Dlaczego ludzie uzurpują sobie prawo do wtrącania się w moje życie, do tego w tak intymną jego część. Podjęłam już decyzję co do mojego macierzyństwa i nikomu nic do tego! Dzieci nie mam z wyboru Może to dziwne, ale jakoś nigdy nie miałam instynktu macierzyńskiego. Kiedy moje koleżanki z pracy z dumą prezentowały swoje rosnące brzuszki, ja z niepokojem czekałam na wynik testu ciążowego. I oddychałam z ulgą, gdy okazywało się, że jest ujemny. – Zobaczysz, i na ciebie przyjdzie kiedyś czas. Ja też na początku nie chciałam, a teraz zobacz, z niecierpliwością czekam na drugie – tłumaczyła mi moja najlepsza przyjaciółka, Iwona, która podobnie jak ja wyszła za mąż blisko trzydziestki i zarzekała się, że nigdy nie będzie miała dzieci. – Pewnie masz rację – przytakiwałam jej, ale gdzieś tam w głębi duszy czułam, że to „kiedyś” nigdy nie nastąpi. I rzeczywiście, mijały lata, a moja niechęć do macierzyństwa wcale nie słabła. Wręcz przeciwnie – po opowieściach moich koleżanek o nieprzespanych nocach i chronicznym braku wolnego czasu jeszcze wzrastała. Kiedy więc one rodziły kolejne dzieci, ja i mąż przygarnialiśmy… kolejne bezdomne psy. Najpierw Ambrożego, potem Kufla i Alberta. Kochaliśmy je nad życie. Znajomi śmiali się, że to one stały się naszymi dziećmi Jakieś podobieństwo rzeczywiście było – poświęcaliśmy im niemal każdą wolną chwilę, a one robiły z nami, co chciały… Czasem miałam wrażenie, że obowiązującym językiem w naszym domu powinno być szczekanie. Mąż przyjął ze zrozumieniem moją decyzję o tym, że nie zamierzam mieć dzieci. Nie naciskał, nie nalegał. Był starszym ode mnie rozwodnikiem, miał syna i córkę z pierwszego małżeństwa. – Ja tam już o przyrost naturalny zadbałem, statystycznie jestem więc w porządku. Ale gdybyś zmieniła zdanie, jestem gotów – śmiał się. Myślę, że...

Witka poznałam na studiach. Nie od razu się polubiliśmy, ale w końcu lody zostały przełamane i początkowa niechęć zmieniła się w sympatię, a z czasem miłość, która po czterech latach zaprowadziła nas do ołtarza. Zaraz po ślubie zaczęliśmy starać się o dziecko. Pochodzę z tradycyjnej wielodzietnej rodziny. Witek również miał trzy siostry i żadne z nas nie chciało odkładać na później decyzji o dziecku. Ani poprzestać na jednym potomku.   Wydawało mi się, że to takie proste. Kilka chwil przyjemności, potem dziewięć miesięcy oczekiwania, poród i za dwa lata powtórka z rozrywki. Tak to sobie zaplanowaliśmy. Chcieliśmy mieć co najmniej trójkę dzieci. Z góry założyliśmy, że wszystko pójdzie po naszej myśli. Niestety, było inaczej.   Staraliśmy się o dziecko przez kilka miesięcy i nic, zero rezultatów. Byłam gotowa zrobić wszystkie dostępne badania, szalałam i panikowałam, chciałam umawiać nas do najlepszych specjalistów, ale Witek zaprotestował.   – Spokojnie, nie stresuj się tak. Dajmy sobie jeszcze trzy miesiące, a jak się nie uda, to wtedy pójdziemy do lekarza – uspokajał mnie.   Zgodziłam się. I chyba wtedy sobie odpuściłam. Założyłam, że wytrzymam jakoś te trzy miesiące… I już po dwóch spotkała mnie niespodzianka – nie dostałam okresu! Każdy z trzech zrobionych testów ciążowych potwierdził, że tym razem się udało! Myślałam, że z radości oszaleję! Od razu obdzwoniłam znajomych, przyjaciół, rodzinę i z każdym dzieliłam się radosną nowiną. Miałam ochotę wyjść na ulicę i krzyczeć, że będę mamą!   Jeszcze tego samego wieczoru chciałam zamówić wyprawkę i zapas pieluch na pierwsze pół roku! Na szczęście Witek wybił mi ten pomysł z głowy. Z utęsknieniem czekałam na wizytę u ginekologa, którą umówiłam za dwa dni. Chciałam już usłyszeć, że wszystko jest dobrze. Zobaczyć moją...

Weź jeszcze szalik, dziś jest zimno – zawołałam do Krzysia, gdy wychodził do szkoły. Patrzyłam z czułością, jak staje na palcach i wyciąga wysoko ręce, żeby dosięgnąć do górnej półki. Podeszłam, podałam mu szalik, przytuliłam i pocałowałam w czoło. Wybiegł z domu w doskonałym nastroju, machając mi na do widzenia.    To była jedna z tych chwil, kiedy zapominałam, że nie jestem jego mamą. Choć początki były trudne, teraz funkcjonowaliśmy w pełnej harmonii – jak matka i syn. Kto by pomyślał jeszcze dziesięć lat temu, że z beztroskiej i dość niefrasobliwej nastolatki stanę się odpowiedzialną kobietą radzącą sobie z opieką nad dzieckiem i całą masą innych obowiązków. Krzyś wie, że nie jestem jego mamą. Nieraz pokazywałam mu zdjęcia naszych rodziców i opowiadałam mu o nich. Jednak kiedy w wieku pięciu lat zapytał, czy mógłby mówić do mnie: „mamo”, nie miałam serca odmówić. A odkąd zaczął mnie tak nazywać, naprawdę się tak poczułam. Taki scenariusz napisało dla nas życie – nie chciałam i nie mogłam dopuścić, by Krzyś ucierpiał w związku z tą stratą. W końcu był moim jedynym bratem. Wiedziałam, że go nikomu nie oddam Osiem lat temu, gdy rodzice poinformowali mnie, że mama spodziewa się dziecka, osłupiałam. Miałam siedemnaście lat. Byłam jedynaczką. W podstawówce wciąż próbowałam ich namówić, żeby postarali się o rodzeństwo dla mnie, ale ciągle mówili „nie”, więc wreszcie odpuściłam. Gdy byłam w liceum, przez myśl mi nawet nie przeszło, że nasza rodzina mogłaby się powiększyć. Odpowiadało mi to, że byłam oczkiem w głowie mamy i taty i nie musiałam, jak niektóre moje koleżanki, zajmować się młodszym rodzeństwem. Tymczasem niedługo przed maturą rodzice zgotowali mi taką niespodziankę. Nie byłam zachwycona, delikatnie mówiąc!    Mały brzdąc to już nie to samo, co dwa, a nawet pięć lat...