Dla rodzica nie ma nic gorszego niż utrata dziecka. Aldona musiała tego doświadczyć, by mnie zrozumieć...
Znowu jej „coś wypadło”. Trzeci raz w ciągu dwóch miesięcy. Moja była co rusz padała ofiarą niefortunnych zbiegów okoliczności. A wszystko zawsze wtedy, kiedy miałem spotkać się z Zosią, naszą pięcioletnią córką. Za każdym razem, kiedy zbliżał się weekend, czułem ucisk w brzuchu.
Czy Aldona zdoła wrócić od matki, pokonać grypę żołądkową, naprawić samochód, uporać się z rozbitym oknem na sobotę rano, żebym mógł przyjechać i trochę pobawić się z Zosią? Bo o zabieraniu jej gdziekolwiek nie było nawet mowy. Mogłem widywać się z własną córką wyłącznie pod czujnym okiem jej matki, co też mnie denerwowało, ale starałem się nie zaogniać sprawy.
Aldona i ja byliśmy małżeństwem przez cztery lata. Kiedy Zosia miała dwa i pół roku, żona zaczęła szukać powodów do separacji, a potem do rozwodu. Wkrótce po nim okazało się, że powodem był niejaki Sebastian, były policjant, którego poznała podczas warsztatów na temat bezpieczeństwa kobiet. Ich synek, Ignaś, urodził się osiem miesięcy po tym, jak pani sędzia ogłosiła nasz rozwód.
Nawet mnie to nie zdziwiło ani nie zabolało. Miałem dosyć wiecznych pretensji mojej eks i w pewnym sensie cieszyłem się, że teraz inny facet będzie się z nią użerał.
– Wszystko w porządku? Zosia zdrowa? – w piątek przed wizytą zadzwoniłem do Aldony. – Będę na dziesiątą.
– Lepiej na dwunastą, bo rano idę z nią do alergologa – po jej tonie wyczułem, że będą kłopoty z tym widzeniem. – Albo lepiej zadzwoń koło południa, dam ci znać, jak nam idzie. Bo może być kolejka.
Miałem ochotę wykrzyczeć jej, że wiem, że robi to specjalnie. Nie pracowała zawodowo, więc mogła się umówić na dowolny dzień, ale wybrała akurat sobotę i to w samym środku dnia! Wiedziałem jednak, że gdybym tak się do niej zwrócił, byłoby jeszcze gorzej.
Z jakiejś przyczyny Aldona uważała, że nasz rozwód to moja wina. W sądzie zeznała, że unikałem obowiązków domowych, nie interesowałem się wychowywaniem dziecka i czuła się w tym małżeństwie samotna i wykorzystywana. Wytrzeszczałem wtedy oczy ze zdumienia, bo wydawało mi się, że byliśmy raczej dobraną parą, a ja oddanym mężem.
No ale cóż, rozstaliśmy się, tak się czasami zdarza, natomiast dziecko nadal powinno mieć kontakt z obojgiem rodziców, prawda? Kiedy zadzwoniłem o dwunastej, wciąż jeszcze czekały przed gabinetem. Zaproponowałem, że tam przyjadę, ale Aldona mnie zniechęciła, twierdząc, że i tak jest tam duży tłok.
Zasugerowałem więc, że może przyjadę do małej w niedzielę, skoro sobota już wygląda na zmarnowaną i dowiedziałem się, że rodzina ma inne plany. Zazgrzytałem zębami w poczuciu bezsilności. Kolejny weekend się na szczęście udał. Poczytałem córeczce, pograłem w skoczki i jak zwykle zaproponowałem, że zabiorę ją na spacer.
– Nie chcę, żebyś ją gdzieś zabierał. Nie zgadzam się na to – oznajmiła Aldona jak zwykle.
– Możesz mi powiedzieć dlaczego? – czułem, że tracę cierpliwość. – Nie mam ograniczonych praw rodzicielskich! O co ci chodzi? Chcę ją tylko wziąć na plac zabaw, a nie wyjechać z nią do Anglii!
– To może powinnam pomyśleć, żebyś jednak miał ograniczone, skoro podważasz moje decyzje wychowawcze – odparowała i zrozumiałem, że znowu przegrałem.
„Przecież nie wyciągnę córki z domu na siłę” – pomyślałem. „Jedyne, co mogę zrobić, to iść na noże w sądzie, ale nawet wtedy Aldona może mi robić trudności”.
Na klatce minąłem się z Sebastianem, wracającym z zakupów. Wszystkie sprawunki jechały w koszu wózka Ignasia, słodkiego bobasa, który właśnie spędził pół dnia w supermarkecie ze swoim ojcem. Ja swojej córki nie mogłem zabrać nawet na godzinę do parku…
W domu myślałem nad sposobami zjednania sobie Aldony. Na litość boską, byłbym gotów nawet ją przeprosić za te lata małżeństwa, kiedy to podobno się ze mną męczyła, gdybym miał pewność, że to coś da. Ale jakoś miałem wrażenie, że to niczego nie zmieni.
