Niespełna 1,5-roczny Antoś niedługo później był już w szpitalu. Choć miało to miejsce na początku listopada 2023 roku, informacja o pogryzionym w żłobku chłopcu właśnie trafiła do mediów. Pogryziony chłopiec: 3 szwy i 4 dni w szpitalu W szpitalu chłopiec spędził 4 dni. Lekarze założyli mu trzy szwy. Na wędzidełku, policzku i uchu. Decyzja o pozostawieniu dziecka na obserwacji wiązała się z obawą o to, że na twarzy pojawi się krwiak. Po tym, co się stało, mama Antosia wiedziała jedno: już nigdy nie zaprowadzi synka do tego żłobka. Agresywna dziewczynka w żłobku? Pani Ewelina, mama chłopca, zgłosiła sprawę na policję. Zrobiła to, by inni rodzice nie bagatelizowali sygnałów o agresywnych dzieciach w placówkach, do których chodzą ich synowie i córki. „To był prywatny żłobek. Już wcześniej były sygnały o agresywnej dziewczynce, ale żłobek bagatelizował tę sprawę. Po tym zdarzeniu powiedziano mi, że to dziecko sięgnęło mojego synka, gdy siedziało na foteliku do karmienia. Nie wiem, jak mogło się to stać, bo ugryzienia ma po obu stronach. Kamer tam podobno nie było” – mówi kobieta. Zwolnienia w żłobku Aktualnie trwa śledztwo, które ma ustalić, czy doszło do narażenia dziecka na utratę zdrowia, życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Śledczy przesłuchali pracowników żłobka. Opinię na temat obrażeń chłopca wystawić ma biegły medycyny sądowej. Pracownice żłobka, które opiekowały się grupą chłopca w dniu, w którym został pogryziony, nie pracują już w placówce. Dyrekcja żłobka potwierdza, że tego dnia połączono 3 grupy maluchów. „Z tym że dzieciaczków było bardzo mało. To były godziny poranne, takie rzeczy jak łączenie grup z samego rana są zasadne” – zapewnia dyrektorka żłobka. I podkreśla, że na jedną opiekunkę przypadało nie więcej niż 8 podopiecznych. Co z dziewczynką,...

Droga Redakcjo, czy istnieje jakiś wiek, od którego można bezpiecznie oddać dziecko do żłobka lub przedszkola? Tak żeby maluszek nie ucierpiał? Nie mogłam pozwolić sobie na siedzenie w domu i czekanie, aż córka skończy 3 lata. Z drugiej strony bardzo cierpię, kiedy ona jest daleko ode mnie. Boję się, że będzie miała traumę. Oddałam dziecko do żłobka, wyrzuty sumienia mnie zżerają Wróciłam do pracy, kiedy moja Agusia skończyła półtora roku. Musiałam to zrobić z kilku powodów. Nie narzekamy z mężem na finanse, ale nigdy nie wiadomo, co przyniesie przyszłość. Wolę być zabezpieczona i niezależna. O pracę muszę dbać, tam nikt nikomu nie pobłaża, nawet matkom. Rola kury domowej to też nie dla mnie, po roku na macierzyńskim zaczęłam się czuć nieswojo. Ale... Zaczęłam płakać już na tydzień przed pierwszym dniem w żłobku. Nerwy mnie zjadały. Co moja malutka córeczka będzie tam robić beze mnie? Czy ciocie nakarmią ją, kiedy trzeba, czy będzie tęsknić? Może biedna pomyśli, że ją porzuciłam? Te straszne myśli ciągle nie dają mi spokoju. Czasem wręcz nie mogę skupić się na pracy, myślę o córeczce bez przerwy. Ale swoją pracę kocham. Nie ukrywam też, że to dla mnie świetna odskocznia od domowej rutyny i teraz widzę, jak bardzo tego potrzebowałam.  Taki chyba los nas, matek. Jesteśmy w ciągłym rozkroku między dziećmi a normalnym dorosłym życiem. Na razie staram się do tego przyzwyczaić, ale gdzieś w głowie kołacze mi myśl, że jestem złą matką. Może powinnam postawić wyżej dziecko niż pracę i własną niezależność? W końcu nie przymieramy głodem, mogłam spokojnie poczekać jeszcze rok, dwa, nawet do początku podstawówki. Może i zaczęłabym w końcu wariować w domu, ale przynajmniej Agusia miałaby mamę obok, czułaby się bezpiecznie... Alicja Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas: ...

Karmiłam Wikusię piersią przez pół roku, tak jak wszędzie piszą. Potem już było tylko mleczko sztuczne i kaszki, malutka bardzo je polubiła. Zagęszczałam jej to mleko kaszką, żeby mocniej spała, każdego wieczora obowiązkowo była butla. Teraz nie wiem, jak ją tego oduczyć. Córka w nocy budzi się na kaszkę, a mnie serce pęka Naprawdę chciałabym, żeby Wikusia już normalnie spała i nie budziła się w nocy na jedzenie, w końcu to już 3-latka. Poszła do przedszkola i tam w ogóle nie woła o kaszkę, za to w domu to jej ulubione danie. Przed snem daję jej butelkę, bo w innym wypadku jest rozpacz. Każdej nocy jest co najmniej jedna pobudka, pociągnie kilka łyków i dalej śpi spokojnie. Proszę, nie hejtujcie mnie o tę butelkę. Próbowałam z kubeczkiem, ale rzuciła na podłogę i tyle. Za każdym razem robiła tak samo. Poddałam się. Już wolę, żeby się najadła niż mam z nią tak walczyć. Nie mogę patrzeć, jak płacze głodna.  W nocy jest podobnie. Jak nie dostanie kaszki, to tak żałośnie płacze, że serce mi pęka. Nie może spać i my z mężem też nie śpimy. Daję jej więc tę kaszkę i przynajmniej jest spokój, dziecko najedzone i wyspane. Kolacyjki staram się jej robić pożywne, jakieś placuszki, kanapeczki, makarony. Ładnie je, ale to i tak nic nie daje.  Czy jest jakiś sposób, żeby oduczyć dziecka nocnej butelki? Słyszałam, że dziecko samo odrzuca, kiedy jest na to gotowe. Ile to może potrwać? Natalia Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: "Jak wyrzucić 5-latka z małżeńskiego łóżka? Przychodzi do nas co noc, mam dość" "Siedzę z 2-letnim synem w domu, mąż twierdzi, że go rozpuszczam. A ja już nie mam siły do tego dziecka" "Mąż haruje...