Sprawa mieszkania nabrzmiała i pękła, kiedy nie wiem już który raz zostałam zmuszona do przeprowadzki. Dobrze mówię, zostałam, ja i tylko ja, sama jak palec, bo Sławek jak zwykle nie miał czasu, a Celinka, chociaż rwała się, by pomóc mamusi, była za mała na takie wyzwanie. – Mam tego serdecznie dość – awanturowałam się, kopiąc pudło, jedno z wielu zalegających w przedpokoju i utrudniających i tak już niełatwe życie. – Czego masz dość? – całkiem poważnie zainteresował się Sławek, na chwilę odrywając się od komputera. Kończył jakiś projekt i nie miał głowy do takich przyziemnych spraw jak przeprowadzka. – Wynajmowania mieszkań! – wrzasnęłam, wymierzając tekturze kolejnego kopa. Lepiej wyładować się na pudle niż na własnym mężu. – Kochanie, przecież nieraz o tym rozmawialiśmy – rzucił pobłażliwie Sławek, rozwścieczając mnie jeszcze bardziej. – Dokładnie siedem razy, przy każdej przeprowadzce – wycedziłam. – I wtedy zgodziłaś się ze mną, że tak jest dobrze. Nie stać nas na mieszkanie za gotówkę, a branie kredytu na trzydzieści lat oznacza konieczność spłaty koszmarnych odsetek. W sumie oddamy bankowi o wiele więcej, niż wzięliśmy, a tego nie chcemy, prawda? – Zaraz cię uduszę – powiedziałam wolno i dobitnie. – Poparłaś moją koncepcję, by uzbierać co najmniej połowę potrzebnej kwoty, a tylko resztę pożyczyć z banku i szybko spłacić zadłużenie. – To było ponad dziesięć lat temu! Od tej pory przeprowadzaliśmy się siedem razy, a nasi znajomi od dawna mieszkają u siebie i nie muszą co dwa lata pakować całego życia do pudeł! – Nie moja wina, że oszczędzanie tak wolno nam idzie – naindyczył się Sławek. – A może moja?! Uważasz, że jestem rozrzutna? – Ja zarabiam, ty wydajesz. – Ja też zarabiam! Krzyczeliśmy na siebie jak nigdy przedtem, w...

Teściowie wymyślili, że przepiszą dom w całości na nas. Przestronny, z ogrodem, w spokojnej okolicy. To oczywiste, że dom należy się nam, bo mamy przecież 4 dzieci, możliwe nawet, że pomyślimy o piątym. Rodzeństwo męża nie potrzebuje takiego lokum. Poza tym żadne z nich nie pali się do niańczenia starzejących się rodziców, ale pieniądze od nas to chętnie by wzięli. Dom powinien być nasz, bo mamy dużą rodzinę To był pomysł teściów, żeby przepisać dom na nas jeszcze za ich życia. Chcą mieć wszystko poukładane i ustalone, póki jeszcze są w pełni sił i mogą decydować. Szczerze mówiąc, do głowy by mi nie przyszło, że dom mógłby trafić do kogoś innego. Tylko my mamy dużą rodzinę. Brat męża wiecznie hula po imprezach, zmarnowałby majątek. Starsza siostra męża ma tylko jedno dziecko i już raczej więcej nie urodzi. Wyszła za bogatego biznesmana, na standard życia nie może narzekać. Po co jej domek za miastem? Problem jest tylko taki, że teściowa wymyśliła, że musimy spłacić Janka i Gabrysię. W miarę naszych możliwości i nie od razu, ale i tak po co najmniej kilkadziesiąt tysięcy na głowę. Wmurowało mnie, bo nie mamy takich pieniędzy, a przecież w dom też trzeba zainwestować. Okna powymieniać, dach połatać, strych wyremontować... To nie jest żadna luksusowa willa. To mnóstwo pracy i pieniędzy, a my żyjemy skromnie. Do tego dochodzi jeszcze opieka nad teściami. Teść choruje, teściowa też powoli słabnie. Jeszcze trochę i położą się do łóżek i kto wtedy będzie koło nich skakał? Oczywiście ja i mój mąż. A jak z nimi zamieszkamy w domu, to już w ogóle cały ten ciężar spadnie tylko na nas.  Rodzeństwo męża już teraz się wymiguje, jak trzeba coś pomóc, to na starość raczej lepiej nie będzie. Oni oboje szybko podchwycili temat i żądają, żebyśmy ich spłacili w zamian za zrzeczenie się praw do domu. Sępy i tyle....

W nocy obudził mnie ból brzucha. Przekręciłam się na bok, ale to tylko pogorszyło sprawę, ból stał się ostry, alarmujący. No więc obudziłam Julka. – Co jest? – usiadł, starając się otworzyć oczy – Jeśli mnie kochasz, nie wysyłaj mnie do nocnego po galaretki nadziewane sokiem owocowym, bo jestem strasznie śpiący i nie trafię nawet do garażu. Wytrzymasz do rana? – Nie mam ochoty na ogórki – jęknęłam trochę od rzeczy, bo brzuch bolał coraz bardziej. – Mam kolkę. – Jakoś mnie to nie dziwi, przecież jesz dziwne rzeczy, widziałem, jak zagryzałaś czekoladę małosolnymi. – A poza tym jestem w ciąży, ale to drobiazg. Kurczę, jak boli, zrób coś! – Zaparzę ci rumianek, i tak nie mogę spać – usłyszałam głos teściowej. Ucieszyłam się z jej pomocy, bo na Julka nocą nie można było liczyć, był zbyt nieprzytomny. Tak mnie bolało, że nie miałam nawet ochoty zastanawiać się, co teściowa robi nocą w naszej części domu. Czekając na rumianek, wstałam i zaczęłam spacerować, żeby rozchodzić ból. Byłam w 15 tygodniu ciąży, nie najlepiej znosiłam ten stan, miewałam mdłości, zawroty głowy, problemy z trawieniem. Mówią, że ciąża to nie choroba, a ja czułam, jakby odebrała mi połowę zdrowia, dosłownie rozsypywałam się na kawałki. Ból brzucha był czymś nowym, ale nie zaskoczył mnie, wszystkiego mogłam się spodziewać. – Jak się czujesz, kochanie? – Julek dołączył do mojego spaceru. – Lepiej – przyznałam – możesz wracać do łóżka, nie ma powodu, żebyśmy oboje zarywali noc. Zawołam cię, jakby co. – Idź, Juleczku, ja posiedzę z Martynką – teściowa dołączyła do nas z kubkiem rumianku w dłoni. – Pij, póki gorące, to najlepsze lekarstwo na kolkę. Jak byłam w ciąży z Julkiem… – Błagam, nie – jęknęłam. – Masz rację, nie będę ci zawracać głowy wspomnieniami –...