Kiedy zobaczyłam Pawełka, od razu zdobył moje serce. Poczułam, że chcę go chronić przed złem całego świata. Nie mieściło mi się w głowie, że można skrzywdzić taką bezbronną istotę. A jednak jego matka to zrobiła.
Zanim sąd w końcu odebrał jej władzę rodzicielską, potrafiła głodzić synka nawet po kilka dni, bo nie miała na jedzenie dla dziecka. Ale zawsze miała dla siebie na wódkę.
A potem przyprowadzała do domu rozmaitych „wujków”. Kiedyś któremuś z nich przeszkadzał mały, to wyrzuciła syna na balkon. Jesienią, w samej piżamce! Pięciolatka! Kiedy Antek, mój ukochany mi o tym opowiadał, serce mi się krajało.
Znałam losy jego małżeństwa z tą pijaczką i wiedziałam, jak bardzo walczył o swoje dziecko w sądzie. Długo nie chciano mu przyznać opieki nad Pawełkiem, bo uważano, że matka zaopiekuje się nim lepiej. Nie wiem, ile czasu trwałaby jeszcze ta batalia, gdyby nie to, że właśnie tamtego wieczoru, gdy wyrzuciła syna na balkon, zauważyli to sąsiedzi.
To oni zawiadomili policję, która przyjechała i zastała w domu pijaną matkę i jej kompana, a na balkonie zziębnięte i wygłodzone dziecko.
Ze szpitala pojechał od razu do ojca. A raczej do mnie, do mojego domu, bo Antek mieszkał już wtedy ze mną. Widziałam, jak mój ukochany cieszy się z tego, że ma syna przy sobie i sama także byłam z tego powodu szczęśliwa. Wiele rozmawialiśmy, jak bardzo tęskni za dzieckiem i że chciałby, aby mały z nami zamieszkał.
Nie miałam nic przeciwko temu. Pawełek był przecież miniaturką Antka – te same niebieskie oczy, identyczne usta. Jak mogłabym go nie pokochać? Przysięgłam sobie, że będę dla niego dobrą macochą, po prostu najlepszą na świecie. Wynagrodzę mu wszystko to, co zrobiła złego jego rodzona matka. Sąd odebrał tej kobiecie prawa rodzicielskie i zakazał jej widzenia się z synem.
Zdaniem sądowego psychologa Paweł przeszedł traumę, z którą będzie musiał sobie poradzić.
Miałam nadzieję, że kiedy stworzymy mu z Antkiem przytulny dom, to szybko zapomni o wszystkich tych złych rzeczach, które go spotkały. Miałam ponad trzydzieści lat i odezwał się we mnie instynkt macierzyński i opiekuńczy. Od momentu, kiedy Pawełek zamieszkał z nami, wszystko zostało mu podporządkowane.
Uważałam, że tak powinno być, w końcu zasłużył sobie na normalne dzieciństwo. Chodziłam z nim do zoo, na plac zabaw, kupowałam zabawki i ładne ubranka. Sprawiało mi ogromną radość patrzenie, jak się ze wszystkiego cieszy, jak do mnie lgnie. Kiedy Pawełek poszedł do szkoły, plan mojego dnia jeszcze bardziej został z nim związany.
Antek pracował w systemie zmianowym i nie zawsze miał na to czas, aby zająć się synem. Chociaż normalnie pracowałam, to woziłam chłopca na dodatkowe zajęcia, odrabiałam z nim lekcje i biegałam na wywiadówki. Nie ukrywam, że to było absorbujące, bo Pawełek cały czas chodził także na spotkania z psychologiem. Okazało się bowiem, że miłość moja i męża to nie wszystko.
Chłopiec nie odnajdował się na przykład w grupie. Kiedy poszedł do szkoły, z miejsca zakochał się w swojej pani nauczycielce, podobnie jak większość dzieci z klasy. Tylko że Pawełek był zaborczy i na to, że pani jest nie tylko dla niego, ale dla wszystkich dzieci, reagował agresją.
Potrafił uderzyć kolegę. Raz nawet uciekł ze szkoły. Zaalarmowana przez nauczycielkę natychmiast zwolniłam się z pracy, żeby go szukać. Znalazłam go na placu zabaw, na który najczęściej chodziliśmy razem. Siedział na huśtawce i się bujał. Kiedy się pojawiłam, popatrzył na mnie obojętnie i zapytał, czy pójdziemy na lody.
