Miałam sporo kłopotów z wychowywaniem Agaty. Była krnąbrna, skoncentrowana tylko na sobie, i w gruncie rzeczy zawsze robiła tylko to, co chciała. I to już od najmłodszych lat. Nie miałam ani siły, ani ochoty, żeby to przełamywać. Wracałam zmęczona z pracy i gdy widziałam, że mała siedzi przed telewizorem, objadając się chipsami, zabierałam jej szeleszczącą torebkę i gasiłam gadające pudło. Po dziesięciu godzinach w biurze, spędzonych na użeraniu się ze wszystkimi i o wszystko, nie miałam już siły, żeby jeszcze w domu kłócić się z dzieckiem. Dlatego nie protestowałam, kiedy Agata, wyjąc i wrzeszcząc wściekle, włączała ponownie swój ulubiony serial. Machałam ręką i szłam do kuchni, ciesząc się, że udało mi się wydrzeć jej chociaż chipsy. Potem nie było lepiej Na propozycje, że poćwiczę z nią czytanie, pisanie czy liczenie, zawsze reagowała gwałtownym sprzeciwem. Krzyczała, zatykała sobie uszy, a w ostateczności siedziała bezmyślnie, biernie sabotując moje wysiłki. Było to o tyle dziwne, że poza tym nasze stosunki były bardzo dobre. Rozumiałyśmy się, miałyśmy podobne poczucie humoru, mogłyśmy gadać godzinami – bylebym tylko nie próbowała Agaty czegokolwiek nauczyć.   W szkole też nie szło jej najlepiej. Chociaż pilnie chodziła na lekcje, siedziała na nich grzecznie i nigdy nie dostawała uwag za złe zachowanie, to wiedza jakoś zupełnie omijała jej głowę. Nie rozumiałam dlaczego tak się dzieje, ale nie mogłam pozwolić, by córka poniosła klęskę szkolną na pierwszym poziomie edukacji. Dlatego zatrudniałam i opłacałam kolejnych korepetytorów. I tak przez nasz dom przewijali się: pani od języka polskiego, od angielskiego i pan od przedmiotów ścisłych. Wiedziałam, że to obłęd, ale co miałam zrobić. Moje dziecko z jakichś powodów nie przyswajało wiedzy w szkole. Nie był to rodzaj żadnej choroby ani zaburzenia...

Pamiętam, jak tamtego dnia siedziałam w pociągu do stolicy i z dumą opowiadałam przypadkowo spotkanej pasażerce o swojej córce. Julia była naszym oczkiem w głowie, może dlatego, że komplikacje przy porodzie i trudna operacja odebrały mi szansę na ponowne zajście w ciążę… Dbałam o Julię, chuchałam na nią i dmuchałam. Kupowałam jej najlepsze stroje, najdroższe zabawki.  Gdy miała pięć lat, zapisałam ją na zajęcia taneczne i język angielski. W końcu im szybciej maluchy rozpoczną naukę, tym lepiej, prawda? Cieszyłam się, że moja Julcia tak wspaniale się rozwija Była jedną z najlepszych uczennic w całej szkole, reprezentowała ją na wielu konkursach i olimpiadach. Popołudniami nadal uczęszczała na naukę tańca i języka, dodatkowo zapisałam ją na basen. Kiedy rozpoczęła naukę w gimnazjum, doszłam do wniosku, że zapiszę ją też do popołudniowej szkoły muzycznej. Uczyła się tam nie tylko śpiewu, ale i gry na gitarze. Byłam z niej taka dumna! Gdy poszła do liceum, załatwiłam jej korepetycje z biologii i chemii. Byłam pewna, że zechce zdawać na medycynę. Ja też chciałam być lekarzem, od zawsze o tym marzyłam, jednak moich rodziców nie było stać na opłacenie mi studiów. Pochodziłam z ubogiej rodziny, więc w sumie  na niewiele było ich stać… Dlatego obiecałam sobie, że mojej córeczce nigdy niczego nie zabraknie. Niestety, mój mąż miał nieco inne zdanie na temat wychowania naszej jedynaczki. Często czepiał się mnie, że za dużo od Julki wymagam, że przelewam na nią swoje ambicje, że chcę, by spełniała moje niespełnione marzenia… Ale to wcale tak nie było! Ja tylko nie chciałam, by czegokolwiek jej zabrakło, przede wszystkim pragnęłam jej pomóc! A przecież kto wie lepiej, czego trzeba dziecku, jeśli nie matka, prawda? – A spytałaś ją kiedykolwiek o zdanie? Nie! Ty tylko wymyślasz tysiące zadań dodatkowych. Ta...

Karolinę wychowałem sam. Kiedy moja żona zginęła w wypadku samochodowym, córeczka miała niespełna cztery latka. Nie pamiętała matki. Robiłem wszystko, żeby nie odczuła straty mamy, starałem się, żeby niczego jej nie zabrakło. Do czasu, kiedy mała nie poszła do pierwszej klasy, w opiece pomagała mi moja mama. Później zmieniłem pracę i przeprowadziłem się z córką do Warszawy. Rodzice namawiali mnie, żebym zostawił u nich Karolinę, ale za bardzo byłem z nią związany.    Zarabiałem dobrze. Karolina od dziecka miała wszystko, o czym mogła tylko zamarzyć, niczego nie potrafiłem jej odmówić.  Nie ożeniłem się po raz drugi. Nigdy nie mówiłem głośno, a nawet nie myślałem, że to ze względu na córkę. Sądziłem po prostu, że tak jakoś wyszło, że nie spotkałem drugiej kobiety, która zauroczyłaby mnie do tego stopnia, że chciałbym z nią spędzić resztę życia. Dziś myślę, że zwyczajnie nie szukałem, wystarczały mi przelotne związki, krótkie romanse. Najważniejsza cały czas była Karolina Nie zauważyłem tego, że już jako mała dziewczynka była bardzo roszczeniowa, przekonana, że wszystko jej się właściwie należy, że nikt nie ma prawa niczego jej odmówić. Pamiętam, ze moja mama próbowała kilka razy zwracać mi uwagę na ten rys charakteru córki, ale nie chciałem jej słuchać, nie chciałem widzieć w Karolince żadnych wad.   Pierwsze problemy z Karoliną zaczęły się w gimnazjum. Nagle i niespodziewanie, przynajmniej dla mnie, z nieco rozpuszczonej, ale uroczej dziewczynki zmieniła się w nastolatkę, której wydawało się, że wszystko wie najlepiej. Dużo wtedy pracowałem, próbowaliśmy z przyjacielem rozkręcić własną firmę, doba była za krótka, a czasu za mało. Pani Ela, która prowadziła nam dom i zajmowała się Karoliną, chyba nie zwróciła na nic uwagi. A może nie chciała przysparzać mi kłopotów albo sobie...