Mama nie miała jeszcze dwudziestu lat, kiedy przyszłam na świat. To z mojego powodu rodzice wzięli ślub. Rozwiedli się, gdy miałam pięć lat. Nie doczekałam się rodzeństwa. Od tamtej pory byłyśmy z mamą już tylko we dwie.
A teraz, kiedy sama jestem mężatką i spodziewam się pierwszego dziecka, ona nagle oznajmiła mi, że jest w ciąży i wychodzi za mąż. A może najpierw powiedziała, że wychodzi za mąż, a potem, że jest w ciąży, sama nie wiem. Byłam w takim szoku, że przez bardzo długą chwilę nie mogłam wydobyć z siebie słowa.
– Mamo, ale to przecież ja jestem w ciąży – wyszeptałam w końcu.
– Ja również, córeczko.
– Ale przecież ty będziesz babcią.
– Bardzo młodą babcią, moja droga – roześmiała się. – Mam dopiero czterdzieści dwa lata. Mogę jeszcze być mamą – dodała po chwili.
Zdawałam sobie sprawę, że mama jest jeszcze młoda i ładna, że mogłaby ułożyć sobie życie. Adam, z którym od pewnego czasu się spotykała, jest zresztą całkiem fajnym facetem, nie mam nic przeciwko niemu. Jednak do głowy mi nawet nie przyszło, że jeszcze mogłabym mieć rodzeństwo.
Przecież to ja miałam urodzić dziecko, ja miałam być mamą, a moja mama – babcią. Miała mi pomagać i doradzać przy dziecku, a nie sama mieć maleństwo. Dosłownie nie mogłam w to uwierzyć. I nie mogłam się z tym pogodzić.
– Nie rozumiem, co cię tak zbulwersowało? – mama zachowywała się, jakby wszystko było w najlepszym porządku, jakby rodzenie dzieci po czterdziestce, gdy ma się już dorosłą córkę, było czymś zwyczajnym.
Dla mnie jednak nie było to normalne. Wyszłam od niej, z trudem powstrzymując łzy. Gdy wróciłam do domu, Zbyszek od razu zauważył, że coś jest nie tak.
– Co się stało? – zapytał.
Nie wiedziałam, co mu odpowiedzieć. Usiadłam na kanapie i rozpłakałam się.
– Kasiu, źle się czujesz? – uklęknął przede mną i patrzył mi w oczy z niepokojem. – Na litość boską, powiedz mi, co się stało – prosił.
– Mama jest w ciąży – wykrztusiłam przez łzy.
Zbyszek na moment zastygł, a potem wybuchnął śmiechem.
– No i z czego się śmiejesz? – trzepnęłam go szalikiem.
Mój mąż, tak jak nagle zaczął się śmiać, tak samo nagle się uspokoił. Usiadł obok mnie, objął mocno i przytulił.
– Głuptasie – szepnął – i ty z tego powodu płaczesz? A ja myślałem, że stało się jakieś nieszczęście – wyraźnie odetchnął z ulgą. – Nawet nie wiesz, jak mnie przestraszyłaś.
– A ty myślisz, że to jest powód do radości? – krzyknęłam ze złością.
– No na pewno nie do rozpaczy. Mama rozpacza?
– Nie – spojrzałam na niego zdziwiona. – Mama się cieszy. Powiedziała, że wychodzi za mąż za Adama.
– No widzisz. Ty też powinnaś się cieszyć. Będziesz miała siostrzyczkę, albo braciszka.
– Ty chyba oszalałeś! – byłam coraz bardziej zła. – Jaką, cholera, siostrzyczkę? Ja będę miała córkę!
– Rodzeństwo również będziesz miała. Nie rozumiem, dlaczego cię to tak bulwersuje? Twoja mama jest jeszcze młodą kobietą.
„Chyba oboje powariowali” – przebiegło mi przez myśl. Nie miałam sił dłużej z nim gadać. Poszłam pod prysznic, a potem spać. Byłam obrażona. Chciałam, żeby stanął po mojej stronie, a on zachował się, jakby nic się nie stało. A przecież stało się – jak moja mama mogła być w ciąży, kiedy za kilka miesięcy miała zostać babcią?!
– Zachowujesz się jak mała dziewczynka – powiedziała babcia, kiedy chciałam z nią porozmawiać.
– Nikt mnie nie chce zrozumieć – denerwowałam się.
