Marcysia niedługo skończy półtora roku i jest naszym oczkiem w głowie. Chociaż nie była planowana i wyczekiwana, wręcz przeciwnie, to owoc klasycznej wpadki. Spotykałam się z Rafałem co prawda już dwa lata, ale oboje dopiero skończyliśmy szkoły i zaczęliśmy pracę. Chcieliśmy się nacieszyć dorosłością i niezależnością… Jednak nie wpadliśmy w rozpacz, nie było rwania włosów z głowy. Pewnie, że byliśmy źli, że tak się stało, bo chcieliśmy się najpierw wyszaleć. Ale stało się, jak się stało. Od razu podjęliśmy decyzję, że w takim razie się pobieramy.   Odnowiliśmy mieszkanko brata Rafała, który od kilku lat siedział w Anglii i nie zamierzał wracać. Na razie mogliśmy tam spokojnie mieszkać. Rodzice oczywiście też nie byli zachwyceni faktem, że zaraz zostaną dziadkami, ale po krótkim załamaniu ogarnęli się i zaczęli nam pomagać. Jak tylko Marcysia pojawiła się na świecie, wszyscy oszaleli na jej punkcie. Rafał uznał, że dla córki musi być kimś i… poszedł na studia!  Ja byłam na macierzyńskim, potem chciałam wracać do pracy, lecz rodzice – zarówno moi jak i Rafała – zakrzyczeli mnie. Obiecali, że dołożą się nam do życia, pomogą, bylebym zajmowała się córeczką. Nikt nie chciał słyszeć o tym, że miałabym do maleństwa sprowadzić jakąś obcą nianię, a wśród znajomych i rodziny nie było osób wolnych.    No więc stało się tak, że Rafał pracował i się uczył, ja zaś siedziałam w domu i zajmowałam się córką. Nie powiem, na początku byłam zachwycona. Ja też z przerażeniem myślałam, że moją córką miałaby się zajmować obca osoba. Poza tym – to ja chciałam być przy niej podczas wszystkich ważnych momentów jej życia. Gdy zaczynała siadać, jeść samodzielnie, chodzić, mówić… No więc na początku układało się super. Poprzednie lato było upalne i suche, więc codziennie z samego rana wyruszałam z...

Kiedy zobaczyłam Pawełka, od razu zdobył moje serce. Poczułam, że chcę go chronić przed złem całego świata. Nie mieściło mi się w głowie, że można skrzywdzić taką bezbronną istotę. A jednak jego matka to zrobiła. Zanim sąd w końcu odebrał jej władzę rodzicielską, potrafiła głodzić synka nawet po kilka dni, bo nie miała na jedzenie dla dziecka. Ale zawsze miała dla siebie na wódkę. Zamykała go samego w domu i szła w tango A potem przyprowadzała do domu rozmaitych „wujków”. Kiedyś któremuś z nich przeszkadzał mały, to wyrzuciła syna na balkon. Jesienią, w samej piżamce! Pięciolatka! Kiedy Antek, mój ukochany mi o tym opowiadał, serce mi się krajało. Znałam losy jego małżeństwa z tą pijaczką i wiedziałam, jak bardzo walczył o swoje dziecko w sądzie. Długo nie chciano mu przyznać opieki nad Pawełkiem, bo uważano, że matka zaopiekuje się nim lepiej. Nie wiem, ile czasu trwałaby jeszcze ta batalia, gdyby nie to, że właśnie tamtego wieczoru, gdy wyrzuciła syna na balkon, zauważyli to sąsiedzi. To oni zawiadomili policję, która przyjechała i zastała w domu pijaną matkę i jej kompana, a na balkonie zziębnięte i wygłodzone dziecko. Pawełek trafił wtedy do szpitala z zapaleniem płuc Ze szpitala pojechał od razu do ojca. A raczej do mnie, do mojego domu, bo Antek mieszkał już wtedy ze mną. Widziałam, jak mój ukochany cieszy się z tego, że ma syna przy sobie i sama także byłam z tego powodu szczęśliwa. Wiele rozmawialiśmy, jak bardzo tęskni za dzieckiem i że chciałby, aby mały z nami zamieszkał. Nie miałam nic przeciwko temu. Pawełek był przecież miniaturką Antka – te same niebieskie oczy, identyczne usta. Jak mogłabym go nie pokochać? Przysięgłam sobie, że będę dla niego dobrą macochą, po prostu najlepszą na świecie. Wynagrodzę mu wszystko to, co zrobiła złego jego rodzona matka. Sąd odebrał...

Po latach wiem, że za wszystko w życiu trzeba odpokutować. I ja też muszę. Zawsze byłam zżyta z młodszą siostrą Alą. To ja przejęłam nad nią faktyczną opiekę, gdy mamę zwolniono z pracy za picie. Pilnowałam, żeby odrabiała lekcje, gotowałam jej cienkie zupy z tego, co udało się kupić za pieniądze z opieki społecznej, a po nocach prałam jej ubrania. Nic dziwnego, że Ala traktowała mnie bardziej jak matkę niż jak siostrę To mnie zwierzała się z tego, że dzieci w klasie się z niej śmieją. To do mnie przybiegała, gdy nauczyciel skrzywdził ją niesprawiedliwym słowem. I to mnie pierwszej powiedziała, że się zakochała. Miała wtedy zaledwie szesnaście lat. Szybko zorientowałam się, że coś się zmieniło. Zwykle zamknięta w sobie, przygnębiona, zawstydzona, Ala nagle jakby rozpromieniała jak słońce. – To miłość mojego życia, naprawdę! Jestem taka szczęśliwa – powtarzała z roziskrzonymi oczami. Nie pochwalałam tego związku. Chciałam, żeby Ala skończyła szkołę i znalazła porządny zawód, który pozwoli jej wyrwać się z alkoholowej biedy popegeerowskiej wsi, w której się wychowałyśmy. Ale niech ktoś spróbuje zatrzymać nastoletnią miłość… Mój wpływ na siostrę nie sięgał tak daleko. Ala zaczęła całe dnie spędzać z Wojtkiem. Na skutki nie trzeba było długo czekać Jakoś przed wakacjami zauważyłam, że siostra popłakuje po kątach. Jej wygląd też się zmienił. Ala, która do tej pory chętnie podkreślała swoje wdzięki krótkimi spódniczkami i opiętymi bluzeczkami, teraz zaczęła kryć się za workowatymi bluzami dresowymi. – Kochanie, powiedz mi, czy ty aby nie jesteś w ciąży? – spytałam pewnego dnia z głupia frant. Ala tylko wybuchła płaczem. Więcej nie musiała mówić. Historia była klasyczna. Kiedy Wojtek dowiedział się o dziecku, stwierdził, że on się na takie kłopoty nie pisał i po...