To Rafał popełnił niewybaczalny błąd, a nie ja. Owszem, wstyd mi za mojego syna, ale nie mogę razem z nim ponosić odpowiedzialności za jego złe decyzje. I nie chcę!
Mój syn ożenił się sześć lat lat temu. Wyjechał z żoną do jej rodzinnego miasta, na drugi koniec Polski.
Nie widywaliśmy się zbyt często. Ja też pracuję, działam społecznie, więc nie miałam czasu do nich jeździć. Ale za to oni przynajmniej raz w miesiącu starali się przyjeżdżać na weekendy do mnie. Widziałam, że są bardzo szczęśliwi, cieszyłam się, gdy rok po ich ślubie zostałam babcią. Martynka była zdrowa i taka śliczna…
I nagle – to było dwa lata temu – Rafał przyjechał sam.
– Czy mogę u ciebie przez jakiś czas pomieszkać? – zapytał, stawiając walizki w przedpokoju.
– Boże, synku, co się stało? – spytałam zdenerwowana.
– Rozwodzę się i nie mam się gdzie podziać – odparł tylko.
Aż przysiadłam z wrażenia. W pierwszej chwili nie mogłam wydobyć z siebie nawet słowa.
– Jak to się rozwodzisz? Dlaczego? A Martynka? Co z nią będzie? Może się to jeszcze da naprawić? – zasypałam go pytaniami, gdy już doszłam do siebie. Ale syn tylko pokręcił głową.
– Naprawdę, mamo, nie ma o czym mówić. Wszystko już postanowione, papiery poszły do sądu – odparł zrezygnowany.
Nie potrafił znaleźć sobie miejsca. Chodził nerwowo po pokoju i odpalał papierosa od papierosa. Nie odzywał się, prawie nic nie jadł, nie pił. Dopiero po dwóch dniach wyznał mi, co się stało.
– To wszystko przeze mnie… Któregoś dnia mieliśmy firmową imprezę… Przyszli wszyscy. Między innymi Klaudia, koleżanka z mojego działu… Wiedziałem, że się jej podobam, ale wcześniej nawet nie pomyślałem o romansie. Wtedy jednak za dużo wypiłem...no i... stało się. Tamtej nocy nie wróciłem do domu. Tak się zaczęło… – wyznał mój syn.
Wiedziałam, że dalej będzie tylko gorzej. Marta bardzo kocha Rafała, pomyślałam przez chwilę, że nie wyrzuciłaby go z domu, gdyby to był jednorazowy wybryk.
– Spotykaliśmy się przez pół roku. Potem chciałem to skończyć, ale Klaudia nie chciała o tym słyszeć. Zażądała, żebym się rozwiódł. Odmówiłem, więc zadzwoniła do Marty. I wszystko się zawaliło. Marta nie może mi tego darować. Mówi, że ją skrzywdziłem, oszukałem… Że nie jest w stanie mi już zaufać. Zwolniłem się natychmiast z pracy, aby nie widywać Klaudii, ale nawet to nie pomogło. Niecały rok później było już po rozwodzie.
Marta nie dała się przebłagać. Ani Rafałowi, ani mnie. Niedługo potem mój syn wyjechał do pracy za granicę. Często do mnie dzwonił. Mówił, że stara się jakoś ułożyć sobie życie od nowa i wybaczyć samemu sobie. I że co miesiąc posyła pieniądze na utrzymanie córki. Skarżył się, że była żona nie odbiera od niego telefonów, nie odpowiada na maile.
– Poproś, żeby pozwoliła mi porozmawiać z Martynką… Albo przysłała mi chociaż jej aktualne zdjęcie. Tak bardzo za nią tęsknię – błagał.
Bardzo chciałam mu pomóc, ale nie byłam w stanie. Marta nie tylko z nim zerwała kontakt.
Nie odbierała ode mnie telefonów, gdy dzwoniłam z innych numerów – odkładała słuchawkę, nie odpowiedziała też na żaden z moich listów. Nie potrafiłam się z tym pogodzić. Kochałam Martynkę nad życie, bardzo chciałam ją zobaczyć. Poza tym byłam pewna, że wnuczka także za mną tęskni. Raz nawet do nich pojechałam, ale Marta nie wpuściła mnie za próg.
