Jeśli mam być szczera, najchętniej przeniosłabym Mikołaja do innej placówki, ale wiem, że to byłaby tylko ucieczka od problemu.
Mikołaj tak się cieszył, że idzie wreszcie do szkoły! Przed rozpoczęciem roku z emocji nie spał prawie przez całą noc. Przychodził co chwila do naszej sypialni i z wypiekami na twarzy pytał, kiedy wstajemy. – Zobacz, nawet się nie boi – powiedziałam wtedy do męża. Koleżanki z pracy opowiadały mi, jak to ich dzieci pierwszego dnia popłakiwały, wstydziły się, a nawet zapierały się przed wejściem do klasy.
Byłam z niego taka dumna. Na początku wyglądało na to, że synek polubił szkołę. Bez problemu rano wstawał, a przed wyjściem pięć razy sprawdzał w plecaku, czy nie zapomniał swoich zeszytów, książek, flamastrów. Po powrocie do domu chętnie opowiadał o tym, co robił przez cały dzień, co ma zadane.
Cieszyłam się, bo Miki jest raczej drobny, a także cichy i spokojny i trochę obawiałam się, że nie odnajdzie się w grupie rozbrykanych pierwszaków. A tu taka wspaniała niespodzianka! Gdzieś po tygodniu zauważyłam, że jego entuzjazm znacznie osłabł. Nie opowiadał już tak chętnie o kolegach, o tym, jak spędził dzień. Gdy pytałam, jak było w szkole, mówił, że dobrze i szedł do swojego pokoju.
Po kolejnych kilku dniach zaczął nagle marudzić przy wychodzeniu, narzekać, że boli go brzuch, że jest mu niedobrze.
– Mogę zostać w domu? Mamusiu, proooszę. Tylko dzisiaj! – składał rączki w błagalnym geście.
Trochę mnie martwiła ta zmiana zachowania, ale mąż machał ręką.
– Pamiętasz? Paluszek i główka to szkolna wymówka. Pewnie już mu się znudziło poranne wstawanie, siedzenie w klasie, obowiązki i dlatego marudzi. Nie zamartwiaj się, to normalne! Za jakiś czas się przyzwyczai i wszystko będzie dobrze – tłumaczył mi; a potem spoglądał na synka. – Przestań się mazgaić! Wszystkie dzieci chodzą do szkoły, ty też musisz. Poradzisz sobie – mówił kategorycznym tonem.
Mały szedł posłusznie, ale gdy się z nim żegnałam przed klasą, widziałam, że ma łzy w oczach. Tak mi było go żal, że ledwie się powstrzymywałam, żeby nie zabrać go z powrotem do domu. Nie robiłam tego, bo byłam przekonana, że mąż ma rację i następnego dnia będzie lepiej.
By wyprawić Mikołaja do szkoły, musieliśmy z nim toczyć prawdziwe boje. Każdego ranka płakał, upierał się, że bardzo źle się czuje. Kilka dni temu rzeczywiście dostał wysokiej gorączki. Nawet mąż się zaniepokoił.
– Dobrze, dzisiaj zostaniesz w domu. Chyba faktycznie jesteś chory – powiedział; Miki był zachwycony.
– Naprawdę mogę? – krzyknął radośnie i z ochotą wskoczył do łóżka.
Gdy godzinę później zmierzyłam mu temperaturę, miał 36,6 i oświadczył, że chciałby pójść na rower. To chyba wtedy dotarło do mnie, że synek ma w szkole jakiś problem.
– Musimy z nim porozmawiać, to przyzwyczajanie się coś za długo trwa. Miesiąc zaraz minie – powiedziałam do męża, gdy wrócił z pracy.
– Może masz i rację – przyznał.
Wzięliśmy synka na spytki, ale właściwie niczego się nie dowiedzieliśmy. Mikołaj twierdził, że wszystko jest dobrze, a do szkoły nie chciał iść, bo naprawdę źle się czuł.
– To znaczy, że jutro pójdziesz i to bez marudzenia? – zapytał mąż.
– Pójdę – synek skinął głową.
