W zdecydowanej większości polskich domów wyłącznie na kobietach spoczywają pranie, prasowanie i gotowanie. Partnerski model rodziny opiera się głównie na tym, że oboje partnerów pracuje zawodowo i dokłada się do rodzinnego budżetu. Coraz więcej na kobiecych barkach  To zdumiewające, że mimo tylu przemian w naszym kraju, w tym w relacji między kobietą i mężczyzną prawda wciąż od lat pozostaje ta sama - to  kobiety zajmują się domem.     Także zadania  "typowo męskie"  coraz częściej kobiety wykonują wspólnie lub zamiennie z partnerami. Partnerski układ tylko na papierze W porównaniu z badaniami sprzed 5 lat, na mężczyznach jeszcze rzadziej spoczywa np. zlecanie wykonania usług czy wykonywanie napraw. Z kolei sprzątanie i gruntowne porządki jeszcze częściej niż 5 lat temu spoczywają wyłącznie na barkach kobiet.   - Spodziewaliśmy się zmian w zakresie wykonywania czynności domowych, w związku z tym, że polskie rodziny deklarują realizowanie partnerskiego modelu rodziny. Okazuje się jednak, że opiera się on głównie na pracy zawodowej obojga małżonków, bez większego wpływu na współdzielenie obowiązków w domu. Zadania "typowo kobiece" pozostają takimi, mimo upływu czasu, a zadania "typowo męskie" coraz częściej są wykonywane wspólnie lub zamiennie - napisali autorzy badania. Coraz częściej z wiertarką w ręku Są dwie czynności w domu - drobne naprawy i zlecenia wykonywania usług, które zawsze były domeną męską. I to się nie zmienia, ale panowie rzadziej niż 5 lat temu wykonują te prace. Za zlecanie wykonania usług odpowiada 60 proc. panów, co oznacza spadek o 8 punktów procentowych, zaś za wykonywanie drobnych napraw - 81 proc. (spadek o 7 punktów procentowych). W obu przypadkach zajęcia te stają się coraz mniej domeną mężczyzn, a częściej są współdzielone z partnerką. CBOS zadał pytanie o to na kim...

Podobno umiem słuchać… Kiedy słucham, nie przerywam, nie oceniam. Ani nie udzielam żadnych złotych rad, bo nie czuję się upoważniona do mówienia: „musisz zrobić to czy tamto”. Ale kiedy tak słucham swoich koleżanek, wzbiera we mnie złość. Na nie. Za to, że na ojców swoich dzieci wybrały takich patałachów. I żadna nie widzi w tym swojej winy. „Łobuz kocha najbardziej”? Chyba siebie! Rozumiem, że młoda dziewczyna ma prawo wierzyć w dyrdymały typu „łobuz kocha najbardziej”. Że imprezowi chłopcy, którzy oczywiście są bardzo wrażliwi i mieli trudne dzieciństwo – mogą przyciągać jak magnes. Zwłaszcza gdy są „tak uroczo” zbuntowani i to dlatego nie uczą się, nie biorą pierwszej lepszej pracy albo zwalniają się, bo… mają ku temu 101 powodów. Moja pierwsza (i oczywiście wielka) miłość to był właśnie taki chłopak. Pił. A kiedy nie pił, to palił trawkę albo grał na automatach. Maturę zdał chyba wyłącznie dzięki swemu urokowi osobistemu (bardziej zależało na tym jego wychowawczyni niż jemu). Tak, był bardzo przystojny. Tak, nigdy się z nim nie nudziłam. Nie, nigdy nie wyobrażałam sobie Wojtka jako dobrego męża. Ani jako ojca. Kiedy rodzice powiedzieli mu, że nie zamierzają go dłużej utrzymywać, wyjechał za granicę. Dość szybko przestał przyjeżdżać, przestaliśmy się kontaktować, po tych 20 latach mogłabym go nawet nie poznać na ulicy. Przy jego intensywnie alkoholowym stylu życia raczej trudno wymagać, by zachował młodzieńczy wdzięk. W każdym razie, na podstawie doświadczeń własnych i koleżanek wiem, że „łobuz” kocha najbardziej, ale tylko siebie. Swoją opacznie pojętą wygodę. Alkohol. Pieniądze, ale łatwo zdobyte. Życie na własnych zasadach (bo inni ludzie są głupi). Dlaczego robicie to własnym dzieciom? Ci mężczyźni są cały czas tacy sami. To kobietom, najczęściej dopiero po porodzie,...

Czym byłam zmęczona? Według mojej przyjaciółki, która jest psychologiem – byłam zmęczona swoim perfekcjonizmem. Tym, że u mnie wszystko musi być dobre na 120 procent, podczas gdy – jej zdaniem – wystarczy 80 procent. I głupotą jest, że np. o 2 w nocy prasuję, a nawet to, że mam w domu nieskazitelny porządek… Właśnie ta koleżanka poradziła mi, żeby po raz pierwszy odkąd mam dzieci wyjechać na weekend i zająć się tylko sobą. Warsztaty dla kobiet: joga i rozmowy Marta od kilku miesięcy namawiała mnie na wyjazd na warsztaty, które dla kobiet organizuje nasza wspólna znajoma. Domek pod lasem, joga, rozmowy, pyszne jedzenie… Postanowiłam, że zrobię sobie ten prezent i pojadę. Chociaż ta decyzja kosztowała mnie naprawdę dużo. O ile ja taktuje rolę matki bardzo poważnie, mój mąż nazywa to nadopiekuńczością i sam jest dość niefrasobliwym tatą. Według niego ja tylko mnożę sobie powody do zmartwień. A ja uważam, że on wręcz przeciwnie – nie ma świadomości, jak ważne są pewne sprawy. Nasza najstarsza córeczka jest bardzo wrażliwa, średnia wymaga naprawdę dużo uwagi i wyrozumiałości – wiedzieliśmy o tym jeszcze przed diagnozą. Mąż podchodzi do rodzicielstwa bardzo na luzie Tomek przez większość dni w tygodniu jest poza domem. Pewnie to też miało wpływ na to, że jest tatą niedzielnym, takim od przyjemności i zabawy, a nie od szarej codzienności. Wciąż miałam w pamięci, jak pod koniec września zawiózł dzieci do przedszkola bez kurtek. Ponieważ „było ciepło” i on sam nie zakładał kurtki. Tylko że to „ciepło” to było 10 stopni… W ogóle jest tak, że on zawsze myśli tylko o sobie, dopiero potem o innych. Nadrzędne są zawsze jego potrzeby: np. potrafi zasnąć, opiekując się dziećmi. Dałam się przekonać, że świat się nie zwali, a zafundowałam dzieciom traumę Jedyne, do czego Tomek podchodzi na serio...