Czy tylko ja kładę dzieci do łóżek w ubraniach na następny dzień? Nie sądzę, przecież to świetny patent! Podpowiedziała mi to koleżanka, ale kiedy ja poradziłam tak robić znajomym w pracy, to mnie wyśmiały. Nie rozumiem, po co sobie utrudniać życie? Do łóżka w szkolnym mundurku To niby takie proste, ale wcześniej na to nie wpadłam. Od tygodnia moje dzieci kładą się spać wieczorem w bluzkach i spodenkach do szkoły. Zakładają też bieliznę. Są umyci, pachnący, wkładają czyściutkie ubrania, więc nie mamy problemu z higieną. A rano są gotowi od razu po wstaniu! Jak usłyszałam, ze tak można, to mi się zapaliła jakaś lampka w głowie. Do tej pory poranki były u nas koszmarne, wlokło się to wszystko, dzieci nie chciały się ubierać, a przecież jeszcze trzeba zjeść, spakować się i dojechać. Regularnie spóźnialiśmy się na lekcje, a jeszcze ile nerwów nas to kosztowało. Wiem, uczymy dzieci w domu rutyny i obowiązków, ale jeśli można sobie coś ułatwić, to czemu nie? Za to znajome w pracy patrzyły na mnie z niedowierzaniem, gdy im o tym powiedziałam. No nie rozumiem, mi się dzieci w nocy nie pocą, ubranka mają luźne, wygodne, z dobrych materiałów, dbam o to. Więc w czym problem? Droga Redakcjo, czy to rzeczywiście coś złego? A może więcej mam robi tak jak ja?  Martyna Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: To niekorzystnie wpływa na sen dziecka! Robi tak większość rodziców... "Dzieci chciały psa, ale się nim nie zajmują. Pies zniszczył kanapę, pogryzł meble, mam dość" "Łóżko służy mi tylko do spania, a mąż się wścieka i straszy rozwodem"

Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że dziecko to obowiązki. Nie wymiguję się od pracy, latam całymi dniami, gotuję, sprzątam, karmię, przewijam. Jak każda matka. Nie oczekuję wiele od męża. Jego i tak nie ma całymi dniami w domu, ale dzięki jego pracy żyje nam się całkiem nieźle. Chciałabym tylko czasem pospać. Żeby tak przespać całą noc chociaż raz w tygodniu. No ale nie mam na to szans, bo to Paweł pracuje. Siedzę na macierzyńskim, więc mogę zarywać noce? Jestem na urlopie macierzyńskim już pół roku. Zresztą co to za urlop, naprawdę bywam tak padnięta, że wkładam bieliznę do lodówki, zamiast do pralki. Cud, że jeszcze dziecka nie napoiłam kawą przez pomyłkę. Czuję się źle, oczy mi się zamykają, a mam przecież tyle do ogarnięcia. Czasem płaczę z bezsilności. Mężowi nic nie mówię, bo tylko by się popukał w głowę. Dla niego siedzenie w domu to wygoda i relaks. Co to takiego zupę ugotować czy dziecko przewinąć, skoro mogę cały dzień chodzić w szlafroku. On nic nie rozumie. Wstał parę razy do Staśka po porodzie i na tym się skończyło. Paweł ma odpowiedzialne stanowisko, wiem, że też jest zmęczony. Czasem przychodzi po pracy zirytowany, klienci dają mu w kość. Ale nie narzeka, haruje dla nas, dla naszej rodziny. Chcę, żeby się wysypiał, ale czasami coś się we mnie buntuje. Jak mu kiedyś powiedziałam, żeby też wstał i pobujał Stasia w nocy, to spojrzał na mnie jak na wariatkę. No bo jak to, wielki pan dyrektor ma straszyć potem klientów podkrążonymi oczami? On musi być wypoczęty. A ja? Ja mogę się zdrzemnąć, jak mały zaśnie w dzień. Co za problem, położyć się na kanapie i przysnąć na godzinkę. On naprawdę myśli, że tak właśnie wyglądają moje dni – snucie się po domu w pidżamie i polegiwanie na kanapie. Nie wiem, jak to rozwiązać. No bo w końcu ja nie jestem robotem, też wykonuję ważną pracę. A jak...

Nie mogę odmówić teściowej doświadczenia, w końcu sama z czwórką dzieci nie miała lekkiego życia. Wszystko robiła samodzielnie i na pewno mogłaby służyć mi czasem jakąś radą. Wcale bym się nie obraziła. Tylko że jej metody wychowawcze to nie są moje metody! A jeszcze Igor chce, żebym była jej wdzięczna, bo podobno bez jej pomocy utonęłabym w pieluchach i zagłodziła dzieci.  Teściowa steruje naszym domem, ma gdzieś moje zdanie! Tak naprawdę źle zaczęło się dziać dopiero po narodzinach Maciusia, naszego starszego synka. Wcześniej Halina chyba się maskowała, niby czasem wtrąciła swoje trzy gorsze, ale nie miałam poczucia, że się narzuca. Kiedyś kupiła nam firanki i bez pytania przyniosła do domu, bo niby nasze do niczego się nie nadawały. Albo nagotowała zupy i wstawiła nam do lodówki z komentarzem, że my to pewnie głodujemy, no bo nie ma kto w tym domu gotować. Uznałam wtedy, że to nawet zabawne i nieszkodliwe. Ale narodziny Maciusia wyzwoliły w niej jakieś demony! Zaczęła wydzwaniać codziennie, wypytywać, czy mały płacze, ile razy jadł i czy na pewno go wykąpaliśmy. Kazała iść do lekarza, bo dziwnie podkurcza nóżki. Nakupowała mieszanki i kazała dokarmiać, żeby spał i rósł. Wyrzuciła mi większość kosmetyków dla małego, bo tylko stary krem z jej czasów się nadaje. Dostało mi się za to, że śpię z synkiem, i jeszcze kiedy jadłam truskawki, bo przecież Maciuś dostanie wysypki. Kiedy podrósł, wybiła Igorowi z głowy żłobek, bo ja mam siedzieć z dzieckiem, a nie pozbywać się go z domu jak jakaś patologia. Igor bardzo przejmuje się jej uwagami. Mamusia to i mamusia tamto – musimy robić, jak mamusia każe, bo synka zmarnujemy. Ja już nie mam nic do powiedzenia w tym domu. Narodziny Natalki tylko wszystko pogorszyły. Jestem wykończona, nie mam siły na kłótnie, Halina jest u nas ostatnio co drugi dzień, ustawia mi wszystko wg...