Kiedy zaczęliśmy się spotykać, imponowało mi to, że Krystian tak o mnie zabiega. To, że był zaborczy, brałam za dobrą monetę. Chciał mieć mnie tylko dla siebie. Mówił, że jestem jego całym światem. Przekonywał, że jestem wyjątkowa i nie wie, jak mógł beze mnie żyć. Nikt nigdy nie mówił mi takich rzeczy. Czułam się jak w siódmym niebie.
Moi znajomi nigdy go nie lubili. Nie winiłam ich. Odkąd miałam faceta, niewiele czasu zostawało dla innych ludzi. Czasem proponowałam, żebyśmy spotkali się wszyscy razem, ale Krystian prosił, żebyśmy byli tylko we dwójkę. Kiedy sama chciałam się z nimi spotkać, mówił, że przygotował wspaniałą niespodziankę. Zabierał mnie wtedy na pyszną kolację czy do kina. Nie potrafiłam mu odmawiać, tym bardziej że sam był bardzo nieśmiały. Źle czuł się w obcym towarzystwie, a ze swoimi kumplami od dawna nie utrzymywał kontaktu.
Przyznaję, że czasem mnie irytował. Jak wtedy, gdy chciałam iść na imprezę firmową, a on nie chciał mnie puścić. Przekonywał, że na pewno będzie nudno i że lepiej zrobię, gdy zostanę z nim w domu. Tłumaczyłam mu, że wszyscy tam będą. Że muszę iść, jeśli chcę mieć dobre kontakty ze współpracownikami i z szefem, a nikt nie przychodzi z osobą towarzyszącą. Nic do niego nie docierało. Kiedy zamykałam za sobą drzwi, widziałam, jaki jest naburmuszony. Trochę było mi żal, że zostawiam go samego, ale pomyślałam, że wynagrodzę mu to po powrocie.
Nie mogłam uwierzyć, kiedy dwie godziny później Krystian wparował do firmy. Rozmawiałam właśnie z moim kolegą, gdy brutalnie nam przerwał. Później wyrzucał mi, że flirtowałam z Maksem. Ręce mi opadły. Zupełnie nie wiedziałam, jak mam się zachować. Podobnych scen zazdrości było jeszcze kilka, ale zawsze jakoś go tłumaczyłam. A to, że miał gorszy dzień, a to, że jest mu ciężko, bo nie ma nawet do kogo odezwać się w pracy (od lat pracuje zdalnie). Miałam też świadomość, jak bardzo działałam na facetów. Nic dziwnego, że Krystianowi się to nie podobało.
Myślałam, że po ślubie, kiedy mnie już zdobędzie, trochę się uspokoi. Ale było jeszcze gorzej. Nawet na weselu potrafił mi zrobić awanturę o to, że „za miło” rozmawiam z kolegą. Kiedy odpisuję na SMS-y, zagląda przez ramię, do kogo piszę. Kiedy mam dobry humor, niepokoi się, bo wydaje mu się to podejrzane. Kiedy dłużej nie wracam ze sklepu, dopytuje, co i z kim robiłam. Wiem, że grzebie w moich rzeczach.
Ostatnio jednak przeszedł samego siebie. Zaczął mnie śledzić, gdy poszłam z naszą córką na zakupy. W końcu go na tym przyłapałam. Nie miał żadnych wyrzutów sumienia. Najpierw stwierdził, że martwi się o dziecko (choć nie ma przecież ku temu żadnych realnych powodów), a potem, że zachowuje się w ten sposób, bo nie można mi ufać. NIGDY nie dałam mu żadnych powodów do zazdrości. Ale tak, to wszystko moja wina. Pozwoliłam mu na zbyt wiele i teraz płacę za to wysoką cenę.
Kasia
Zobacz też:
„Teść PODGLĄDA mnie w łazience. Nikt mi nie wierzy, a mąż mówi, że sobie coś UROIŁAM”
Mam udane małżeństwo, wspaniały dom, dziecko. Mój mąż jest programistą, więc naprawdę dobrze zarabia. Żyjemy na wysokim poziomie, pewnie takim, którego pozazdrościłaby nam niejedna polska rodzina. Dobry telewizor, samochód, zagraniczne wczasy trzy razy w roku. A ja czuję się trochę jak w „złotej klatce”. Radość z bycia mamą po raz pierwszy Cztery lata temu urodziła się Milenka – nasze małe szczęście, nasz cud. Była planowanym i bardzo wyczekanym dzieckiem. Dwa lata po ślubie podjęliśmy decyzję, że chcemy zostać rodzicami. Gdy dowiedziałam się, że jestem w ciąży – byłam wniebowzięta. Zaczęłam tonami pochłaniać książki o macierzyństwie, chciałam być mamą na medal. Z mężem zaczęliśmy urządzać pokoik, kompletować wyprawkę. W wolnych chwilach oglądałam rzeczy dla maluszka, były tak słodkie i urocze! A ja byłam szalenie szczęśliwa – już niedługo zostanę mamą. Po narodzinach córeczki wszystko układało się dobrze – mała prawidłowo się rozwijała, była zdrowa. Napawałam się byciem mamą. Byłam matką na pełen etat – zaangażowaną, kochającą. W sumie ciągle nią jestem, ale tego szczęścia mam już w sobie mniej... Gdy Milenka podrosła, miałam nadzieję, że w końcu wrócę do pracy, a moja kariera, która przez ostatnie lata stała w miejscu – nabierze rozpędu. W swojej wyobraźni widziałam już siebie o poranku w łazience, robiącą makijaż, ubierającą się w piękne i eleganckie garsonki, a później (oczywiście po odprowadzeniu Milenki do przedszkola) pędzącą na ważne spotkanie w pracy. Chciałam zająć się karierą, ale też swoją pasją, zacząć znowu chodzić na jogę. Druga ciąża – marzenie męża I właśnie wtedy, kiedy ja już miałam w swojej głowie ułożony plan na najbliższe kilka lat, mąż zaczął wspominać o kolejnym dziecku... Wiem, że duża rodzina jest jego ogromnym marzeniem. Od zawsze o tym mówił. Poza...