Pytanie tylko, co? Następnego dnia Mikołaj rzeczywiście poszedł w miarę grzecznie do szkoły. Po lekcjach pojechałam do odebrać. Dzieci z jego klasy akurat były na dworze. Biegały, dokazywały. Tylko mój synek trzymał się z boku.
– Twoi koledzy tak fajnie się bawią, dlaczego siedzisz sam? – zapytałam.
– Bo tak – odburknął.
– Co, nie lubisz ich? – naciskałam.
Synek zmarszczył brwi
– Nienawidzę! Oni są głupi! Ta cała szkoła jest głupia! Nie będę do niej chodził. Nigdy! Nie chcę! – krzyknął i wybuchnął płaczem.
Byłam w szoku. Jeszcze nigdy nie wiedziałam synka tak rozżalonego. Mocno go przytuliłam.
– Opowiesz mi, co się dzieje, dobrze? – zapytałam, gdy trochę się uspokoił.
Przytaknął, pociągając nosem. To, co potem usłyszałam, omal nie doprowadziło mnie do szaleństwa. Okazało się, że Mikołaj jest w klasie szykanowany. Dzieciaki się z niego wyśmiewają, poszturchują go na przerwach, wyzywają od konusów. Nikt nie chce siedzieć z nim w ławce, bawić się na przerwach.
– Boże drogi, dlaczego o niczym nie powiedziałeś? – dopytywałam się.
– Bo nie chciałem, żeby tata był zły. On mówił, że jestem już duży i muszę sobie poradzić – przyznał.
Po rozmowie z synkiem miałam potworne wyrzuty sumienia. Nie mogłam sobie darować, że zamiast od razu szczerze z nim porozmawiać, dałam się przekonać mężowi, że niechęć Mikiego do szkoły jest normalna i przejściowa. Nie jest! Gdy mąż wrócił z pracy, natychmiast zamknęłam się z nim w sypialni i o wszystkim opowiedziałam.
– Byliśmy ślepi i głupi. Nasz syn cierpi! Musimy coś z tym zrobić! Jutro porozmawiam z wychowawczynią – zdecydowałam.
Ale mój mąż tylko się skrzywił.
– Nie przesadzaj! Nie rób z niego beksy. Dzieci od zawsze poszturchiwały się w szkole, robiły sobie kawały. Sam w jego wieku nieraz wracałem do domu lekko poobijany… Zaraz z nim pogadam. Powiem, że jak następnym razem go ktoś zaczepi, to niech odpłaci się tym samym. Jak kopnie jednego czy drugiego gówniarza, to od razu zyska szacunek i kolegów – stwierdził.
– Chyba żartujesz – nie wierzyłam własnym uszom.
– Wcale nie! Jak będziesz się tak nad nim litować, trzymać pod kloszem, to wyrośnie z niego płaczliwa baba, a nie facet. On musi umieć sobie radzić w trudnych sytuacjach. Tylko w ten sposób nauczy się życia – odparł mąż, wzruszając ramionami.
– Ale on jest za słaby na takie konfrontacje – jęknęłam.
– No to trzeba go wzmocnić. Zapiszemy go na dżudo albo karate, nie wiem, na piłkę nożną, od razu nabierze krzepy – oznajmił mąż; on na wszystko miał rozwiązanie.
Na razie nie pozwoliłam mężowi porozmawiać z synkiem. Nie podoba mi się jego pomysł. Boję się, że jak Miki będzie odpłacał kolegom pięknym za nadobne, to stanie się agresywny. Z drugiej jednak strony nie chcę też, żeby był szkolnym popychadłem. Przecież widzę, jak go to boli i stresuje. Co więc mam zrobić? Jak uodpornić naszego synka na głupie zachowania kolegów?
Renata, lat 36
Czytaj także:
Rabat 20% na biżuterię i zegarki marki Elixa dostępne w salonach i na apart.pl. Oferta nie łączy się z innymi promocjami. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie www.
Wprowadź kod na stronie www.topsecret.pl/ona lub pokaż go w jednym z ponad 100 sklepów stacjonarnych i skorzystaj z oferty. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie www.
Skorzystaj z kodu WIOSNA40 i otrzymaj 40% zniżki na produkty nieprzecenione, oznaczone tym kodem na eveline.pl/skorzystaj-z-promocji przy zakupach za min. 50 zł. Oferta ważna tylko na eveline.pl w dniach 18-24.04.2024. Kody rabatowe nie łączą się. Szczegóły na stronie.
