Prasowałam bluzkę, którą chciałam włożyć, kiedy zadźwięczała komórka. Na wyświetlaczu zobaczyłam zdjęcie Marty i przyznam szczerze, że w pierwszym odruchu postanowiłam nie odbierać. Od razu jednak sama siebie skarciłam w myślach. A jeśli coś się stało? Jak nie odbiorę, będę miała wyrzuty sumienia! – Mamo, wpadniemy na godzinkę, nie musisz nic szykować na obiad. No chyba, że masz jakąś zupkę dla dzieci… – nie zdążyłam nawet zapytać, o której przyjadą, bo Marta – jak to miała w zwyczaju – rozłączyła się, nie pytając, czy się zgadzam na niezapowiedziane odwiedziny. Cała piątka stanęła w progu już po pół godzinie. Od razu w całym domu zapanował rozgardiasz. Dzieci jedno przez drugie domagały się zabawek, bajek w telewizji, picia, a Pawełek darł się, że chce na sedes. No i zawekowałam im to mięsko. A potem już poszło! Ledwie ogarnęłam to zamieszanie, Marta zaciągnęła mnie do kuchni. Robiąc przegląd lodówki, zaczęła o czymś z przejęciem opowiadać. W pierwszej chwili nie zwracałam na jej paplaninę uwagi. Już miałam ból głowy i zastanawiałam się, kiedy wszyscy sobie pójdą i zostawią mnie w spokoju. Nagle to, co mówiła córka, zaczęło do mnie docierać, chociaż z potoku słów niełatwo było wyłowić sens. – Jesteś w ciąży? – upewniłam się. Marta przytaknęła i dalej jakby nigdy nic rozlewała resztki pomidorowej do trzech talerzy. – Córeczko, myślałam, że się zabezpieczasz. Zapomniałaś połknąć pigułki? – zapytałam. – Nie, mamo, to jest planowana ciąża. – Nie mówiłaś, że masz takie plany. W twoim wieku to ryzyko, dobrze o tym wiesz… Poza tym Pawełek dopiero wyszedł z pieluch… – w końcu do mnie dotarło najgorsze. – Czy ty myślisz, że kolejne dziecko ja też będę ci chować? – zapytałam wzburzona. – Właśnie idzie o wiek, mamo, a teraz proszę cię, nie...

Tydzień temu moja wnuczka obroniła pracę magisterską. Od chwili, kiedy się o tym dowiedziałam, po prostu rozsadza mnie duma. Ale nie tyle z wnuczki jestem dumna, ile z mojego syna. Bo gdyby nie Jacek, Marta nie byłaby dziś taką wspaniałą, wykształconą kobietą. Mój syn zasłużył na miano doskonałego ojca. Po cichu nazywam go moim bohaterem, bo przecież nic nie zapowiadało, że Jacek wyrośnie na takiego odpowiedzialnego człowieka.    Już w podstawówce, gdy chłopak był w siódmej klasie, jego wychowawczyni wezwała mnie do szkoły.   – Jacek pali w toalecie na przerwach, a poza tym – zawiesiła głos i otworzyła dziennik. – O tu, proszę, tylko w tym miesiącu sześć nieusprawiedliwionych nieobecności. Pani syn wagaruje – zakończyła wtedy dobitnie.   Jeszcze dziś pamiętam, jak mnie piekły policzki ze wstydu, ale jeszcze lepiej pamiętam awanturę, jaką Jackowi zrobiłam po powrocie do domu. Może i przeholowałam wtedy, nie wiem. Ale zwymyślałam go od lumpów i obiboków. Bałam się wtedy, że wpadł w złe towarzystwo, że nie daj Boże zacznie pić, jak jego ojciec. Miałam najgorsze przeczucia. I w gruncie rzeczy nie pomyliłam się, bo już w następnym tygodniu wezwali mnie do szkoły, bo Jacka złapano, jak pije wino w szatni. Tym razem musiałam iść rozmawiać z samym dyrektorem szkoły. Nieprzyjemne to było spotkanie. W gabinecie poza mną zjawili się jeszcze rodzice trzech innych chłopaków, którzy zostali złapani na gorącym uczynku, gdy pili na terenie szkoły alkohol, palili papierosy i oglądali jakieś plugawe gazetki.   Nawet mój mąż, który raczej nie interesował się dziećmi, okropnie się zdenerwował. Jednak na Jacku kolejna awantura nie zrobiła wrażenia. Jak zwykle potraktował ją lekko, cmoknął mnie w czoło, powiedział „Przepraszam, mamusiu, już będę grzeczny, obiecuję”, i wyszedł. Wiedziałam, że i tym razem niewiele wskóraliśmy z...

Po ślubie – pobraliśmy się z wielkiej miłości – nie od razu myśleliśmy o dzieciach. Daliśmy sobie trochę czasu na bycie tylko we dwoje. Wiedzieliśmy, że kiedy w naszym życiu pojawi się mały człowiek, wszystko będzie inaczej. Kilka lat później zrozumieliśmy, że to był błąd… Gdybyśmy zaczęli starać się o adopcję zaraz po ślubie, udałoby się nam zostać rodzicami…   – Na co wy właściwie czekacie? – pytała moja siostra, która, chociaż młodsza ode mnie o dziewięć lat, właśnie nosiła pod sercem swoje trzecie dziecko.   – Na właściwy moment. Chcemy być w stu procentach pewni, że jesteśmy gotowi zostać rodzicami – odpowiadaliśmy zgodnie, trzymając się swojej wersji.   Marta wzruszała tylko ramionami, bo jej zdaniem nigdy nie było „właściwego” momentu na dziecko. Twierdziła, że gdyby zaczęła się zastanawiać, kiedy warto zajść w ciążę, nigdy nie zostałaby matką. Pięć lat po ślubie zaczęliśmy kompletować dokumentację potrzebną do adopcji. Mieliśmy spore szanse: byliśmy zdrowi, w dobrej sytuacji materialnej i nie upieraliśmy się na niemowlę. Tuż przed tym, kiedy planowaliśmy złożyć papiery, Andrzej uległ wypadkowi. Ale los bywa okrutny i przewrotny… Lekarze na początku mówili, że uda się uratować jego nogę. Robili, co w ludzkiej mocy, żeby jakoś go poskładać. Ale okazało się, że po kilku skomplikowanych operacjach kości się nie zrastają, a tkanki ogarnia martwica.   – Amputacja jest koniecznością – usłyszeliśmy.   Andrzej po amputacji zamknął się w sobie, wpadł w depresję, nie chciał ze mną rozmawiać. Zapewniałam go, że to nic między nami nie zmieni, że ślubowałam mu miłość „dopóki nas śmierć nie rozłączy” i na pewno go nie zostawię z powodu tego, że stracił pełną sprawność.   – Ale wiesz, że teraz szanse na adopcję przepadły na zawsze? –...