Anetka to taka mądra, grzeczna i bardzo zdolna dziewczynka. Nie wiem, jak jej rodzice mogli tego nie dostrzegać! Zawsze powtarzałam mojej córce: traktuj swoje dzieci sprawiedliwie, po równo obdzielaj je miłością. Sama nigdy nie wyróżniałam Klary ani jej brata, i proszę, jaki jest rezultat: do dzisiaj trzymają się razem i dzwonią do siebie przynajmniej raz dziennie! Niestety, Klara nie bierze ze mnie przykładu i wyraźnie faworyzuje swoją młodszą córkę. Aż żal na to patrzeć... Anetka urodziła się równo dziewięć miesięcy po ślubie swoich rodziców. Kiedy Klara przyszła do nas, aby ogłosić, że jest w ciąży, nie wydawała się szczęśliwa. – Co ty, nie cieszysz się? – zapytałam z niedowierzaniem. – Oj, cieszę się, cieszę – westchnęła cicho, bez entuzjazmu. – Ale wolałabym najpierw coś zobaczyć, gdzieś pojechać, osiągnąć coś w pracy… – Głupia jesteś – powiedziałam jej wprost. – Najważniejsze, żeby zdrowe było! Inne kobiety latami się starają o dziecko! Klara przygotowywała się do porodu, chodziła sumiennie do szkoły rodzenia, kupowała wyprawkę, a le jakoś z radości nie skakała. Za to Hubert, mój zięć, był zachwycony. – Będzie chłopak, ja wam to mówię! – ekscytował się. – Będę z nim kopał piłkę, zabiorę go na wyprawę w góry… – Ale najpierw ja przez kilka lat będę karmić, kąpać, zmieniać mu pieluchy – mruknęła Klara. – Zresztą, może to będzie dziewczynka i będę ją stroić w sukienki i czesać włosy w warkoczyki… I co z tego, że mała nie ma urody księżniczki Ale dziecko spłatało im obydwu psikusa. To znaczy, była to dziewczynka, ale… – O Boże, toż to cała ciotka Aneta! – krzyknął podobno Hubert, kiedy ją tylko zobaczył. A trzeba wam wiedzieć, że ciotka Aneta to znana w naszej rodzinie...
Gratuluję, to już szósty tydzień ciąży – lekarz uśmiechał się, patrząc na monitor ultrasonografu. – Oboje z mężem bardzo się cieszymy, chociaż obawiam się trochę o moje zdrowie, bo często łapię różne infekcje – opowiadałam. – Proszę być dobrej myśli, tu ma pani skierowanie na badania, proszę do mnie przyjść z wynikami – pan doktor podał mi plik kartek. – Dużo tych badań, a to co? Test na wirusa HIV? – patrzyłam ze zdziwieniem na skierowanie. – Zlecam to badanie wszystkim moim pacjentkom na początku ciąży, tak na wszelki wypadek – wyjaśnił lekarz. Zgłosiłam się po odbiór wyników spokojna i wyluzowana. Niczego złego nie przeczuwałam. Byłam młodą kobietą bez żadnych chorób przewlekłych. – Proszę natychmiast zgłosić się do lekarza, zapewne trzeba będzie powtórzyć badania – laborantka patrzyła na mnie z wyraźną troską. Wyjęłam z koperty plik wydruków z wynikami i przyjrzałam im się. Moją uwagę przykuł wynik testu na obecność wirusa HIV i słowo „seropozytywny”. – O Boże, to chyba znaczy… że jestem nosicielką tego wirusa! – jęknęłam przerażona. Za chwilę uspokoiłam się jednak, bo pomyślałam, że to niemożliwe. Uważałam, że to choroba środowisk patologicznych. A ja? Gdzie miałabym się zarazić tym świństwem? Nie prowadziłam bujnego życia seksualnego, zanim poznałam męża, miałam tylko dwóch partnerów, ale to byli normalni chłopcy. – Na pewno pomyliły wam się wyniki, to jakaś pomyłka – powiedziałam. – Pomyłki rzadko się zdarzają – odparła laborantka. – Proszę od razu pobrać mi krew na powtórne badanie – powiedziałam. Postanowiłam na razie nic nie mówić w domu, choć wiedziałam, że mąż będzie wypytywał, czy wszystko jest w porządku. Wynik kolejnego badania był taki sam, jak...
