Julka zadzwoniła akurat, jak miałam wychodzić do kościoła. – Mamo, muszę zostać dłużej w pracy – zaczęła. – Szefowa przyjęła jeszcze dwójkę pacjentów na koniec dnia. Musisz odebrać Marysię z przedszkola! Pojedziesz? – A do Roberta dzwoniłaś? – zapytałam od razu. – Przecież on może po córkę pojechać, prawda? – Mamo, proszę! Muszę wysterylizować sprzęt, nie mam czasu na takie rozmowy. Pojedziesz po Marysię? Oczywiście się zgodziłam, ale nie omieszkałam powiedzieć jej, co myślę. Moja wnuczka nie była półsierotą, miała ojca, który powinien był się nią zajmować. I chciał, tylko Julia robiła problemy! Osobiście uważałam, że jakiekolwiek problemy by się pojawiły między nimi dwojgiem, dziecko nigdy nie powinno na tym cierpieć. Mała miała prawo do obecności obojga rodziców w życiu i decyzja Julki o rozstaniu z jej ojcem była dla mnie po prostu bolesna. Ale miałam nadzieję, że to tylko przejściowe problemy w związku i młodzi wrócą do siebie, a Marysia będzie miała normalną, pełną rodzinę. Wnusia czekała na mnie jako jedno z ostatnich dzieci. Oczywiście dlatego, że Julka zadzwoniła w ostatniej chwili, ale też, bo uparła się jak osioł i nie dała Robertowi odebrać małej. A on miał samochód i mógł być wcześniej. Nie musiałaby, biedactwo, tyle czekać. W domu dałam Marysi zupkę i ciasto, wypytałam, co w przedszkolu, no i też troszkę o to, jak się mają sprawy między rodzicami. – Tata ostatnio u was był? – zadałam pytanie niby mimochodem. – Tak, przyniósł mi pączki! – pochwaliła się. – I byliśmy na placu zabaw. – Fajnie było? – indagowałam, zadowolona, że wnuczka chętnie mówi. – Yhy – potwierdziła z buzią pełną szarlotki. Potem zmieniłam temat, bo bałam się, że Marysia powie Julce, że wypytywałam ją o ojca. Już raz tak było i córka dostała szału. Kazała mi się...

Bardzo się myliłam co do mojej mamy, którą do tej pory uważałam za rozsądną kobietę. Według męża i mojego ojca nie dzieje się nic złego… Córka jest wręcz zachwycona. Ale ja na samą myśl, co tam się dzieje, dostaję gęsiej skórki. Codzienne „święto brudasa” Kiedy przyjechałam, Julka jeszcze spała. Było około godziny 11, więc postanowiłam ją obudzić. Odchyliłam kołderkę, żeby połaskotać ją delikatnie w stopę. I zatkało mnie. Nogi były brudne jak święta ziemia! Jak można położyć 5-letnie dziecko spać i nie dopilnować, żeby miało czyste nóżki?! Odruchowo obejrzałam jej dłonie. Czarne pazury, ręce lepiące, podrapane… Zrobiło mi się słabo. Juleczka się obudziła i od razu zaczęła opowiadać, jak tu jest super. – Widzę, że wczoraj babcia zrobiła ci nawet dzień brudaska – zagaiłam, wymownie patrząc na jej stopy. – Codziennie mamy święto brudasa – zaśmiała się Julka. Pomyślałam, że to faktycznie „super”. I już mocno zaniepokojona zapytałam o mycie zębów. Usłyszałam tylko „Raz myłam”. Od tygodnia moje dziecko raz myło zęby! I to będąc pod opieką mojej matki, która wychowywała mnie i brata w kulcie dbania o zęby i o higienę w ogóle. Zamiast malin i marchewek: tanie chipsy i cukierki A to wcale nie był koniec. Okazało się bowiem, że moja matka zgromadziła zapasy cukierków i chipsów. Nawet nie chciałam myśleć o tym, jak często uzupełnia je o nowe „przysmaki”. – Babcia ci to kupiła? – zapytałam Julkę, biorąc do ręki opakowanie po najtańszych chrupkach. – Ja wybrałam, babcia kupiła – usłyszałam w odpowiedzi. Musiałam się przejść, żeby ochłonąć i nie zrobić matce awantury. Poszłam nad rzekę i zastanawiałam się, co mam zrobić. Czy zabrać dziecko z powrotem do domu, czy...

Spadło to na mnie jak grom z jasnego nieba. Ciąża. Nie miałam domu. Nie miałam pracy. Ani rodziców, ani faceta. Tylko dziecko w brzuchu. I wcale go nie chciałam! W domu nigdy się nie przelewało. Nosiłam łachy od sąsiadek albo z pomocy społecznej. Boże, jak ja zazdrościłam koleżankom, które miały bajeczne ciuchy z najmodniejszych sklepów. Niesprane dżinsy, nowiutkie trampki, nierozciągnięte koszulki.   – Mamo, zobacz, jak wyglądają moje koleżanki. Ja czuję się obok nich jak śmieciara! Kup mi choć jeden dres do szkoły. Nie musi być markowy, byle nowy, świeży… – prosiłam matkę.   Ale ona patrzyła tylko na mnie bezradnie i bełkotała:    – Nie mam za co. Dobrze, że na jedzenie starcza…   Znowu była pijana. Jak co dzień. Siedziała na wytartej kanapie w pokoju i piła gorzałę z kubka, udając, że to herbata.  I paliła te śmierdzące pety. Nie kojarzyła, co się wokół dzieje. Nie obchodziło jej nic, poza kolejną porcją wódy. I kolejnym papierosem. A gdy te się kończyły, z pasków pociętej gazety i resztek tytoniu z niedopałków robiła skręty.    – Twoja córeczka chce mieć nowe ciuchy – mówiła do ojca gdy tylko wchodził do domu. – No, dalej, idź z nią do sklepu i kup jej! Ja nie mam ani grosza.   – A ty co, znowu piłaś?! – denerwował się ojciec.   Wybuchała awantura. O nic i o wszystko. Uciekałam do swojego pokoju albo wychodziłam z domu. Mróz, deszcz, upał – nieważne. Czasem spraszali znajomych i urządzali pijackie libacje. Alkohol lał się strumieniami, dom stawał się szary od papierosowego dymu. Jak ja ich nienawidziłam! I tych obcych, i moich rodziców.  W wieku 18 lat wyprowadziłam się Ale to matki i ojca nienawidziłam najbardziej. Bo nieraz po ich balandze dostawałam od nich lanie. Za to, że źle spojrzałam. Że nie zrobiłam herbaty. Że nie starczyło na kolejną flaszkę....