Z zebrania w przedszkolu Marianki wróciłam zmęczona i rozdrażniona. Omawialiśmy z innymi rodzicami kwestię mikołajków. Ja i dwie inne mamy byłyśmy za limitem kwoty na prezenty dla dzieci do trzydziestu złotych, ale dla większości rodziców ta kwota była za niska i upierali się na minimum pięćdziesiąt. Złościło mnie to, bo mam troje dzieci i liczę każdy grosz. Ale cóż, zostało postanowione, że pięćdziesiąt złotych to suma, za którą każdy ma kupić prezent dziecku wylosowanemu przez jego pociechę. Było mi przykro, że muszę wydać sto kilkadziesiąt złotych na te mikołajkowe prezenty – bo u starszych synów była podobna sytuacja – na upominki dla obcych dzieci. Bo to oznaczało, że moje własne pod poduszką szóstego grudnia znajdą jedynie drobne słodycze… Nie przyznawałam się jednak do tego, że finansowo nam się pogorszyło. Nie chciałam, żeby dzieci wiedziały, że oszczędzamy dosłownie na wszystkim i co wieczór z Kacprem martwimy się, czy starczy nam na rachunki. Mój najstarszy syn nie miał pojęcia, że prosiłam radę rodziców w jego szkole o dofinansowanie wycieczki, bo inaczej nie mógłby na nią pojechać. Kilka miesięcy wcześniej zaczęliśmy też pożyczać pieniądze po rodzinie. – Znajdę coś nowego i wszystko oddamy – przekonywał mnie mąż. Był jednym z tych, którzy stracili pracę przez koronawirusa. Pracował przy organizacji wielkich imprez, zajmował się oświetleniem i dźwiękiem. Właśnie ta branża była jedną z najbardziej poszkodowanych po wprowadzeniu obostrzeń. Kacper był świetnym fachowcem i jeździł po całej Europie jako członek ekip technicznych obsługujących koncerty i widowiska. Przed dziećmi udawaliśmy, że wszystko jest w porządku, ale nie kupowaliśmy im nowych rzeczy. Nasz najstarszy syn zorientował się, że jesteśmy w kiepskiej sytuacji i sam zarobił dawaniem korepetycji na nowy telefon. Ale Olgierd, lat dziesięć, i...

Prezent dla rocznego dziecka powinien być inny niż dla kilkumiesięcznego malca, w końcu dziecko po pierwszym roku przestaje być już niemowlakiem! Roczniak jest coraz bardziej świadomy i ciekawy wszystkiego, staje się też ruchliwy i aktywny, zaczyna chodzić i poznawać swoje otoczenie. Zabawki dla rocznego dziecka powinny więc wspierać i stymulować jego rozwój, sprawiać, by odkrywanie świata go nie nudziło, a było wielką przygodą.  Przygotowałyśmy dla was 13 bardzo atrakcyjnych zabawek dla rocznego dziecka oraz propozycje praktycznych prezentów, które można zamówić w internecie bez krążenia po sklepach z zabawkami. To absolutne hity testowane na dzieciach! Sprawdzą się zarówno jako prezent dla rocznej dziewczynki , jak i prezent na roczek dla chłopca .  Spis treści: Zabawki dla rocznego dziecka Arka Noego, Dumel Discovery Klocki, Mega Bloks, Fisher-Price  Mata z miękkimi samochodzikami, K’S Kids Kulodrom z kuleczkami, Clementoni Tablica znikopis, Malplay Pociąg podróżnika, Vtech Chodzik pchacz gawędziarz, Vtech Odkrywczy domek, Dumel Discovery Zestaw książeczek o Puciu, Nasza Księgarnia Bajki dźwiękowe Rowerek, Junoria Mini Bike Pierwsze klocki Duplo, Lego Mikrofon do śpiewania, Fisher-Price Praktyczne prezenty dla rocznego dziecka Zabawki dla rocznego dziecka Wybierając prezent dla rocznego dziecka, można dostać zawrotu głowy. Choć grzechotki i gryzaki nadal będą wzbudzały zainteresowanie u roczniaka, to już najwyższy czas na poważne zabawki. Podczas zakupów warto sugerować się jakością i kupić naprawdę fajny prezent, solidny i trwały, który długo posłuży dziecku. Zabawka dla roczniaka musi być też bezpieczna i posiadać odpowiednie atesty, ale co najważniejsze: powinna zaciekawiać i zachęcać do odkrywania! Dobrym pomysłem są...

A może by tak rzucić wszystko i nic nie robić przez tydzień? Tylko wtedy pewnie bym się nasłuchała od mężulka, tak jak ostatnio, że darmozjada chował nie będzie. Dzieci słyszą te jego docinki i powtarzają. Ogarniam cały dom, a nikt mnie nie docenia Szanowna Redakcjo, ktoś może pomyśleć, że nie chce mi się pracować i próbuję wymigać się od obowiązków. Zrzucić je na innych, w końcu mąż też ma dwie ręce, a dzieci już do szkoły chodzą. Ale to nie jest tak. Ja nawet lubię sprzątać, lubię, jak wszystko jest na swoim miejscu, lubię mieć wszystko ogarnięte, wiedzieć, że dzieci mają pełne śniadaniówki, wyprasowane spodnie i czyste buzie. Można powiedzieć, że w takiej domowej pracy się spełniam.  Tylko jednego mi brakuje – docenienia tego wszystkiego, co robię. Jestem umęczona i to po mnie widać. Mimo to uśmiechałabym się wieczorem po całym dniu, gdybym tylko zobaczyła, że domownicy cenią moją ciężką pracę. Gdybym usłyszała: 'dziękuję, mamo', 'dziękuję, żono'. Nigdy czegoś takiego nie usłyszałam. Dwoje dzieci i mąż traktują mnie jak powietrze – to znaczy w ogóle nie zauważają, ale marnie by skończyli, gdyby mnie zabrakło. Zamiast kilku miłych słów mąż warknie czasem, gdzie rzuciłam jego bieliznę i dlaczego na obiad znów jest kasza. To lekceważenie jest straszne, a dzieci niestety się od niego uczą. To przecież takie wygodne mieć pełną obsługę. Jak o czymś zapomnę, to mnie zrugają, a ja biegnę dalej robić.  Wiem, że sama się o to prosiłam. Może powinnam przestać ich wszystkich obsługiwać? Myślę o tym, ale to trudne. Nie zniosę bajzlu i chaosu w domu. Nie wytrzymam, jak dzieci będą chodzić głodne albo brudne. A jeszcze potem by się nasłuchały, jak ojciec wymyśla matce. Coraz częściej wybucham, ale potem i tak idę do swoich obowiązków. Jak to rozwiązać? Angelika Jeśli chcesz się podzielić swoją...