– Kasiu! – babcia też lekko podniosła głos. – Twoja mama jest młoda, zakochała się, chce mieć dziecko, jest szczęśliwa – wymieniała. – A ty nie chcesz tego zrozumieć. Dlaczego?
– Dlatego, że ma dorosłą córkę i zaraz zostanie babcią – krzyknęłam.
– To nie jest żaden powód – usłyszałam w odpowiedzi.
Nikt nie chciał mnie zrozumieć, a ja nie potrafiłam sobie wyobrazić, że moja mama będzie miała malutkie dziecko. Wstydziłam się tego.
A teraz co? Obie będziemy? Nawet Jagoda, moja najlepsza przyjaciółka, na wiadomość o ciąży mamy, najpierw przez moment siedziała zdziwiona, a potem…
– Ale numer! – zachichotała radośnie. – Będziecie razem chodzić w ciąży. Super!
– Głupia jesteś – warknęłam.
Na nią też się obraziłam. Ciekawe, czy chciałaby, żeby jej matka teraz była w ciąży? No tak, jej mama miała już pięćdziesiąt pięć lat. Ciąża była raczej mało realna.
Mama dzwoniła do mnie, ale nie odbierałam telefonu. Nie potrafiłam z nią rozmawiać, nie chciałam. Tydzień później przyszli oboje z Adamem, żeby zaprosić nas na swój ślub.
– Szybko się uwinęliście – mruknęłam, nie kryjąc sarkazmu.
– Kasiu – przez moment wydawało mi się, że mama miała łzy w oczach, kiedy na mnie spojrzała.
Początkowo nie chciałam iść na ten ślub, ale Zbyszek mnie przekonał.
– Zawsze miałaś dobry kontakt z mamą, a teraz chcesz to zniszczyć? – powtarzał.
– Ja? Przecież to ona…
– Co ona? – przerwał mi bezceremonialnie. – Ona się tylko zakochała. Uważasz, że jej tego nie wolno?
– Ależ wolno. Ja nie mam nic przeciwko Adamowi. Tylko po co jej dziecko? – dodałam żałośnie.
– A niby dlaczego nie? Twoja mama jest jeszcze młoda – podkreślił po raz kolejny, chwilami nie mogłam już tego słuchać. – To dla niej ostatni dzwonek. Całe życie ci poświęciła, a teraz pewnie chciałby czegoś dla siebie.
Poszliśmy w końcu na ten ślub, ale cały czas coś mnie dręczyło, coś mi leżało na sercu. Nie zostałam do końca.
Kiedy zmieniłam nastawienie, wszystko stało się prostsze Przez kolejne dni mama dzwoniła do mnie uparcie, zapraszała, proponowała wspólne wyjścia na zakupy. Kiedyś bardzo to lubiłam, teraz wymigiwałam się, jak tylko mogłam. To nawet nie o to chodzi, że nie chciałam iść z nią do sklepu czy na kawę.
Właściwie to chciałam. Ale swoją odmową pragnęłam pokazać mamie, że jestem na nią obrażona. Miesiąc później zadzwonił zdenerwowany Adam i powiedział, że mama jest w szpitalu, a jej ciąża jest zagrożona. Przeraziłam się i natychmiast zwolniłam się z pracy.
– Muszę jechać do mamy, do szpitala – powiedziałam szefowi.
– A co się stało, pani Kasiu? – zmartwił się. – Jakiś wypadek?
– Nie, mama jest w ciąży – wyjaśniłam już w drzwiach.
Tak mi się śpieszyło, że nie widziałam już zdumionego spojrzenia ani szefa, ani sekretarki. Wpadłam do szpitala, spocona i przerażona. Jak najszybciej chciałam być z mamą, ale nie wpuścili mnie do niej tak od razu.
– Już wszystko dobrze – uspokajał mnie Adam. – Usiądź, odetchnij.
– Tak strasznie się bałam.
– A ja myślałem, że nie chcesz tego dziecka – szepnął mój ojczym smutno. – Zosia bardzo się tym martwiła.
– Aj tam – machnęłam ręką. – Chcę, nie chcę, jakie to ma teraz znaczenie – zastanowiłam się. – Przecież to mój brat albo siostra.
Chodziłam do niej codziennie po pracy.
– Przepraszam, że byłam taka niedobra – powtarzałam każdego dnia. – Wiem, że zachowywałam się jak smarkula.
