewnić, czy u mnie wszystko w porządku…
Traktował mnie jak przyjaciółkę, podczas gdy ja byłam gotowa sprzedać duszę, by spojrzał na mnie jak na kobietę. Jak mantrę powtarzałam sobie cytat z „Alchemika” P. Coelho: „Jeśli czegoś gorąco pragniesz, to cały wszechświat sprzyja potajemnie twojemu pragnieniu”. Przeczytałam też „Potęgę podświadomości” i ze wszystkich sił wyobrażałam sobie, że jesteśmy razem. Prócz tego – tradycyjnie – modliłam się. O to, żeby mnie pokochał.
Arek przyjaźnił się z Tomkiem. Też go lubiłam. Był bardzo oczytany i inteligentny. Bardziej niż Arek. Bardziej niż Arek okazywał mi też zainteresowanie jako dziewczyną. Tylko że nie był Arkiem. Arkiem, z którym mogłam rozmawiać za pomocą zdań-cytatów z piosenek naszego ulubionego zespołu. Arkiem, przez którego pierwszy raz zapaliłam trawkę, która okazała się jakimś dopalaczem i wylądowałam w szpitalu.
Wtedy rodzice przenieśli mnie do innej szkoły.
Między mną a Arkiem nic się nie zmieniło. Ja wciąż go kochałam, a on… zaczął powtarzać, że powinien trzymać się ode mnie z daleka, bo kiedyś podczas kłótni jego babcia go przeklęła. Powiedziała: „Niech Bóg zabierze ci wszystko, co kochasz”.
Widziałam tę jego babcię… Zawsze się jej bałam, bo pół życia spędziła w szpitalu psychiatrycznym. Według Arka ta moja przygoda z trawką była ostrzeżeniem. Że słowa babci będą się spełniać. Dla mnie to było idiotyczne. Nawet mu powiedziałam, że durniejszego wyjaśnienia, dlaczego nie chce ze mną być, nie mógł wymyślić.
Kiedy dowiedziałam się, że Arek na jakiejś imprezie przespał się z koleżanką swojej siostry, myślałam, że nic gorszego nie mogło się wydarzyć. Byłam na niego wściekła, czułam się zdradzona, a jednocześnie wcale nie przestałam pragnąć, by to właśnie z nim przeżyć swój pierwszy raz. Tylko że to było irracjonalne, bo nie byliśmy i nic nie wskazywało na to, byśmy kiedykolwiek byli parą…
Trzy lata próśb, modlitw, nadziei – na nic.
Trochę z zemsty, a trochę dlatego, by wzbudzić w Arku zazdrość, zaczęłam myśleć o Tomku. On zawsze był blisko. Jakby czekał na moment, w którym zobaczę, jak bardzo mu na mnie zależy. Traktował mnie jak bóstwo.
To były wakacje. Arek zniknął gdzieś na 5 tygodni, nie było z nim kontaktu. Widywaliśmy się z Tomkiem. Kiedy pewnego wieczora odprowadzał mnie do domu, pocałował mnie. Poczułam motyle w brzuchu. I postanowiłam, że wybieram chłopaka, który widzi we mnie kobietę, a nie… bezpłciową siostrę.
Gdy Arek wrócił, byliśmy z Tomkiem parą. Do dziś pamiętam jego wzrok wbity w nasze splecione dłonie i słowa:
„Czy jak uwijecie sobie gniazdko, to będę mógł wpadać, ogrzać się trochę ciepłem domowego ogniska?”.
Pamiętam też, co na to odpowiedział mu Tomek.
„Ty będziesz najwyżej przychodził do nas jako facet od dezynsekcji, pytać, czy mamy problem z karaluchami. Ale u nas nie będzie karaluchów”.
To niby miało być zabawne, ale całej naszej trójce nie było do śmiechu. Od wtedy sporo się zmieniło. Arek zaczął nas unikać. Na studniówkę poszłam z Tomkiem. Na obie – w mojej nowej i mojej starej szkole. Na studniówce w starym liceum nie było Arka.
Potem była matura i egzaminy na studia. Zdaliśmy wszyscy troje i dostaliśmy się tam, gdzie chcieliśmy. Tomek i ja – na filologię angielską na Uniwersytecie Warszawskim. Arek – na socjologię na UKSW. Widywaliśmy się z nim sporadycznie. Po studiach wyjechał za granicę. Z Belgii dostałam od niego list. Pisał, że bardzo mu mnie brakuje, że… nikogo nigdy nie kochał tak jak mnie, że był głupi, że nigdy sobie nie daruje, że mnie stracił. Tomkowi nic o tym nie powiedziałam, bo… Od razu zorientowałby się, jakie ten list zrobił na mnie wrażenie. I tylko upewniłby się, że wciąż kocham Arka. Mijały miesiące i pory roku.
