Idę w sobotę do rodziców. Może… – Jurek znowu próbował. – Nie! – odpowiedziałam głośniej, niż powinnam. – Nic się nie zmieniło! Nie chcę ich widzieć! – Ale Kaja… przecież… – Nieeee! Mąż podniósł ręce w geście poddania się i wyszedł z pokoju. Nie miałam mu za złe, że próbował, w końcu to byli jego rodzice, prawda? A ja byłam w ciąży, miałam urodzić ich pierwszego wnuka. Robił, co mógł, żebym im wybaczyła. Ale ja nie potrafiłam. Minęło półtora roku od naszego wesela, a ja wciąż nienawidziłam teścia za to, co zrobił, a teściową za to, że na to pozwoliła. Bo przecież to tylko jeden kieliszek. „No, na weselu córki się nie napijesz, bracie? Teraz jesteśmy rodziną, nasze dzieciaki się pobrały, no dawaj, nie przesadzaj, pijemy!”. Cztery miesiące później mój ojciec już nie żył. Ten jeden cholerny kieliszek wódki odebrał mi jedynego rodzica, jaki mi pozostał, i to w momencie, kiedy właśnie miał zacząć nowe życie. Jak mogłam wybaczyć temu bezmyślnemu, prymitywnemu pajacowi, że namówił, a właściwie zmusił szantażem emocjonalnym tatę do wychylenia tamtego kieliszka? To, że ojciec umarł, było jego winą. I nie zamierzałam nigdy więcej oglądać go na oczy. Mówili, że jestem ich cudem Kiedy jeszcze była z nami mama, ojciec nie pił. Po co miałby uciekać w alkohol, skoro był szczęśliwy? Z mamą byli ogromnie zakochani, miałam najszczęśliwsze dzieciństwo na świecie, zwłaszcza że byłam ich wymarzonym, wyczekanym dzieckiem. Wiedziałam, że byłam „cudem”, mama często mi to powtarzała. Dopiero po jej śmierci ciotki i babcia zaczęły mi mówić, że ten „cud” był okupiony ogromnym poświęceniem, przyjmowaniem hormonów i innych substancji, bo rodzice chwytali się każdej nadziei na przywrócenie jej płodności. Jeździła do lekarzy, uzdrowicieli i zwykłych oszustów, piła zioła niewiadomego...

Mam 3-letniego synka, który jest bardzo wrażliwy, delikatny i uwielbia się przytulać. Mnie to bardzo pasuje, okazujemy sobie czułość nieustannie. Przytulam go zawsze, kiedy chce, całuję i zabieram wszędzie. Śpimy oczywiście razem. Będę rozpieszczać póki mogę! Karmiłam Miłoszka do 2. roku życia, aż w końcu straciłam pokarm. Żałuję, bo karmiłabym go dłużej. Teraz synek często przytula się do moich piersi, bo to go uspokaja. Nie uważam, że to dziwne. Przecież to maluszek, który potrzebuje ciepła mamy. Nasza czułość jest całkiem naturalna, a że oboje jesteśmy takimi przylepami, to tulimy się milion razy dziennie.  Niestety nie wszyscy w rodzinie są z tego zadowoleni. Mąż tylko kręci nosem, ale teściowa przestała się już hamować i potrafi mi powiedzieć wprost, że z tego naszego Miłoszka wyrośnie jakaś ciamajda przylepiona do matki. Nakręca tym mojego męża jeszcze bardziej. On matki nigdy nawet nie ucałuje, moim zdaniem widać u niego efekty tego zimnego chowu. Dla mnie też jest oschły, to dla mnie trudne. Ja synka chcę inaczej wychować. Potrzebuję ciepła i widzę, że on też. To nie rozpieszczanie, tylko miłość. To dopiero 3-latek, skąd ma czerpać czułość jak nie od mamy? Nie sądzę, żeby w przyszłości był ode mnie zależny albo jakiś nieporadny. Bardzo bym chciała, żeby mi ufał i przytulał się nawet jako nastolatek, choć myślę, że wtedy już mu się odwidzi tulenie matki. Ale miłość i ciepło są najważniejsze. Nie poddam się, nawet jak w domu będą mi ględzić nad uchem. Miłoszek jeszcze tego nie rozumie, ale nie chciałabym, żeby od babci albo ojca słyszał, że jest maminsynkiem. Tylko tego się boję, że go będą wyśmiewać. Ale na pewno nie tego, że go rozpieszczę. Lidka Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru...

Osobiście nigdy nie czułam potrzeby dzielenia się ze światem swoją prywatnością. Ta cała wymiana lajków i serduszek wydaje mi się co najmniej dziwna. Mam konto na portalu społecznościowym, ale nie tętni ono życiem – po prostu nie mam na to czasu ani ochoty. Ale rozumiem, że dla niektórych to sposób na podniesienie swojego poczucia wartości... Teściowa wrzuca do sieci wszystko Moja teściowa ma dużo czasu i silną potrzebę zbierania lajków oraz słownych pochwał. Codziennie udostępnia jakieś idiotyzmy i wrzuca fotki z opisami „Poranna kawka”, „Miłego dzionka” etc. Należy do różnych grup i ma ponad tysiąc znajomych. Oczywiście większości z nich nie widziała nigdy na oczy. Akceptuje zaproszenia, jak leci. Do tej pory robiliśmy sobie z tego z mężem żarty. Dorota jest w gruncie rzeczy fajną kobietą i nigdy nie miałam z nią specjalnie na pieńku. Można powiedzieć, że w wieku kwestiach mi nawet imponuje: ćwiczy pilates, ma świetną figurę, potrafi rewelacyjnie się ubrać, a jej makijaż zawsze jest perfekcyjny. Do jej wizerunku w ogóle nie pasuje słowo „babcia”. Być może właśnie dlatego nie chwaliła się w sieci tym, że ma wnuki. Niestety, właśnie zmieniła zdanie. Kazała im się mizdrzyć do telefonu! Zaczęło się od tego, że poprosiła córkę (6 lat), żeby zrobiła jej kilka fotek. Potem obrobiła je w Photoshopie i opublikowała z opisem w stylu „w obiektywie Hani”. Zebrała za nie mnóstwo reakcji i komentarzy. Rzeczywiście, zdjęcia były całkiem fajne… Czytając komentarze, trafiłam na wiele takich, w których były pozdrowienia dla Hani od jakichś dziadów, gratulacje dla wspaniałej fotografki itp. Prawdopodobnie właśnie wtedy postanowiła pokazać światu Hanię. A także jej młodszego brata – trzyletniego Antosia. Kazała im się mizdrzyć do telefonu, porobiła im zdjęcia, upiększyła w Photoshopie (pewnie, żeby jeszcze...