Rabat 20 % na jeden nieprzeceniony artykuł dostępny w sklepach stacjonarnych i na VANGRAAF.COM. Z rabatu można skorzystać tylko jeden raz i nie można go łączyć z innymi promocjami. Wypłata w gotówce, zakup karty podarunkowej lub zwrot za dotychczas zakupione artykuły są wykluczone. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie www.
Wprowadź kod online lub pokaż go w jednym z ponad 230 sklepów stacjonarnych i skorzystaj z oferty. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie www.
AVA- to co najlepsze w naturze połączone z możliwościami współczesnej biotechnologii, pielęgnacja wszech czasów. Rabat 30% na cały asortyment na ava-kosmetyki.pl. Przy zakupach za min. 150 zł przesyłka gratis. Oferta nie łączy się z innymi promocjami.
Najniższa cena pianki ze zdjęcia z 30 dni przed obniżką - 31,90 zł.
Cena produktu po zastosowaniu rabatu - 22,33 zł.
Najniższa cena dezodorantu ze zdjęcia z 30 dni przed obniżką - 32,90 zł.
Cena produktu po zastosowaniu rabatu - 23,03 zł.
Najniższa cena kremu ze zdjęcia z 30 dni przed obniżką - 44,90 zł.
Cena produktu po zastosowaniu rabatu – 32,43 zł.
Mama 4-letniego Mikołaja ze łzami w oczach opowiada o tym tragicznym dniu sprzed roku. Mikołaj miał być bezpieczny w przedszkolu, tymczasem doszło do fatalnego wypadku. Dziecko zapadło w śpiączkę, a mama wraz z babcią robią, co w ich mocy, żeby się obudziło. „Obudź się, Miki”. Straszny wypadek w przedszkolu Wszystko wydarzyło się rano w czasie przedszkolnego śniadania. Chłopiec zakrztusił się winogronem, stracił przytomność, był reanimowany. „Nie było mnie wtedy przy nim. Ale przecież miał być bezpieczny” – ubolewa mama. Jej zdaniem profesjonalna pomoc nadeszła zbyt późno. „Mój synek miał wypadek. W przedszkolu, podczas śniadania, Miki zakrztusił się winogronem. Zbyt późno wezwana pomoc, długie niedotlenienie i tragiczny skutek… Prawie straciłam dziecko! Miki przeżył, ale zapadł w śpiączkę” – czytamy na stronie siepomaga.pl. Mikołaj był w krytycznym stanie, lekarz polecił rodzinie pożegnać się z nim. Ale walczył tak dzielnie, że przeżył. Teraz jednak nie chodzi i nie mówi, nie reaguje na polecenia, nie podaje ręki, gdy mama wyciąga do niego swoją. Z powodu niedotlenienia uszkodzeniu uległy wszystkie narządy wewnętrzne. 12 września mama Mikiego zaktualizowała informacje o zbiórce. Maluch wciąż się nie wybudził, ale stale potrzebuje naszej pomocy! < Mama Mikołaja codziennie wozi go na specjalne zajęcia w prywatnych ośrodkach, to zajmuje jej całe dnie i kosztuje mnóstwo pieniędzy. Dlaczego leczy synka prywatnie? Bo w ramach NFZ chłopcu przysługują tylko 2 godziny terapii dziennie.. . Kobieta zbiera pieniądze na 2-letnią, bardzo intensywną neurorehabilitację, nowoczesny sprzęt i leczenie. Wtedy Mikołaj będzie miał szanse na powrót do sprawności. O tragedii Mikołaja wspomniała też Dorota Zawadzka. Zwróciła uwagę na potrzebę szkoleń z udzielania pierwszej pomocy dla kadry żłobków i przedszkoli....