Zaszłam w ciążę. Tomek był w siódmym niebie. Nasi rodzice też. Ja też się cieszyłam, bo odkąd pamiętam, marzyłam o dziecku i rodzinie. Tomek oświadczył mi się pół roku wcześniej. Rodzice nalegali na szybki ślub. Zgodziliśmy się. Udało załapać na kurs przedmałżeński, który już trwał, i dać na zapowiedzi.
Nie wiem, skąd Arek wiedział, kiedy jest nasz ślub. Kiedy go zobaczyłam przed kościołem, roześmianego od ucha do ucha, stojącego w kolejce gości składających życzenia… poczułam, że zaraz wydarzy się coś strasznego. Zaczęłam krzyczeć i płakać, głośno, jak małe dziecko. Nie myślałam o Tomku ani o gościach. Jak przez mgłę pamiętam, że Arek podszedł i śmiejąc się, powiedział, że przecież będzie przychodził do nas likwidować karaluchy. Wtedy poczułam ten ogromny ból. Straciłam przytomność. I dziecko.
Przez niego straciliśmy z Tomkiem dziecko. Przez niego i przez moją chorą miłość. Gdyby nie to, nasz synek miałby dziś 10 lat.
Od tamtej pory Arek zniknął z naszego życia na dobre. Tragedia, którą przeżyłam, sprawiła, że skreśliłam tego człowieka na zawsze. Tomek jest bardzo dobrym mężem, mamy pięcioletnią córeczkę. I mały, ale własny domek z ogródkiem i kominkiem. Czasem wpadają przez okno motyle lub komary – ale karaluchów nie ma i nie będzie.
To jest historia o tym, że „szkolna miłość” może odcisnąć piętno na całym życiu. I że nie można pragnąć spełnienia marzeń za wszelką cenę. Bo mogą się spełnić. I kiedyś opowiem o tym swojej córce. Nie pozwolę jej też czytać P. Coelho ani innych idiotyzmów w stylu „pragnij, a będzie ci dane”.
Monika T.
Piszemy też o:
Przez osiem i pół miesiąca przemawiałam do niej, opowiadałam, co zastanie, gdy przyjdzie już na świat, kupowałam dla niej ubranka, zabawki i meble. Wszyscy mówili mi, że promienieję. Nie liczyło się dla mnie nawet to, że ojciec Poli zwinął żagle, gdy się tylko dowiedział o ciąży. Miałam świetną pracę w agencji reklamowej, spłacone mieszkanie z jasnym, przestronnym pokojem dla dziecka, no i rodziców, którzy aż palili się do pomocy. Byłam szczęśliwa i pełna radosnego oczekiwania. Wreszcie zrozumiałam, dlaczego ciążę nazywa się „stanem błogosławionym”. Mama i siostra były ze mną cały czas – Nie słyszę tętna płodu – powiedziała zdenerwowana lekarka podczas badania usg dwa tygodnie przed terminem. Poczułam, że pode mną otwiera się przepaść… Kiedy wyszłam ze szpitala, pierwsze, co zrobiłam, to było poszukanie w łazience żyletek. Od dawna jednak ich nie używałam, więc poszłam do kuchni i chwyciłam najostrzejszy z noży, aby skierować go w swój splot słoneczny. Przeszkodził mi dzwonek do drzwi. – Izuniu, co ty robisz, na Boga?! – mama od razu prawidłowo zinterpretowała obecność wielkiego noża na stole. Od tego czasu ani przez chwilę nie byłam sama. Mama i siostra mieszkały u mnie na zmianę, pilnując, żebym nie zrobiła sobie krzywdy. Po pół roku powiedziałam, że nie życzę sobie dłużej ich obecności. Patrzyły na mnie z niepokojem, lecz byłam nieugięta: – Przysięgam, że nic sobie nie zrobię. Ale sama muszę nauczyć się żyć od nowa… Rzeczywiście porzuciłam myśli o samobójstwie, byłam na to zbyt zrezygnowana. Dni i tygodnie zamieniły się w szarą smugę niewyraźnych obrazów, które nie wywoływały we mnie żadnych emocji. Nie czułam już smutku, ale radości też nie. Nie obszedł mnie ślub siostry ani awans w pracy. Trwałam w odrętwieniu, wykonując machinalnie codzienne...
