Nasze spotkanie było zupełnie przypadkowe. Nie widziałam jej od lat, choć na studiach przyjaźniłyśmy się. Tamtego dnia mocno już grzało wiosenne słońce. Wpadłam na nią przed kościołem w mojej rodzinnej miejscowości. Jej mały mężczyzna – Natalia?! – zawołałam z mieszaniną zdumienia i radości. – Agatko, jak miło cię widzieć! – rozpromieniła się na mój widok i uściskała mnie z całej siły. – Nic się nie zmieniłaś! – Jesteś bardzo łaskawa dla 35-letniej rozwódki z synem! – roześmiałam się, wiedząc, że mówi to tylko z uprzejmości. – Ty za to wyglądasz naprawdę super – dodałam absolutnie szczerze. Natalia zawsze bardzo o siebie dbała. Wiedziałam, że mamy po tyle samo lat, jednak ona wyglądała zdecydowanie młodziej. Zawsze szaleli za nią faceci, a z wiekiem wcale nie straciła uroku. Nabrała tylko pewności siebie. Wtedy podszedł do nas nieduży chłopiec z puszką Caritasu w ręku. – Drogie panie, zbieramy na dzieci z ubogich rodzin – uśmiechnął się. „Cóż za styl wypowiedzi! – pomyślałam. – Przecież ten dzieciak nie ma więcej niż 10 lat, jak mój Jasiek. A on w życiu by nie zwrócił się do kobiety per droga pani!”. Tymczasem ku mojemu zdumieniu Natalia zaśmiała się i poprawiła mu czapkę. – To mój Igorek – powiedziała z dumą – Czas leci, prawda? Za pół roku będzie miał 13 lat. To już nie moje dziecko, tylko mój mały mężczyzna. Doprawdy zadziwiające! Natalia zaszła w ciążę jeszcze na studiach i doskonale pamiętam jej poród. Byłam wtedy przy niej. Pamiętam też małego Igorka w beciku. Wygląda na to, że mama wychowuje go na prawdziwego dżentelmena... Nie mogłyśmy długo rozmawiać, bo obie miałyśmy sprawy do załatwienia. Obiecałyśmy sobie jednak, że wkrótce się spotkamy. Za dwa tygodnie miałam...

– No cóż, może następnym razem się uda. Do trzech razy sztuka – teściowa westchnęła wymownie i wyszła z sali, stukając obcasami o posadzkę. Na swoją drugą, dopiero co urodzoną wnuczkę spojrzała tylko raz, z wyraźnym niesmakiem . Nawet jej nie dotknęła… Aż mnie zmroziło. Wiedziałam, co prawda, że w rodzinie Kuby liczą się tylko chłopcy. I mimo że od pierwszego USG mówiliśmy jego rodzicom, iż na świat przyjdzie nasza druga córka – do ostatniej chwili liczyli jednak na pomyłkę lekarzy i na to, że urodzę syna. No, ale takie zachowanie – tego było już za wiele! Co ta dziewczyneczka, słodko śpiąca jak aniołek, tym ludziom zawiniła, że tak ją potraktowali? Za kogo się uważali? Na dodatek świadkiem tego upokorzenia była moja siostra… Ze wstydu odwróciłam zaczerwienioną twarz do okna, licząc na to, że Lidka niczego nie zauważy. Niestety, przed bystrym okiem mojej siostry niewiele można było ukryć. Przyjrzała mi się bacznie i powiedziała: – A tę starą wiedźmę co dzisiaj ugryzło? Taka wielka pani, a nie wie, że jak się przychodzi do szpitala, do noworodka, to się nie denerwuje mamy i mówi same miłe rzeczy o maleństwie? – Ona tak zawsze… – odpowiedziałam cicho, kątem oka patrząc na słodko śpiącą Andżelikę – Nie mów, że do tej pory tego nie zauważyłaś. Ja już się przyzwyczaiłam. Natalka też – dodałam, nie potrafiąc ukryć łez, które nieoczekiwanie napłynęły mi do oczu. Nawet nie chciałam sobie wyobrażać, co czuje moja starsza córeczka przez to, że ma takich a nie innych dziadków! Nigdy nie przepadałam za swoją teściową Z wzajemnością zresztą. Ta okropna baba, dyrektorka miejscowego liceum, od pierwszej chwili, odkąd zaczęłam spotykać się z Kubą, dawała mi do zrozumienia, że nie jestem wystarczająco dobra dla jej syna. – To kim twój tata jest? Listonoszem? – pytała na przykład...

Pamiętam, jak miałem pretensje do swoich rodziców, że nadal traktują mnie jak dziecko, a ja przecież jestem już pełnoletni. Miałem wtedy 19 lat. – Dorosły to ty dopiero będziesz – odpowiadał ze spokojem mój tata. – Do tego trzeba nabrać życiowego doświadczenia. Nie wiem, jak długo jego zdaniem miałem go nabierać, pewnie przez lata. Żaden z nas wtedy nawet nie przypuszczał, że już wkrótce los da mi przyspieszoną lekcję dorastania. Dwa miesiące przed moimi dwudziestymi urodzinami moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym . Nagle ja, rozpieszczony jedynak, zostałem zupełnie sam, ze swoim bólem i problemami. Musiałem naprawdę zacząć żyć jak dorosły człowiek Ale najpierw jakoś się pozbierać i zorganizować pogrzeb, chociaż nie miałem na to sił. Pomagali mi przyjaciele rodziców, bo dziadkowie już też nie żyli. Pochowałem rodziców w tym samym grobie, w którym leżeli rodzice mamy. Dziadkowie zmarli, kiedy byłem kilkuletnim dzieckiem, mimo to doskonale ich pamiętam. Byłem ich ukochanym, jedynym wnukiem, poświęcali mi mnóstwo czasu. Dziadków ze strony taty nie znałem, powiedział mi, że odeszli na długo przed moim urodzeniem. Czy nie dziwiło mnie, że nigdy nie jeździmy do nich na cmentarz? Ani trochę. W ogóle o tym nie myślałem, bo nie byłem z nimi w żaden sposób związany uczuciowo. Nawet nie wiedziałem, gdzie są pochowani. Dwa miesiące po śmierci rodziców przyjaciel taty, prawnik, zwrócił mi delikatnie uwagę, że powinienem wystąpić do sądu o nabycie spadku. – Wiem, że to dla ciebie trudne, ale te kwestie trzeba uregulować, mimo że jesteś jedynym ustawowym spadkobiercą – powiedział. Nie chciałem nawet chodzić do sądu, bo nadal w sercu nie mogłem pogodzić się z odejściem rodziców, dałem więc panu Witoldowi swoje pełnomocnictwo, żeby załatwił wszystko za mnie. Zapewnił mnie, że odbędzie się tylko...