Kiedyś podobno było tak, że po porodzie świeżo upieczona matka chwaliła się światu swoim rozkosznym dziecięciem. Dziś to już nie jest w dobrym guście. Dziś wypadałoby okazać wszem i wobec swój płaski brzuszek i kształtne nogi, najlepiej w tydzień po porodzie.   Przesadzam oczywiście, co nie zmienia faktu, że jak urodziłam swoje bliźniaki, to zaraz poczułam presję, by jak najszybciej wrócić do dawnej formy. Nie ze względów zdrowotnych, niestety, a estetycznych. Już w czasie ciąży oglądałam w czasopismach zdjęcia młodych matek celebrytek, które chwaliły się kształtnymi ciałami i dzieliły swoimi skutecznymi sposobami na odzyskanie świetnej figury zaraz po porodzie.   Moje dziewięć miesięcy ciąży było dość trudne. Jedno dziecko to wyzwanie dla organizmu, ale dwoje? Kiszki podchodziły mi do gardła, pęcherz udawał naleśnik, a wątroba szukała dla siebie miejsca gdzieś pomiędzy żebrem, żołądkiem a trzustką. Do tego doszły – dzięki Bogu niewielkie – komplikacje ciążowe i przybranie formy mamuśki pulpecika właściwie miałam zagwarantowane. Tak żartobliwie mówił do mnie mój małżonek, gdy tylko zobaczył, że zaczynam martwić się o swój wygląd… Chciał oczywiście dobrze, mówił to z miłością, ale wyszło niezręcznie. Synkowie przyszli na świat tydzień przed czasem Zbędne kilogramy zostały i nie mogłam ich tak łatwo zrzucić. Do tego doszły jeszcze problemy zdrowotne. Moje ciało wymagało pracy, musiałam tu i ówdzie wzmocnić mięśnie, nie mogłam sobie odpuścić. Lekarz zalecił mi jogę. Przyznaję się bez bicia, nigdy nie byłam fanką ćwiczeń, ale cóż, słowo lekarza jest święte. Nie pozostało mi więc nic innego, tylko udać się do centrum handlowego i wybrać w sklepie modne spodnie do ćwiczeń. Gdy stanęłam  w nich w domu przed lustrem, zobaczyłam, że nie wyglądam tak źle. To była świetna motywacja i zastrzyk energii.  ...

Cała rodzina cierpiała z powodu humorów naszego ojca. Obraził się na wszystkich i nic nie było w stanie go udobruchać. W końcu udało się to mojej córeczce! Mój ojciec zawsze był okropnie drażliwy. A już na starość zrobił się wprost nieznośny. Pewnie dlatego drobna sprzeczka z moim bratem przerodziła się w trwający już dobre dwa lata konflikt. Co najgorsze, chociaż Filip podejmował próby załagodzenia sporu, ojciec trwał w swoim oślim uporze, objawiając światu kamienną twarz. I nagle wszelkie rodzinne spotkania przestały być przyjemnymi zjazdami, przeradzając się w arenę, na której matador-syn unikał, jak potrafił, rozjuszonego byka-ojca. – Jestem już tym zmęczony – stwierdził któregoś razu Filip. – Jeśli on nie przestanie, na następne święta nie przyjedziemy z Jolą do rodziców, tylko spędzimy je w domu. Nie mam siły znosić humorów ojca, przecież tak naprawdę nic mu nie zrobiłem. Niestety, miał rację Nie mogłem mu nawet powiedzieć wzorem mamy: – Przeproś tatusia, bo tatuś to lubi – skoro tak naprawdę już dawno przeprosił i nic to nie dało. – Pogadam z tatą – mruknąłem. – Daj sobie spokój – Filip wzruszył ramionami. – Uparł się i tyle. Nic na to nie poradzimy. Kolejne święta odbyły się bez niego i jego żony z synem. Zostali u siebie w domu, zadzwonili tylko do mamy z życzeniami. Atmosfera przy stole była przez to bardzo ciężka. W końcu ojciec nie wytrzymał, tylko cisnął widelcem na talerz i wstał od stołu. I tyle go widzieliśmy. Zamknął się w swoim pokoju i nie pojawił się do końca wieczoru. – No i wesoły nastrój diabli wzięli! – stwierdziłem. – Czy naprawdę mama nie może na niego wpłynąć? Przecież to wszystko jest nienormalne! – Wiesz, jaki jest tata… Lubi rządzić i zawsze mieć rację – odparła mama. – Ale nam się rozpada przez to rodzina! Czy on tego nie widzi? –...

Dotarłam do szkoły mojej córki parę minut przed szesnastą, tuż przed zamknięciem świetlicy. Byłam zmęczona po całym dniu spędzonym w urzędach, ale zadowolona, bo załatwiłam mnóstwo spraw na mieście. Zdyszana wbiegłam do świetlicy, trzymając w jednym ręku torbę z zakupami, a na drugiej mojego dziewięciomiesięcznego synka. Moja siedmioletnia córka siedziała przy stoliku i rysowała coś kredkami. Obok niej siedział chłopiec w jej wieku Zwróciłam na niego uwagę, gdyż sprawiał wrażenie zaniedbanego. – Kim był ten chłopczyk obok ciebie? – zapytałam córkę w szatni. – Patryk – odpowiedziała. – Chodzi z tobą do klasy? – dopytywałam, bo nie kojarzyłam jego twarzy. Nie wiem dlaczego, ale poruszył mnie widok tego chłopca. Wyglądał niby zwyczajnie, ale było w nim coś, co mnie zastanawiało. Miałam cały czas przed oczami jego zaciśnięte usta, gdy zaciekle zamalowywał coś na rysunku przed sobą. I oczy pełne złości, a przy tym smutku, gdy na chwilę podniósł na mnie wzrok. – Nie, on jest z innej klasy, ale czasem bawi się ze mną na świetlicy, jak mamy przerwy – udzieliła mi informacji moja córka. – Ale go nie lubię – dodała. – Dlaczego? – Nie lubię chłopców – oznajmiła stanowczo moja mała pociecha, a ja uśmiechnęłam się do siebie. No tak, ciekawe, co będzie mówić za kilka lub kilkanaście lat? Następnego dnia, odbierając Kasię ze świetlicy, od razu poszukałam wzrokiem Patryka. Był w tej samej bluzie co dzień wcześniej i zdawało mi się, że miał jeszcze bardziej zacięty wyraz twarzy. – Pani Krysiu – zagadnęłam opiekunkę na świetlicy. – Mogłabym dowiedzieć się, kim jest ten chłopczyk? Nie wiem czemu, ale jakoś zwrócił moją uwagę… – A… Patryk… – opiekunka odwróciła się w jego stronę. – Czy coś się stało? Kasia się skarżyła? – Nie… Nie… Kasia nic nie mówiła… – zaniepokoiłam...