Czasami zastanawiałam się, jak to możliwe, że moja młodsza córka, Gosia, jest tak wspaniałą matką dla swojej dwójki szkrabów, natomiast starsza, Monika, kompletnie nie ma instynktu macierzyńskiego. Przecież wychowywałam je obie jednakowo, każdej dając identyczną porcję miłości i zainteresowania. Tymczasem Małgosia zawsze była bardzo rodzinna, a Monia, jak ten kot, chodziła własnymi drogami, nie dbała o nikogo, tylko o siebie.   – Zobaczysz, zakocha się, to się wtedy wszystko zmieni! – mawiała moja siostra, której się skarżyłam, że Monika skończyła już trzydziestkę, a nie zanosi się na to, aby się ustatkowała.    Młodsza dorobiła się w tym czasie męża i dwójki dzieci, a starsza… Co rusz miała innego chłopaka. W pewnym momencie zwyczajnie straciłam rachubę, tym bardziej że wyprowadziła się z domu. Pomieszkiwała u kolejnych „narzeczonych”, potem coś sama wynajmowała – i znowu zaczepiała się u jakiegoś chłopaka.   – Żyjesz jak jakiś koczownik! – wyrzucałam starszej córce. – Ciągle na walizkach! Spójrz na Gosię! Jest ustatkowana, ma dom, fantastycznego męża, dwójkę ślicznych maluchów…   – Jaki tam dom? Mieszkanie kupione na kredyt zaciągnięty na dwadzieścia długich lat! Ja sobie takiego kamienia u szyi na pewno nie uwiążę! – wyśmiewała siostrę Monika.   – Więc twoim zdaniem lepiej nie mieć żadnego domu? – dopytywałam.   – Mamo, ty się o mnie nie martw – śmiała się, ale dobrze jej było mówić.    Matka zawsze się martwi o swoje dzieci. Tym bardziej takie, co nie mają żadnego celu w życiu ani perspektyw.   „Gdyby sama została matką, wszystko by się na pewno zmieniło. Stałaby się bardziej odpowiedzialna – myślałam. – Miałaby dla kogo żyć”.   Naprawdę, w przeciwieństwie do większości rodziców, którzy boją się panieńskiej ciąży u swojej...

Zróbmy czasem coś dobrego dla siebie, bo w życiu nie jesteśmy tylko czyimiś mamami i babciami. Mamy prawo do własnego życia i szczęścia. Mamo, nie rób nam tego! Chcieliśmy spędzić ten weekend tylko we dwoje, proszę zajmij się Jaśkiem – moja córka nie dawała za wygraną. – Kochanie, wiesz przecież, że prawie zawsze chętnie wam pomagam, ale ten weekend mam już zaplanowany – próbowałam się bronić. – Dlaczego nie chcesz być jak inne babcie?! – Ewa aż poczerwieniała na twarzy ze złości. – Nie chcesz spędzać ze swoim wnukiem więcej czasu? Przecież jesteś na emeryturze i się nudzisz! – O, wypraszam sobie! – teraz to ja byłam wściekła. – Moja droga, wychowałam ciebie i dałam ci całą moją miłość, ale nikt nie powiedział, że muszę się zajmować twoimi dziećmi! – powiedziałam chłodno i odłożyłam słuchawkę. Czułam się upokorzona. – Żeby własna córka tak do mnie mówiła?! – postanowiłam uspokoić się herbatą. Wsypałam do kubka łyżeczkę mojej ulubionej mieszanki, zalałam wodą i czekałam aż się zaparzy. Ogarnęły mnie wyrzuty sumienia. – A może powinnam odpuścić? – pomyślałam. – Ewa i Marcin są tak zapracowani, wieczory poświęcają dziecku. A czterolatek może dać w kość. Z drugiej strony, co miałam powiedzieć Halinie? Obiecałam przecież, że jej pomogę. Niedługo otwarcie klubu, a trzeba w nim jeszcze tyle zrobić! Pomalować ściany, stoły, krzesła. Sama nie da sobie rady. Rozdarta między dziećmi, a przyjaciółką dopiłam herbatę. Sięgnęłam po ulubioną książkę, ale za nic nie mogłam się skupić na jej treści. W końcu dałam za wygraną. Odłożyłam lekturę i wykręciłam numer telefonu. – Ewa? – Przepraszam, Jasiek właśnie wylał na siebie zupę i muszę się nim zająć! Ewa trzasnęła słuchawką, ale nie zrażona wykręciłam...

Chociaż kartkę byś mu przysłał z tych twoich zagranicznych wojaży – w telefonie słyszę głos byłej żony, a w głowie huczy mi tylko jedno: „Jak najszybciej zakończyć tę rozmowę. Jak najszybciej zakończyć i znaleźć się w swoim świecie, w tym, który znam najlepiej. Z dala od tych problemów i wyrzutów sumienia!”. Sposób, żeby przerwać tę niewygodną rozmowę, jest tylko jeden. I nie ma większego znaczenia fakt, że Gośka dawno świetnie rozszyfrowała takie uniki. – Przepraszam cię, Małgosiu, ale muszę kończyć. Sama rozumiesz, jestem w pracy. Odezwę się w przyszłym tygodniu. Po drugiej stronie słuchawki odpowiada mi martwa cisza. Gośka chyba straciła już cierpliwość do tych moich wymówek. Z drugiej strony – powinna postarać się mnie zrozumieć. Przecież należy mi się od życia coś więcej, może nie?! Inteligentny, przystojny, bogaty – dobra partia ze mnie! Zawsze słyszałem, że jestem wyjątkowy. Może to trochę głupio tak się przechwalać, ale sroce spod ogona nie wypadłem. W domu rodzinnym to zawsze ja byłem tym, który umiał wszystko załatwić. Jak trzeba było wyprosić coś w administracji – to mnie mama wysyłała. W sklepie przekonać ekspedientkę, że źle wydała bratu resztę – oczywiście kto szedł? Adrian! Miałem i, co tu dużo gadać, mam coś takiego, że ludzie do mnie lgną, szczególnie kobiety. Pewnie jakaś w tym zasługa tych moich blond loczków, z których kumple (pewnie trochę zazdrośni) od zawsze się podśmiewali, ale chyba więcej w tym zasługi tego, że – znowu nie chwaląc się – inteligentny ze mnie gość, który umie ustawić się w życiu. Po szkole średniej nie zawracałem sobie głowy jakimiś tam studiami. To dobre dla kujonów, wymoczków w okularach, a nie dla prawdziwych facetów. Zaczepiłem się w warsztacie u kumpla. Zawsze interesowałem się motorami, to była dla mnie...