– Nie chcę mieć z wami nic wspólnego, proszę do mnie więcej nie przyjeżdżać, chcę o was zapomnieć – wykrzyczała i zatrzasnęła mi drzwi przed nosem.
Pukałam, dzwoniłam, nie otworzyła. Z bezsilności chciało mi się płakać. Nie wiedziałam, co mam robić… Któregoś dnia wpadła do mnie sąsiadka, moja rówieśniczka. Zaczęła opowiadać o odwiedzinach swoich dzieci i wnuków.
Jak to gotuje dla nich ich ulubioną potrawkę z kurczaka i piecze specjalnie ciasto. Zrobiło mi się potwornie smutno. Przypomniała mi się Martynka. Tak lubiła moją szarlotkę… Nie wytrzymałam i zwierzyłam się sąsiadce ze wszystkiego. Była oburzona.
– Co ta twoja synowa wyprawia! Przecież to Rafał zawinił, a nie ty! Masz prawo widywać wnuczkę! Jeżeli jej matka nie chce tego zrozumieć, idź do sądu. Ustali terminy spotkań – poradziła mi.
W pierwszej chwili nie chciałam nawet o tym słyszeć.
Nie miałam nawet pojęcia, jak się za to zabrać. Poza tym bałam się, że to tylko rozwścieczy Martę. Tak w ogóle to była łagodna i spokojna. Ale gdy ktoś nadepnął jej porządnie na odcisk, nie potrafiła wybaczyć.
Rafał się o tym przekonał na własnej skórze. Powiedziałam więc tylko na odczepnego, że się jeszcze zastanowię. Ale sąsiadka nie rezygnowała.
– Naprawdę, powinnaś spróbować. Jeżeli będziesz bezczynnie czekać, nigdy nie zobaczysz Martynki. Zrób to dla siebie, ale i dla niej. Niech wie, że ma babcię! – przekonywała.
A potem powiedziała jeszcze, że jej syn, adwokat, na pewno chętnie mi we wszystkim pomoże. Zwlekałam z tym przez tydzień. Wreszcie się zdecydowałam. Pomyślałam, że rzeczywiście nie mam nic do stracenia, że gorzej niż jest już być nie może. Syn sąsiadki napisał pozew i złożył do sądu.
Pół roku później dostałam listownie zawiadomienie o terminie pierwszej rozprawy.
Znałam ją, wiedziałam, że nie przejdzie nad tym do porządku dziennego. Na jej reakcję nie musiałam długo czekać. Zjawiła się u mnie dwa dni później. Aż purpurowa ze złości.
– Co to jest? Co mama wyprawia? Nie dość mi krzywdy wyrządziliście? Jeszcze po sądach mam się włóczyć! – krzyczała, machając mi przed nosem pozwem.
Poczekałam, aż trochę się uspokoi i zaprosiłam ją do pokoju.
– Napijesz się herbaty? – spytałam.
Spojrzała na mnie zaskoczona. Pewnie nie takiej reakcji się spodziewała. Myślała, że wybuchnę, że wyskoczę do niej z pretensjami. A tu taka niespodzianka.
– Poproszę – odparła niepewnie.
Gdy wracałam do pokoju z herbatą, miałam już w głowie gotowy plan.
– Wiem, że jesteś rozżalona i zła. Ale czy ci się to podoba czy nie, musisz mnie wysłuchać. A potem zrobisz, jak zechcesz – odparłam, stawiając przed nią kubek.
Usiadłam naprzeciwko niej i zaczęłam mówić. Wyznałam jej szczerze, co czuję. Powiedziałam, że rozumiem jej rozgoryczenie z powodu tego, że mój syn wyrządził jej krzywdę. I że go za to potępiam.
