– Zdechnij wreszcie, ty stara krowo! – wykrzyczała.
Ma zaledwie 13 lat, a ubiera się i maluje jak dorosła kobieta. Zaczęła palić w domu papierosy, parę razy wróciła pijana, nigdy nie mówi, dokąd idzie i kiedy wróci…
– Ulka – proszę. – Opamiętaj się. Ze mną jest coraz gorzej… Nie mam siły, żeby cię przypilnować, a ty robisz coraz większe głupoty! Kiedy ostatnio byłaś w szkole? Wychowawczyni dzwoni z pretensjami…
– Niech się goni! – odpowiada. – Ty też mi dupy nie zawracaj. Wszyscy się gońcie… I daj mi wreszcie na fajki!
Miałam trzydziestkę z okładem, kiedy zaszłam w ciążę z facetem, który przywiózł mi lodówkę. Nie chciał jej wnieść na piętro, rzucał się, że ma niezapłacone za taką usługę i że zostawi mi tę wielgaśną i potwornie przecież ciężką pakę przed blokiem.
Dopiero, kiedy puściłam oko, że jak zatarga tę lodówkę chociaż do windy, nie będzie miał krzywdy, spuścił z tonu i się dogadaliśmy. Po zmianie przyjechał na kielicha… Zjedliśmy parówki na gorąco, grzybki w marynacie i klopsy z obiadu, po czym wylądowaliśmy w łóżku. Taka była umowa…
Już po wszystkim naprawił mi obluzowany kontakt, tę lodówkę ustawił i wypoziomował, a jeszcze potem zmajstrował mi dzieciaka, chociaż mówiłam, żeby uważał.
Kiedy się pokapowałam, że jestem w ciąży pojechałam tam, gdzie wtedy pracował. To był mały sklepik handlujący przechodzonymi towarami przywożonymi głównie z Niemiec. Za grosze można było tam kupić sprzęt AGD, RTV, meble, ciuchy, zabawki i inne duperele.
Właściciel się chyba domyślał, dlaczego szukam tego konwojenta, może nawet nie byłam pierwsza? Jednak nic mi nie powiedział.
– Chyba taki się tu kręcił dzień czy dwa, ale szybko wybył – tłumaczył. – Za mało kasy mu było albo miał inne powody? Nic o nim nie wiem.
Jeszcze przed urodzeniem Uli znalazłam sobie faceta. Mówił, że dziecko mu nie przeszkadza, ale jak tylko przywiozłam małą do domu, zaraz zaczął wydziwiać, że się drze po nocach i on nie może odpocząć. Ciekawe po czym miał odpoczywać, skoro nie pracował? Szybko go pogoniłam i potem już uważałam, żeby każdy następny wujek dawał na dom…
Choć niedużo, parę groszy, ale żeby się dokładał do gospodarstwa! Ula się szybko przywiązywała do tych wujków i płakała, kiedy znikali. Niektórzy byli dla niej dobrzy, inni obojętni, a jeszcze inni jej nie lubili. Z takimi szybko się rozprawiałam, chociaż na Mariuszu mi naprawdę zależało. Ani przed nim, ani po nim do żadnego mnie tak nie ciągnęło! Ale zobaczyłam kiedyś, że potrząsa Ulą, jak grochem na sitku i kazałam mu się wynosić.
Mówiłam jej, że przez nią straciłam mężczyznę mojego życia. Myślałam, że to doceni, ale tylko złośliwie się roześmiała i popatrzyła na mnie wrogimi oczami.
Ten ostatni też był fajny... Dobrze zarabiał, mało pił, zachowywał się cicho i kulturalnie, więc myślałam, że już z nim zostanę. Ale znowu Ulka wszystko popsuła. Zaczęła się awanturować, że kiedy mnie nie ma w domu, on pcha się do niej z łapami, dotyka jej piersi i przewraca na kanapę.