A ona śmiała się i widać było, że jest szczęśliwa.
– Już dobrze, córciu, już wszystko dobrze – mówiła.
Kiedy wyszła ze szpitala, też do niej biegałam, aby jej pomagać, bo nie mogła wszystkiego robić. Właściwie to nic nie mogła robić, musiała dużo leżeć i odpoczywać. Adam, co prawda, mówił, że ze wszystkim sobie poradzi, ale bardzo chciałam być dla nich wsparciem. Ja czułam się dobrze, ciążę miałam książkową.
Po pewnym czasie, kiedy mama mogła już wstawać i trochę wychodzić, zaczęłyśmy razem kompletować wyprawki. Chodziłyśmy po sklepach, oglądałyśmy cudne, niemowlęce ubranka.
– Wiesz, Kasiu – mówiła – jak byłam z tobą w ciąży, to nie było takich pięknych ubranek. W ogóle wielu rzeczy nie było.
A najśmieszniejsze jest to, że córka miała być miesiąc starsza od mojego braciszka.
– Siostrzenica będzie starsza od wujka – śmiał się Zbyszek. – To tylko w waszej rodzinie jest możliwe.
Fakt, dopiero teraz przypomniało mi się, że moja babcia miała tak dużo rodzeństwa, że dzieci jej najstarszego brata były w jej wieku. Dziś moja córka i mój brat mają już prawie pół roku. Amelia jest starsza od Filipa o całe dwa tygodnie. Razem z mamą chodzimy na spacery z wózkami. Ludzie biorą nas za siostry lub przyjaciółki, a kiedy słyszą, jak jest naprawdę, są bardzo zdziwieni. Fajnie jest mieć taką młodą mamę, która jest zarazem moją przyjaciółką. Bardzo się cieszę, że się pogodziłyśmy.
Katarzyna, lat 24
Czytaj także:
Córka zrobiła zbolałą minę i stwierdziła, że to się zdarza. Na szczęście potem dodała, że ona i Sławek zdecydowali się wziąć ślub. Powiedziała, że jej chłopak się ucieszył, więc kamień spadł mi z serca. Marika i jej narzeczony nie chcieli dużej ceremonii ani kosztownego wesela. Zarezerwowali termin w urzędzie i zdecydowali, że rodzinny obiad odbędzie się u rodziców Sławka. Na wieść o tym zgłosiłam się do pomocy. – Ale mama Sławka zrobi wszystko sama – zapewniała córka. – Wiesz, ona jest perfekcjonistką. Nie wiem, czy będzie zadowolona, że chcesz się mieszać. Kiedy poznałam Reginę, najpierw myślałam, że po prostu chce się wykazać przede mną, że ma wszystko pod kontrolą i jak dobrą jest gospodynią. Dopiero po dwóch dniach wspólnego gotowania, pieczenia i dekorowania domu zrozumiałam, że ona jest po prostu szurnięta! Wszystko musiało być starannie zaplanowane i rozpisane, a składniki do ciast odmierzałyśmy za pomocą wagi. – Na oko?! – zbulwersowała się, kiedy powiedziałam jej, jak zawsze ja dodaję mąkę czy olej. – Przecież po to są przepisy, żeby się do nich stosować! Nie kłóciłam się z nią, bo byłyśmy u niej w domu, ale ta jej dokładność i drobiazgowość wydały mi się wtedy jakimś rodzajem nerwicy. Zaciskałam zęby, kiedy sprawdzała po mnie, czy na pewno nie zostawiłam grudek w masie albo zdjęła połowę lukrowej dekoracji z tortu, żeby zastąpić swoją, bo ja „zrobiłam krzywe różyczki”. Męża Reginy chyba też ten jej perfekcjonizm doprowadzał do szału, bo siedział zamknięty w sypialni i nie wyszedł nawet spróbować pieczeni. Oczywiście Regina musiała się też wtrącać do rzeczy, które całkowicie do niej nie należały. Usiłowała narzucić Marice ubranie sukienki, chociaż córka wymarzyła sobie luźne spodnium. Krytykowała decyzję młodych, że nie chcą...