– Nie, kochanie, powinieneś wracać do szkoły. Wszyscy się tam o ciebie martwią – powiedziałam.
Pokiwał głową, jakby zrozumiał, o co chodzi i wrócił na lekcję. Ale potem takie ucieczki zdarzały mu się jeszcze kilka razy. Z powodu tych wszystkich problemów z małym przestaliśmy z mężem nawet rozmawiać o własnym dziecku.
– Obawiam się, że Paweł za bardzo to przeżyje, jeśli na świecie pojawi się jego rodzeństwo. Będzie zazdrosny, zamknie się w sobie – tłumaczył mi Antek. – Sama widziałaś, jak się zachowywał z powodu wychowawczyni. Poczekajmy jeszcze.
Byliśmy przekonani, że musimy na razie całą swoją uwagę skupić na tym pokrzywdzonym przez los chłopcu. Przystałam nawet to, aby spał z nami, kiedy bał się sam spać w nocy w swoim łóżku! Korzystał z tego przywileju z ochotą, więc nie było przeważnie mowy nie tylko o poczęciu dziecka. Pewnego dnia złapałam się na tym, że nie pamiętam, kiedy ostatni raz kochaliśmy się z Antkiem. Ale czekałam cierpliwie na swoje macierzyństwo, zajmując się Pawełkiem najlepiej, jak mogłam.
Moja teściowa powiedziała mi, że podobno poszła na odwyk, a potem wyjechała gdzieś za granicę. Nie wiedziałam, na ile jest to prawda, ale cieszyłam się, że jej nie ma w pobliżu. Uważałam, że w ten sposób będzie nam łatwiej z Antkiem wychowywać jego syna. Mijały kolejne miesiące i lata.
Kiedy doszły mnie słuchy, że Pawła widziano po szkole z jakąś kobietą, z początku nie skojarzyłam, że to może być jego matka. Jednak zaniepokoiłam się, spytałam więc, z kim wracał do domu. Ale Pawełek się zaciął. Wtedy wtrącił się Antek i kazał mi przestać. A gdy Paweł poszedł spać, wyjaśnił mi, że to była jego pierwsza żona.
– Ale skąd się tu wzięła? – nie dowierzałam. – Przecież mieszka za granicą!
– Ale teraz jest w mieście… – wymijająco stwierdził mąż, po czym dodał zniecierpliwiony. – Czy myślisz, że mi się to podoba?
– Nie, kochanie – próbowałam załagodzić sprawę, widząc, że jest zdenerwowany. – Ale pamiętasz, że ona ma zakaz widywania się z Pawełkiem? Sądowy!
– No przecież mu nie zabronię rozmawiania z własną matką! – podniósł na mnie głos mąż.
No ładnie… – pomyślałam. Sądziłam, że ta kobieta to zamknięty rozdział. A tu, proszę!
Od tamtej pory wiedziałam, że Pawełek zaczął się regularnie spotykać ze swoją matką. Nie mogłam mu tego zabronić, skoro jego tata mu nie zabraniał. Nie byłam w stanie już także Pawła kontrolować tak jak kiedyś – nie był już małym dzieckiem, miał jedenaście lat. Nie odprowadzałam go do szkoły.
Za to jego matka zjawiała się tam regularnie. Pawełek zmienił się. Stał się nieprzyjemny dla mnie, niegrzeczny. Kilka razy usłyszałam od niego: „nie jesteś moją matką!”, kiedy prosiłam, aby coś zrobił, a jemu to się nie podobało. Raz czy drugi nie wytrzymałam i powiedziałam, że wprawdzie nie jestem jego matką, ale przecież mieszka w moim domu i dlatego powinien się odpowiednio zachowywać.
Dopiero wtedy robił sceny! Liczyłam na to, że mąż stanie po mojej stronie, ale Antek na to wszystko nie reagował… Byłam tym zdruzgotana, bo moje życie w zasadzie zaczęło przypominać jakiś koszmar.
Ale się przeliczyłam. Poczułam, że psychicznie odsuwam się nie tylko od Pawła, ale i od własnego męża, który wyraźnie się w tym wszystkim pogubił. Przeciwko sobie miałam także psychologa, który nagle stwierdził, że to dobrze, że Paweł ma takie poprawne stosunki z matką, to mu pomoże przezwyciężyć traumę z dzieciństwa.