Skończyła dwanaście lat, ale była duża, nawet jej biustonosz z miseczką B musiałam kupować! Wściekłam się; nie wiem, na które z nich bardziej? Ulka się zaklina, że mi tego nie wybaczy, ale niby dlaczego?
Prawda, że na nią też byłam zła, ale chodziła po mieszkaniu prawie goła, chociaż mówiłam, żeby się nie rozbierała, jak do rosołu, bo patrzy na nią obcy chłop. Kiedy się kąpała, też mogłaby zamykać drzwi do łazienki i nie paradować w samych majtkach! Jednak w końcu stanęłam po jej stronie. A że mi było żal, to chyba normalne?
Teraz mówi, że nie miałam dla niej czasu… Ciekawe, jak miałam znaleźć ten czas, kiedy tyrałam od świtu, do nocy? Ciuchy, jedzenie, komórka, laptop kosztują, a i tak narzekała, że wszystko, co jej kupuję, to badziewie, że wstyd to komuś pokazać, bo koleżanki mają wszystko lepsze i nowsze. Wracałam skonana, a w domu był syf: nieposprzątane, nieugotowane, nieodkurzone…
To musiałam zakasać rękawy i wziąć się do roboty. Od Uli nie miałam co wymagać pomocy, strzępiłabym sobie tylko język, a ona i tak by nie posłuchała! Ale najgorsze wydarzyło się niedługo przed moją chorobą…
Miałam piekło w pracy, bałam się, że mnie zwolnią, bo byłam na noże z kierowniczką, a ta małpa latała ciągle ze skargami do szefostwa. Z tego powodu nie spałam po nocach, wszystko się we mnie trzęsło ze strachu, co zrobię, jak mnie faktycznie wyrzucą? Poza tym źle się czułam: jakieś sensacje żołądkowe mi się przyplątywały, ciągle biegałam do ubikacji, jedzenie przelatywało przeze mnie, było mi niedobrze, czułam jakiś dziwny posmak w ustach.
Właśnie, w najgorszy dzień zadzwoniła wychowawczyni Uli, że mam się natychmiast zgłosić do szkoły.
Okazało się, że Ulka wagaruje, a kiedy już zjawi się w szkole jest arogancka, opryskliwa, nie można się z nią dogadać, pyskuje i kłamie.
– Jeśli pani czegoś z tym nie zrobi – mówiła wychowawczyni – Ula nie zda do następnej klasy. Ma same jedynki, a nieusprawiedliwionych godzin już nie zliczę! Innym daje zły przykład!
Tego mi było za dużo. Kierowniczka, lęk o robotę, problemy zdrowotne, brak pieniędzy i jeszcze ta dziewucha, która zamiast mi pomóc, robiła wszystko, żebym się wykończyła z nerwów. Jak skopana wyszłam z pokoju nauczycielskiego. Akurat była przerwa i Ulka stała na korytarzu w grupie koleżanek i kolegów. Śmiała się.
Nie było po niej widać żadnej skruchy, żadnego wstydu… Więc doskoczyłam do niej i walnęłam ją w twarz. Przy wszystkich. Od razu pożałowałam, że tak się dałam ponieść. Stała nieruchomo, a na bladym policzku widać było coraz wyraźniejszy, czerwony ślad mojej ręki.
Też sobie poszłam. Kiedy mijałam jej kumpli, usłyszałam, jak mówią:
– Ale suka! Ulka jej jeszcze pokaże i będzie miała rację!
Wtedy, po raz pierwszy, wróciła pijana. Miałam wyrzuty sumienia, więc nie zrobiłam awantury. Udawałam, że śpię, chociaż specjalnie się tłukła po mieszkaniu, jakby chciała, żebym na nią patrzyła. Nad ranem wymiotowała. Zapaskudziła całą łazienkę, więc dla świętego spokoju i żeby ją udobruchać za ten policzek, posprzątałam, zanim wyszłam z domu.