Moja eks miała jakiś zadawniony żal i jak to się pospolicie mówi „pogrywała dzieckiem”. Wiedziałem jednak, że dla małej była dobrą mamą, tak samo dla jej przyrodniego braciszka. Zosia uwielbiała Ignasia, do matki miała bardzo ufny, serdeczny stosunek. Nie mogłem temu zaprzeczać, nawet gdybym chciał. Jakiekolwiek podważanie tego w sądzie tylko popsułoby do reszty nasze relacje.
Któregoś wiosennego weekendu jechałem na spotkanie z Zosią i rozmyślałem, jak załatwić, żeby Aldona była skłonna puścić ze mną córkę do wesołego miasteczka, które widziałem po drodze. Nim jednak dojechałem na miejsce, zadzwonił mój telefon. Aldona.
– Darek! Jedziesz do nas? – jej głos brzmiał histerycznie, była kompletnie wytrącona z równowagi. – Pospiesz się! Musisz zabrać Zosię…
Przyspieszyłem. Siedem minut później wpadłem w sam środek karczemnej awantury. Sebastian, chłop potężniejszy i wyższy ode mnie, wrzeszczał na Aldonę, ona nie była mu dłużna, dzieci płakały. Zauważyłem, że moja eks ma rozerwany rękaw bluzki i czerwone ślady palców na przedramieniu. Domyśliłem się, że się szarpali.
– Mam tego dosyć! – huczał Sebastian. – Nie tym razem! Zawsze ci źle! Mogę się zarżnąć, żyły sobie wypruć, a tobie zawsze źle! Zawsze!
– Bo powiedziałeś…
Za bardzo przypominało to nasze kłótnie, kiedy jeszcze byliśmy małżeństwem. Ja też denerwowałem się, kiedy Aldona robiła mi ciągłe wymówki, a ona wtedy jeszcze głośniej wypominała mi tysiące spraw. Najwyraźniej cały dramat się właśnie powtarzał, tyle że w nieco innej obsadzie aktorskiej.
– O, dobrze, że jesteś! – była żona niemal rzuciła mi się na szyję. – Proszę cię, zabierz gdzieś Zosię, bo my musimy porozmawiać.
– Porozmawiać? – ryknął Sebastian, wyraźnie doprowadzony do furii. – Dobre sobie. Teraz to chcesz rozmawiać? Od rana nic tylko jazgoczesz, a teraz…
– Słuchajcie – przerwałem mu szybko, widząc zapłakane, przerażone twarze dwójki dzieci.
Wziąłem Zosię na ręce i poczułem, że serce mi się kroi na widok wzroku Ignasia, w którym wyraźnie było widać pragnienie, by i nim zajął się ktoś, kto nie krzyczy.
– Może zabiorę Zosię i Ignasia, okej? Nie pójdziemy daleko, tylko na placyk. Wy chyba powinniście zostać tu sami…
Tym razem Aldona była całkowicie na tak. Zabrałem dzieciaki i wyszliśmy. Zosia przestała chlipać już na klatce schodowej, Ignaś rozpogodził się w pełni dopiero, kiedy zobaczył huśtawkę. Godzinę później zadzwoniła Aldona. Płakała, ledwie mogła mówić. Sebastian zabrał swoje rzeczy i wyszedł z domu, mówiąc, że nie zamierza wrócić.
Całkowitą. Było mi nawet trochę żal byłej żony.
– On nie odbierze mi dziecka, prawda? – Aldona patrzyła na mnie, jakbym znał odpowiedź. – Żaden sąd się na to nie zgodzi! Chociaż on pracował w policji, ma kontakty, zna prawników… Nie, nie zrobi mi tego! Nie może… prawda?
Nic nie odpowiedziałem. Kilka dni później ustaliłem z Aldoną, że będę odbierał Zosię z przedszkola i woził ją na zajęcia baletowe, a w soboty córka będzie przyjeżdżała do mnie i zostawała do niedzieli. Eksżona zgodziła się na wszystko. Chyba odczuła na własnej skórze, jak to jest, kiedy człowiek boi się, że straci kontakt z dzieckiem.
Sebastian bowiem nie był tak miły jak ja, po syna potrafił przyjechać w towarzystwie prawnika i wyegzekwować swoje prawo do przebywania z dzieckiem.
I ja przyjąłem to z ulgą. W końcu Zosia mówiła do niego „tata Seba” i najwyraźniej za nim tęskniła. Spotykałem go potem kilka razy. Wydawało mi się, że był zażenowany, że widziałem go w chwili słabości. Pewnie nie był złym człowiekiem, po prostu poniosły go nerwy, co akurat mogłem zrozumieć.