Wiele dziewczynek marzy, że gdy dorosną, zostaną modelkami albo aktorkami. Ja chciałam zostać mamą. Marzyłam o dwóch córeczkach i atmosferze, jaka panowała w moim rodzinnym domu. Mój mąż, Dominik, doskonale wiedział, że bardzo chcę mieć dzieci i sam także nie mógł się doczekać, gdy w domu zacznie rozbrzmiewać śmiech maluchów. Kiedy zaszłam w ciążę, byłam najszczęśliwsza na świecie. Od początku nazywałam nasze maleństwo Marysią, bo byłam przekonana, że urodzę córeczkę. Kiedy więc ginekolog wypatrzył na USG płeć i zapytał, czy chcę wiedzieć, odparłam: „wiem, że to dziewczynka!”. Nie mogłam uwierzyć, gdy pokręcił przecząco głową. – Jeśli ma pani już różowe sukieneczki, to radzę oddać, bo ja tu ewidentnie widzę męskie atrybuty. Wyszłam z gabinetu oszołomiona i spojrzałam na Dominika, który siedział w poczekalni. – Coś się stało, Eliza? Coś nie tak? – zapytał wystraszony. – Nie, nie. Wszystko dobrze. Będziemy mieć synka – powiedziałam, a on się rozpromienił. Mnie przyswojenie tej myśli zajęło dobrych kilka dni. Wszyscy mali chłopcy, których znałam, byli rozrabiakami biegającymi z zabawkowymi pistoletami po domu i generującymi ogromną liczbę decybeli. Było to ciężkie zderzenie w porównaniu z moim marzeniem o małej dziewczynce bawiącej się w dom i podającej w plastikowych filiżankach herbatkę lalkom. W końcu jednak uznałam, że nie mogę zachowywać się jak paranoiczka i pogodziłam się z faktem, że urodzę chłopca. Oluś urodził się w kwietniu i… Zakochałam się w nim od pierwszego wejrzenia. Był najładniejszym bobasem w całym szpitalu, a do tego bezproblemowym niemowlęciem. Nie miał kolek, przesypiał całe noce i prawie nie płakał. Im był starszy, tym bardziej czułam, że trafiło mi się najlepsze dziecko na świecie. Był spokojny, wesoły i rozgarnięty. –...
Pamiętam, jak tamtego dnia siedziałam w pociągu do stolicy i z dumą opowiadałam przypadkowo spotkanej pasażerce o swojej córce. Julia była naszym oczkiem w głowie, może dlatego, że komplikacje przy porodzie i trudna operacja odebrały mi szansę na ponowne zajście w ciążę… Dbałam o Julię, chuchałam na nią i dmuchałam. Kupowałam jej najlepsze stroje, najdroższe zabawki. Gdy miała pięć lat, zapisałam ją na zajęcia taneczne i język angielski. W końcu im szybciej maluchy rozpoczną naukę, tym lepiej, prawda? Cieszyłam się, że moja Julcia tak wspaniale się rozwija Była jedną z najlepszych uczennic w całej szkole, reprezentowała ją na wielu konkursach i olimpiadach. Popołudniami nadal uczęszczała na naukę tańca i języka, dodatkowo zapisałam ją na basen. Kiedy rozpoczęła naukę w gimnazjum, doszłam do wniosku, że zapiszę ją też do popołudniowej szkoły muzycznej. Uczyła się tam nie tylko śpiewu, ale i gry na gitarze. Byłam z niej taka dumna! Gdy poszła do liceum, załatwiłam jej korepetycje z biologii i chemii. Byłam pewna, że zechce zdawać na medycynę. Ja też chciałam być lekarzem, od zawsze o tym marzyłam, jednak moich rodziców nie było stać na opłacenie mi studiów. Pochodziłam z ubogiej rodziny, więc w sumie na niewiele było ich stać… Dlatego obiecałam sobie, że mojej córeczce nigdy niczego nie zabraknie. Niestety, mój mąż miał nieco inne zdanie na temat wychowania naszej jedynaczki. Często czepiał się mnie, że za dużo od Julki wymagam, że przelewam na nią swoje ambicje, że chcę, by spełniała moje niespełnione marzenia… Ale to wcale tak nie było! Ja tylko nie chciałam, by czegokolwiek jej zabrakło, przede wszystkim pragnęłam jej pomóc! A przecież kto wie lepiej, czego trzeba dziecku, jeśli nie matka, prawda? – A spytałaś ją kiedykolwiek o zdanie? Nie! Ty tylko wymyślasz tysiące zadań dodatkowych. Ta...