Tak zostało… Ona robi, co chce, ja nie mam siły się z nią użerać. Czekam na operację, coś u mnie wykryli na jelicie grubym, boję się, że mogę z tego nie wyjść. Parę razy chciałam z nią pogadać, ale ona nie chce słuchać.
Jesteśmy same na świecie, właściwie nie mamy żadnej bliskiej rodziny. Jakby mnie zabrakło, nikt jej nie pomoże. Kocham moją córkę, chociaż jest złym dzieckiem. Teraz, jak napisałam te słowa, przyszło mi do głowy, że to może nie ona jest zła, tylko ja byłam beznadziejną matką?
Ale przecież ją wychowałam, karmiłam, ubierałam, pracowałam na nią, starałam się, żeby jej niczego nie brakowało i to całe życie, tak sama i sama. Dawałam jej więcej, niż mogłam, miała dziesięć razy lepiej niż ja w jej wieku… Co jeszcze miałam robić?
Lucyna, lat 47
Czytaj także:
Spadło to na mnie jak grom z jasnego nieba. Ciąża. Nie miałam domu. Nie miałam pracy. Ani rodziców, ani faceta. Tylko dziecko w brzuchu. I wcale go nie chciałam! W domu nigdy się nie przelewało. Nosiłam łachy od sąsiadek albo z pomocy społecznej. Boże, jak ja zazdrościłam koleżankom, które miały bajeczne ciuchy z najmodniejszych sklepów. Niesprane dżinsy, nowiutkie trampki, nierozciągnięte koszulki. – Mamo, zobacz, jak wyglądają moje koleżanki. Ja czuję się obok nich jak śmieciara! Kup mi choć jeden dres do szkoły. Nie musi być markowy, byle nowy, świeży… – prosiłam matkę. Ale ona patrzyła tylko na mnie bezradnie i bełkotała: – Nie mam za co. Dobrze, że na jedzenie starcza… Znowu była pijana. Jak co dzień. Siedziała na wytartej kanapie w pokoju i piła gorzałę z kubka, udając, że to herbata. I paliła te śmierdzące pety. Nie kojarzyła, co się wokół dzieje. Nie obchodziło jej nic, poza kolejną porcją wódy. I kolejnym papierosem. A gdy te się kończyły, z pasków pociętej gazety i resztek tytoniu z niedopałków robiła skręty. – Twoja córeczka chce mieć nowe ciuchy – mówiła do ojca gdy tylko wchodził do domu. – No, dalej, idź z nią do sklepu i kup jej! Ja nie mam ani grosza. – A ty co, znowu piłaś?! – denerwował się ojciec. Wybuchała awantura. O nic i o wszystko. Uciekałam do swojego pokoju albo wychodziłam z domu. Mróz, deszcz, upał – nieważne. Czasem spraszali znajomych i urządzali pijackie libacje. Alkohol lał się strumieniami, dom stawał się szary od papierosowego dymu. Jak ja ich nienawidziłam! I tych obcych, i moich rodziców. W wieku 18 lat wyprowadziłam się Ale to matki i ojca nienawidziłam najbardziej. Bo nieraz po ich balandze dostawałam od nich lanie. Za to, że źle spojrzałam. Że nie zrobiłam herbaty. Że nie starczyło na kolejną flaszkę....
