Z doświadczenia wiem, że niektórzy z nich pójdą w ilość, nie w jakość. Oznacza to, że do kolekcji zabawek dojdzie stos duperelek, na które już naprawdę nie mamy miejsca. A np. chrzestny Zuzi kupi jej coś bardzo drogiego i wielkiego, co jednak wcale nie sprawi jej radości. Odkąd pamiętam, prezenty od niego wywołują zachwyt zgromadzonych dorosłych (wujek lubi robić wrażenie), ale nie dziecka… Prezenty na Dzień Dziecka znów będą nieudane! Jest mi z tym źle nie tylko dlatego, że te prezenty będą tylko zagracać nasze mieszkanie. Przykro mi, że bliscy znów wydadzą pieniądze na coś, co córki nie zainteresuje ani w żaden sposób nie pomoże jej rozwijać jej zainteresowań. Zuzia ma 6 lat i… wcale nie lubi księżniczek, lalek ani kotków. A moi bliscy za każdym razem kupują jej tego typu zabawki, uważając, że teraz to już na pewno się spodobają. Krótko mówiąc, jestem pewna, że prezenty na Dzień Dziecka znów będą nieudane! Delikatne sugestie nic nie dają Córka miała w kwietniu urodziny – zapraszając bliskich na przyjęcie z tortem, próbowałam delikatnie sugerować, żeby nie kupowali lalek ani maskotek. To nic nie dało. Po tych urodzinach doszliśmy z mężem do wniosku, że za kwotę, za którą kupiono te wszystkie zabawki, moglibyśmy Małej sprawić naprawdę dużo radości. Prawdziwej. Już od roku bardzo chce pojechać do parku dinozaurów. Marzą się jej też odwiedziny w ZOO, powiedziała mi też, że marzy, by zobaczyć, jak jest w papugarium i motylarium. I latem byłoby to zrobienia, gdybyśmy mieli więcej pieniędzy. Niestety nie mieszkamy w dużym mieście, gdzie wszystko to jest na miejscu. Dlatego zamiast prezentów wolałabym pieniądze… Po tych urodzinach ja i mąż porozmawialiśmy z córką. O tym, że można sprzedać część zabawek, którymi się nie bawi, i planszówek, w które nie gra. I w ten sposób...

Jestem z natury spokojną osobą, ale wtedy natychmiast poprosiłam o rozmowę z wychowawczynią Hani. I bardzo poirytowana zapytałam, dlaczego nie odesłała do domu dziecka z widocznymi śladami ospy? Czy to, że tamto dziecko ma tak nieodpowiedzialnych rodziców, znaczy, że pracownicy przedszkola nie mają być odpowiedzialni za zdrowie innych dzieci? Mąż był dobrej myśli Przedszkolanka twierdziła, że nic nie zauważyła. Że jeśli jutro zobaczy te krosty, to nie przyjmie dziecka do przedszkola. Tylko że dla mnie nie miało to już znaczenia. Po prostu czułam, że ta ospa się nam przydarzy właśnie teraz. Mąż próbował mnie uspokajać. Że przecież jeszcze nic nie wiadomo. Że będziemy się martwić, jak zobaczymy u Hani objawy. Że na wszelki wypadek może Kubę wyprowadzić do babci na najbliższe dni. Cały Konrad… Tak sobie myślę, że może gdybyśmy faktycznie wtedy Kubusia oddali do teściów, może by się nie zaraził. Bo oczywiście Hania zachorowała i go zaraziła. Ospa już się goi, ale… Dzieci siedzą w domu. Ospa już się goi (syn choruje od tygodnia). Co nie zmienia faktu, że za niespełna tydzień jest komunia. Tyle przygotowań, przejęcie Kuby, zaproszeni goście… No i najgorsze: nawet nie wiem, co się robi w takiej sytuacji, gdy dziecko nie może wziąć udziału w uroczystości. Czy wtedy przystępuje do komunii za rok? Mogłabym zapytać siostry katechetki, ale postanowiłam nie zdradzać, że Kuba ma ospę. Postanowiłam, że wszystko będzie tak jak miało być. Że syn pójdzie normalnie do komunii. Ta myśl musiała kiełkować we mnie od samego początku, bo nikomu nie mówiłam, że dzieci mają ospę. Raz nawet skłamałam, że siedzą w domu, bo złapali jakiegoś wirusa i że na szczęście do komunii wszystko powinno być OK. Zarazi innych? Moje dzieci też wiele razy cierpiały Oczywiście wiem, że wszystko nie będzie OK. Już...

Nie jestem babcią w fartuchu i z siwym koczkiem. Chociaż czasem żałuję, bo taki obraz własnej babci mam w sercu i nie zamieniłabym go na żaden inny. Ukochanej, z zawsze ciepłymi rękami, które tak nieporadnie, ale cudownie potrafiły głaskać, czesać, przytulać. I podawać najpyszniejsze przysmaki. Moja babcia, podając mi czy to kawałek chleba, ciasta czy miętówkę mówiła: „Masz, skosztuj”. Dziś już chyba nikt tak nie mówi… Zdrowe nawyki żywieniowe: klucz do zdrowia i szczęścia? Wiem, że przez pół wieku, które minęło odkąd byłam dzieckiem, czasy się zmieniły. Babcie są aktywne zawodowo (sama wciąż udzielam lekcji francuskiego i włoskiego, wciąż też mam regularne zlecenia tłumaczeń). Babcie chodzą do fryzjera, malują paznokcie… Ale są rzeczy, które się nie zmieniły: babcie, gdyby mogły, przychyliłyby swym wnukom nieba. Nawet jeśli rodzice uważają, że to niepedagogiczne, niezdrowe i niepotrzebne. Do rzeczy. Moja córka ma fioła na punkcie zdrowego odżywiania i uważa, że kluczem do zdrowia i szczęścia są właściwe nawyki żywieniowe. Ale przesadza. W ubiegłym tygodniu sama przekonałam się jak bardzo. Biszkopt jak arszenik Wracając z parku, weszliśmy do piekarni: Karolina, Aleks i ja. Sprzedawczyni, widząc jak Aleks patrzy na ciasteczka, podała mu jeden biszkopcik i… nastąpił armagedon. Moja córka wpadła w szał. Wrzeszczała, że jakim prawem, że cukier, biała mąka, że jej dziecko takich rzeczy nie je… Stałam jak wryta. Aleks się wystraszył. Z ulgą wyszłam z tego sklepu, moja córka jeszcze długo nie mogła się uspokoić. Pod adresem ekspedientki wciąż padały niewybredne epitety („ciemna baba” to najłagodniejszy). – A gdyby miał celiakię? – zapytała mnie. – Albo cukrzycę? – Ale nie ma! – nie wytrzymałam. Moim zdaniem Karolina mocno przereagowała....