Wiem, że pewnie spadną na mnie gromy, no bo jak to – matka idzie do pracy i zostawia w domu małe dzieci? Z ojcem-nierobem? Ale to nie tak. Nie chcę, żeby ktoś źle mnie zrozumiał, potrzebuję porady. Moja rodzina jest dla mnie priorytetem, ale za coś musimy żyć. Nie widzę męża w roli niańki Ktoś zapyta – a co z ojcem? Czy on ma dwie lewe ręce? Otóż nie, jest zdrowy i sprawny, ale wykonuje głównie prace sezonowe. W zimie jest przestój i biedak nie ma co robić. Oczywiście mógłby czegoś poszukać i popracować dorywczo, ale z tego byłyby jakieś grosze. Nie chcę go dobijać, bo i tak już mu się to rzuca na psychikę. Widzę, że to siedzenie go męczy, czasem nawet mówi, że do niczego się nie nadaje. Może jakby został sam w domu, zajął się dziećmi, to by poczuł, że jest potrzebny? Ja mam wykształcenie, pracuję jako księgowa, właśnie dobiega końca mój urlop macierzyński. Stała umowa, pewna pensja, ciepła posadka. Żal mi dzieci zostawiać, ale przynajmniej mielibyśmy więcej pieniędzy. Moje zarobki, a do tego 500 plus i to, co mąż odłożył po sezonie – nawet nieźle byśmy na tym wyszli.  I nie, nie możemy sobie pozwolić, żeby posłać najmłodsze dziecko do żłobka albo zatrudnić opiekunkę. Po pierwsze, za drogo by wyszło, po drugie, mamy w domu trzech chorowitków, co drugi tydzień infekcje i znikąd pomocy. Żadnych babć ani cioć w pobliżu. Z naszej pracy nic by nie wyszło. Boję się tylko, jak Jacek ogarnie dom z trójką dzieci. Nie mówię mu tego, bo już by się całkiem załamał, ale on nie ma ręki do obowiązków. Ugotować, sprzątnąć, spamiętać wszystko... To zawsze były moje zadania, on o wszystkim zapomina, bywa niedbały i leniwy. Ma wielkie serce, ale do roboty w domu trzeba mieć jeszcze głowę na karku. I co tu robić? Ola  Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy...

Związałam się z Bartkiem krótko po rozwodzie. Potrzebowałam bliskiej osoby, a on wydawał się idealny. Taki dobry i ciepły, zapatrzony we mnie. Tylko moją Łucją w ogóle się nie interesował. Wtedy myślałam, że potrzebuje czasu. Moje dziecko przeszkadza partnerowi Myślę teraz, że Bartkowi Łucja po prostu przeszkadza. Już na początku naszej relacji powiedział mi wprost, że to dobrze, że ja już mam dziecko, bo on nie chce mieć własnych. Nie lubi dzieci, woli wolność. No i właśnie widzę, że tej wolności mu brakuje. Pomieszkał ze mną i moją córką, poczuł na własnej skórze, jak to jest być odpowiedzialnym i zależnym od tej małej istotki, i mu teraz to bokiem wychodzi. Łucja ma 6 lat. Ze swoim ojcem właściwie nie ma kontaktu, tatuś się ulotnił i mało się odzywa. Dziecku brakuje taty, mała lgnie do Bartka, wchodzi mu na kolana, łapie za szyję, przynosi lalki i chce się bawić. Serce mi się kraje, bo o ile wcześniej Bartek jakoś się tam zmuszał i coś z nią czasem porobił, to ostatnio zaczął ją odpychać. Coś jej oburknie, wstanie i pójdzie. A dziecko płacze. Mówi mi, żebyśmy poszli tu czy tam, wyjechali na weekend, wyskoczyli wieczorem. A zupełnie zapomina, że jest jeszcze Łucja. Tylko oczami przewraca, jak mu tłumaczę, że przecież z dziadkami muszę się umówić, żeby jej popilnowali, że to nie takie proste i że muszę myśleć o dziecku. Widzę, że on nic do niej nie czuje, traktuje ją jak przeszkodę. To się raczej nie zmieni, nie pokocha jej przecież nagle jak własnego dziecka. I co robić? Ja się do niego przywiązałam. Czasami myślę, że gdybym nie miała dziecka, to tworzylibyśmy parę idealną. Naprawdę dobrze nam ze sobą, jedynym zgrzytem jest jego stosunek do mojej córki. Oczywiście nasuwa się jedno rozwiązanie – postawić mu ultimatum, albo zaakceptujesz moje dziecko, albo się rozstajemy. Tylko że on pewnie wtedy wybierze wolność,...

Julka w ogóle się nie słucha. Naprawdę, zastanawiam się, czy nie zacząć grać w grę, która polega na tym, że będę ją prosić, by NIE zakładała czapki, by mazała po ścianach, by koniecznie rzucała pilotem od telewizora, psuła w złości zabawki, pluła we mnie jedzeniem, lała mnie po głowie, rzucała we mnie kotletami, pluła na ojca i… długo by wymieniać. Wciąż myślę, że jestem złą matką, bo nie umiem wychować dziecka i nie umiem jej bronić, gdy przedszkolanka się skarży... Marzyłam o córce Kiedy się dowiedziałam, że w moim brzuchu rozwija się córeczka, byłam w siódmym niebie. Widziałam, jak koleżanki męczą się ze swoimi synami. Oczywiście wszystkie potrafiły (przynajmniej oficjalnie) robić dobrą minę do złej gry. Tłumaczyły, że chłopcy to „zawsze” tak, bo chcą wiele, a jeszcze nie potrafią, co rodzi frustrację i dlatego tyle niszczą, wrzeszczą, biją po twarzach swoje mamy… Koleżanki, które miały córki, nie miały takich problemów. Oczywiście zdarzały się nieposłuszeństwa, przejawy agresji, bunty, ale ogólnie rzecz biorąc, nabrałam przekonania, że dziewczynki są „prostsze w obsłudze”, jeśli chodzi o porozumiewanie się z nimi. Kolejnym dowodem na to było dzieciństwo mojego męża – od niego i teściów wiedziałam, że był po prostu okropnym dzieckiem. Wyjącym, sprzeciwiającym się na każdym kroku, nieszanującym nikogo i niczego. Dziś nikt nie wie, dlaczego tak było… Niby w podstawówce chodził do psychologa, bo nauczyciele podejrzewali, że jest opóźniony w rozwoju, ale jak się okazało, że ma ponadprzeciętnie rozwiniętą inteligencję – dano mu spokój. W domu od najmłodszych lat urządzano mu „terapię” laniem, czym popadnie i w co popadnie. Mąż doskonale to pamięta i długo stał na stanowisku, że własnego dziecka nigdy nie uderzy. Mąż mówi, że córka jest jego kopią z dzieciństwa Julka rośnie...