Tym bardziej że ona już podobno nie pije i znalazła pracę. Pewnego dnia czara goryczy się przelała… Antek powiedział mi, że się zgodził, aby Paweł spędzał więcej czasu z matką, a nawet zostawał u niej na noc. Od tamtej pory chłopak kompletnie się ode mnie odsunął. Zaczął traktować mój dom jak hotel – mieszkał z nami, kiedy chciał, a kiedy mu to nie odpowiadało, wynosił się do matki.
Zaczął nawet tym szantażować swojego ojca, że się zupełnie do niej wyprowadzi, jeśli ja nie będę dla niego milsza! Milsza, to znaczy akceptująca wszelkie jego wyskoki, a tych było coraz więcej. Paweł opuścił się w lekcjach, bo nie chciał ich już odrabiać ze mną. Stał się arogancki i nie pomagał w niczym w domu. Kiedyś nawet mi powiedział, że dom to on ma u swojej matki.
Sądziłam, że to, jak źle się do mnie zaczął odnosić, jest aż nadto widoczne i, że Antek wreszcie stanie po mojej stronie. Ale pewnego dnia usłyszałam od męża, że… zastanawia się, czy się nie wyprowadzić, bo nie może sobie na to pozwolić, żeby stracić przeze mnie kontakt z synem. Przeze mnie! Naprawdę nie wiem, co mam teraz zrobić, jak ratować swoje małżeństwo. Poświęciłam wszystko dla cudzego syna, nawet własne dziecko, a teraz wygląda na to, że mogę zostać z niczym.
Aleksandra, lat 35
Czytaj także:
Była bardzo ładna. Miała niebieskie, wesołe oczy, kręcone blond włosy i mały, zadarty łobuzersko nos. Z żalem pomyślałam, że nasza córka pewnie nie wyrośnie na taką piękność. Nieco przaśną urodę Amelka odziedziczyła po tatusiu. Kobieta na zdjęciu musiała wdać się w swoją matkę. Gdy Paweł powiedział mi o Idze, pomyślałam, że to jakiś żart. Po piętnastu latach małżeństwa wiedziałam o swoim mężu prawie wszystko. Jak mogłam przeoczyć fakt, że ma nieślubną córkę? Widziałam dokument potwierdzający ojcostwo! – Sam o tym nie miałem pojęcia. Oczywiście wiedziałem, że Agata, dziewczyna, z którą chodziłem na studiach, była w ciąży, myśleliśmy nawet o ślubie, ale po kilku tygodniach poroniła. Tak mi przynajmniej powiedziała. Dlaczego miałem jej nie wierzyć? – Paweł zamilkł, jakby czekał, co odpowiem. Ale ja tylko wzruszyłam ramionami, więc opowiadał dalej: – Zaraz potem wyjechała z miasta i więcej się nie widzieliśmy. Dwa miesiące temu zadzwoniła do mnie do pracy. Numer podobno znalazła w internecie, nie było to trudne, sama wiesz… Paweł był szefem działu dużej firmy. Wystarczyło wpisać w wyszukiwarkę jego imię i nazwisko, by wyświetliła się wizytówka ze zdjęciem. – Wyznała mi, że wtedy nie poroniła, powiedziała tak, bo czuła, że jej nie kocham i nie chciała, żebym się z nią ożenił tylko dlatego, że jest w ciąży. Wolała zostać sama, niż zniszczyć życie nas obojga. – Dość pokręcona logika – wtrąciłam nie bez ironii. – Wróciła do rodziców – mieszkali w małym miasteczku gdzieś pod wschodnią granicą. Tam urodziła córkę, której dała na imię Iga, i jakoś sobie żyły w miarę spokojnie i stabilnie, bo Agata pracowała w szkole. Teraz sytuacja się skomplikowała, bo tę pracę straciła, a nasza córka… – Tak ci powiedziała? – zdziwiłam się, a w...