Któregoś razu Zosia zdradziła mi, że mama i tata Seba biorą ślub. Co ciekawe, Aldona nigdy więcej nie okazała mi niechęci. Zgodziła się nawet, żeby córka spędziła ze mną wakacje. To wielka ulga! Teraz mogę widywać córeczkę tak często, jak zechcę.
Mamy świetny kontakt. Dla niej ja jestem „tata Darek” i jak powiedziała ostatnio:
– Mama jest zawsze kochana, tata Seba robi dobre jedzonko, ale ty, tatusiu, jesteś najfajniejszy! Jak dorosnę, to się z tobą ożenię, jak tata Seba z mamą!
Roześmiałem się. Nie udało mi się być ideałem dla żony, ale najwyraźniej jestem nim dla córki. No, przynajmniej, póki co!
Dariusz, lat 37
Czytaj także:
Rabat 50% na drugi produkt w niższej cenie. Obejmuje wybrany asortyment dostępny w sklepach stacjonarnych, outletach, wybranych sklepach partnerskich i na pl.triumph.com. Oferta nie łączy się z innymi promocjami. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie www.
Skorzystaj z kodu WIOSNA40 i otrzymaj 40% zniżki na produkty nieprzecenione, oznaczone tym kodem na eveline.pl/skorzystaj-z-promocji przy zakupach za min. 50 zł. Oferta ważna tylko na eveline.pl w dniach 18-24.04.2024. Kody rabatowe nie łączą się. Szczegóły na stronie.
Rabat 20% na cały asortyment z wyłączeniem kolekcji Sablewska x Gabriella. Oferta dostępna na gabriella.pl. Nie łączy się z innymi promocjami. Szczegóły na stronie.
Najniższa cena produktu ze zdjęcia 30 dni przed obniżką - 16,90 zł.
Cena po zastosowaniu rabatu - 13,52 zł.
Moda ORSAY oferuje każdej kobiecie możliwość poczucia się sobą niezależnie od sytuacji, nastroju czy rozmiaru ubrania. Skorzystaj z dodatkowej 20% zniżki na wszystko w sklepach stacjonarnych i na orsay.pl. Zniżka nie dotyczy bonów podarunkowych. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie.
Rabat 30%* od 299 złotych i prezent** od 499 złotych w salonach Estēe Lauder oraz na www.esteelauder.pl. *Wykluczenia: linia AERIN, Luxury Collection, Re-Nutriv, zestawy, nowości, produkty mini i przecenione. Nie łączy się z innymi rabatami. **Oferta ważna do wyczerpania zapasów. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie www.
Rabat na cały asortyment dostępny w sklepach stacjonarnych i na e-clarena.eu. Promocja obowiązuje dla zamówień powyżej 100zł oraz obejmuje produkty nieprzecenione. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie.
Fundacja Globalworth i Fundacja Ronalda McDonalda są organizatorami specjalnej edycji badań „NIE nowotworom u dzieci” . W czasie akcji lekarze radiolodzy badają dzieci w wieku od 9 miesięcy do 6 lat, wszystko na pokładzie Ambulansu – unikalnej, mobilnej stacji medycznej składającej się z poczekalni, recepcji i dwóch gabinetów lekarskich wyposażonych w nowoczesny sprzęt ultrasonograficzny. Celem badań USG jest dokładna ocena stanu narządów wewnętrznych u dzieci oraz wykrycie ewentualnych odstępstw od normy. Więcej informacji o specjalnej edycji badań „NIE nowotworom u dzieci” oraz harmonogram badań znajdziecie TUTAJ . Wzruszająca historia mamy, której córka skorzystała z badania W Polsce rocznie diagnozuje się ok. 1200-1300 nowych przypadków nowotworów u dzieci. Historią swojej córki, która została przebadana w ambulansie Fundacji Ronalda McDonalda, podzieliła się jedna z mam. Są to słowa podziękowania, które pani Katarzyna skierowała do Fundacji Ronalda McDonalda, a ta z kolei udostępniła je nam. Oto wyjątkowo opowieść o tym, jak badania w ambulansie Fundacji Ronalda McDonalda naprawdę pomagają: Chciałabym Wam opowiedzieć naszą historię. Historię, kiedy to ambulans Fundacji Ronalda McDonalda i specjaliści o wielkim sercu pomogli także nam. Moja córka miała niespełna rok, jak zaczęły się jej problemy zdrowotne. Bóle brzuszka, zaparcia... Zaparcia były tak silne, że jedynym wyjściem były lewatywy, wykonywane w szpitalu. Jej trauma psychiczna doprowadziła do takiego stanu, że córcia zatrzymywała potrzebę załatwienia się, przez co wszystko zbierało się w jej organizmie i doprowadzało do zatrucia. Byłam bezsilna, próbowałam wszystkiego. Męka trwała rok, co chwila badania krwi i USG. Tak na okrągło… Co chwilę słyszałam, że to moja wina, ponieważ karmię ją w nieodpowiedni sposób. Tak nie...
