Już pogodziłam się z tym, że nasza rodzina się rozpadnie. Bliscy uważają, że powinnam walczyć w sądzie, dać mu popalić, ogołocić go ze wszystkiego. Za to, co zrobił mnie i naszej córce. Nie mam sumienia pogrążać męża Mój mąż wybrał inną kobietę. Pewnie młodszą i ładniejszą. Oświadczył mi to dwa dni przed moimi okrągłymi urodzinami. Były łzy, moje i jego. Prosiłam, żeby to przemyślał, bo mamy dziecko. Nic z tego, jest nieugięty. Ale... Pogodziłam się już z tym, nie mam wcale żalu, chociaż dla niektórych to dziwne. Byłam zła, ale wolę skupić się na naszej córce i codziennym życiu. Co mi da rozpaczanie? Za to moi bliscy nie przestają sączyć jadu. Dla moich rodziców i ciotki, z którą jestem blisko, numer mojego męża jest niewybaczalny. Ich zdaniem powinnam zrobić wszystko, żeby Karol żałował swojej decyzji do końca życia. A ja nie mam serca mu tego robić. Nie chcę rozwodu z orzekaniem o winie, nie chcę kolosalnych alimentów, które go zrujnują. Nikt nie rozumie, że nie chce kłótni o pieniądze ze względu na naszą Marysię, która będzie na to wszystko patrzeć. Nie chcę pogrążać jej ojca, przecież ona go kocha. Czy jestem naiwna, że wolę rozstać się w zgodzie?  Zofia Od Redakcji:  Jeśli  chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl .  Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: "Mąż zarabia 12 tysięcy, więc odpuszczam mu zabawianie dziecka po pracy. Gdyby zarabiał marne 2 tysiące, obowiązki dzielilibyśmy po równo" "Ogarniam cały dom i dwójkę dzieci, a mąż każe mi jeszcze iść na etat. Ciągle narzeka, że do niczego się nie dokładam" "Zażądałem rozwodu, bo żona nie chce pracować. Przez jej lenistwo prawie...

Oboje chcieliśmy tego dziecka. Tylko że mój mąż chyba nie do końca wiedział, czym jest ciąża i poród. Myślał, że rozkwitnę, wypięknieję i zostanę miss świata?! Powoli się odsuwał Ciążę znosiłam słabo, miałam mdłości, wymioty, puchłam. Opadłam z sił w pierwszym trymestrze i tak już zostało do końca. O bliskości z mężem nie było mowy. Zresztą Bartek zaczął się ode mnie odsuwać, kiedy tylko moje ciało zaczęło się zmieniać. Ten jego wzrok do dziś mam w pamięci... Pełny niechęci i niezrozumienia. Myślałam wtedy, że ma kryzys i że to minie. Na krótko przed porodem ważyłam już 30 kg więcej niż przed ciążą. Opuchnięta, zmęczona, zaniedbana. Ciążowe hormony nie dodały mi wcale urody, wręcz przeciwnie. Tak bardzo potrzebowałam wtedy wsparcia i miłego słowa od męża. Niczego nie dostałam. Nie wiem, dlaczego zdecydowaliśmy się na wspólny poród. To jakoś tak chyba wyszło z rozpędu. Bartek był w sali porodowej, skrzywiony i zupełnie niewspierający. Ale był. Nie miałam wtedy głowy, żeby roztrząsać jego dziwne miny i brak jakiejkolwiek pomocy. Ale czułam się bardzo zawiedziona. Co to za mąż, który tylko dokłada zmartwień rodzącej żonie? Prawdziwa bomba wybuchła, kiedy wróciłam z Gabrysią ze szpitala do domu. Wszystko miało być tak pięknie, ale widziałam, że Bartek mnie unika. Nie rozumiałam tego. Odsuwał się, kiedy siadałam obok niego, nie chciał na mnie patrzeć ani przytulić. Był nieobecny. W końcu powiedział najgorsze słowa, jakie może usłyszeć kobieta i matka. Wydusił z siebie, że się mnie brzydzi. Tłumaczył się jeszcze, że poród go przerósł, że nie może zapomnieć tego widoku. I jeszcze, że ja bardzo się zmieniłam od momentu zajścia w ciążę. A on nie żenił się z taką kobietą, jaką się stałam, nie pisał się na to. Płaczę, gdy to piszę. Ale ważne, że jego już nie ma w moim domu. Nie...

Droga Redakcjo, poruszę temat dość kontrowersyjny, ale myślę, że wiele kobiet ma podobnie. Z zewnątrz tworzymy zgraną, kochającą się rodzinę. I tak naprawdę tak właśnie jest. Mimo paru rys. Wiem, że on nas kocha Z Tomkiem znamy się od czasu studiów, więc już trudno o to, żeby mieć przed sobą jakieś tajemnice. Wiem, jaki jest i na co go stać. Potrafię czytać z jego twarzy jak z zapisanej kartki. Jest wspaniałym ojcem, dzieci go uwielbiają. Mężem też jest dobrym. Choć wiele kobiet pewnie mnie wyśmieje. Zdradzać zaczął mnie, kiedy byłam jeszcze w pierwszej ciąży. Sama to odkryłam, nawet nie kasował wiadomości w telefonie. Nic wtedy nie powiedziałam, a po przemyśleniu postanowiłam zachować tę wiedzę dla siebie. Uznałam, że nie potrzebuję awantur, a przecież będąc w ciąży, parę miesięcy po ślubie, nie będę pakować się w jakieś rozwody. Popłakałam w poduszkę, uczepiłam się myśli, że to na pewno jednorazowy wyskok i skupiłam się na dziecku. Na jakiś czas o tym zapomniałam, urodziła się Malwinka, cały mój świat zaczął się kręcić wokół niej. Tomek świetnie się sprawdził w roli taty. Nie było mowy o wymigiwaniu się od obowiązków, wstawał do niej w nocy, karmił, kąpał. Chodził na spacery. Pewnego dnia wyszedł z córeczką do parku i nieopatrznie zostawił otwarty komputer. Weszłam z rozpędu na jego pocztę, zobaczyłam dziesiątki wiadomości. Głównie od jednej Moniki, ale dziewczyn było więcej. Poczekałam do wieczora i z płaczem powiedziałam, że o wszystkim wiem. Nie zaprzeczał. Uspokajał, zapewniał, że kocha i że zerwie z kochankami. Uwierzyłam. A może po prostu chciałam wierzyć, chociaż wiedziałam w głębi duszy, że to się nigdy nie skończy. Miałam rację, nie skończyło się. Minęło już parę lat, a ja wiem doskonale, że Tomek ciągle mnie zdradza. Widzę to po jego twarzy, oczach, wyczuwam w sypialni....