Mój dzień zaczynał się bardzo wcześnie. Zwykle sporo przed szóstą, bo właśnie wtedy Maciuś dawał sygnał, że jest głodny. Dziś było tak samo. Usłyszałam kwilenie w łóżeczku, ale wciąż nie mogłam się dobudzić. „Jeszcze chwilka” – pomyślałam, mając nadzieję, że synek jednak nie jest bardzo głodny i da mi chociaż pół godzinki na powrót do rzeczywistości. To moje trwanie w półśnie było nieco za długie, bo Paweł zdążył wstać. Kiedy w końcu usiadłam na łóżku, zobaczyłam, że mąż krąży po sypialni, trzymając naszego synka w ramionach. Chyba próbował śpiewać, ale Maciuś skutecznie go zagłuszał. – Cicho, synuś – powiedziałam jeszcze zaspanym głosem. – Czemu ty tak krzyczysz od rana, co? Maciuś, kiedy mnie usłyszał, istotnie na chwilkę przestał kwilić. Może zastanawiał się nad odpowiedzią? E, chyba nie. Kojarzę mu się z jedzeniem, a jak się je, to się nie krzyczy. – Głodny jest pewnie – wyjaśnił za niego Paweł. – Bujanie nie pomogło, a nakarmić go nie mogę, bo nie mam odpowiedniego sprzętu. – A to bardzo źle – wyciągnęłam ręce po synka, który znowu zaczął przypominać o swoich potrzebach. No tak, usłyszał matkę, a nie dostał mleka. Co to za obyczaje? Szybko przystawiłam go do piersi, żeby uniknąć awantury. – Gdyby mężczyzna też mógł nakarmić niemowlę, życie byłoby o wiele sprawiedliwsze. – Za wcześnie na filozofowanie – mój mąż dyplomatycznie uciął dyskusję, pakując się do łóżka. Po chwili usłyszałam jego równy, spokojny oddech. Nawet buziaka nie dostałam. Muszę coś ze sobą zrobić, zanim będzie za późno Leżąc tak pomiędzy dwoma mężczyznami, jednym maleńkim, a drugim całkiem już dużym, przypomniałam sobie czasy, kiedy nie byłam tylko matką, ale też kobietą, a moje piersi służyły do czegoś zgoła innego...
Tydzień temu moja wnuczka obroniła pracę magisterską. Od chwili, kiedy się o tym dowiedziałam, po prostu rozsadza mnie duma. Ale nie tyle z wnuczki jestem dumna, ile z mojego syna. Bo gdyby nie Jacek, Marta nie byłaby dziś taką wspaniałą, wykształconą kobietą. Mój syn zasłużył na miano doskonałego ojca. Po cichu nazywam go moim bohaterem, bo przecież nic nie zapowiadało, że Jacek wyrośnie na takiego odpowiedzialnego człowieka. Już w podstawówce, gdy chłopak był w siódmej klasie, jego wychowawczyni wezwała mnie do szkoły. – Jacek pali w toalecie na przerwach, a poza tym – zawiesiła głos i otworzyła dziennik. – O tu, proszę, tylko w tym miesiącu sześć nieusprawiedliwionych nieobecności. Pani syn wagaruje – zakończyła wtedy dobitnie. Jeszcze dziś pamiętam, jak mnie piekły policzki ze wstydu, ale jeszcze lepiej pamiętam awanturę, jaką Jackowi zrobiłam po powrocie do domu. Może i przeholowałam wtedy, nie wiem. Ale zwymyślałam go od lumpów i obiboków. Bałam się wtedy, że wpadł w złe towarzystwo, że nie daj Boże zacznie pić, jak jego ojciec. Miałam najgorsze przeczucia. I w gruncie rzeczy nie pomyliłam się, bo już w następnym tygodniu wezwali mnie do szkoły, bo Jacka złapano, jak pije wino w szatni. Tym razem musiałam iść rozmawiać z samym dyrektorem szkoły. Nieprzyjemne to było spotkanie. W gabinecie poza mną zjawili się jeszcze rodzice trzech innych chłopaków, którzy zostali złapani na gorącym uczynku, gdy pili na terenie szkoły alkohol, palili papierosy i oglądali jakieś plugawe gazetki. Nawet mój mąż, który raczej nie interesował się dziećmi, okropnie się zdenerwował. Jednak na Jacku kolejna awantura nie zrobiła wrażenia. Jak zwykle potraktował ją lekko, cmoknął mnie w czoło, powiedział „Przepraszam, mamusiu, już będę grzeczny, obiecuję”, i wyszedł. Wiedziałam, że i tym razem niewiele wskóraliśmy z...