Mój ośmioletni synek, Bartek, zawsze był zapatrzony w ojca jak w obrazek. Wszystko, co robił tatuś, było naj! Najlepiej grał w gry komputerowe, najszybciej jeździł samochodem, najmądrzej wszystko tłumaczył. Nawet jajecznica przez niego przygotowana była według synka najsmaczniejsza, choć moim zdaniem była zbyt rzadka. Gdybym ja taką postawiła na stole, krzywiłby się pewnie, grzebał w talerzu widelcem. A tatusiową pałaszował bez mrugnięcia okiem. Chwilami byłam nawet zazdrosna o to jego uwielbienie dla ojca. Trzeba jednak przyznać, że Igor na nie zasługiwał. Nie był tylko niedzielnym tatusiem. Po powrocie z pracy poświęcał synowi mnóstwo czasu. Razem się bawili, dużo rozmawiali. Mieli swoje męskie tajemnice. Aż tu nagle wszystko się zmieniło. Nasz syn zrobił się smutny i przygaszony Zaczęło się dwa tygodnie temu. Mąż pojechał po Bartka do szkoły. Gdy weszli do domu, był zdenerwowany. – Czy ty łaskawie zdradzisz mi wreszcie, co się stało? Przecież wiesz, że o wszystkim możesz mi powiedzieć! – dopytywał się syna. Mały nie odpowiedział. Rzucił kurtkę w korytarzu i poszedł do swojego pokoju. – Rany, boskie, co mu zrobiłeś? – naskoczyłam na męża. – No właśnie nic! Wszystko było jak zwykle. Poszedłem po niego na świetlicę. A on, zamiast się przywitać, spojrzał na mnie z wściekłością. I przez całą drogę nie odezwał się słowem – odparł mąż. – Co się dziecka czepiasz? Może po prostu miał zły dzień? Ty też czasami stroisz fochy! Jak sobie wszystko poukłada, to sam do ciebie przyjdzie i powie, o co chodzi. Zobaczysz, będzie dobrze – stwierdziłam. Nie sądziłam, że dzieje się coś złego. Byłam pewna, że mały pokłócił się z kolegą albo nieszczęśliwie zakochał się w jakiejś blondyneczce z warkoczykami… No i na razie...
Mikołajki, czyli dzień św. Mikołaja to zwyczaj, który świętujemy 6 grudnia i w czasie którego nocą z 5 na 6 grudnia Święty Mikołaj odwiedza grzeczne dzieci. Zwyczajowo tego dnia maluchy otrzymują od Mikołaja prezenty – najczęściej jakieś drobiazgi. Święto obchodzi się na cześć św. Mikołaja z Miry, katolickiego biskupa i świętego, którego wizerunek w innych religiach, regionach i kulturach przybiera też miano Dziadka Mroza i Gwiazdora. Co ciekawe, postać ta ma niewiele wspólnego z wizerunkiem Mikołaja, którego znamy i rozpowszechniamy. Sprawdź, czy mikołajki to święto, które obchodzi się także w innych krajach. Spis treści : Kiedy świętujemy Dzień Św. Mikołaja? Mikołajki – tradycje i zwyczaje w Polsce Mikołajki w innych krajach Ciekawostki o mikołajkach Kiedy napisać list do Mikołaja? Oko w oko z Mikołajem Jaki prezent od Mikołaja na mikołajki? Strój Mikołaja Wizyta Mikołaja z prezentami u dziecka Kiedy świętujemy Dzień Św. Mikołaja? Dzień św. Mikołaja (inaczej Mikołajki) obchodzi się 6 grudnia – wtedy przypadają imieniny Mikołaja i jest to w kalendarzu katolickim dzień wspominania świętego, który był biskupem – Mikołaja z Miry. Czy zatem mikołajki to święto? Nie, tego dnia normalnie idziemy do pracy, szkoły, przedszkola. Ale… ten dzień to doskonała okazja – zaraz obok świąt Bożego Narodzenia – do wręczania sobie prezentów i wizyty św. Mikołaja. Mikołajki: tradycje i zwyczaje w Polsce Mikołajki – jaka jest historia tego święta? Zwyczaj świętowania i wręczania sobie w tym czasie prezentów związany jest z legendą, która dotyczy postaci Świętego Mikołaja . Przynosi on maluchom podarki, zazwyczaj drobne zabawki, słodycze itp. Wręczanie prezentów 6 grudnia jest związane z opowieścią, która istnieje już od X wieku. Jest to...