– No cóż, może następnym razem się uda. Do trzech razy sztuka – teściowa westchnęła wymownie i wyszła z sali, stukając obcasami o posadzkę. Na swoją drugą, dopiero co urodzoną wnuczkę spojrzała tylko raz, z wyraźnym niesmakiem . Nawet jej nie dotknęła… Aż mnie zmroziło. Wiedziałam, co prawda, że w rodzinie Kuby liczą się tylko chłopcy. I mimo że od pierwszego USG mówiliśmy jego rodzicom, iż na świat przyjdzie nasza druga córka – do ostatniej chwili liczyli jednak na pomyłkę lekarzy i na to, że urodzę syna. No, ale takie zachowanie – tego było już za wiele! Co ta dziewczyneczka, słodko śpiąca jak aniołek, tym ludziom zawiniła, że tak ją potraktowali? Za kogo się uważali? Na dodatek świadkiem tego upokorzenia była moja siostra… Ze wstydu odwróciłam zaczerwienioną twarz do okna, licząc na to, że Lidka niczego nie zauważy. Niestety, przed bystrym okiem mojej siostry niewiele można było ukryć. Przyjrzała mi się bacznie i powiedziała: – A tę starą wiedźmę co dzisiaj ugryzło? Taka wielka pani, a nie wie, że jak się przychodzi do szpitala, do noworodka, to się nie denerwuje mamy i mówi same miłe rzeczy o maleństwie? – Ona tak zawsze… – odpowiedziałam cicho, kątem oka patrząc na słodko śpiącą Andżelikę – Nie mów, że do tej pory tego nie zauważyłaś. Ja już się przyzwyczaiłam. Natalka też – dodałam, nie potrafiąc ukryć łez, które nieoczekiwanie napłynęły mi do oczu. Nawet nie chciałam sobie wyobrażać, co czuje moja starsza córeczka przez to, że ma takich a nie innych dziadków! Nigdy nie przepadałam za swoją teściową Z wzajemnością zresztą. Ta okropna baba, dyrektorka miejscowego liceum, od pierwszej chwili, odkąd zaczęłam spotykać się z Kubą, dawała mi do zrozumienia, że nie jestem wystarczająco dobra dla jej syna. – To kim twój tata jest? Listonoszem? – pytała na przykład...
Rano, aż do pierwszej kawy jestem nieprzytomna. Najlepiej się do mnie nie odzywać, bo i tak nic nie przyswajam… Biorę prysznic, ubieram się, wstawiam mleko i czajnik z wodą na gaz, a potem czekam na gwizdek. Muszę go natychmiast wyłączyć, żeby dzieciaki jeszcze pospały, zanim ja się naprawdę obudzę. Patrycja ma pięć lat i jest strasznym śpiochem. Wyciągam ją z łóżka nieprzytomną, dopiero w łazience otwiera oczy i natychmiast zaczyna marudzić, że nie chce do przedszkola, że ją boli brzuszek albo gardło, i tak się maże, maże, dopóki nie wyjdziemy z domu. Nieraz jestem cała spocona, zanim ją ubiorę, jakoś uruchomię i doprowadzę do pionu. Na szczęście Boguś to dobry i spokojny chłopaczek. Z nim nie ma żadnego kłopotu. Alimenty, które dostaję, to jakiś żart Wiem, że takie małe dzieci powinny pospać dłużej, ale co ja mam zrobić, kiedy pracę zaczynam od siódmej, a mój zakład znajduje się na krańcach miasta? Zanim tam dojadę, muszę Patrycję odtransportować do przedszkola, a Bogusia do żłobka. Jedno i drugie w dwóch różnych punktach, ale i tak dziękuję losowi, że mi się udało i że przyjęli dzieci, bo inaczej nie wiem, co by było. Zadecydowało to, że jestem samotną matką i że nie prosiłam na wejściu o żadne zniżki w opłatach ani dofinansowania. Płacę, ile każą, no ale żeby płacić, trzeba zarabiać! Na Patrycję mam alimenty, tylko bardzo małe, bo jej tata zarabia grosze, przynajmniej tak zeznaje w sądzie i takie przedstawia zaświadczenia. Ma zresztą inną rodzinę i tam też są dzieci, więc postanowiłam, że nie będę tym innym dzieciom od ust odejmować, żeby nakarmić swoje. Jak go poznałam, już był żonaty, ale mi wmówił, że to była pomyłka i że go z żoną nic nie łączy. Potem się okazało, że łączy i to bardzo, bo Patrycja i jego legalna córka przyszły na świat prawie w tym samym terminie… Patrycja...
