Mam na imię Asia, mam 28 lat, mieszkam w Sieradzu. Moja opowieść zaczyna się w listopadzie w dniu, w którym zrobiłam test ciążowy. Miałam mieć miesiączkę, ale nie pojawiła się. Jechałam do apteki po lekarstwa dla mojej mamy (chorowała na raka), więc przy okazji kupiłam test ciążowy. W pracy go zrobiłam – wyszły dwie kreski. Z radością zadzwoniłam do mojego męża. Była taki szczęśliwy. Wieczorem po pracy poszłam do mojej mamy. Była zmęczona, ale pomyślałam, że taka wiadomość nie może czekać. „Mamusiu, zostaniesz babcią!” – powiedziałam. Tak bardzo się cieszyła ze mną. Przez chwilę pomyślałam: „Czy dożyjesz mojego rozwiązania?”. Strach ma wielkie oczy Mijały dni i tygodnie. W styczniu była ładna pogoda, więc poszłam na spacer. Gdy wróciłam, zaczął mnie boleć brzuch, więc wzięłam no-spę. W nocy obudził mnie bardzo silny ból . Mąż zawiózł mnie do szpitala. Bałam się, że tracę dziecko. Na szczęście okazało się, że jego serduszko bije, a moje dolegliwości spowodowane są niedoborem magnezu. Podłączono mi kroplówkę. Po trzech dniach mogłam wrócić do domu. Mamusiu, co się z tobą dzieje? Miałam sporo energii, w czasie ciąży jeździłam z mamą do Łodzi na chemioterapię. Wszystko tak dobrze się układało. Niestety 1 lipca podczas odwiedzin u mamy, usłyszałam: „Asia, krew mi leci”. Byłam przerażona. Krwotok był ogromny. Ale nie zemdlałam, tylko zaczęłam działać. Położyłam mamę na podłodze, następnie zadzwoniłam po karetkę, po brata mamy, który mieszkał niedaleko, oraz do męża. Gdy czekałam na pomoc, myślałam, że to moje ostatnie chwile z mamą, ale nie chciałam przy niej płakać. Gdy przyszedł wuj, zastąpił mnie i uciskał mamie ranę, ja tymczasem pobiegłam, by poczekać na karetkę i wskazać im drogę.   Ekipa ratunkowa zabrała mamę do szpitala, z mężem pojechaliśmy za nimi. Mnóstwo myśli kłębiło się...

Mój partner nie chciał mieć dzieci . W ogóle nie brał pod uwagę, że kiedykolwiek zostanie ojcem. Bał się obowiązku i odpowiedzialności z tym związanych. Pytał, co będzie, gdy dziecko urodzi się chore lub niesprawne. Zapewniał, że nie będzie potrafił być dobrym ojcem, że nie potrafi bezwarunkowo kochać . Długo przekonywałam go, abyśmy wreszcie zostali rodzicami. W końcu postawiłam na swoim. Gdy na teście ciążowym pojawiły się dwie magiczne kreski , byłam szczęśliwa i przerażona zarazem. Jak mu to powiem? Jak zareaguje? Zostawi mnie, tak jak deklarował, czy stanie na wysokości zadania? Nie umiałam się cieszyć swoim "stanem błogosławionym", gdyż w sercu czułam strach i niepokój. Będąc w siódmym tygodniu ciąży , tuż przed pierwszą wizytą u lekarza, powiedziałam Jarkowi, że zostanie ojcem. Nie ucieszył się. Nie poszedł ze mną do przychodni, nie pytał o nic, nie chciał oglądać zdjęć. Nie przyznał się nawet w pracy - naszej wspólnej pracy.  Pierwszy trymestr ciąży W pierwszym trymestrze ciąży czułam się bardzo źle, dużo wymiotowałam i byłam osłabiona . W dodatku od mężczyzny, który kiedyś był mi bliski słyszałam tylko: "chciałaś, to masz", "i po co Ci to było". W tamtym okresie kilkakrotnie żałowałam , że wbrew tego co mówił, samowolnie podjęłam decyzję o spełnieniu swojego największego marzenia – zostaniu mamą. Nie miałam jednak wyjścia, podjętej decyzji nijak nie dało się zmienić. Trzeba było podnieść głowę do góry i nabrać wiatru w żagle, niekoniecznie dla mnie, dla dziecka, które musi czuć, że jego mama jest zdrowa , szczęśliwa i bardzo go pragnie. Postanowiłam walczyć o swoją rodzinę i cieszyć się z tego, że niedługo będzie nas więcej. Drugi trymestr ciąży Drugi trymestr ciąży był najlepszy. Ciąża prawidłowo się rozwijała , ja czułam się wspaniale i jeszcze lepiej wyglądałam, Jarek powoli oswajał...

Skąd to wysokie ciśnienie w czasie ciąży? Nagły skok ciśnienia nie powinien być groźny, a jednak. Do szpitala trafiłam w 26. tygodniu ciąży . Byłam przerażona. Na izbie przyjęć - podczas badania - usłyszałam od lekarki pełniącej dyżur: "Chciałabym utrzymać tę ciążę chociaż do 32. tygodnia, ale nie wiem czy nam się uda. Proszę być dobrej myśli". Następnie zabrano mnie na obserwację, starając się zbić ciśnienie . Lekarze prosili, abym się nie denerwowała, bo to może doprowadzić do przedwczesnego porodu . Łatwo powiedzieć! W końcu ciśnienie się unormowało. Można było mnie przewieźć na oddział patologii ciąży. Tam niestety codziennie wieczorem ciśnienie wzrastało. Podawano mi leki na jego zbicie, ale po tygodniu przestały działać. Czułam się coraz gorzej . Nerki przestawały pracować, moje serce też coraz gorzej sobie radziło.  W święta Wielkanocne moja rodzina zamiast cieszyć się rodzinną atmosferą, czekała na rozwój sytuacji. Wszyscy zastanawiali się, co będzie z dzieckiem i ze mną . Czy damy radę? Jest coraz gorzej; trzeba zrobić cesarskie cięcie Mój stan zdrowia pogarszał się. Tuż po świętach lekarze poinformowali mnie, że nie mogą dłużej podtrzymywać ciąży . Czasem tak bywa, że niektórym dzieciom lepiej jest poza brzuchem matki. Pytałam, jakie szanse ma moje dziecko? Lekarz nie chciał dać mi jednoznacznej odpowiedzi. Wymijająco odrzekł, że w moim stanie cesarka jest koniecznością , że muszą ratować moje życie. Zaczęłam płakać. Moje dziecko, moje maleństwo, które noszę pod sercem... W szpitalu nie mieli inkubatora , więc przewieziono nas do innego szpitala. Najpierw położono mnie na salę obserwacji, dopiero około 2.00 w nocy przeniesiono mnie na oddział patologii ciąży . Byłam zmęczona, głodna i przerażona. Liczyłam, że w tym szpitalu znajdą lepsze rozwiązanie niż cesarka. Niestety. Przyspieszono...