Nie tak go wychowywałam. Za co więc mnie karze? Że bardzo tęsknię za Martynką. Chcę się z nią czasem widywać, rozmawiać przez telefon. Że jeśli dalej mi będzie tego zabraniać, skrzywdzi nie tylko mnie, ale i swoje dziecko. A przecież jestem pewna, że tego nie chce…
– Nie oczekuję od ciebie natychmiastowej odpowiedzi. Wiem, że musisz się zastanowić. Przemyśl to wszystko na spokojnie. O nic więcej cię w tej chwili nie proszę – powiedziałam na zakończenie.
Tamtego dnia Marta nie powiedziała nawet słowa. Gdy skończyłam, po prostu wyszła. Nie odzywała się przez dwa tygodnie. A potem nagle zadzwoniła.
– Chcemy się wybrać z Martynką do mamy na najbliższy weekend. Mała liczy na pyszną, babciną szarlotkę. Upiecze mama? – zapytała.
Obiecałam, że upiekę. A potem się popłakałam. Ale tym razem z radości. Do rozprawy sądowej nie doszło. Nie było potrzeby. Dogadałyśmy się z Martą.
Teraz „pracuję” nad tym, by pozwoliła Rafałowi zobaczyć się z Martynką. Niedługo syn przyjeżdża do Polski. Wiem, że nie będzie łatwo, ale się nie poddam. Wierzę w Martę. Skoro zrozumiała, że mała powinna mieć babcię, pewnie zrozumie też, że musi mieć ojca…
Czytaj także:
Mój syn przestępcą? Nie! To niemożliwe. Krzyś to niesłychanie grzeczne i spokojne dziecko. Całymi dniami siedzi tylko przy komputerze. Kolegów do domu nie sprowadza, sam nigdzie nie łazi. No po prostu anioł! Co ta kobieta opowiada?! Stałam i słuchałam słów nauczycielki, starając się zachować spokój, ale w środku aż się we mnie gotowało. Jak ona śmie? Mój synek? On nigdy nie zrobiłby niczego podobnego! To wszystko wina tej szkoły, tych nauczycieli – nieudaczników, to oni nie dopilnowali, zrobili z mojego Krzysia przestępcę… – Przepraszam, spieszę się do pracy – warknęłam, przerywając kobiecie w pół słowa, odwróciłam się na pięcie i odeszłam. Nie zachowałam się najgrzeczniej, wiadomo, ale przecież w tej sytuacji, kiedy ona roztaczała przede mną wszystkie te czarne wizje, jak mój Krzyś ląduje w więzieniu, miałam pełne prawo być zdenerwowana. Uspokoiłam się dopiero na parkingu, kiedy stanęłam przy swoim samochodzie i zapaliłam papierosa. Okłamałam nauczycielkę. Nie spieszyłam się do pracy Specjalnie wzięłam dzisiaj dzień wolny, tak jakbym przeczuwała, że rozmowa w szkole syna tak mnie zdenerwuje, iż nie będę w stanie wysiedzieć całego dnia w biurze. Teraz za to miałam przed sobą pół dnia, które mogłam poświęcić na rozmyślania i podjęcie ostatecznej decyzji, co dalej. Jedno było pewne – Krzyś nie mógł dłużej chodzić do tej szkoły. Dawno myślałam, że to wylęgarnia narkomanów i nieudaczników. Ktoś taki, jak mój wspaniały syn powinien dorastać w znacznie lepszym środowisku! Westchnęłam ciężko. Oczywiście gdyby mój były mąż bardziej poczuwał się do roli ojca, stać by nas było na najlepszą szkołę prywatną dla Krzysia, a tak będę musiała jeszcze bardziej zacisnąć pasa, wziąć więcej nadgodzin, może poszukać dodatkowych zleceń, żeby jakoś związać koniec z końcem i opłacić synowi lepszą...
