Marka poznałam pięć lat temu. Pracowaliśmy razem. Spędzaliśmy biurko w biurko kilka, a czasem kilkanaście godzin dziennie. Dużo rozmawialiśmy, świetnie nam się współpracowało. Rozumieliśmy się bez słów. Polubiliśmy się, a z czasem pokochaliśmy. Dziś jesteśmy małżeństwem. I nasze życie byłoby zapewne piękne i szczęśliwe, gdyby nie jeden drobny fakt. Mój mąż ma dziecko z inną kobietą. I bardzo swojego synka kocha…   Gdy się poznaliśmy, był kawalerem, ale w związku. Na początku, kiedy nasz romans się dopiero rozwijał, nic o tym nie wiedziałam. Myślałam, że Marek nie zaprasza mnie do siebie, bo krępuje się mało tolerancyjnych rodziców, albo że wynajmuje u kogoś pokój. Zresztą ja dostałam mieszkanie od babci, więc mieliśmy się gdzie schronić z naszą miłością. Kiedy zaś sprawa z Joanną wyszła na jaw, nie wyobrażałam już sobie bez Marka życia. Zwłaszcza że mi się oświadczył… On nie chce z tobą być, zrozum to! Prawdę mówiąc, nie obchodziło mnie, co czuje i myśli tamta kobieta. Nawet gdy okazało się, że jest w ciąży. Nie chciałam wiedzieć, jak wygląda ani kim jest.    I pewnie nigdy byśmy się nie spotkały, gdyby któregoś dnia mnie nie odwiedziła. Wpadła tuż po tym, jak wróciłam z pracy, chyba mnie śledziła. Myślałam, że to moja przyjaciółka, więc nawet nie spojrzałam przez wizjer i otworzyłam. A tu proszę – Joanna, „narzeczona Marka”. Tak się przynajmniej przedstawiła.   Wśliznęła się do środka, zanim zdołałam ochłonąć i trzasnąć jej drzwiami przed nosem. Najpierw oczy mi chciała wydrapać, wyzywała od dziw**, machała mi przed oczami pierścionkiem zaręczynowym, który rzekomo dostała od Marka. Bałam się, że mi nim twarz podrapie. W pewnej chwili już po policję chciałam dzwonić, taka była agresywna. Ale gdy tylko sięgnęłam po telefon, zmieniła front. Nagle zaczęła...

Anetę wychowałam praktycznie sama. Jej ojciec, Marek, „żył” z nami przez pierwsze trzy lata po jej narodzinach, ale częściej go nie było, niż był. Pracował we Francji, wracał do domu bardzo rzadko. A kiedy już się zjawiał, miał zawsze mnóstwo spraw do załatwienia, i nie mógł nam poświęcić zbyt wiele czasu. Ostatecznie pięć lat po ślubie, tuż po trzecich urodzinach Anety, oznajmił mi, że na stałe zostaje w Marsylii. – Sama widzisz, że związek na odległość nam nie wyszedł, nie ma sensu dłużej ciągnąć tej farsy. Było mi bardzo trudno, ale nie robiłam mu problemów. Wiedziałam, że nasze małżeństwo było fikcją Wzięliśmy rozwód bez orzekania o winie i nasze drogi się rozeszły. Po rozwodzie Marek początkowo interesował się córką. Co miesiąc przesyłał pieniądze na moje konto z dopiskiem „Dla Anety”, w urodziny i imieniny dzwonił z życzeniami, przesyłał paczki. Wpadł nawet raz czy dwa na Boże Narodzenie. Ale z czasem w ogóle przestał się odzywać, co miesiąc przesyłał tylko alimenty . Kiedy przypadały jakieś święta, nawet większą kwotę. Jednak nic ponad to. Córka nie przeżyła tego aż tak bardzo. Praktycznie nie znała taty, nie była do niego przywiązana, więc nie miała za kim tęsknić. Chociaż początkowo często pytała, dlaczego inne koleżanki odbierają tatusiowie, a jej nigdy. Albo czemu jej tatuś nie chodzi z nią na spacery. W końcu w ogóle przestała o nim mówić. Kiedy miała sześć lat, związałam się z Krzysztofem, a po dwóch kolejnych latach wzięliśmy ślub i zamieszkaliśmy razem. Krzysiek miał dobry kontakt z Anetą, dogadywali się Wreszcie byłam szczęśliwa, spokojna i mogłam odetchnąć z ulgą. – Swoje chyba już w życiu przeszłam, wreszcie czas na spokojne życie – mówiłam czasem do Krzysia. Zaczęliśmy też starać się o kolejne dziecko. Miałam już trzydzieści...

Najstraszniejszy dzień mojego życia okazał się wspaniałym początkiem naszej rodzinnej historii. Jesteśmy razem. I to jest najważniejsze. Wiedziałem, że Małgosia musi tam pojechać. Bardzo chciałem dziecka, ale  gdybym to ja miał je urodzić, byłbym przerażony – przyznałem szczerze. Chcę pojechać na 2 dni w góry, do babci Agnieszki – powiedziała moja żona, Małgosia.    – Kochanie – zaprotestowałem – poród za dwa tygodnie. Zapomniałaś?   Małgosia skrzywiła się bliska płaczu.   – Właśnie dlatego chcę ją zobaczyć. Boję się..., a tylko ona może mi pomóc. Moja żona ma urodzić dziecko w starej chałupie na końcu świata?! Więcej nie dyskutowałem. Ja też się bałem. Brzuch Małgosi był wielki jak worek z arbuzami. Nie mieściło mi się w głowie, że w środku siedzi człowiek. „Jak zmieni się nasze życie, gdy się stamtąd wydostanie?”. Byłem pełen obaw, ale nie dzieliłem się nimi z żoną. Zgrywałem opanowanego. Wydawało mi się, że na tym polega rola męża.  Wziąłem urlop i pojechaliśmy w Beskid Niski. Małgosia w dzieciństwie spędzała tam każde wakacje. Zawsze mi powtarzała, że babcia Agnieszka jest jak jej druga mama. A nawet lepsza. Ze swoją matką Małgosia wciąż się kłóciła. A z babcią umiały znaleźć wspólny język. Przez całą ciążę Małgosia chciała się z nią zobaczyć.   Ciągle coś stawało na przeszkodzie – a to moja praca, a to jej słabe zdrowie. Bo Małgosia musiała dużo leżeć. Uważałem, że podróż w jej stanie tuż przed porodem to ogromne ryzyko. Ale wiedziałem też, że nie mam innego wyjścia. Muszę ją tam zawieść, jeśli mamy żyć w zgodzie. Śnieg zaczął padać, gdy tylko wyjechaliśmy z miasta Z każdym kilometrem było trudniej. W górach samochód dwa razy zakopał się w puchu. Na szczęście nasze auto miało mocny silnik. Piłowałem pedał gazu i przedzierałem się...