Zuzia ma dopiero 8 miesięcy – staram się poświęcać jej każdą chwilę, jednak czasem, jak każda mama, chcę się wyrwać z domu, iść na zakupy, na kawę z koleżanką… Któregoś razu głośno zastanawialiśmy się z mężem, czy może nie powinniśmy zatrudnić niani, która 1-2 w tygodniu odciążałaby mnie przez kilka godzin. Siedzieliśmy akurat na balkonie, a z balkonu obok rozległ się głos: „Ja wam pomogę”. Pani Jadzia była naszym aniołem To pani Jadzia, nasza sąsiadka. Mieszkamy w mieszkaniu po mojej babci – chociaż babcia była od pani Jadzi starsza o ładnych parę lat, świetnie się dogadywały. Po śmierci babci i naszej przeprowadzce utrzymywaliśmy z panią Jadzią ciepłe stosunki. To taka dobra 65-latka – na emeryturze, ale wciąż bardzo aktywna, pomocna, uśmiechnięta od ucha. Jeździ na rowerze, chodzi na basen, spotyka się z koleżankami. Tylko na co dzień nikogo nie ma obok siebie – jej córka mieszka w tym samym mieście, ale jest pochłonięta pracą, mąż zmarł kilka lat temu – mniej więcej wtedy, kiedy odeszła moja babcia. Po słowach pani Jadzi spojrzeliśmy na siebie z mężem – to mogło się udać! Nie potrzebowałam pomocy do sprzątania czy gotowania, wystarczyły 2-3 godziny w tygodniu. Tyle co zmienić pieluchę i może podać Zuzi mleko… Zgodziliśmy się. Pani Jadzia nie chciała pieniędzy, choć dla nas było to nie do pomyślenia. Gdy w następnym tygodniu zgodziła się zostać z małą na dwie godziny, kupiłam jej ulubione winko i czekoladki. Chociaż tak mogłam się odwdzięczyć. W sumie pani Jadzia była u nas cztery, może pięć razy w ciągu 2 miesięcy. Cieszyłam się, że ją mam tuż za ścianą! Podczas jednego ze spacerów z Zuzią w wózku, zadzwonił do mnie mąż z prośbą, czy nie mogłabym wejść mu do apteki – przypałętało mu się jakieś cholerstwo związane z zatokami, a nie miał czasu przed pracą nic kupić. Zgodziłam się. Akurat...

Byłam ze swoim partnerem dwa lata. Nie byliśmy po ślubie. Po prostu nie potrzebowaliśmy papierka na to, że się kochamy. Mimo to zdecydowaliśmy się na dziecko. To była przemyślana decyzja, oboje marzyliśmy o małym szkrabie. Szybko zaszłam w ciążę, bez żadnych problemów. Byłam szalenie szczęśliwa. Jednak,  gdy urodził się Oskar, zaczęło się psuć między mną a moim partnerem – Kamilem. Niespodziewane rozstanie Nie dogadywaliśmy się, ale myślałam, że to tylko przejściowe. Przecież nie ma związków idealnych. Tym bardziej że przyjście na świat Oskara dla każdego z nas było całkowicie nową sytuacją, w której trudno było nam się odnaleźć. Ojciec mojego dziecka któregoś dnia oznajmił mi jednak, że chce się rozstać, bo... ma kogoś nowego. Od pół roku! Nie mogłam w to uwierzyć. Gdy nasze dziecko miało zaledwie 6 miesięcy – on wchodził w nowy związek. Ogarnia mnie furia, jak myślę, że nie umiał zadbać o rodzinę, którą planował, ale za to potrafił zaangażować się w nową relację z jakąś dziewuchą! Szczerze go nienawidzę! I najzwyczajniej czuję się oszukana... Jestem ze wszystkim sama... W dodatku, poza utratą związku, zostałam sama z maleńkim dzieckiem. Czasami mam dość. Żyję od drzemki do drzemki – byle do 19-stej i spać. Bardzo kocham swoje dziecko, ale przytłacza mnie to, że nie mogę pójść sama nawet do toalety bez protestów małego. Nie mogę pójść do sklepu bez dziecka. Chciałabym czasem zwyczajnie się wyspać lub w spokoju obejrzeć film. Nie mogę, bo jestem samotnym rodzicem, bez wsparcia partnera. Mój ex w ogóle mi nie pomaga. Jego rola taty ogranicza się do tego, że czasami odwiedzi naszego synka. Jest z nim kilka godzin w ciągu tygodnia, a ja mam dziecko 24 godziny na dobę. Na mojej głowie jest opiekowanie się nim, jak ma gorączkę, jest marudny. Ostatnio nie wytrzymałam i wysłałam do ojca Oskara SMS-a, żeby zabrał sobie...

Nie zazdrościłam sylwetki modelkom ani moim koleżankom. Zawsze miałam kilka nadprogramowych kilogramów, ale mi nie przeszkadzały. Potrafiłam się ubrać, lubiłam siebie i nie narzekałam na brak powodzenia. Nie, nie ustawiały się do mnie kolejki mężczyzn, ale często kręcił się koło mnie jakiś adorator. Wychodziłam z założenia, że nie każda kobieta musi mieścić się w rozmiar S. Poza tym lubiłam korzystać z życia, dobrze zjeść, pójść na drinka. Zamiast siłowni wolałam obejrzeć coś ciekawego w kinie albo poczytać na kanapie.  Byłam pewna, że zgubię nadprogramowe kilogramy Było mi ze sobą dobrze, dopóki nie zaszłam w ciążę. Wiem, że każda kobieta przybiera wtedy na wadze, ale ja przestałam przypominać samą siebie. Znowu – zupełnie się tym nie przejmowałam. Byłam pewna, że tak musi być, a po porodzie moja waga się unormuje. Poza tym miałam ważniejsze sprawy na głowie. Musiałam przygotować się do najważniejszej roli w swoim życiu, bycia mamą. Po urodzeniu Marysi moje problemy z wagą się nie skończyły. Zaczęło mnie to trochę frustrować, ale wciąż miałam w sobie trochę optymizmu. Wydawało mi się, że w końcu muszę zgubić te kilogramy. Tak, nie zawsze odżywiałam się mądrze (czasem jadłam, co popadnie, ale nie zawsze miałam czas, żeby sobie coś przygotować), ale przecież wciąż byłam w ruchu! Przy dziecku jest tyle pracy. Zdarzało się, że w ciągu dnia nie miałam ani jednej spokojnej chwili dla siebie. Wieczorem padałam na twarz. Nie było mowy o siłowni, choć Arek, mój mąż, zaczął mnie namawiać do pójścia na jakieś zajęcia.  Nie mam ochoty na seks Kiedy Marysia trochę podrosła, a ja miałam więcej czasu dla siebie, zaczęłam eksperymentować z różnymi dietami. Wciąż nie poszłam na siłownię, ale nie miałam na to siły. Zawsze było coś do zrobienia w domu, przy dziecku. Chodziłyśmy też na długie spacery. Waga zatrzymała...