Po cesarce nie miałam siły na dyskusje, więc mąż podejmował praktycznie wszystkie decyzje sam. – To ulubione imię żeńskie taty – wyjaśnił mi podekscytowany. – A wiesz, że Mimi nie chce go używać. Faktycznie, moja młodziutka szwagierka Amelia właśnie przechodziła jakiś bunt nastolatki i żądała, żeby nazywać ją Mimi. Nie bardzo mi się podobało, że moja córka otrzyma imię tylko po to, żeby teść mógł się do kogoś nim zwracać, ale nie miałam argumentów do dyskusji. A teściowie mieli ich jakieś półtora miliona. Wszyscy tańczą, jak teść zagra Tyle kosztował nasz dom, który od nich dostaliśmy w prezencie ślubnym. Właściwie nie od nich, tylko od taty Wojtka, bo to on miał kilka firm i decydował o wszystkim w rodzinie. Był typowym macho – zawsze musiał mieć rację, wszyscy mieli robić to, co kazał, przy każdym sprzeciwie zaś wyciągany był argument, że to on za wszystko płaci. Teściowa z kolei była żoną i matką idealną. Nigdy nie pracowała, wychowała czworo dzieci, a całe jej życie kręciło się wokół rodziny i domu. Lubiłam ją, w przeciwieństwie do teścia. Ale do tego ostatniego nigdy bym się nie przyznała. Podczas rodzinnych spotkań robiłam to, co jego żona, druga synowa i córki, czyli schlebiałam mu i okazywałam wdzięczność, której nieustannie oczekiwał. To może było trochę męczące, ale umiałam docenić fakt, że mieszkałam w dwupiętrowym, pięknie wyposażonym domu, a Wojtek wozi nas mercedesem. Zgadzałam się okazywać uległość teściowi po to, by moja córeczka i przyszłe dzieci miały życie, o którym ja zawsze marzyłam. Oczywiście Wojtek był taki sam jak ojciec. Kiedyś wyznał mi, że wybrał mnie na żonę, bo chciałam mieć dużą rodzinę. Rozmawialiśmy o tym już na drugiej randce. – Dzisiaj kobiety nie chcą mieć dzieci – westchnął wtedy. – Liczy się tylko...

Ale się nadęła! Będzie ci ciężko się z nią porozumieć, chyba nie cieszy się z waszego ślubu – powiedziała cicho siostra, korzystając z tego, że mój świeżo poślubiony mąż i reszta rodziny zajęci byli rozmową. Wiedziałam, że mnie nienawidzi Weronika nie brała w niej udziału, siedziała naprzeciwko mnie i bawiła się nożem, wpatrując się ponuro w stół. – Jej mina nie wróży nic dobrego – zaśmiała się niepewnie Joasia. – Chyba uważa, że ukradłaś jej ojca. Nie miałam co do tego wątpliwości, Weronika sama mi to powiedziała dwa dni przed ślubem. Miałam nadzieję, że się polubimy, jak pierwsze lody pękną. Nie dziwiłam się Weronice. Tyle lat miała tylko tatę, bała się, że go jej odbiorę. Utraciła już mamę, bała się kolejnej straty. Chciałam ją do siebie przekonać, ale potrzebowałam czasu. Wychodząc za mąż za Rafała, stałam się macochą dla jego czternastoletniej córki, która od początku ledwie mnie akceptowała. Była dla mnie chłodna, ale uprzejma, dopóki nie powiedzieliśmy jej, że się pobieramy. Wtedy zmieniła się całkowicie, powiedziała wprost, co o mnie myśli. – Nienawidzę cię – oznajmiła dwa dni przed ślubem. – Nie myśl, że zastąpisz moją mamę. Jesteś przybłędą, która ukradła mi ojca. Nie daruję ci tego. Przestraszyłam się jej determinacji, ale kiedy ochłonęłam, dotarło do mnie, że z oczu Weroniki nie wyzierała nienawiść, tylko strach. Bała się, co się z nią stanie, czy nie zostanie odsunięta na margines w nowym rodzinnym układzie. Nie chciała mnie, ale nikt jej o zdanie nie pytał, została uszczęśliwiona macochą na siłę. Byłam gotowa ją zrozumieć, zamierzałam uzbroić się w cierpliwość i powoli zdobywać jej zaufanie, żebyśmy mogli stworzyć we trójkę prawdziwą rodzinę. Kazała mi wyjść z pokoju Po dwóch miesiącach dobre chęci zaczęły...

Kończyliśmy obiad. Jarek, mój mąż, jak zwykle grzecznie podziękował, odniósł naczynia do kuchni i skierował się w stronę gabinetu, aby swoim zwyczajem zaszyć się tam na kilka godzin. Tak naprawdę nic zawodowego nie robił, co najwyżej kartkował branżowe periodyki z dziedziny architektury i przeglądał strony internetowe, już niekoniecznie branżowe. Byliśmy na emeryturze, więc i motywacja do rozwoju była nikła. Jednak dobrze mu robiło to, że ciągle trzymał rękę na pulsie i wiedział, co w jego profesji obecnie się dzieje. Ale z niego uparciuch! – Poczekaj, jeszcze jest deser – zatrzymałam go, następnie wyciągnęłam z lodówki pucharki z galaretką i kremem. Bardzo je lubił, więc oczy mu się zaświeciły. Nawet najedzony po uszy nie pogardziłby takim poczęstunkiem. – O czymś zapomniałem? Z jakiej okazji takie pyszności? – zapytał z pełnymi ustami. – Nadchodzą moje imieniny… – zaczęłam tłumaczyć. – No tak, oczywiście, ale to dopiero za dwa miesiące – wyjaśnił z pobłażliwym uśmiechem swojej żonie ignorantce, kiedy są jej imieniny. – Wiem przecież – burknęłam. – Chciałam pogadać o gościach. – Cóż, goście będą jak zwykle: wujek Antek, Lusia, Kowalscy, Zielińscy z dziećmi. Może jeszcze ściągniemy Ludwika z Baśką, chociaż oni zawsze są gdzieś w rozjazdach. O kimś zapomniałem? – Jarek wyliczał znane mi do znudzenia grono biesiadników. Zapadła chwila ciszy. – O własnej córce zapomniałeś! – warknęłam wściekle. – Martwisz się o wujków i pociotków, a córki nie bierzesz pod uwagę? – Ją tak, ale jego nie! – odpowiedział z determinacją. – On jest obcy. – Ale to jej wybór, jej życie i jej szczęście. Jeśli im dobrze razem, to co nam do tego? A przez twój ośli upór to my… my nie mamy kontaktu z własnym dzieckiem i wnuczką! – niemal płakałam. – Wiesz, jak...