Marlena to moja siostra. Młodsza i nieodpowiedzialna. Wyszła za mąż tuż po maturze, zaledwie po pół roku znajomości i mniej więcej po roku się rozwiodła. Miała wtedy 21 lat.   – To była totalna pomyłka, fatalne zauroczenie. Ten facet kompletnie nie nadawał się do życia. Było, minęło, nie ma o czym gadać – mówiła, gdy pytałam ją o powód rozstania.    W tym nieudanym związku udane było chyba tylko jedno: dziecko. Kubuś był naprawdę słodkim chłopcem i szybko stał się ulubieńcem całej rodziny. Zwłaszcza babci. To właściwie ona zajmowała się wnukiem, bo mojej siostrze po zakończeniu urlopu macierzyńskiego zwyczajna rola matki przestała odpowiadać. Zamiast po pracy wracać do domu i opiekować się synkiem, wolała chodzić do klubów, spotykać się ze znajomymi. Nie podobało mi się to.   – Marlena, ogarnij się! Nie głupio ci tak wykorzystywać mamę? Przecież ona nie jest już najmłodsza! Nie ma siły siedzieć od rana do nocy z maluchem! – zżymałam się.   Ale siostra tylko machała ręką.   – Przestań się wtrącać! To nie twoja sprawa! A poza tym wcale jej nie wykorzystuję! Sama każe mi wychodzić wieczorami. W przeciwieństwie do ciebie rozumie, że jestem jeszcze młoda i muszę się wyszaleć – odpowiadała.    Gdy to słyszałam, wszystko się we mnie ze złości gotowało. Zastanawiałam się, jak ona może być taką egoistką! Półtora roku temu mama nagle zmarła. Na zawał. Bardzo przeżyłam jej śmierć. Siostra odczuła stratę jeszcze bardziej boleśnie. Z dnia na dzień straciła nie tylko ukochaną osobę, ale też opiekunkę do dziecka. Kubuś miał co prawda już 4 lata i chodził do przedszkola, ale przez resztę dnia trzeba było się nim zająć. Do Marleny szybko dotarło, że musi zapomnieć o rozrywkowym życiu. I wydawało się, że się z tym pogodziła.   – Wiem, że do niedawna ostro szalałam –...

Mam 34 lata. Dwa lata temu urodziłam swoje pierwsze dziecko. Córeczkę. Wymarzoną, ukochaną, wytęsknioną. Chciałam się nią opiekować jak najdłużej. Nie zamierzałam wracać za szybko do pracy. Kariera, stanowisko… To się już dla mnie nie liczyło. Ważna była tylko Agatka.    Postanowiliśmy z mężem, że po urlopie macierzyńskim pójdę na wychowawczy. Maciek świetnie wtedy zarabiał i był w stanie nas utrzymać. Ale kilka miesięcy temu los spłatał nam figla. Firma męża zamknęła przedstawicielstwo w Polsce. Maciek znalazł się na bruku. Co prawda szybko znalazł nową pracę, ale gorzej płatną niż poprzednia. Stało się jasne, że będę musiała zmienić plany. Bo przecież samą miłością dziecka się nie nakarmi. Zwłaszcza jak ma się na głowie kredyt mieszkaniowy we frankach.    Zaczęliśmy się zastanawiać, komu powierzyć opiekę nad naszą córeczką. Żłobek nie wchodził w grę, bo Agatka była jeszcze za mała. Zresztą nawet bym jej chyba tam nie oddała. Córeczka jest bardzo wrażliwa, a do tego dość chorowita – szybko łapie najróżniejsze infekcje. A wiadomo, jak to w żłobkach jest. Wystarczy że jedno dziecko jest zakatarzone, a następnego dnia chorują już wszystkie. W efekcie zamiast pracować, biegałabym z Agatką po lekarzach. Do wyboru mieliśmy więc dwie opcje: niania lub babcia.  Moja mama nie wchodzi w grę. Mieszka prawie sto kilometrów od nas, wciąż jeszcze pracuje. Do tego zajmuje się ciężko chorym dziadkiem. Pozostała więc niania lub teściowa. I w tym właśnie problem! Zacznę od tego, że mama mojego męża to naprawdę fantastyczna kobieta. Sympatyczna, wesoła, tolerancyjna. W niczym nie przypomina złośliwych i wścibskich teściowych z dowcipów. W wielu sprawach świetnie się rozumiemy i dogadujemy. Ale jest jeden problem. Niestety mamy zupełnie odmienne zdanie na temat wychowywania dzieci.    Kiedy urodziła się Agatka,...

Moim życiem zawsze rządził przypadek. Najlepszą szkolną koleżanką stała się ta, która usiadła obok mnie, bo nigdzie indziej nie było już miejsca. – Wolne? – zapytała po prostu śliczna blondynka z ogromnymi niebieskimi oczami. A ja w odpowiedzi pokiwałam twierdząco głową. I Zosia zajęła krzesełko obok mnie. Na całe osiem lat szkoły podstawowej Potem nasze drogi na moment się rozeszły, bo ja poszłam do zawodówki, a ona do ogólniaka. Nie przeszkadzało nam to jednak w spotykaniu się popołudniami, po lekcjach. Wymieniałyśmy się wrażeniami, ona opowiadała, kogo poznała i jak jej serce chciało wyskoczyć z piersi na widok tego czy innego szkolnego przystojniaka. Nie znałam tego uczucia. Nigdy nic nie cieszyło mnie do tego stopnia, bym skakała z radości. Gdy inni pytali mnie, czy mam chłopaka, odpowiadałam zgodnie z prawdą, że mam. I wzruszałam ramionami w odpowiedzi na pytania, czy to poważna sprawa. – Czy ja wiem… – nie mogłam się zdecydować, co odpowiedzieć na pytania koleżanek. – Chyba nie do końca… Nie czuję motyli w brzuchu, jak to zwykle się określa. Nie chce mi się krzyczeć na całe gardło, że kocham, że jestem taka szczęśliwa. – Rozumiemy – śmiały się dziewczyny. Ale czy naprawdę rozumiały? Wątpię Przez zawodówkę się prześlizgnęłam. Chciałam być fryzjerką. Udało się, choć jakichś oszałamiających wyników w nauce nie miałam. Zresztą nie było się czym chwalić, w końcu to tylko zawodówka. Pogarda wielu z tych, którzy chodzili do ogólniaka, była czasem nie do zniesienia. Dlatego postanowiłam uczyć się dalej w zaocznym liceum. Z perspektywy czasu, wydaje mi się, że była to najmądrzejsza z moich decyzji. Pracowałam już jako pomoc fryzjerska w niewielkim zakładzie, a popołudniami zdobywałam wiedzę. Taka forma nauki bardzo mi się podobała. Ogólniak ukończyłam z dobrymi...