To nie miało prawa się zdarzyć, a jednak się zdarzyło. Jak mogliśmy być tak nieodpowiedzialni? Nie było jeszcze późno, ledwo przed północą, mogliśmy po prostu przekręcić klucz w drzwiach. Józio chciał pić, wstał i przyszedł do nas. Często tak robi, a my, głupi, zupełnie się zapomnieliśmy! Syn zaskoczył nas w sypialni, co teraz? Nasz synek ma dopiero 3 latka, jest taki niewinny i wrażliwy. Przeraził się, kiedy zobaczył nas w łóżku. Wstyd to pisać, ale to nie była taka zwykła małżeńska scena. No po prostu trochę nas poniosło. Józio wszedł akurat w najgorszym momencie, ja krzyknęłam z przerażenia, a mąż zeskoczył z łóżka i złapał Józka na ręce. Mały się rozpłakał, ja prawie też. Przytuliliśmy go, nie rozumiał, co się dzieje. Marek jeszcze w nerwach próbował tłumaczyć, że mamusię bolały plecy i tata chciał pomóc. Mówił trochę od rzeczy, ale chyba pomogło. Niestety od tamtej pory Józio chodzi taki jakiś przygaszony, podejrzewam, że cały czas ma tamtą scenę przed oczami. Co z tym teraz zrobić?  Na tyle, na ile potrafię, wytłumaczyłam mu, że tata nic złego mamie nie zrobił, że źle się poczułam i dlatego tak dziwnie leżałam... Nie wiem, co z tego zrozumiał, on nie chce w ogóle na ten temat mówić. Boję się, że coś sobie uroi w głowie albo zacznie bać się taty. Zupełnie nie wiem, jak rozmawiać z synkiem na takie tematy. Przecież to jeszcze za wcześnie na rozmowy o seksie. Ale przez wstyd i wyrzuty sumienia nie śpię po nocach. Czy ja przesadzam? Patrycja Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: Jak rozmawiać o tym, skąd się biorą dzieci? Od kiedy wychowanie seksualne? Jak sprawić, by dziecko czuło się kochane?

Jestem taka umęczona, nie spałam normalnie od siedmiu lat. Ciągle tylko dom, kuchnia, przedszkole, pranie... Na palcach jednej ręki mogę policzyć, ile razy wyszłam gdzieś sama. Chodzę podenerwowana, wybucham o byle co. Wiem, że potrzeba mi resetu, najlepiej z dala od dzieci i tego całego rozgardiaszu. Mój mąż nawet nie ma nic przeciwko, tylko że ja nie widzę go w roli niańki i kucharki. Chcę wyjechać bez dzieci, ale kto ma zająć się domem? Krzysiek generalnie z niczym nie ma problemu, o cokolwiek go spytać albo poprosić, ma jedną odpowiedź: „Spoczko”. Mnie już czasem szlag trafia, bo jak zapomni kupić chleb czy włączyć pranie, to dla niego też jest „spoczko”.  Bo przecież świat się nie zawalił. Ja wariuję, bo muszę o wszystkim pamiętać i wszystkiego w domu pilnować, co przy trójce dzieci jest nie lada wyzwaniem. Tymczasem on rozsiądzie się na kanapie, włączy film i powie, że pranie zrobimy później, a dzieciom nic się nie stanie, jak zjedzą zapiekankę z resztek. I żebym wyluzowała. Marzę o tym, żeby się wyrwać z tego kieratu. Niby dwa dni to niewiele, ale dla mnie to jak najwspanialsze wakacje. Żeby tak nie musieć o niczym myśleć i zająć się sobą. Moja przyjaciółka zaproponowała wspólny wyjazd do Krakowa na weekend. Wszystko sprawdziła i zaplanowała. Tylko my dwie, wystawy, zwiedzanie, spa i zabawa. I dużo snu. W tej mojej pięknej wizji pojawia się jednak jeden zgrzyt – kto w tym czasie ogarnie dom i dzieci? Wiem, dzieci mają ojca. Ojciec ma wolne weekendy, mógłby się wszystkim zaopiekować. Nawet się już zgodził. Dla niego to oczywiście „spoczko”, co z tego, że nie ma pojęcia, co dzieci jedzą na obiad, jakie leki biorą i jak je uśpić wieczorem. Umierałabym z niepokoju, czy o wszystko zadbał, zamiast cieszyć się wyjazdem! A jakby zabrał dzieci na spacer i nie upilnował na ulicy? To niestety do niego podobne. Jak mam się z...

Kiedy zaczęłam się spotykać ze Sławkiem, myślałam, że chwyciłam pana Boga za nogi. Przystojny, wysportowany, towarzyski, świetnie tańczył… A ja byłam na tyle głupią małolatą, że wydawało mi się, że to zalety, na których można budować związek. Może i można, ale związek nastolatków, którzy nie mają nic lepszego do roboty niż włóczenie się po dyskotekach, i wciąż są na utrzymaniu rodziców to trochę mało. My właśnie skończyliśmy szkołę średnią i czekały nas najdłuższe wakacje w życiu. Zamierzałam je spędzić oczywiście ze Sławkiem, tak, by zapamiętać je na całe życie. Wycieczki, tańce do białego rana, ogniska, spotkania z przyjaciółmi, woda, drinki… Tak to sobie wyobrażałam. Co prawda ojczym Sławka kazał mu iść do pracy, ale mój chłopak się tym nie przejmował. – Nie jest moim ojcem, nie będzie mi mówił, co mam robić – wzruszał ramionami. Nie mieli ze sobą dobrych stosunków i ja też nie lubiłam tego faceta. Wydawało mi się, że jest nudny, czepia się. Na szczęście mama Sławka była o wiele bardziej wyluzowana. Cieszyliśmy się więc latem i wolnością. Dopóki nie obudziłam się któregoś ranka i nie pognałam do łazienki, bo okropnie się czułam. To pewnie te kiełbaski, które jedliśmy wczoraj, były nieświeże – myślałam z niesmakiem. Ale sytuacja powtórzyła się kolejnego dnia i kolejnego… W końcu musiałam spojrzeć prawdzie w oczy: coś było nie tak. Kupiłam test ciążowy, ale bałam się go zrobić. Bałam się reakcji Sławka, rodziców, bałam się, co będzie z moimi planami, bałam się, że mój świat się skończy… I w pewnym sensie się skończył. Na teście pojawiły się dwie kreski. Pierwszy dowiedział się Sławek. – O Boże, starzy mnie zabiją – jeszcze nigdy nie widziałam go tak zdenerwowanego. – Nie mogłaś jakoś… no, uważać? – A ty nie mogłeś? – wychlipałam. – To ja będę...