Myślałam, że na mojego byłego męża nie ma mocnych. W żaden sposób nie mogłam go bowiem zmusić do płacenia alimentów na naszą córkę. Uważał się za sprytniejszego ode mnie. Ale się przeliczył! Jestem sama z dzieckiem Pracuję w supermarkecie i zarabiam bardzo niewiele. W zasadzie wszystko wydaję na 11-letnią córkę. Asia nie jest rozpuszczona, ale wiadomo, im dziecko starsze, tym potrzeby ma większe. Od wydatków puchnie głowa. Staram się mądrze gospodarować pieniędzmi, jak tylko mogę dorabiać gdzieś na boku, ale na niewiele to wszystko się zdaje. Wpadłam w jakąś spiralę długów . Nie śpię po nocach, martwię się, czy z tego wyjdę. A ojciec Asi? Nic go to nie obchodzi, choć twierdzi, że bardzo kocha córkę. Osiem lat mieszkaliśmy razem, tworzyliśmy rodzinę. Czułam się szczęśliwa. Adam założył niewielką firmę remontowo-budowlaną. Pracował zawsze bardzo solidnie, więc zleceń mu nie brakowało. Żyliśmy dostatnio. Ale cztery lata temu wszystko się zawaliło. Adam zakochał się w księgowej, która prowadziła mu rachunkowość Próbowałam ratować nasze małżeństwo. Mówiłam, że wybaczę mu zdradę, błagałam, by został, że przecież mamy dziecko. Straszyłam, że nie dam mu rozwodu. Nic do niego nie docierało. – Nie kocham cię, ale nigdy nie przestanę kochać naszej córki. Zadbam o to, by niczego jej nie brakowało – zapewnił, odchodząc. Na początku rzeczywiście regularnie przysyłał pieniądze. Na sprawie rozwodowej bez słowa sprzeciwu zgodził się na 1500 złotych alimentów. Aż sędzia był zdziwiony, bo normalnie ojcowe wszelkimi sposobami starają się zaniżyć stawkę. Wtedy myślałam, że naprawdę zamierza dotrzymać słowa, że jest odpowiedzialnym ojcem. Ale dziś wiem, że to była tylko gra. Chciał jak najszybciej uzyskać rozwód i ożenić się z tą księgową . Dlatego godził się na wszystko… Niedługo po naszym rozwodzie...

Takiej podłości nie można zapomnieć. Moja była żona zrobiła mi straszną krzywdę. Mnie i dzieciom. Myślała, że się nie wyda, ale kłamstwo ma krótkie nogi. Dowiedziałem się i... mój świat runął. Nigdy jej tego nie wybaczę. Moje małżeństwo było krótkie i pełne emocji Kiedy poznałem Marzenę, zakochałem się w niej do szaleństwa, ona we mnie chyba też. Ale już na początku często się kłóciliśmy. Mamy różne charaktery, poglądy i zainteresowania, a łączył nas chyba głównie… wybuchowy temperament. Prawie każde nasze spotkanie kończyło się awanturą i co najmniej kilka razy myślałem, że to już koniec, że nie będziemy razem, że do siebie nie pasujemy. Tym bardziej że Marzena, zanim mnie poznała, spotykała się z kimś i czasem miałem wrażenie, że on nadal jest dla niej ważny. No i ta moja zazdrość też nie ułatwiała nam wspólnego życia. Byliśmy ze sobą już dwa lata, kiedy pokłóciliśmy się tak poważnie, że postanowiłem raz na zawsze z tym skończyć. Kochałem ją, ale nasz związek był dla mnie za trudny. Za dużo nerwów, za dużo szarpania. Podjąłem decyzję. To koniec Marzena zadzwoniła do mnie po dwóch tygodniach. Zdziwiłem się, widząc jej numer i… ucieszyłem. A kiedy poprosiła mnie o spotkanie, byłem po prostu szczęśliwy. Wiem, idiota ze mnie, ale naprawdę ją kochałem i tęskniłem za nią. Jednak to, co Marzena miała mi do powiedzenia, zwaliło mnie z nóg. Okazało się, że jest w ciąży! Zaczęła to podejrzewać już kilka dni po naszym rozstaniu, wczoraj zrobiła testy. Nie zastanawiałem się długo. Było oczywiste, że skoro mamy być rodzicami, to weźmiemy ślub. Marzena chyba bała się, jak zareaguję, czy zaakceptuję to dziecko, bo kiedy powiedziałem o małżeństwie, rzuciła mi się na szyję. Jak było do przewidzenia, nasze relacje w dalszym ciągu były burzliwe. Teraz chyba jeszcze bardziej, bo Marzena pod...

Otuliłam się mocniej szalem, przeszywały mnie dreszcze. W tym wiejskim, drewnianym kościółku było zimno, a ja siedziałam tu już dłuższy czas, zmarzłam więc porządnie. Przyszłam dużo wcześniej przed rozpoczęciem uroczystości, chciałam znaleźć jakiś kącik, żeby się zaszyć, żeby nikt znajomy mnie nie spostrzegł, nie rozpoznał, a przede wszystkim Marcin. Ale musiałam tu przyjechać, musiałam zobaczyć tę kobietę, dla której mój były mąż wyrzekł się własnego syna . A przecież miało być tak pięknie, mieliśmy razem spędzić życie, a ja byłam kiedyś najszczęśliwszą dziewczyną pod słońcem. Wtedy, gdy na imprezce u koleżanki spotkałam Marcina, gdy zaiskrzyło miedzy nami już tamtego pierwszego wieczoru, gdy się zakochałam. Swoją pierwszą, prawdziwą, dziewczyńską miłością A Marcin też świata poza mną nie widział i gdy kilka miesięcy później okazało się, że jestem w ciąży, natychmiast zdecydowaliśmy się na ślub. Pobraliśmy się w karnawale i chociaż nasze wesele nie należało do bardzo hucznych, dla mnie te ostatki były najpiękniejsze na świecie. Wiodło nam się zupełnie dobrze, Marcin pracował jako mechanik przy samochodach rajdowych, jeździł po świecie, zapewniając serwis sportowych aut, zarabiał sporo kasy. A ja po narodzinach Stasia zajęłam się domem. Nasz syn pośpieszył się troszkę z przyjściem na świat, urodził się trzy tygodnie wcześniej, Marcin akurat był na jakimś rajdzie. Ale usłyszałam w komórce jego oszalały z radości głos, gdy dowiedział się, że ma syna. Byłam taka szczęśliwa... A gdy wrócił, dostałam od niego szeroką bransoletę z białego złota, z jednym brylantem. Przypominała trochę kajdany niewolnicy i ze śmiechem powiedziałam o tym mężowi. – Rzeczywiście – popatrzył na mnie roześmianymi oczami. – Ale jeżeli już, to są to raczej kajdany szczęścia, ten brylant to na początek, a...