Mój syn ma zamieszkać w domu jakiegoś obcego faceta? Dlaczego? Bo moja żona tak chce! Długo nie mogłem się z tym faktem pogodzić. Aż pewnego dnia... Rozwód był dla mnie szokiem – po ośmiu całkiem udanych latach moja żona Grażyna oświadczyła mi, że kogoś ma. – Przenoszę się do Jerzego i zabieram ze sobą Michałka – usłyszałem. – Wynieść się możesz, choćby dzisiaj, ale dziecka nie weźmiesz! – krzyknąłem, kompletnie wytrącony z równowagi. Siedzieliśmy przy kuchennym stole Parę minut wcześniej zacząłem dyskusję o spłatach kredytu i wtedy Grażyna wyjechała z tym rozwodem. Najbardziej wkurzał mnie fakt, że niczego nie zauważyłem – wychodziło na to, że żona od miesięcy przyprawiała mi rogi, a ja o niczym nie miałem pojęcia! Wstałem, gwałtownie odsuwając krzesło. Grażyna chyba się przestraszyła. I dobrze. – Olek, przecież i tak sąd przyzna opiekę nad Michałem mnie! – powiedziała po chwili. – To się jeszcze okaże! – krzyknąłem. – Chyba nie zamierzasz walczyć ze mną o dziecko? Przecież ty całymi dniami pracujesz, nie byłbyś w stanie się nim zająć – wyrzuciła mi Grażyna. Odpowiedziałem, że nie pozwolę, żeby mój syn zamieszkał z jakimś obcym facetem, ale żona nie zamierzała ustępować. – Wyprowadzam się, Olek. Nie możesz mi tego zabronić. A Michałek przenosi się ze mną. Zacisnąłem ręce w pięści, z ponurą miną przyglądając się krzątaninie żony. Kręciła się po mieszkaniu pakując drobiazgi naszego sześcioletniego syna i zdałem sobie sprawę, że wygląda na wyjątkowo rozpromienioną. – Co to za facet?! – zapytałem, kiedy wyjmowała z szafy podróżną torbę. – Jerzy. Poznaliśmy się w pracy. Olek, nie planowałam tego, nie chciałam. Po prostu się zakochałam – rozpłakała się Grażyna. – Wzruszające! Tylko czemu zabierasz mi syna? – Będziesz go przecież widywał, zawsze...
Czekaliśmy niecierpliwie na dzień, kiedy nasza mała Amelka pierwszy raz pójdzie do szkoły. Przyznam, że czułam się dziwnie, kiedy odprowadzałam córkę za rączkę na uroczyste rozpoczęcie roku. Przecież nie tak dawno nosiłam ją pod sercem i cieszyłam się, że wkrótce zostanę mamą. A teraz rozpoczynała edukację… Kiedy minęło te siedem lat? Jak mała podoła nowym obowiązkom? Miałam w głowie mnóstwo pytań. Czy mała poradzi sobie z nauką? Czy zaprzyjaźni się z dziećmi? Amelia za to w ogóle nie wyglądała na przejętą. Dziarskim krokiem maszerowała naprzód. Z uśmiechem na buzi i pewnością siebie. Dzielna dziewczynka. Wyglądało na to, że szkoła spodobała się naszej córeczce. Kiedy po pierwszym dniu zapytałam ją, jak było, oznajmiła: – Fajnie! I taką odpowiedź słyszałam przez cały pierwszy miesiąc. W drugim miesiącu coś się zmieniło. Gdy przyszłam po Amelkę do szkoły, minę miała nietęgą. Dopiero w domu udało mi się od niej wyciągnąć, co się stało. – Pani Ela na mnie nakrzyczała – wyznała, po czym rozpłakała się. – Ale dlaczego? – zdziwiłam się, bo Amelka była zazwyczaj grzeczna, lecz dla pewności spytałam. – Przeskrobałaś coś? – Niee – odparła jakby z wahaniem. – Nie pamiętałam, jak się nazywa literka. „Czy to powód, żeby krzyczeć na dziecko? – pomyślałam. – Muszę rozmówić się z tą wychowawczynią”. Następnego dnia, kiedy odbierałam córkę ze szkoły, spotkałam panią Elę. – Dobrze, że pani przyszła – zawołała na mój widok. – Jest pewna sprawa… – Dlaczego krzyczy pani na Amelkę? – przerwałam jej oskarżycielskim tonem i natychmiast tego pożałowałam. Przecież nie wiedziałam, co się tak naprawdę stało… – Proszę się uspokoić, a wszystko wyjaśnię – odparła wychowawczyni. – Pani córka jest bardzo zdolna i uczy...