Babcia zawsze powtarzała, że będę najwspanialszą matką pod słońcem. „Jesteś ciepła, opiekuńcza, kochasz dom, dzieci. Nie to co Alinka. Tej tylko kariera i pieniądze w głowie” – mówiła, gdy wpadałam do niej w odwiedziny. Śmiałam się z tej przepowiedni, ale w głębi duszy miałam nadzieję, że się spełni. Rzeczywiście w przeciwieństwie do siostry marzyłam o spokojnym, rodzinnym, życiu. Czułam, że będę wtedy szczęśliwa… Na początku wszystko układało się pomyślnie. Wyszłam za mąż za Marcina, najwspanialszego, jak mi się wtedy wydawało, mężczyznę na świecie. Podobnie jak ja kochał dzieci i chciał mieć własne jak najszybciej. Prawie od razu po ślubie rozpoczęliśmy więc starania. Ale mijały miesiące, a na teście ciążowym ciągle pojawiała się tylko jedna kreska . Nie rozumiałam, co się dzieje. Byłam młoda, zdrowa, świetnie się czułam. Więc dlaczego nam nie wychodziło? Po dwóch latach bezskutecznych starań zdecydowaliśmy się na badania. Bardzo się ich bałam. Jakbym przeczuwała, że to przeze mnie ciągle jesteśmy tylko we dwoje. Pamiętam, jak poszliśmy po wyniki. – Pan bez problemów może zostać ojcem. Ale pani nigdy nie zajdzie w ciążę – usłyszałam wyrok z ust lekarza. Powód? Ogólnie mówiąc, nieprawidłowości anatomiczne, których nie da się skorygować operacyjnie. I tyle. Nikomu z najbliższych nie powiedziałam o tej diagnozie. Łudziłam się jeszcze, że jest dla mnie nadzieja, że lekarz się pomylił. Odwiedzałam kolejnych specjalistów, biegałam do różnych bioterapeutów, znachorów. Nic nie pomagało. Jakby tego było mało, kilka miesięcy później opuścił mnie mąż. Któregoś dnia oświadczył, że odchodzi do innej. – Marysia spodziewa się dziecka, więc chyba rozumiesz – powiedział. Jaka matka tak traktuje własne dziecko?! Ja bym była inna Zrozpaczona pojechałam do babci. –...
Telefon dzwoni od kilku minut. To znowu on. Nie zamierzam odbierać. Nigdy już nie odbiorę! Najchętniej wyrzuciłabym telefon, zmieniłabym adres, wyprowadziła się daleko, daleko stąd, tam, gdzie on nigdy nas już nie znajdzie… Poznałam Pawła siedem lat temu w dość (jak sądziłam) zabawnych okolicznościach. Jest policjantem, ja lekko przekroczyłam prędkość – zatrzymał mnie, chciał wypisać mandat. – A może jednak tylko pouczenie? – uśmiechnęłam się zalotnie. Nie jestem typem flirciary i od rozwodu z mężem przez dwa lata z nikim się nie spotykałam, ale o dziwo, się udało. Zaproponował kawę. Nie pozostawało mi nic innego, jak się zgodzić. Nie liczyłam na wiele. Mój były mąż pił i bił, pozostawił mnie w takiej kondycji psychicznej, że nie szukałam kolejnego związku. A jednak z Pawłem od pierwszej chwili zaiskrzyło. Okazał się człowiekiem czarującym. Poza tym, co było dla mnie najważniejsze, kiedy usłyszał o Martynce, wyraźnie się ucieszył. Oni z żoną nie mogli mieć dzieci, to był główny powód ich rozstania. Paweł nie ukrywał, że marzy o potomstwie. Martyna na jego widok wpadła w zachwyt. Pewnie była to po trosze zasługa wielkiego pluszowego konika, którego Paweł przyniósł na pierwsze spotkanie, ale musiałam przyznać, że umiał się facet zaprezentować. Potem przychodził coraz częściej, nie ukrywał, że chętnie zostałby na stałe. Ja miałam coraz mniej wątpliwości. Moje dziecko przy nim rozkwitało. Marcin po rozwodzie nie zadzwonił do Martynki ani razu, a Paweł zabierał ją na łyżwy, narty, sanki, kupował jej ubrania, spędzał z nią soboty w kinie, na porankach… Muszę przyznać, że czasami byłam zazdrosna o własną córkę. Mój facet sprawiał wrażenie, jakby to sześciolatkę adorował bardziej niż jej mamusię! Tłumaczyłam sobie, że to dobrze, że przecież zwykle bywa...