Pamiętam, jak miałem pretensje do swoich rodziców, że nadal traktują mnie jak dziecko, a ja przecież jestem już pełnoletni. Miałem wtedy 19 lat. – Dorosły to ty dopiero będziesz – odpowiadał ze spokojem mój tata. – Do tego trzeba nabrać życiowego doświadczenia. Nie wiem, jak długo jego zdaniem miałem go nabierać, pewnie przez lata. Żaden z nas wtedy nawet nie przypuszczał, że już wkrótce los da mi przyspieszoną lekcję dorastania. Dwa miesiące przed moimi dwudziestymi urodzinami moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym . Nagle ja, rozpieszczony jedynak, zostałem zupełnie sam, ze swoim bólem i problemami. Musiałem naprawdę zacząć żyć jak dorosły człowiek Ale najpierw jakoś się pozbierać i zorganizować pogrzeb, chociaż nie miałem na to sił. Pomagali mi przyjaciele rodziców, bo dziadkowie już też nie żyli. Pochowałem rodziców w tym samym grobie, w którym leżeli rodzice mamy. Dziadkowie zmarli, kiedy byłem kilkuletnim dzieckiem, mimo to doskonale ich pamiętam. Byłem ich ukochanym, jedynym wnukiem, poświęcali mi mnóstwo czasu. Dziadków ze strony taty nie znałem, powiedział mi, że odeszli na długo przed moim urodzeniem. Czy nie dziwiło mnie, że nigdy nie jeździmy do nich na cmentarz? Ani trochę. W ogóle o tym nie myślałem, bo nie byłem z nimi w żaden sposób związany uczuciowo. Nawet nie wiedziałem, gdzie są pochowani. Dwa miesiące po śmierci rodziców przyjaciel taty, prawnik, zwrócił mi delikatnie uwagę, że powinienem wystąpić do sądu o nabycie spadku. – Wiem, że to dla ciebie trudne, ale te kwestie trzeba uregulować, mimo że jesteś jedynym ustawowym spadkobiercą – powiedział. Nie chciałem nawet chodzić do sądu, bo nadal w sercu nie mogłem pogodzić się z odejściem rodziców, dałem więc panu Witoldowi swoje pełnomocnictwo, żeby załatwił wszystko za mnie. Zapewnił mnie, że odbędzie się tylko...
Do naszej redakcji napisała jedna z mam. Na jej prośbę publikujemy list o przyjaźni między matką a córką. Czy twoim zdaniem taka bliskość jest możliwa? Najpiękniejsza relacja „Jestem oburzona rozwiązłością niektórych kobiet. Kilka matek koleżanek mojej córki jest po rozstaniu i nie tylko szukają sobie nowego partnera, ale skaczą z kwiatka na kwiatek. I wcale się z tym nie ukrywają! Kilka dni temu byłam z Agatką na urodzinach jej koleżanki ze szkoły i doskonale słyszałam, jak dwie zaprzyjaźnione mamy szeptały sobie do ucha sprośne historie i chichrały się jak nastolatki. I chociaż sama jestem po rozwodzie, to uważam, że takie zachowanie jest skrajnie niedopowiedziane! Egoistyczne! A gdzie w tym miłość dla dziecka? Gdzie matczyne poświęcenie? Przecież dziecku trzeba dać to co najlepsze. A czy jest coś piękniejszego niż przyjaźń między mamą a córką? Jest jak przyjaciółka Z byłym mężem rozstałam się, gdy Agatka miała trzy latka. Robert był draniem, jak wszyscy mężczyźni. Taki sam był mój ojciec. Dlatego nie chciałam fundować mojej córci nieszczęśliwego dzieciństwa i, od kiedy w naszym małżeństwie zaczęło się psuć, postanowiłam nie wiązać się z innym mężczyzną. Zresztą po co? Owszem, nie mam partnera, ale moja córka mi to rekompensuje – jest jak przyjaciółka i powiernica. Jest dla mnie całym światem. Od kiedy się urodziła, wszystko robimy razem, a im jest starsza, tym bliższe sobie jesteśmy. Jeśli teraz nie będę poświęcać jej każdej chwili, to później znajdzie sobie koleżanki i ten wspólny czas będzie już nie do nadrobienia. Poza tym realnie patrząc, mamy tylko siebie, i musimy się wspierać. Bo jeśli nie będziemy sobie pomagać, to kto nam pomoże? Mała kobietka Agatka chodzi do drugiej klasy, ale już od najwcześniejszych lat uczę ją, co to znaczy być kobietą i jak powinna się zachowywać. Dlatego często...
